ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ 55Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ
ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ
Ακούω, διακρίνω, ζω το κάλεσμα του Κυρίου
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Τον Οκτώβριο του προσεχούς έτους, θα διεξαχθεί η 15η τακτική Γενική Συνέλευση των Επισκόπων, που θα είναι αφιερωμένη στους νέους, και ιδιαίτερα στη σχέση μεταξύ νέων, πίστεως και κλήσης. Κατά την ευκαιρία αυτή, θα έχουμε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε με ποιο τρόπο βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας το κάλεσμα που ο Θεός μας απευθύνει, και με ποιο τρόπο αυτό είναι «το σχέδιο του Θεού για τους άνδρες και τις γυναίκες κάθε εποχής» (Σύνοδος των Επισκόπων, 15η Τακτική Γενική Συνέλευση, Οι νέοι, η πίστη και η διάκριση της κλήσης, Εισαγωγή).
Πρόκειται για μια καλή είδηση που μας αναγγέλλεται με έμφαση μέσω της 55ης παγκόσμιας Ημέρας προσευχών για τις κλήσεις: δεν έχουμε αφεθεί στην τύχη, ούτε παρασυρθεί από μια σειρά ακατάστατων γεγονότων, αλλά αντίθετα, η ζωή μας και η παρουσία μας μέσα στον κόσμο είναι καρπός μιας θεϊκής κλήσης!
Ακόμη και μέσα στους ανήσυχους καιρούς μας, το Μυστήριο της Ενσαρκώσεως, μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός έρχεται πάντοτε προς συνάντησή μας, και είναι ο Θεός-μαζί-μας, που περνά μέσα από δρόμους, ενίοτε σκονισμένους της ζωής μας και, ανταποκρινόμενος στην αγωνιώδη νοσταλγία μας για αγάπη και ευτυχία, μας καλεί στη χαρά. Μέσα στην πολυμορφία και στην ιδιαιτερότητα κάθε κλήσης, προσωπικής και εκκλησιαστικής, είναι ανάγκη να ακούσουμε, να διακρίνουμε και να ζήσουμε αυτόν το Λόγο που μας καλεί από ψηλά και ο οποίος, ενώ μας επιτρέπει να αξιοποιήσουμε τα ταλέντα μας, μας καθιστά ταυτόχρονα όργανα σωτηρίας μέσα στον κόσμο και μας κατευθύνει προς την πληρότητα της ευτυχίας.
Οι τρεις αυτές όψεις – άκουσμα, διάκριση και ζωή – αποτελούν επίσης το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεκίνησε την αποστολή του ο Ιησούς, ο οποίος, μετά τις ημέρες προσευχής και αγώνα μέσα στην έρημο, επισκέπτεται τη Συναγωγή του στη Ναζαρέτ, και εκεί, ακούει τον Λόγο, διακρίνει το περιεχόμενο της αποστολής την οποία ο Πατέρας του εμπιστεύτηκε και αναγγέλλει ότι ήρθε για να την πραγματοποιήσει «σήμερα» (βλ. Λκ. 4,16-21).
Ακούω
Το κάλεσμα του Κυρίου – οφείλουμε αμέσως να το πούμε – δεν έχει τη σαφήνεια ενός από τα πάμπολλα πράγματα που μπορούμε να ακούσουμε, να δούμε και να αγγίξουμε μέσα στην καθημερινή μας εμπειρία. Ο Θεός μας μιλάει με σιωπηλό και διακριτικό τρόπο, χωρίς να επιβάλλεται στην ελευθερία μας. Μπορούμε επίσης να καταλάβουμε ότι η φωνή του παραμένει πνιγμένη μέσα στις πολυάριθμες έγνοιες και προκλήσεις που καταλαμβάνουν το πνεύμα μας και την καρδιά μας.
Ως εκ τούτου θα πρέπει να προετοιμαστούμε για μια βαθιά ακρόαση του Λόγου Του και της ζωής Του, να δώσουμε προσοχή στις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας, να μάθουμε να διαβάζουμε τα γεγονότα με τα μάτια της πίστεως, και να παραμένουμε ανοικτοί στις εκπλήξεις του Πνεύματος.
Δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε το ιδιαίτερο και προσωπικό κάλεσμα που ο Θεός σχεδίασε για μας, αν παραμένουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας, στις συνήθειές μας και στην απάθεια αυτού που περνά τη ζωή του μέσα στο στενό κύκλο του εγώ του, χάνοντας την ευκαιρία να κάνει όνειρα μεγαλόφρονα και να γίνει πρωταγωνιστής αυτής της μοναδικής και πρωτότυπης ιστορίας την οποία ο Θεός θέλει να γράψει μαζί μας.
Και ο Ιησούς είχε επίσης κληθεί και αποσταλεί. Γι’ αυτό, αισθάνθηκε την ανάγκη να αυτοσυγκεντρωθεί μέσα στη σιωπή, να ακούσει και να διαβάσει τον Λόγο μέσα στη Συναγωγή, και με το φως και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, αποκάλυψε το πλήρες νόημά του, αναφερόμενο στο ίδιο το πρόσωπό του και στην ιστορία του λαού του Ισραήλ.
Η στάση αυτή, γίνεται σήμερα ολοένα και πιο δύσκολη, έτσι όπως είμαστε βυθισμένοι μέσα σε μια κοινωνία θορυβώδη, μέσα στην φρενίτιδα της αφθονίας των ερεθισμάτων και των πληροφοριών που μας κατακλύζουν καθημερινά. Στην εξωτερική οχλοβοή, που ενίοτε κυριαρχεί στις πόλεις και στις συνοικίες μας, συχνά αντιστοιχεί ένας διασκορπισμός και μια εσωτερική σύγχυση, που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε μια παύση, να απολαύσουμε τη γεύση της ενόρασης, να συλλογιστούμε (στοχαστούμε) με ηρεμία πάνω στα γεγονότα της ζωής μας και να προβούμε, εμπιστευόμενοι στο καλόβουλο σχέδιο του Θεού για μας, σε μία γόνιμη διάκριση.
Αλλά, καθώς γνωρίζουμε, η Βασιλεία του Θεού έρχεται χωρίς να κάνει θόρυβο και χωρίς να προσελκύει την προσοχή (βλ. Λκ. 17,21), και είναι δυνατό να αποδεχτούμε το σπόρο της μόνο όταν, όπως ο προφήτης Ηλίας, καταστούμε ικανοί να εισδύσουμε μέσα στα βάθη του πνεύματός μας, αφήνοντάς το να ανοιχτεί στην αδιόρατη πνοή της θεϊκής αύρας. (βλ. 1 Βασ. 19, 11-13).
Διακρίνω
Μέσα στη Συναγωγή της Ναζαρέτ, διαβάζοντας την περικοπή του προφήτη Ησαΐα, ο Ιησούς διακρίνει το περιεχόμενο της αποστολής για την οποία έχει σταλεί και το παρουσιάζει σε αυτούς που ανέμεναν τον Μεσσία: «Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου. Γι’αυτό και με έχρισε να φέρω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς. Με απέστειλε να κηρύξω στους αιχμαλώτους την απελευθέρωση, και την ανάβλεψη στους τυφλούς, να στείλω τους καταπιεσμένους στην ελευθερία, να κηρύξω το έτος της χάρης του Κυρίου» (Λκ. 4,18-19).
Με τον ίδιο τρόπο, ο καθένας από μας μπορεί να ανακαλύψει τη δική του κλήση μόνο μέσα από την πνευματική διάκριση, μια «διαδικασία χάρη στην οποία το άτομο, συνδιαλεγόμενο με τον Κύριο και ακούοντας τη φωνή του Πνεύματος, κατορθώνει να πραγματοποιήσει, τις θεμελιώδεις επιλογές, ξεκινώντας από την κατάσταση της ζωής του (Σύνοδος των Επισκόπων, 15η Τακτική Γενική Συνέλευση, Οι νέοι, η πίστη και η διάκριση της κλήσης, ΙΙ,2).
Ανακαλύπτουμε ειδικότερα, ότι η χριστιανική κλήση έχει πάντοτε μια προφητική διάσταση. Καθώς μαρτυρεί η αγία Γραφή, οι προφήτες αποστέλλονται στον λαό μέσα σε καταστάσεις μεγάλης αβεβαιότητας και κρίσης πνευματικής και ηθικής, για να απευθύνουν, στο όνομα του Θεού, λόγια μεταστροφής, ελπίδας και παρηγοριάς. Όπως ένας άνεμος που ξεσηκώνει τη σκόνη, ο προφήτης διαταράσσει την εσφαλμένη ηρεμία της συνείδησης που λησμόνησε τον Λόγο του Κυρίου, διακρίνει τα γεγονότα υπό το φως της υπόσχεσης του Θεού και βοηθάει τον λαό να συλλάβει τα σημάδια της αυγής μέσα στα σκοτάδια της ιστορίας.
Σήμερα, έχουμε επίσης μεγάλη ανάγκη από τη διάκριση και την προφητεία. Να ξεπεράσουμε τους πειρασμούς της ιδεολογίας και της μοιρολατρίας και να ανακαλύψουμε, μέσα στη σχέση μας με τον Κύριο, τους τόπους, τα όργανα και τις καταστάσεις δια των οποίων μας καλεί. Κάθε χριστιανός θα πρέπει να μπορεί να αναπτύξει την ικανότητα «να διαβάζει στο εσωτερικό» της ζωής του και να συλλαμβάνει πού και σε τι ο Κύριος τον καλεί για να συνεχίσει την αποστολή του.
Ζω
Τέλος, ο Ιησούς αναγγέλλει την καινοτομία της παρούσας ώρας, που θα ενθουσιάσει πολλούς και θα σκληρύνει άλλους: Εκπληρώθηκε ο χρόνος και Αυτός είναι ο Μεσσίας που αναγγέλθηκε από τον Ησαΐα, που χρίστηκε για να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους, να δώσει το φως στους τυφλούς και να διακηρύξει τη σπλαχνική αγάπη του Θεού για κάθε πλάσμα. Αληθινά, «σήμερα εκπληρώνεται αυτή η Γραφή που ακούσατε με τ’αυτιά σας», διαβεβαιώνει ο Ιησούς.
Η χαρά του Ευαγγελίου που μας ανοίγει το δρόμο για τη συνάντηση με τον Θεό και τους αδελφούς, δεν μπορεί να αναμένει τη βραδυπορία μας και την οκνηρία μας. Δεν μας αγγίζει αν μένουμε ακινητοποιημένοι στο παράθυρο με την δικαιολογία ότι περιμένουμε πάντοτε τον κατάλληλο καιρό. Ούτε μπορεί η χαρά αυτή να διαχυθεί μέσα μας αν δεν αναλάβουμε ακόμη και σήμερα τον κίνδυνο μιας επιλογής. Η κλήση είναι για το σήμερα! Η χριστιανική αποστολή είναι για το παρόν. Και καθένας από μας καλείται – στη ζωή των λαϊκών μέσα στο γάμο, στην ιερατική ζωή μέσα στη διακονία της ιεροσύνης, ή στη ζωή της ειδικής αφιέρωσης – να γίνει μάρτυρας του Κυρίου, εδώ και τώρα.
Αυτό «το σήμερα» που διακήρυξε ο Ιησούς, πράγματι, μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός συνεχίζει να «κατέρχεται» για να σώσει την ανθρωπότητα και να μας καταστήσει μέτοχους της αποστολής του. Ο Κύριος μας καλεί ακόμη να ζούμε μαζί Του και να ακολουθούμε πιστά τα βήματά του μέσα σε μια πολύ στενή σχέση, για την άμεση υπηρεσία του. Και εάν μας δώσει να καταλάβουμε ότι μας καλεί να αφιερωθούμε ολοκληρωτικά στη Βασιλεία του, δεν πρέπει να φοβόμαστε! Είναι ωραίο – είναι μια μεγάλη χάρη – να είμαστε ολότελα και για πάντοτε αφιερωμένοι στον Θεό και στην υπηρεσία των αδελφών.
Ο Κύριος συνεχίζει σήμερα να μας καλεί να τον ακολουθήσουμε. Δεν πρέπει να περιμένουμε να είμαστε τέλειοι για να ανταποκριθούμε με ένα γενναιόδωρο «ιδού εγώ», ούτε να μας φοβίζουν τα όριά μας και οι αμαρτίες μας, αλλά να αποδεχόμαστε με μια ανοικτή καρδιά τη φωνή του Κυρίου. Να ακούμε, να διακρίνουμε την προσωπική μας αποστολή μέσα στην Εκκλησία και μέσα στον κόσμο, και τελικά να τη ζούμε μέσα στο σήμερα που ο Θεός μας δίνει.
Είθε η Μαρία, η Παναγία, η νέα κόρη της περιφέρειας, η οποία άκουσε, αποδέχτηκε και έζησε τον ενσαρκωμένο Λόγο του Θεού, να μας φυλάει και να μας συνοδεύει πάντοτε στην πορεία μας.
Από το Βατικανό, 3 Δεκεμβρίου 2017
Πρώτη Κυριακή της Παρουσίας
Μετάφραση από τον Πέτρο Ανδριώτη
