1. «Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αληθινά» (1Ιωαν. 3,18). Αυτά τα λόγια του αποστόλου Ιωάννη εκφράζουν μια συμβουλή την οποία κανένας χριστιανός δεν μπορεί να αγνοήσει.

-Η σοβαρότητα με την οποία ο «αγαπημένος μαθητής» μεταδίδει μέχρι τις μέρες μας την εντολή του Ιησού, τονίζεται ακόμη περισσότερο από την αντίθεση που αποκαλύπτει ανάμεσα στα κενά λόγια που συχνά βρίσκονται στα χείλη μας και στα συγκεκριμένα έργα, από τα οποία και μόνο κρινόμαστε. Η αγάπη δεν δέχεται δικαιολογίες: εκείνος που θέλει να αγαπά όπως ο Ιησούς αγάπησε, πρέπει να τον  μιμείται ιδιαίτερα όταν καλείται να αγαπήσει τους φτωχούς. Ο τρόπος που αγαπά ο  Υιός του Θεού, από την άλλη πλευρά, είναι γνωστός και ο Ιωάννης τον θυμίζει ξεκάθαρα. Αυτός βασίζεται σε βάσεις: Ο Θεός αγάπησε πρώτος ( Ιωαν. 4,10.19), και αγάπησε δίνοντας ολόκληρο τον εαυτό του, ακόμη και τη ζωή του ( Ιωαν. 3,16).

Μια τέτοια αγάπη δεν μπορεί να παραμείνει δίχως απάντηση. Παρά το γεγονός ότι δόθηκε δωρεάν, δηλαδή χωρίς να απαιτεί τίποτα σε αντάλλαγμα, ενεργοποιεί την καρδιά έτσι ώστε ο καθένας να αισθάνεται ότι οδηγείται στο να την ανταλλάξει παρά τις ελλείψεις τις αμαρτίες του. Και αυτό είναι δυνατόν αν η χάρη του Θεού, η φιλεύσπλαχνη αγάπη του γίνεται ευπρόσδεκτη, όσο το δυνατόν περισσότερο, μέσα στην καρδιά μας, έτσι ώστε ενεργοποιήσει τη θέλησή μας όπως επίσης και τα αισθήματα αγάπης για τον ίδιο το Θεό και για τον πλησίον. Με αυτόν τον τρόπο η ευσπλαχνία που ρέει, για να το πω έτσι, από την καρδιά της Αγίας Τριάδας μπορεί να θέσει σε κίνηση τη ζωή μας και να παράγει συμπόνια και έργα ευσπλαχνίας για τους αδελφούς και τις αδελφές που βρίσκονται σε ανάγκη.

2. «Ο φτωχός φώναξε και  Κύριος τον εισάκουσε Ψαλμ. 34,7). Από πάντα η Εκκλησία είχε καταλάβει τη σημασία μιας τέτοιας κραυγής. Έχουμε μια σπουδαία μαρτυρία από τις πρώτες κιόλας σελίδες των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Πέτρος ζητά να επιλέξουν επτά άνδρες «πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας» (6,3) για να αναλάβουν την υπηρεσία της βοήθειας προς τους φτωχούς. Αυτό αποτελεί σίγουρα ένα από τα πρώτα σημάδια με τα οποία η χριστιανική κοινότητα παρουσιάζεται στην παγκόσμια σκηνή: η υπηρεσία προς τους φτωχότερους. Όλα αυτά, ήταν για εκείνον δυνατόν, επειδή είχε καταλάβει ότι η ζωή των μαθητών του Ιησού θα έπρεπε να εκφράζεται μέσα από μια αδελφότητα και αλληλεγγύη τέτοια, που να ανταποκρίνεται στην κύρια διδασκαλία του Δασκάλου ο οποίος είχε ανακηρύξει τους φτωχούς μακαρίους και κληρονόμους της Βασιλείας των ουρανών (Ματ. 5,3).

«Πουλούσαν την περιουσία τους και τα υπάρχοντά τους και τα μοιράζονταν με όλους, σύμφωνα με την ανάγκη του καθενός» (Πράξεις 2,45). Αυτή η έκφραση δείχνει καθαρά την βαθιά ανησυχία των πρώτων χριστιανών. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο ιερός συγγραφέας, περισσότερο από κάθε άλλον, έδωσε χώρο της κοινής συμμετοχής στα κοινά μεταξύ των μελών της πρώτης κοινότητας. Αντιθέτως, αναφερόμενος σ’ αυτήν έχει την πρόθεση να μιλήσει στους πιστούς κάθε γενιάς, και επομένως και σε εμάς, για να μας στηρίξει στη χριστιανική μαρτυρία μας και να προκαλέσει τη δράση μας υπέρ των περισσότερο αναγκεμένων. Η ίδια διδασκαλία δίνεται με την ίδια πεποίθηση από τον απόστολο Ιάκωβο, ο οποίος, στην επιστολή του , χρησιμοποιεί ισχυρές και δηκτικές εκφράσεις: «Ακούστε, αγαπητοί αδελφοί μου: Ο Θεός μήπως δεν εξέλεξε τους φτωχούς στα μάτια του κόσμου, οι οποίοι είναι πλούσιοι σε πίστη και κληρονόμοι της Βασιλείας, την οποία υποσχέθηκε σε όσους τον αγαπούν; Εσείς αντιθέτως ατιμάσατε τον φτωχό! Δεν είναι οι πλούσιοι που σας καταπιέζουν και σας σύρουν στα δικαστήρια; […] Σε τι χρησιμεύει, αδελφοί μου, αν ένας λέει ότι πιστεύει, αλλά δεν κάνει έργα; Αυτή η πίστη μήπως μπορεί να τον σώσει; Αν ένας αδελφός ή μια αδελφή δεν έχουν ρούχα και στερούνται την καθημερινή τροφή και ένας από εσάς τους πει: «Πηγαίνετε εν ειρήνη, Ζεσταθείτε και χορτάστε», αλλά δεν τους δίνει τα αναγκαία για το σώμα, σε τι χρησιμεύει αυτό; Έτσι και η πίστη: αν δεν συνοδεύεται από έργα, από μόνη της είναι νεκρή» (2,5-6. 14-17).

3. Υπήρξαν φορές, όμως, κατά τις οποίες οι χριστιανοί δεν άκουσαν πέρα ως πέρα αυτή την έκκληση, αφήνοντας τους εαυτούς τους να μολυνθούν από την κοσμική νοοτροπία. Αλλά το Άγιο Πνεύμα δεν παρέλειψε να τους ανακαλέσει και πάλι να κρατήσουν σταθερό το βλέμμα τους στα ουσιώδη. Έκανε να υπάρξουν , πράγματι, άντρες και γυναίκες που με διάφορους τρόπους πρόσφεραν την ζωή τους στην υπηρεσία των φτωχών. Πόσες σελίδες ιστορίας, σε αυτά τα δυο χιλιάδες χρόνια, γράφτηκαν από χριστιανούς που, με κάθε απλότητα και ταπεινότητα, και με τη γενναιόδωρη σκέψη της φιλανθρωπίας, υπηρέτησαν τους φτωχότερους αδελφούς τους!

Μεταξύ όλων, ξεχωρίζει το παράδειγμα του Φραγκίσκου της Ασίζης, ο οποίος ακολουθήθηκε από πολυάριθμους άλλους άγιους άντρες και γυναίκες κατά το πέρασμα των αιώνων. Εκείνος δεν αρκούταν να αγκαλιάζει και να δίνει ελεημοσύνη στους λεπρούς, αλλά αποφάσισε να πάει να ζήσει μαζί τους. Ο ίδιος είδε σε αυτή την συνάντηση τη στροφή της μεταστροφής του: «Όταν βρισκόμουν μέσα στην αμαρτία μου φαινόταν πάρα πολύ πικρό να βλέπω τους λεπρούς, και ο ίδιος ο Κύριος με οδήγησε ανάμεσά τους και με χρησιμοποίησε ως ευσπλαχνία γι αυτούς. Και απομακρύνοντας με από εκείνους, αυτό που μου φαινόταν πικρό μετατράπηκε σε γλυκύτητα ψυχής και σώματος. Αυτή η μαρτυρία δηλώνει την μεταμορφωτική δύναμη της αλληλεγγύης και τον τρόπο ζωής των χριστιανών.

Ας μην σκεφτόμαστε τους φτωχούς μόνο ως παραλήπτες μιας καλής πράξης εθελοντικής εργασίας μια φορά την εβδομάδα, ή ακόμη λιγότερο ως αυτοσχέδιες κινήσεις  καλής θέλησης για να φέρουμε την ειρήνη στη συνείδησή μας. Αυτές οι εμπειρίες, που πραγματικά έχουν αξία και είναι χρήσιμες για την ευαισθητοποίηση υπέρ των αναγκών τόσων πολλών αδελφών μας και υπέρ των αδικιών που συχνά αποτελούν την αιτία τους, θα έπρεπε να μας οδηγήσουν σε μια πραγματική συνάντηση με τους φτωχούς και να δίνουν χώρο σε μια συμμετοχή που γίνεται τρόπος ζωής. Πράγματι, η προσευχή, η κατηχουμενική πορεία των μαθητών και η μεταστροφή βρίσκουν στην φιλανθρωπία που γίνεται συμμετοχή, την επαλήθευση της ευαγγελικής αυθεντικότητάς τους. Και με αυτόν τον τρόπο ζωής απορρέουν η χαρά και η γαλήνη της ψυχής, επειδή γίνεται απτή η σάρκα του Χριστού. Αν θέλουμε πραγματικά να συναντήσουμε τον Χριστό, είναι απαραίτητο να αγγίζουμε το σώμα του σε αυτό το μαστιζόμενο σώμα των φτωχών, όπως προκύπτει από την μετάληψη της μυστηριακής κοινωνίας κατά τη  Θεία Ευχαριστία. Το Σώμα του Χριστού, τεμαχισμένο κατά τη Θεία Λειτουργία, μας αφήνει να το ανακαλύψουμε, μέσα από την κοινή φιλανθρωπία για τα πρόσωπα και τα άτομα των ασθενέστερων αδελφών μας. Πάντα διαχρονικά είναι τα λόγια του αγίου επισκόπου Χρυσοστόμου: «Αν επιθυμείτε να τιμήσετε το σώμα του Χριστού, μη το περιφρονείτε όταν είναι γυμνό, δεν τιμάτε τον ευχαριστιακό Χριστό με μεταξωτά άμφια, ενώ έξω από το ναό παραμελείτε αυτόν τον άλλο Χριστό ο οποίος μαστίζεται από το κρύο και τη γύμνια» (Hom. In Matthaeum, 50, 3).

Καλούμαστε, ως εκ τούτου, να τείνουμε το χέρι προς τους φτωχούς, να τους συναντήσουμε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια, να τους αγκαλιάσουμε, για να τους κάνουμε να αισθανθούν τη θέρμη της αγάπης που σπάει τον κύκλο της μοναξιάς. Το χέρι τους που τείνει προς εμάς αποτελεί επίσης ένα κάλεσμα να βγούμε από την ασφάλειά μας και τις ανέσεις μας και να αναγνωρίσουμε την αξία που η  ίδια η φτώχεια δημιουργεί.

4. Ας μην ξεχνάμε ότι για τους μαθητές του Χριστού η φτώχεια είναι πρώτα από όλα ένα κάλεσμα να ακολουθήσουμε τον φτωχό Ιησού. Είναι μια πορεία πίσω από Εκείνον και με Εκείνον, μια πορεία που οδηγεί στην μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών (Ματ. 5,3 Λουκ. 6,20). Φτώχεια σημαίνει μια ταπεινή καρδιά που ξέρει να υποδέχεται την κατάστασή ενός πλάσματος με περιορισμένες δυνατότητες και αμαρτωλό, για να ξεπεράσει τον πειρασμό της παντοδυναμίας, που δίνει την ψευδαίσθηση της αθανασίας. Η φτώχεια είναι μια στάση της καρδιάς που εμποδίζει να σκεφτόμαστε τα χρήματα, την καριέρα, την πολυτέλεια ως στόχο ζωής και ως προϋπόθεση για την ευτυχία. Είναι η φτώχεια, μάλλον, που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αναλάβουμε ελεύθερα τις προσωπικές και κοινωνικές ευθύνες, παρά τις περιορισμένες δυνατότητές μας, έχοντας εμπιστοσύνη στην εγγύτητα του Θεού και υποστηριζόμενοι από τη χάρη του. Η φτώχεια, που γίνεται κατανοητή με αυτόν τον τρόπο, αποτελεί το μέτρο που επιτρέπει να αξιολογήσουμε την ορθή χρήση των υλικών αγαθών, καθώς επίσης να ζούμε με τρόπο μη εγωιστικό και κτητικό, δεσμούς και τα συναισθήματα (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 25-45).

Ας κάνουμε δικό μας, ως εκ τούτου, το παράδειγμα του αγίου Φραγκίσκου, μάρτυρα της γνήσιας φτώχειας. Εκείνος, μόνο επειδή είχε σταθερό το βλέμμα πάνω στον Ιησού, ήταν σε θέση να τον αναγνωρίσει και να τον υπηρετήσει μέσα από τους φτωχούς. Αν, παρόλα αυτά, αποφασίσουμε να προσφέρουμε την αποτελεσματική συμβολή μας για την αλλαγή της ιστορίας, παράγοντας πραγματική ανάπτυξη, είναι απαραίτητο να ακούσουμε την κραυγή των φτωχών και να δεσμευτούμε ότι θα τους βγάλουμε από την περιθωριοποίησή τους. Την ίδια στιγμή, για τους φτωχούς που ζουν στις πόλεις μας και στις κοινότητές μας να θυμόμαστε να μη χάνουμε την ένοια της ευαγγελικής φτώχειας που αποτυπώνεται στη ζωή τους.

5. Γνωρίζουμε τη μεγάλη δυσκολία που προκύπτει μέσα στον σύγχρονο κόσμο να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε με σαφή τρόπο την φτώχεια. Ωστόσο, αυτή μας προκαλεί καθημερινά με τα χιλιάδες πρόσωπά της τα σημαδεμένα από τον πόνο, από την περιθωριοποίηση, από την καταπίεση, από τη βία, από τα βασανιστήρια και από τη φυλακή, από τον πόλεμο, από τη στέρηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, από την άγνοια και από τον αναλφαβητισμό, από τις επείγουσες καταστάσεις υγείας και από την έλλειψη θέσεων εργασίας, από τον κακό τρόπο μεταχείρισης και από τη δουλεία, από την εξορία και από τη δυστυχία, από την αναγκαστική μετανάστευση. Η φτώχεια έχει το πρόσωπο γυναικών, ανδρών και μικρών παιδιών που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης για άθλια συμφέροντα, ποδοπατούνται από τη διεστραμμένη λογική της εξουσίας και του χρήματος. Αυτός ο ανελέητος κατάλογος που ποτέ δεν τελειώνει είμαστε αναγκασμένοι να τον συνθέσουμε μπροστά  στη φτώχεια, καρπό της κοινωνικής αδικίας, της ηθικής φτώχειας, της απληστίας των λίγων και της γενικευμένης αδιαφορίας!

Στις μέρες μας δυστυχώς, ενώ αναδύεται όλο και περισσότερο ο αναίσχυντος  πλούτος ο οποίος συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων προνομιούχων, και συχνά συνοδεύεται από την ανομία και από την επιθετική εκμετάλλευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σκανδαλίζει η εξάπλωση της φτώχειας σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπροστά σε αυτό το σενάριο, δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδρανείς, πόσο μάλλον παραιτημένοι. Στη φτώχεια που αναστέλλει το πνεύμα της πρωτοβουλίας τόσων πολλών νέων, εμποδίζοντάς τους να βρουν μια εργασία, στην φτώχεια που αναισθητοποιεί το αίσθημα της ευθύνης, καταλήγοντας να προτιμούν την αντιπροσώπευση και την αναζήτηση ευνοιοκρατίας, στη φτώχεια που δηλητηριάζει στους λάκκους της συμμετοχής και περιορίζει τους χώρους επαγγελματικότητας, ταπεινώνοντας έτσι την αξία εκείνων που εργάζονται και παράγουν, σε όλα αυτά οφείλουμε να απαντήσουμε με ένα νέο όραμα για τη ζωή και την κοινωνία.

Όλοι αυτοί οι φτωχοί – όπως του άρεσε να λέει ο Μακάριος Παύλος ΣΤ΄- ανήκουν στην Εκκλησία σύμφωνα με το «ευαγγελικώ δικαίω» (Ομιλία για το άνοιγμα της 2^ης Συνόδου του Οικουμενικού Συμβουλίου του Βατικανού ΙΙ, 29 Σεπτεμβρίου 1963) και κάνουν υποχρεωτική τη θεμελιώδη επιλογή γι αυτούς. Ευλογημένα, ως εκ τούτου, τα χέρια που ανοίγουν για να υποδεχτούν τους φτωχούς και να τους παρέχουν βοήθεια: είναι χέρια που φέρνουν την ελπίδα. Ευλογημένα τα χέρια που ξεπερνούν κάθε εμπόδιο πολιτισμού, θρησκείας και εθνικότητας ρίχνοντας το έλαιο της παρηγοριάς στις πληγές της ανθρωπότητας. Ευλογημένα τα χέρια που ανοίγουν χωρίς να ζητούν τίποτα ως αντάλλαγμα, χωρίς «αν», χωρίς «αλλά» και χωρίς «ίσως»: είναι χέρια που κάνουν να κατεβαίνει πάνω στους αδελφούς η ευλογία του Θεού.

6. Στο τέλος του Ιωβηλαίου της Ευσπλαχνίας θέλησα να προσφέρω στην Εκκλησίας την Παγκόσμια Ημέρα των Φτωχών, για να γίνονται οι χριστιανικές κοινότητες σε ολόκληρο τον κόσμο, όλο και περισσότερο απτή ένδειξη της φιλανθρωπίας του Χριστού για τους τελευταίους και τους περισσότερο αναγκεμένους. Στις άλλες Παγκόσμιες Ημέρες που θεσπίστηκαν από τους προκατόχους μου, που αποτελούν πλέον μια παράδοση στη ζωή των κοινοτήτων μας, επιθυμώ να προστεθεί και αυτή, η οποία φέρνει μαζί με εκείνες ένα στοιχείο ολοκλήρωσης εξαιρετικά ευαγγελικής, δηλαδή την προτίμηση του Ιησού για τους φτωχούς.

Καλώ την Εκκλησία στο σύνολό της και τους άντρες και τις γυναίκες καλής θελήσεως να κρατούν σταθερό το βλέμμα, σε αυτή την ημέρα, σε όσους τείνουν τα χέρια τους κραυγάζοντας βοήθεια και ζητώντας την αλληλεγγύη μας. Πρόκειται για τους αδελφούς και τις αδελφές μας, που δημιουργήθηκαν και αγαπήθηκαν από τον μοναδικό ουράνιο Πατέρα. Αυτή η Ημέρα έχει ως στόχο να ενθαρρύνει εκ πρώτης όψεως του πιστούς για να αντιδρούν στον κατακερματισμένο και απόβλητο πολιτισμό, κάνοντας δικό τους τον πολιτισμό της συνάντησης. Την ίδια στιγμή η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας, για να ανοιχτούν ώστε να μοιραστούν με τους φτωχούς, κάθε μορφή αλληλεγγύης, ως απτό σημάδι αδελφοσύνης. Ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη για όλους, είναι οι άνθρωποι, δυστυχώς, που ανύψωσαν σύνορα, τείχη και φράχτες, προδίδοντας το αρχικό δώρο που προοριζόταν για την ανθρωπότητα χωρίς καμία εξαίρεση.

7. Επιθυμώ οι χριστιανικές κοινότητες, κατά την εβδομάδα που προηγείται της Παγκόσμιας Ημέρα των Φτωχών, που για φέτος θα είναι στις 19 Νοεμβρίου, 23^ηΚυριακή  της κοινής περιόδου του έτους, να δεσμευτούν ότι θα δημιουργήσουν πολλές στιγμές συνάντησης και φιλίας, αλληλεγγύης και συγκεκριμένης βοήθειας. Στη συνέχεια θα μπορούσαν να προσκαλέσουν τους φτωχούς και τους εθελοντές να συμμετάσχουν μαζί στη Θεία Ευχαριστία εκείνης της Κυριακής, έτσι ώστε να αποδειχθεί ακόμη περισσότερο αυθεντική η τέλεση της επίσημης εορτής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού Βασιλιά του σύμπαντος, την επόμενη Κυριακή. Το βασιλικό προνόμιο του Ιησού, πράγματι, προκύπτει σε όλη του τη σημασία ακριβώς, στον Γολγοθά, όταν ο αθώος καρφωμένος πάνω στο σταυρό, φτωχός, γυμνός και στερημένος από όλα, ενσωματώνει και αποκαλύπτει την πληρότητα της αγάπης του Θεού. Η εξολοκλήρου παράδοσή του στον Πατέρα, ενώ εκφράζει την συνολική φτώχεια του, καθιστά εμφανή τη δύναμη αυτής της Αγάπης, που τον ανασταίνει σε μια νέα ζωή κατά την Κυριακή του Πάσχα.

Αυτή την Κυριακή, αν στη γειτονιά μας ζουν φτωχοί που αναζητούν προστασία και βοήθεια, ας τους πλησιάσουμε: θα είναι μια ευνοϊκή στιγμή για να συναντήσουμε τον Θεό που αναζητούμε. Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Γραφών (Γεν. 18,3-5, Εβρ. 13,2), τους καλωσορίζουμε ως προνομιούχους φιλοξενούμενους στο τραπέζι μας, μπορεί να είναι δάσκαλοι που μας βοηθούν να ζήσουμε την πίστη με μεγαλύτερη συνέπεια. Με την εμπιστοσύνη τους και την προθυμία τους να δεχτούν τη βοήθειά μας, μας δείχνουν με έναν τρόπο νηφάλιο και συχνά χαρούμενο, πόσο αποφασιστικό είναι το να ζούμε με τα απαραίτητα και να παραδινόμαστε στην πρόνοια του Πατέρα.

8. Για τη στήριξη των πολλών συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτή την Ημέρα, υπάρχει πάντα η προσευχή. Να μην ξεχνάμε ότι το Πάτερ Ημών είναι η προσευχή των φτωχών. Το αίτημα για τον άρτο, στην πραγματικότητα εκφράζει την ανάθεση στο Θεό για τις βασικές ανάγκες της ζωής μας. Αυτό που ο Ιησούς μας δίδαξε με αυτή την προσευχή εκφράζει και συγκεντρώνει την κραυγή όσων υποφέρουν από την ανασφάλεια της ύπαρξης και την έλλειψη των αναγκαίων. Στους μαθητές οι οποίοι ζητούσαν από τον Ιησού να τους διδάξει να προσεύχονται, Εκείνος απάντησε με τα λόγια των φτωχών που απευθύνονται στον μοναδικό Πατέρα από  τον οποίο όλοι αναγνωρίζονται ως αδέλφια. Το Πάτερ Ημών αποτελεί μια προσευχή που εκφράζεται στον πληθυντικό: ο άρτος που ζητείται είναι «δικός μας», και αυτό συνθέσει την κοινή χρήση, κοινή συμμετοχή και υπευθυνότητα. Σε αυτή την προσευχή όλοι αναγνωρίζουμε την ανάγκη να ξεπεράσουμε κάθε είδος εγωισμού για να έχουμε πρόσβαση στη χαρά της αμοιβαίας υποδοχής.

9. Ζητώ από τους αδελφούς επισκόπους, από τους ιερείς, από τους διακόνους – οι οποίοι λόγω της κλήσης τους έχουν ως αποστολή την υποστήριξη των φτωχών -, από τα αφιερωμένα άτομα, από τους συνδέσμους, από τα κινήματα και από τον ευρύ κόσμο του εθελοντισμού να δεσμευτούν έτσι ώστε αυτή η Παγκόσμια Ημέρα των Φτωχών να θεσπίσει μια παράδοση η οποία θα έχει συγκεκριμένη συμβολή στον ευαγγελισμό του σύγχρονου κόσμου. Αυτή η Νέα Παγκόσμια Ημέρα, ως εκ τούτου, να γίνει μια ισχυρή έκκληση στην συνείδησή της πίστεώς μας, ώστε να γίνουμε περισσότερο πεπεισμένοι ότι το να μοιραζόμαστε τα αγαθά  μας με τους φτωχούς, μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την βαθύτερη αλήθεια του Ευαγγελίου. Οι φτωχοί δεν αποτελούν ένα πρόβλημα: είναι μία πηγή στην οποία πρέπει να πλησιάσουμε για να βιώσουμε την ουσία του Ευαγγελίου.

Από το Βατικανό, 13 Ιουνίου 2017
Μνήμη του Αγίου Αντωνίου της Παδούης

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ