 |
Τη Δευτέρα απόγευμα της 19 Μαρτίου 2012, εορτάστηκε με ευλάβεια από την Καθολική Εκκλησία στην Τήνο ο Μνήστορας Ιωσήφ, στο πάλαι ποτέ χωριό Μοναστήρια, στην ευρύτερη περιοχή της Τοπικής Κοινότητας Κώμης Τήνου, με αγνάντια τη δύση του Ήλιου.
Τη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου Τήνου π. Νικόλαος, με τον Εφημέριο π. Δημήτριο Δαλέζιο και τους ιερείς π. Νικόλαο Ψάλτη και π. Ριχάρδο Ταράσκεβιτς.
 |
Ευλαβείς Χριστιανοί συμμετείχαν στη Θεία Λειτουργία από χωριά της γύρω περιοχής και τη Χώρα Τήνου. Αν και το πρώην χωριό Μοναστήρια δεν κατοικείται εδώ και πολλά χρόνια, εν τούτοις στην εορτή του Αγίου Ιωσήφ, προστάτη της πρώην Ενοριακής Εκκλησίας συμμετέχουν πολλοί ευλαβείς του Αγίου. Παρόντες στην εορτή ήταν ο Περιφερειακός Σύμβουλος Τήνου κ. Μάνθος Βίλλας, οι Αντιδήμαρχοι Τήνου κ.κ. Αντώνης Ξενόπουλος και Γιάννης Ζαλώνης, ο Δημοτικός Σύμβουλος Ιάκωβος Απέργης, η Πρόεδρος του Τ.Σ. Κώμης κ. Μαρία Δενεκαρία, τοπικοί σύμβουλοι και εκπρόσωποι του Συλλόγου Κώμης Περάστρας Μοναστηρίων.
Ο Αρχιεπίσκοπος π. Νικόλαος μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
«Βρισκόμαστε ήδη στην περίοδο της Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί ένα λιτό και απέριττο τρόπο στη θεία Λατρεία. Δεν ψάλλει το Αλληλούια, δεν απαγγέλλει και ψάλλει την δοξολογία «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» και με τη χρήση του μοβ χρώματος στα άμφια των Λειτουργών θέλει να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα ερήμου κατάλληλης για περισυλλογή, προσευχή και εσωτερική μετάνοια. Σήμερα όμως το σκηνικό αυτό αλλάζει, η Εκκλησία κάνει μία εξαίρεση, διακόπτει αυτή τη λιτότητα και πανηγυρικά δοξάζει το Θεό τελώντας τη μνήμη του ανθρώπου που ο Θεός διάλεξε για να είναι ο θετός πατέρας του Ενσαρκωμένου Λόγου.
Είναι ο αγαπητός σε όλους μας Άγιος Ιωσήφ, ο απλός και ταπεινός βιοπαλαιστής ξυλουργός που δίνει δείγματα τρανά της ταπεινότητας και της απλότητας, αλλά προπάντων της ολοκληρωτικής εγκατάλειψης της ζωής του στο θέλημα του Θεού. Έτσι ήλθαμε σήμερα σ’ αυτό τον ερημικό αλλά όχι ερημωμένο τόπο, για να αποδώσουμε την τιμή μας στον Άγιο Προστάτη της Αγίας οικογένειας, να του εκφράσουμε την ευλάβειά μας, το θαυμασμό μας, την αγάπη μας και να του ζητήσουμε να ικετεύει τον Κύριο, ώστε να μας καταστήσει κι εμάς δίκαιους ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.
Είναι ο άνθρωπος, που ο ευαγγελιστής Λουκάς αποκαλεί «δίκαιο». Δίκαιος κατά την Αγία Γραφή είναι ο ευσεβής, άνθρωπος που τηρεί με σεβασμό το Νόμο του Θεού. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να ζητήσει από τη ζωή ενός ανθρώπου για να χαρακτηριστεί ως Άγιος και να είναι για όλους παράδειγμα μίμησης;
Δυστυχώς στη σημερινή εποχή δε συναντάμε εύκολα αυτή την αρετή της δικαιοσύνης και όμως είναι η αρετή που οφείλουμε να έχουμε όλοι οι χριστιανοί ή τουλάχιστο να την αναζητάμε. Ο ίδιος ο Κύριος μακαρίζει τους δικαίους: «μακάριοι όσοι διώκονται εξ αιτίας της δικαιοσύνης διότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών».
Είναι αλήθεια πως πολλές φορές δεν είμαστε δίκαιοι. Κρίνουμε, επικρίνουμε και κατακρίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων και εύκολα καταδικάζουμε το συνάνθρωπό μας και μάλιστα χωρίς να του δώσουμε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτόν του. Εκδίδουμε τις καταδικαστικές αποφάσεις μας χωρίς ούτε καν να δώσουμε το δικαίωμα της υπεράσπισης. Κι όμως ο χριστιανός όχι μόνο δεν πρέπει να είναι άδικος κριτής, αλλά ούτε καν κριτής. Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σώσει τον κόσμο».
Ο δίκαιος Άγιος Ιωσήφ τέθηκε στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού, με απλότητα, ταπεινοσύνη και απεριόριστη εμπιστοσύνη. Υπηρέτησε το θετό παιδί Του, με τρόπο υποδειγματικό που σίγουρα συγκινεί κάθε φυσικό πατέρα της ανθρώπινης κοινωνίας που θέλει να είναι δίκαιος και πιστός στα καθήκοντά του έναντι τόσο της συζύγου του όσο και των παιδιών του.
Η σκέψη μας πηγαίνει σε τόσους και τόσους φυσικούς πατέρες των οικογενειών μας που με τον ιδρώτα του προσώπου τους, την τίμια εργασία τους, τη συνεχή αγωνία και ανησυχία τους, με προσωπικές στερήσεις πολλές φορές αλλά και με τις πατρικές τους συμβουλές, στηριγμένες στις χριστιανικές αρχές οικοδομούν τη ζωή της οικογενείας τους, θέτοντας πάνω απ’ όλα την καλώς εννοούμενη ευτυχία των παιδιών τους. Τι, πράγματι, δε θα έκανε ένας δίκαιος και σωστός πατέρας για το μέλλον των παιδιών του; Πόσες θυσίες δε θα δεχόταν για να δει το παιδί να προοδεύει και να ευτυχεί; Ακόμα κι όταν με πίκρα διαπιστώνει ή προβλέπει πως το παιδί δε θα ανταποδώσει με σεβασμό και αγάπη αυτή την πατρική φροντίδα. Σήμερα δυστυχώς δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο: ηλικιωμένοι γονείς να είναι αναγκασμένοι να ζουν στη μοναξιά, στην εγκατάλειψη; Μέσα στους τοίχους κάποιου γηροκομείου, χωρίς τα παιδιά τους να τους σκέπτονται και να τους επισκέπτονται; Κι όμως αυτοί θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν, υποβλήθηκαν σε τόσες θυσίες, αντιμετώπισαν τόσες δυσκολίες και στερήσεις για να μη λείψει τίποτε στα παιδιά τους!
Μόνο με αυτή τη συμπεριφορά η ανθρώπινη πατρότητα μπορεί να είναι έκφραση της θεϊκής πατρότητας: να είναι εικόνα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Το Βιβλίο της σοφίας του Σειράχ προτρέπει τα παιδιά να σέβονται και να τιμούν τους γονείς τους, ειδικά τον πατέρα τους, και η γνωστή ευαγγελική παραβολή του άσωτου υιού υπογραμμίζει την άφθαρτη και ανεξίτηλη πατρική αγάπη ακόμη και για τον άσωτο υιό του.
Ο Ιησούς γεύεται την πατρική αγάπη του ίδιου του Θεού Πατέρα μέσω της αγάπης του θετού πατέρα του, του Αγίου Ιωσήφ. Είναι αληθινά εντυπωσιακό! Ο Θεός εμπιστεύεται το Μονογενή Υιό Του στη φροντίδα και την αγάπη ενός ταπεινού ξυλουργού, ενός απλού εργάτη και μέσω αυτού εκδηλώνεται η δική του αγάπη.
Εμπιστεύομαι και εγώ σήμερα όλους τους πατέρες της τοπικής μας Εκκλησίας στο σύμβολο του γήινου καλού Πατέρα, τον Άγιο Ιωσήφ, και του ζητώ να ικετεύει συνεχώς το Θεό, ώστε με την αγία χάρη του να μπορούν να εκπληρώνουν την ιερή αποστολή τους, υπερασπίζοντας με δικαιοσύνη και καλοσύνη την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της οικογένειάς τους». Αμήν.
ΝΦΝ
