Σεβασμιότατος Έξαρχος των Ελληνορρυθμών Καθολικών Ελλάδος κ.κ. Δημήτριος
Φεβρωνίας Μοναχής επικήδειος (30 Δεκεμβρίου 2013)
Σεβαστές και αγαπητές Αδελφές Μοναχές
της Γεραράς Μονής της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου».
Χριστεπώνυμο πλήρωμα.
O ιερός μας Ναός, ως άλλο ταφικό μνημείο, υποδέχθηκε το σκήνωμα της Αδελφής μας Φεβρωνίας. Ήδη είναι εδώ παρών και Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός, όχι πλέον για να κλαύσει, αφού στο εξής, μετά την Ανάστασή Του, ο Άδης στενάζει κάτωθεν, αλλά για να παραλάβει την νύμφη Του στα ουράνια σκηνώματα. Όχι πλέον για να φωνάξει: «Φεβρωνία, δεύρο έξω», πάλι όμως στη γη, αλλά για να την καλέσει ως Θείος Νυμφίος «Φεβρωνία, δεύρο μετ΄εμού» στην Άνω Ιερουσαλήμ. Άλλαξε ο ρους της Ιστορίας των ανθρώπων -του κάθε ενός ανθρώπου.
Οι επιλογές ζωής είναι τόσες, όσοι και οι άνθρωποι. Όλοι εμείς με την σειρά μας, σύμφωνα προς τον χρόνο-μέρισμα ζωής που μας δωρίζεται από τον Δημιουργό Πατέρα, καλούμεθα να ακολουθήσουμε και να επιλέξουμε τον Χριστό Μεσσία, Απεσταλμένο Σωτήρα ( Ιω. 7,27) των ανθρώπων από τον Ουρανό.
Όλοι οι βαπτισμένοι στο όνομα της Παναγίας Τριάδος, ομολογούμε και διαλαλούμε, με ανανεωμένη συνειδητή αποδοχή, τα άρθρα της βαπτισματικής μας πίστεως, όπως αυτά είναι διατυπωμένα στο «Σύμβολο της Πίστεώς» μας, Στο άρθρο της προσδοκίας μας περί αναστάσεως των νεκρών καλούμεθα να εντάξουμε και το σημερινό γεγονός του θανάτου της Μοναχής Φεβρωνίας. Στην αναστάσιμη, ακριβώς, προοπτική της Πίστεώς μας.
Ώστε, δια της ομολογίας πίστεως, κατά την λήψη της μυστηριακής χάριτος του Βαπτίσματος, δηλώνουμε δημόσια την επιλογή μας –συντασσόμενοι με τον Χριστό και εντασσόμενοι στον Νέο Λαό του Θεού.
Ταυτόχρονα, ως μέλη πλέον του Μυστικού Σώματος του Χριστού και της Εκκλησίας, θέτουμε εαυτούς εν πορεία προς την Βασιλεία την Ουράνιο.
Βέβαια, η πορεία αυτή απαντά στο γενικό κάλεσμα του Θεού για αγιότητα βίου. «Εστέ τέλειοι, όπως ο Πατήρ ημών ο ουράνιος». Τούτο σημαίνει ότι όλοι οι βαπτισμένοι καλούνται στην αγιότητα δια της ασκήσεως. Οι λαϊκοί, άλλωστε, πιστοί ανταποκρίνονται στο κάλεσμα αγιότητας διεισδύοντας στα του κόσμου ως σημείον Χριστού για να μεταμορφώσουν εν Χριστώ τα του κόσμου.
Πολλοί ανά τους αιώνες –άνδρες και γυναίκες– αναζήτησαν την επίτευξη της γενικής αυτής κλήσεως στην αγιότητα βίου με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικούς χώρους αθλήσεως. Δημιουργήθηκαν μέσα στους αιώνες -από ανθρώπους υψηλής ευαγγελικής ωριμάνσεως και χριστιανικής, ριζοσπαστικής ευαισθησίας– ομάδες πνευματικές, που σήμερα αποτελούν τα πολυάριθμα ανδρώα και γυναικεία μοναχικά τάγματα.
Προκειμένου δε τούτο να γίνει εφικτό, φυσικά κατ’ έμπνευση και χάριτι του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, θέσπισαν πνευματικά γυμνάσματα, κατάλληλα για τον επιδιωκόμενο πνευματικόν αγώνα. Δέχονται το κάλεσμα στην αγιότητα από διαφορετικούς δρόμους, δι’ άλλων οδών και επιλογών.
Οι θεολόγοι υποστηρίζουν -και η Ιστορία της Εκκλησίας επιβεβαιώνει- ότι το Μυστικό Σώμα της Εκκλησίας δεν υπάρχει χωρίς Επισκόπους και χωρίς Ιερείς, αλλά ζει και αναπνέει δια των μαρτύρων και των ασκητών της. Χρειάζεται τόσο η Ποιμαντική Διακονία των Επισκόπων όσο κα η προσευχή του ερημίτου, του ασκητού, του Αβάτου, του Όρους Καρμήλου ή του Αγίου Όρους και των πολυαρίθμων ταγμάτων. Ένα από αυτά τα ιερά τάγματα και η δική μας Ιερά Μονή της Παμμακαρίστου Θεοτόκου, της οποίας ιδρυτής υπήρξεν ο μέγας εν Ιεράρχαις και προκάτοχός μου ο Θεοδωρουπόλεως Γεώργιος Χαλαβαζής.
Έτσι, η αείμνηστη Αδελφή μοναχή Φεβρωνία –κατά κόσμον Φραγκίσκη Βουτσίνου– γεννηθείσα από ευσεβείς χριστιανούς στις 11 Μαρτίου 1924, σε ηλικία 20 ετών- θέλησε να δοκιμάσει την πνευματικήν αντοχή της, επιλέγοντας την αφιέρωσή της στο ιερό τάγμα της «Παμμακαρίστου».
Υπό την σοφή καθοδήγηση των Γεροντισσών και υποβοηθούμενη από τον ζήλο και το παράδειγμα των εκλεκτών αρχαιοτέρων συναδέλφων της στον μοναχικό βίο, η νεαρή δόκιμος Φραγκίσκη καλλιέργησε επιτυχώς τα ήδη έμφυτα χαρίσματα που απαιτούντο, ώστε να ενταχθεί ως μοναχή πλέον στην Μονή της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου».
Η μοναχή Φεβρωνία έμελλε ως μοναχή να επαληθεύσει τις προσδοκίες του Τάγματός της, και να χρησιμοποιήσει ευεργετικά για την Ιερά Μονή αλλά και για τις άλλες Αδελφές της Μοναχές τα ποικίλα χαρίσματά της.
Υπήρξε πνευματικά καλλιεργημένη ψυχή. Πράος, Γαλήνια, με το χαμόγελο, που χάριζε γενναιόδωρα σε όσους την πλησίαζαν. Στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής, βοηθούμενη από ομάδα εθελοντριών, φρόντιζε οι «σακκούλες» που μοιράζονταν καθημερινά να είναι γεμάτες. Και όταν πλέον ο Ιδρυτής και Πνευματικός τους Πατέρας Γεώργιος Χαλαβαζής μετέτρεψε τους χώρους των συσσιτίων σε Νοσοκομείο, σύ Αδελφή Φεβρωνία μαγείρευες για πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ώστε να έχουν πιάτο έτοιμο όλοι οι εργαζόμενοι σ΄ αυτό: ιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς, βοηθοί, Μοναχές, κάποιοι παρείσακτοι, κ.ά. Η φυσική κόπωση, δεν σε κατέβαλε ποτέ. Το χιόνι και το κρύο στους τοίχους της κουζίνας, και σύ καταϊδρωμένη, μαζί και το πάντα έτοιμο, αυθόρμητο και φιλικό χαμόγελό σου. Σήμερα οι πολλοί που ευεργέτησες θα είναι το στεφάνι σου. Διότι σ΄ αυτούς αναγνώρισες την μορφή του Κυρίου σου
Αδελφή Φεβρωνία. Σε ευχαριστούμε για το παράδειγμα που μας έδωσες. Δεν ακούσαμε κανένα γογγυσμό. Ούτε μία φορά. Ενώ πονούσες. Ο σταυρός σου δεν έτριζε. Κατόρθωνες να παρηγορείς εκείνους που προσέρχονταν να σε παρηγορήσουν. Με την ευδιάθετη πάντα καρδιά σου, ατονούσαν πάντα τα προβλήματα των επισκεπτών σου. Και έφευγαν αυτοί τονωμένοι! Μεταξύ αυτών και εγώ. Από την πρώτη στιγμή της επισκοπικής μου θητείας με στήριξες με την προσευχή, την αγάπη και τις συμβουλές του για να φέρω τον βαρύ σταυρό που μου ανέθεσε η Εκκλησία.
Αλλά το οδοιπορικό σου επάνω σ’ αυτή τη γη δεν τελειώνει εδώ. Ήλθε και η τύφλωση… Δεν έβλεπες πια, άκουγες όμως και έβλεπες με τα μάτια της αγίας ψυχής σου. Και τελικά, φαίνεται ότι ο Θεός σε ήθελε τυφλή κοντά Του. Ίσως, επειδή τώρα μπορείς και βλέπεις με το θαβώρειο θείο Φως.
Αιωνία σου η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη. Αιωνία η μνήμη αυτής.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ
της «ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ»
Η Μοναχή Φεβρωνία – κατά κόσμον Φραγκίσκη Βουτσίνου – γεννήθηκε στο χωρίο Βάρη Σύρου στις 11 Μαρτίου του 1924. Οι γονείς της, Ισίδωρος και Αντωνία, ευσεβείς χριστιανοί, μετέδωσαν βιωματικά στα παιδιά τους τις ίδιες χριστιανικές αρχές. Από μικρή, η Φραγκίσκη επιθυμούσε να αφιερώσει την ζωή της στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Στις 21 Αυγούστου του 1939 αποφασίζει να δοκιμάσει αυτή την επιθυμία της, και στη συνέχεια ν’ αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Θεό κοντά στις Μοναχές του Ιερού Τάγματος της «ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ».
Ακολουθεί η περίοδος της Γερμανικής Κατοχής. Παιδούλα ακόμα προσφέρει γενναιόδωρα, και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, τις υπηρεσίες της στον πονεμένο και πεινασμένο Ελληνικό Λαό μέσα από τα συσσίτια που οι Μοναχές είχαν οργανώσει με πολλές στερήσεις θυσίες και κινδύνους. Στις 21 Νοεμβρίου 1943, παρά τα δεινά του πολέμου, ξεκινά το δοκίμιο μαζί με άλλες δύο κοπέλες. Στις 26 Δεκεμβρίου 1946 τελειώνει το Δοκίμιο και κάνει τα πρώτα της ταξίματα. Στις 26 Δεκεμβρίου 1949 κάνει τα παντοτινά. Από την περίοδο αυτή και μέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνη στα Μαγειρεία του Νοσοκομείου – ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ.
Υπήρξε μοναχή υπεύθυνη, γενναιόδωρη και πρόθυμη στις εκδουλεύσεις. Το δε υπερφυσικό της πνεύμα συνόδευε πάντα κάθε της πράξη,
Τα πηγαίο χαμόγελο της, η αισιοδοξία της έδιναν σε όλους κουράγιο και έλυνε διακριτικά πολλά προβλήματα μέσα στην αφάνεια των υπογείων του Νοσοκομείου.
«Το αγγελούδι μας», όπως την αποκαλούσαν όλοι, κάλυπτε κάτω από τα φτερά της όλους και όλα τα προβλήματα τους.Τα έπαιρνε στα φτερά της, όπως έλεγε, και τα ταξίδευε στόν Ουρανό,να τα παραλάβουν οι άλλοι άγγελοι, γιατί τους έδινε εντολές.
Τώρα, λοιπόν, εκεί ψηλά, θα μας έχει εκείνη κάτω από τις δικές της «φτερούγες».…
Αιωνία η μνήμη αυτής.
