Μήνυμα του πάπα Φραγκίσκου για την Παγκόσμια Ημέρα των φτωχών [15 Νοεμβρίου 2020]

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ 4^η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

33^η Κυριακή της Κοινής Περιόδου του Έτους

15 Νοεμβρίου 2020

«Τείνε το χέρι σου στον φτωχό» (Σοφ. Σειράχ 7,32)

Η αρχαία σοφία θεωρούσε τα λόγια αυτά ως ιερό κώδικα που όριζε να ακολουθούμε στη ζωή. Αυτά τα λόγια αντηχούν σήμερα, με όλη τη βαρύτητα του νοήματός τους, για να βοηθήσουν κι εμάς προκειμένου να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο ουσιώδες και να υπερβούμε τα εμπόδια της αδιαφορίας. Η φτώχεια λαμβάνει πάντοτε διάφορες μορφές που απαιτούν την προσοχή μας σε κάθε ιδιαίτερη κατάσταση: σε καθεμιά από αυτές μπορούμε να συναντήσουμε τον Κύριο Ιησού, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι είναι παρών στους πιο αδύναμους αδέλφούς (βλ. Μτ 25,40).

Ας πάρουμε στα χέρια μας το βιβλίο της Σοφίας Σειράχ, ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Σε αυτό βρίσκουμε τα λόγια ενός διδασκάλου της σοφίας που έζησε περίπου 200 χρόνια προ Χριστού. Αυτός αναζητούσε τη σοφία, η οποία κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και ικανούς να εξερευνήσουν σε βάθος τις περιπέτειες της ζωής. Και αυτό το έκανε σε μια περίοδο σκληρής δοκιμασίας για τον λαό του Ισραήλ, σε μια περίοδο πόνου, θλίψης και εξαθλίωσης, εξαιτίας της κυριαρχίας επάνω του ξένων δυνάμεων. Επειδή επρόκειτο για έναν άνθρωπο βαθειάς πίστεως, ριζωμένο στις παραδόσεις των πατέρων του, η πρώτη σκέψη του ήταν να απευθυνθεί στον Θεό για να Του ζητήσει το δώρο της σοφίας. Και ο Κύριος δεν του στέρησε τη βοήθεια αυτή.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο Σειράχ προτείνει τις συμβουλές του επάνω σε πολλές συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής, και η φτώχεια είναι μία από αυτές. Ο ίδιος επιμένει στο γεγονός ότι εν μέσω των κακουχιών χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό: «Όπλισε τη καρδιά σου με θάρρος και μην πορεύεσαι με βία στους δύσκολους καιρούς. Σ’ εκείνον προσκολλήσου και μην τον αφήνεις, για να έχεις τιμημένα υστερνά. Ό,τι κι αν σε εύρει, δέξου το. Κι όταν θα έλθουν αναποδιές και χαμηλά σε ρίξουν, δείξε υπομονή. Διότι ο χρυσός μες στη φωτιά καθαρίζεται, και οι εκλεκτοί μες στης ταπείνωσής τους το καμίνι. Στον Κύριο εμπιστέψου και θα σου γίνει βοηθός. Ίσια πορεύου και σ’ εκείνον έλπιζε. Όσοι τον Κύριο σέβεστε, προσμένετε το έλεός του και μην παραστρατείτε, για να μην σας βρει ο όλεθρος» (2,2-7).

Ξεφυλλίζοντας το ιερό βιβλίο, ανακαλύπτουμε μια πολύτιμη σειρά υποδείξεων για τον τρόπο που θα πρέπει να ενεργούμε υπό το φως μια στενής σχέσεως με τον Θεό, ο οποίος είναι δημιουργός της κτίσεως και την αγαπά, είναι δίκαιος και προνοιακός προς όλα τα παιδιά του. Ωστόσο, η σταθερή αναφορά στον Θεό δεν μας εμποδίζει να κοιτάξουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο, απεναντίας τα δύο αυτά είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Αυτό αποδεικνύει με σαφήνεια η περικοπή από την οποία έχει ληφθεί ο τίτλος αυτού του Μηνύματος (βλ. 7,29-36). Η προσευχή στον Θεό και η αλληλεγγύη προς τους φτωχούς και τους πάσχοντες είναι αδιαχώριστες. Για να επιτελέσουμε μια λατρεία ευάρεστη στον Κύριο, είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε ότι κάθε πρόσωπο, ακόμη και εκείνο με την περισσότερη ανάγκη και το πιο περιφρονημένο, φέρει χαραγμένη μέσα του την εικόνα του Θεού. Από την προσευχή αυτή εκπηγάζει το δώρο της θείας ευλογίας, η οποία προσφέρεται από την έμπρακτη γενναιοδωρία που επιδεικνύουμε προς τους φτωχούς. Για τον λόγο αυτόν, ο χρόνος που αφιερώνουμε στην προσευχή δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει άλλοθι για να παραμελήσουμε τον πλησίον που βρίσκεται σε δυσκολία. Είναι αληθές το αντίθετο: η ευλογία του Κυρίου έρχεται επάνω μας και η προσευχή επιτυγχάνει τον σκοπό της, όταν συνοδεύονται από την υπηρεσία προς τους φτωχούς.

Πόσο επίκαιρη είναι και για μας αυτή η παλαιά διδασκαλία! Πράγματι, ο λόγος του Θεού, είναι υπεράνω του χώρου, του χρόνου, των θρησκειών, και των πολιτισμών. Η γενναιοδωρία που στηρίζει τον αδύναμο, παρηγορεί τον πονεμένο, ανακουφίζει τον βασανισμένο, αποκαθιστά την αξιοπρέπεια αυτού που την έχει στερηθεί, είναι προϋπόθεση για μια πλήρη ανθρώπινη ζωή. Η επιλογή να αφιερώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στους φτωχούς, στις τόσες πολλές και διαφορετικές ανάγκες τους, δεν μπορεί να εξαρτάται από τον χρόνο που διαθέτουμε ή από προσωπικά συμφέροντα, ούτε από θεωρητικά ποιμαντικά ή κοινωνικά προγράμματα. Δεν είναι δυνατόν να πνίγουμε τη δύναμη της χάρης του Θεού από τη ναρκισσιστική τάση που έχουμε, να βάζουμε πάντοτε τον εαυτό μας ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας.

Το να διατηρούμε το βλέμμα μας στραμμένο στον φτωχό είναι δύσκολο, αλλά είναι όσο ποτέ απαραίτητο αν θέλουμε να χαράξουμε στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας τη σωστή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται να σπαταλούμε πολλά λόγια, αλλά απαιτείται περισσότερο να στρατευτούμε συγκεκριμένα στη ζωή μας κινούμενοι από τη θεία αγάπη. Κάθε χρόνο, στην Παγκόσμια Ημέρα των Φτωχών, επανέρχομαι σε αυτήν τη θεμελιώδη πραγματικότητα για τη ζωή της Εκκλησίας, διότι οι φτωχοί είναι και θα είναι πάντοτε μαζί μας (βλ. Ιω 12,8), για να μας βοηθούν να υποδεχόμαστε τη συντροφιά του Χριστού στην καθημερινή μας ζωή.

Η συνάντηση με ένα πρόσωπο σε κατάσταση ένδειας, πάντοτε μας προκαλεί και μας επερωτά. Πώς μπορούμε να συμβάλλουμε για να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να ανακουφιστεί η περιθωριοποίησή του και τα βάσανά του; Πώς μπορούμε να τον βοηθήσουμε στην πνευματική του φτώχεια; Η χριστιανική κοινότητα καλείται να εμπλακεί σ’ αυτήν την εμπειρία του συμμερισμού, έχοντας επίγνωση πως δεν είναι θεμιτό να παραχωρεί την αποστολή αυτή σε άλλους. Και για να στηρίξει τους φτωχούς, είναι βασικό να βιώνει την ευαγγελική φτώχεια πρώτα η ίδια. Δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε “εντάξει” όταν ένα μέλος της ανθρώπινης οικογένειας είναι παραπεταμένο και έξω από αυτήν, έχοντας καταντήσει σκιά. Η σιωπηλή κραυγή τόσων πολλών φτωχών πρέπει να βρίσκει τον λαό του Θεού στην πρώτη γραμμή, πάντοτε και παντού, για να τους δίνει φωνή, να τους υπερασπίζεται, και να είναι αλληλέγγυα με αυτούς, εμπρός σε τόση υποκρισία και σε τόσες υποσχέσεις.

Είναι αληθές πως η Εκκλησία δεν διαθέτει συνολικές λύσεις να προτείνει, αλλά προσφέρει, με τη χάρη του Χριστού, τη μαρτυρία της καθώς και πράξεις συμμερισμού. Αισθάνεται επίσης το καθήκον να παρουσιάζει τα αιτήματα όσων δεν έχουν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Το να υπενθυμίζει σε όλους τη μεγάλη αξία του κοινού καλού, είναι για τον χριστιανικό λαό μια δέσμευση ζωής που γίνεται πράξη στην προσπάθεια να μην ξεχνά κανέναν από αυτούς, των οποίων η ανθρώπινη φύση έχει παραβιαστεί στις βασικές ανάγκες της.

Το να τείνεις το χέρι σε κάνει να ανακαλύψεις πρώτα απ’ όλα σε ποιόν το κάνεις, ότι μέσα μας υπάρχει η ικανότητα να επιτελούμε πράξεις που δίνουν νόημα στη ζωή. Όμως πόσα τεταμένα χέρια βλέπουμε κάθε μέρα; Δυστυχώς, ολοένα και πιο συχνά, συμβαίνει να μας παρασύρει η βιασύνη σε μια δίνη αδιαφορίας, σε σημείο που να μην είμαστε πια σε θέση να αναγνωρίζουμε το καλό που καθημερινά επιτελείται σιωπηλά και με μεγάλη γενναιοδωρία. Αυτό που συνήθως γίνεται είναι ότι, μόνο όταν συμβαίνουν γεγονότα που συνταράζουν την πορεία της ζωής μας, τα μάτια μας να αποκτούν την ικανότητα να διακρίνουν την καλοσύνη των αγίων της “διπλανής πόρτας”, «αυτών που ζουν κοντά σ’ εμάς και είναι μια αντανάκλαση της παρουσίας του Θεού» (Αποστ. Παραίνεση “Να χαίρεστε και να αγάλλεστε”, 7). Γι’ αυτούς, όμως, σπάνια γίνεται λόγος. Οι κακές ειδήσεις αφθονούν στις σελίδες των εφημερίδων, στους διαδικτυακούς τόπους και στις οθόνες των τηλεοράσεων, σε βαθμό που να μας κάνουν να σκεφτούμε πως το κακό είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στη ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι έτσι. Ασφαλώς, δεν λείπουν η κακία και η βία, η αδικία και η διαφθορά, αλλά η ζωή υφαίνεται από πράξεις σεβασμού και γενναιοδωρίας, οι οποίες, όχι μόνο αντισταθμίζουν το κακό, αλλά μας ωθούν να πάμε παραπέρα και να είμαστε γεμάτοι ελπίδα.

Το να τείνεις το χέρι είναι ένα σημάδι που φέρνει στο νου άμεσα την εγγύτητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη. Αυτούς τους μήνες, κατά τους οποίους ο κόσμος ολόκληρος εξουθενώθηκε από έναν ιό που έχει προκάλεσε πόνο και θάνατο, απογοήτευση και βαθιά ανησυχία, μπορέσαμε να δούμε πολλά τεταμένα χέρια! Είδαμε το τεταμένο χέρι του γιατρού, ο οποίος, γεμάτος ανησυχία φροντίζει τον καθέναν από τους αρρώστους, αναζητώντας να βρει τη σωστή θεραπεία. Το τεταμένο χέρι της νοσοκόμας και του νοσοκόμου, οι οποίοι, πέραν του ωραρίου εργασίας τους, παραμένουν για να περιποιηθούν τους αρρώστους. Το τεταμένο χέρι αυτών που εργάζονται στη διαχείριση και προμηθεύουν τα μέσα για να σώσουν περισσότερες ζωές, όσο είναι δυνατόν. Το τεταμένο χέρι του φαρμακοποιού που έρχεται αντιμέτωπος με τόσο πολλά αιτήματα, μέσα σε επικίνδυνες επαφές με τον κόσμο. Το τεταμένο χέρι του ιερέα, που χορηγεί την ευλογία, ενώ η καρδιά του σπαράζει. Το τεταμένο χέρι του εθελοντή, που συμπαραστέκεται σε όποιον ζει στον δρόμο και σε όσους, αν και έχουν μια στέγη, δεν έχουν όμως κάτι για να φάνε. Το τεταμένο χέρι των ανδρών και των γυναικών, που εργάζονται για να προσφέρουν ουσιαστικές υπηρεσίες και ασφάλεια. Θα μπορούσαμε, τέλος, να περιγράψουμε και άλλα τεταμένα χέρια, συνθέτοντας μιαν ατελείωτη σειρά έργων φιλανθρωπίας. Όλα αυτά τα χέρια αψήφησαν τη μεταδοτική και φονική νόσο και τον συνεπαγόμενο φόβο, ώστε να προσφέρουν στήριξη και παρηγοριά.

Αυτή η πανδημία ήλθε αιφνιδιαστικά και μας βρήκε απροετοίμαστους, αφήνοντας μια μεγάλη αίσθηση αποπροσανατολισμού και αδυναμίας. Το τεταμένο χέρι, ωστόσο, προς τον φτωχό δεν ήλθε αιφνιδιαστικά. Αυτό, μάλλον, προσφέρει τη μαρτυρία του τρόπου με τον οποίο ετοιμαζόμαστε για να αναγνωρίσουμε τον φτωχό και να τον στηρίξουμε την ώρα της ανάγκης. Δεν επινοούμε εκ του μηδενός τα έργα φιλανθρωπίας. Είναι απαραίτητη μια προπόνηση καθημερινή, που να ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι εμείς πρώτοι έχουμε ανάγκη από ένα χέρι τεταμένο προς εμάς.

Αυτή η στιγμή, την οποία βιώνουμε, έβαλε σε κρίση πολλές βεβαιότητές μας. Αισθανόμαστε πιο φτωχοί και πιο αδύναμοι, διότι βιώσαμε την αίσθηση των ορίων και τον περιορισμό της ελευθερίας. Η απώλεια της εργασίας, των πιο προσφιλών δεσμών, όπως η στέρηση των στενών διαπροσωπικών σχέσεων, άνοιξαν ξαφνικά ορίζοντες, τους οποίους δεν είμαστε συνηθισμένοι να παρατηρούμε. Τα πνευματικά και υλικά πλούτη τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και ανακαλύψαμε ότι φοβόμαστε. Κλεισμένοι στη σιωπή των σπιτιών μας, ανακαλύψαμε ξανά πόσο σημαντική είναι η απλότητα και να έχουμε προσηλωμένα τα μάτια μας στο ουσιώδες. Ωρίμασε μέσα μας η ανάγκη μιας νέας αδελφοσύνης, ικανής να προσφέρει αμοιβαία βοήθεια και εκτίμηση μεταξύ μας. Αυτή είναι μια ευνοϊκή περίοδος για «να αισθανθούμε ξανά ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, ότι έχουμε μια ευθύνη έναντι των άλλων και του κόσμου […]. Ήδη για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ζούμε μέσα σε ηθική παρακμή, χλευάζοντας την ηθική, την καλοσύνη, την πίστη, την τιμιότητα […]. Τέτοια καταστροφή κάθε θεμελίου της κοινωνικής ζωής, τελικά, μας βάζει τον έναν εναντίον του άλλου για να υπερασπιστεί ο καθένας τα συμφέροντά του, προκαλεί την εμφάνιση νέων μορφών βίας και σκληρότητας, και εμποδίζει την ανάπτυξη ενός αληθινού πολιτισμού της φροντίδας του περιβάλλοντος» (Εγκυκλ. Επιστολή, “Δοξασμένος να’ σαι”, 229). Εν τέλει, οι σοβαρές οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και πολιτικές κρίσεις δεν θα παύσουν, μέχρις ότου θα επιτρέπουμε να παραμένει σε λήθαργο η υπευθυνότητα, την οποία ο καθένας οφείλει να αισθάνεται έναντι του πλησίον και κάθε προσώπου.

«Τείνε το χέρι στον φτωχό», είναι, λοιπόν, μια πρόσκληση στην υπευθυνότητα ως άμεση δέσμευση οποιουδήποτε αισθάνεται ότι μετέχει στην ίδια τύχη. Είναι μια προτροπή να επωμιστούμε τα βάρη των πιο αδύναμων, όπως υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος: «Με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον. Άλλωστε όλος ο νόμος συνοψίζεται σε μια φράση, στο να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου […]. Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου» (Γαλ 5,13-14· 6,2). Ο Απόστολος διδάσκει ότι η ελευθερία που μας χαρίστηκε δια του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, είναι για τον καθέναν από εμάς μια ευθύνη για να τεθούμε στην υπηρεσία των άλλων, προπαντός των πιο αδυνάμων. Δεν πρόκειται για μια προαιρετική προτροπή, αλλά για μια προϋπόθεση αυθεντικότητας της πίστεως την οποία ομολογούμε.

Το βιβλίο της Σοφίας Σειράχ έρχεται ξανά να μας βοηθήσει: υποδεικνύει συγκεκριμένες πράξεις για να στηρίξει τους πιο αδύναμους και χρησιμοποιεί επιβλητικές εικόνες. Κατ’ αρχάς, λαμβάνει υπόψη την αδυναμία αυτών που είναι θλιμμένοι: «Μην αποφεύγετε αυτούς που κλαίνε» (7,34). Η περίοδος της πανδημίας, μας υποχρέωσε σε μια αναγκαστική απομόνωση στερώντας μας ακόμη και τη δυνατότητα να παρηγορήσουμε και να συμπαρασταθούμε σε φίλους και γνωστούς, οι οποίοι βίωναν τον πόνο και την θλίψη για την απώλεια αγαπημένων προσώπων τους. Ο ιερός συγγραφέας προτρέπει ακόμη: «Μη διστάσετε να επισκεφτείτε έναν άρρωστο» (7,5). Έχουμε βιώσει την έλλειψη δυνατότητας να σταθούμε δίπλα σ’ αυτόν που υποφέρει, και ταυτόχρονα έχουμε συνειδητοποιήσει την ευαλωτότητα της ύπαρξής μας. Συμπερασματικά, ο λόγος του Θεού δεν μας αφήνει ποτέ να μένουμε αδρανείς και συνεχίζει να μας παρακινεί προς το καλό.

«Τείνε το χέρι στον φτωχό». Η προτροπή αυτή έρχεται, έμμεσα, για να αναδείξει και την εντελώς αντίθετη στάση αυτών που έχουν τα χέρια στις τσέπες τους και δεν συγκινούνται από τη φτώχεια, για την οποία συχνά είναι και οι ίδιοι συνένοχοι. Η αδιαφορία και ο κυνισμός είναι η καθημερινή τροφή τους. Πόση μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα γενναιόδωρα χέρια που λίγο πριν περιγράψαμε! Πράγματι, υπάρχουν, ορισμένοι που τείνουν τα χέρια για να αγγίξουν βιαστικά το πληκτρολόγιο ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή και να μεταφέρουν ποσά χρημάτων από το ένα στο άλλο σημείο του κόσμου, επισημαίνοντας έτσι τον πλούτο ενός μικρού κύκλου ολιγαρχών και την εξαθλίωση του μεγάλου πλήθους των ανθρώπων ή την χρεοκοπία ολόκληρων εθνών. Υπάρχουν άλλοι που τείνουν τα χέρια για να συσσωρεύσουν χρήματα πωλώντας όπλα, τα οποία άλλα χέρια, ακόμη και παιδιά, θα χρησιμοποιήσουν για να σπείρουν θάνατο και φτώχεια. Υπάρχουν ακόμη άλλοι που τείνουν τα χέρια για να ανταλλάξουν κρυφά “δόσεις θανάτου” προκειμένου να πλουτίσουν και να ζήσουν μέσα στη χλιδή και στην ασύδοτη εφήμερη ζωή τους. Υπάρχουν και εκείνοι που τείνουν τα χέρια για να ανταλλάξουν κρυφά παράνομες διευκολύνσεις για ένα εύκολο και διεφθαρμένο κέρδος. Υπάρχουν, τέλος, και αυτοί που τείνουν τα χέρια, προκειμένου να επιδείξουν καλοπροαίρετες διαθέσεις, θεσπίζοντας υποκριτικά νόμους, τους οποίους οι ίδιοι αρνούνται να εφαρμόσουν.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, «όσοι αποκλείονται, συνεχίζουν να ελπίζουν. Αναπτύχτηκε έτσι μια παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας, ώστε κάποιοι να μπορούν να υποστηρίξουν ένα στυλ ζωής που αποκλείει τους άλλους ή για να μπορούν να νοιώθουν ενθουσιασμένοι με αυτό το εγωιστικό ιδεώδες. Σχεδόν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, καταλήξαμε ανίκανοι να αισθανόμαστε συμπόνια μπροστά στην κραυγή του πόνου των άλλων, δεν κλαίμε πια μπροστά στο δράμα των άλλων, ούτε μας ενδιαφέρει να φροντίσουμε γι’ αυτούς, σαν να επρόκειτο για μια ξένη προς εμάς ευθύνη, για την οποία δεν έχουμε αρμοδιότητα» (Αποστ. Παραίνεση, “Η χαρά του Ευαγγελίου”, 54). Δεν θα μπορέσουμε να νοιώσουμε ευχαριστημένοι, έως ότου τα χέρια αυτά που σπέρνουν τον θάνατο δεν θα μεταμορφωθούν σε εργαλεία δικαιοσύνης και ειρήνης, προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.

«Σε κάθε σου πράξη να θυμάσαι το τέλος σου» (Σοφία Σειράχ, 7,36). Είναι η φράση με την οποία ο Σειράχ ολοκληρώνει αυτόν τον στοχασμό. Η φράση αυτή επιδέχεται διπλής ερμηνείας. Η πρώτη, προβάλλει την ανάγκη που έχουμε να διατηρούμε πάντοτε στο νου το τέλος της ύπαρξής μας. Το να θυμόμαστε τον κοινό προορισμό μας, μπορεί να μας βοηθήσει να διάγουμε μια ζωή έχοντας ως προτεραιότητα την προσοχή σε όποιον είναι φτωχότερος και δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες με εμάς. Υπάρχει και μια δεύτερη ερμηνεία, η οποία υπογραμμίζει τον προορισμό, τον σκοπό, προς τον οποίο τείνει ο καθένας. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας, που απαιτεί να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο και να διανύσουμε μια πορεία χωρίς να νοιώσουμε κούραση. Τελικά, ο σκοπός της κάθε πράξης μας, δεν μπορεί να είναι άλλος από την αγάπη. Αυτός είναι ο σκοπός προς τον οποίον πορευόμαστε, και τίποτε δεν μπορεί να μας αποτρέψει από αυτόν. Αυτή η αγάπη είναι συμμερισμός, αφοσίωση και υπηρεσία, αλλά ξεκινά από την ανακάλυψη πως εμείς πρώτοι αγαπηθήκαμε και γνωρίσαμε την αγάπη. Αυτός ο σκοπός φαίνεται τη στιγμή κατά την οποία το μικρό παιδί συναντά το χαμόγελο της μητέρας του και νιώθει πως το αγαπάνε απλά και μόνο επειδή υπάρχει. Ακόμη και ένα χαμόγελο στον φτωχό είναι πηγή αγάπης και επιτρέπει να ζούμε με χαρά. Το τεταμένο χέρι, λοιπόν, μπορεί διαρκώς να εμπλουτίζεται με το χαμόγελο εκείνου που δεν βαρύνει την παρουσία του και την βοήθεια που προσφέρει, αλλά χαίρεται μόνο με το να βιώνει τον τρόπο ζωής των μαθητών του Χριστού.

Σε αυτή την πορεία καθημερινής συνάντησης με τους φτωχούς, μας συνοδεύει η Θεοτόκος, η οποία, περισσότερο από κάθε άλλη, είναι η Μητέρα των φτωχών. Η Αειπάρθενος Μαρία γνωρίζει από κοντά τις δυσκολίες και τα βάσανα αυτών που είναι περιθωριοποιημένοι, διότι η ίδια βίωσε την κατάσταση να φέρει στο φως τον Υιό του Θεού μέσα σε έναν στάβλο. Υπό την απειλή του Ηρώδη, διέφυγαν σε μια άλλη χώρα με τον Ιωσήφ, τον σύζυγό της, και τον μικρό Ιησού, και η προσφυγική κατάσταση σημάδεψε για κάποια χρόνια την Αγία Οικογένεια. Είθε η προσευχή στη Μητέρα των φτωχών να συνοδεύει αυτά τα αγαπημένα παιδιά της, καθώς και αυτούς που τα υπηρετούν στο όνομα του Χριστού. Και η προσευχή να μετατρέπει το τεταμένο χέρι σε μια αγκαλιά συμμερισμού και ανανεωμένης αδελφοσύνης.

Ρώμη, Άγιος Ιωάννης στο Λατερανό, 13 Ιουνίου 2020, Λειτουργική μνήμη του Αγίου Αντωνίου εκ Παδούης.

+ Φραγκίσκος

————————————–

Μετάφραση: Πέτρος Ανδριώτης

Συνοδική Επιτροπή για τις μεταφράσεις εκκλησιαστικών κειμένων