Την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου τελέστηκε στο Μητροπολιτικό μας Ναό στο Κάστρο της Νάξου Αρχιερατικός Εσπερινός από το Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος δεξιώθηκε την Εκκλησία στην αίθουσα υποδοχής της Αρχιεπισκοπής.
Την Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου, εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην οποία συλλειτούργησαν ο εφημέριος π. Μανώλης Ρεμούνδος και ο εφημέριος της Μυκόνου και της Πάρου π. Ριχάρδος.
Είναι γνωστό ότι κατά την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου η Εκκλησία προσεύχεται ιδιαίτερα για την αφιερωμένη στο Θεό ζωή. Η παρουσία των τεσσάρων Μοναχών της Μητέρας Τερέζας, οι οποίες έχουν ειδική αποστολή στην τοπική μας Εκκλησία στη Νάξο και στην Πάρο συνέβαλε στο να εννοήσει καλύτερα η παρούσα συναγμένη Εκκλησία την αξία της αφιερωμένης ζωής.
Ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου μίλησε για το νόημα της εορτής αλλά και για την αξία της αφιερωμένης στο Θεό ζωής:
Στη σημερινή εορτή την κεντρική θέση την κατέχει ο Ιησούς. Σήμερα εορτάζουμε το γεγονός της παρουσίασης του Ιησού στο ναό, σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του. Τον παρουσιάζουν στο Ναό και τον προσφέρουν στο Θεό, η Παναγία και ο Ιωσήφ. Ο Ιησούς προσφέρεται στο Θεό, από την γήινη οικογένειά του, όπως κάνουν όλοι οι γονείς για τα πρωτότοκα αγόρια τους. Στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο Ιησούς, ο οποίος εισερχόμενος στον οίκον του, προσφέρεται στο Θεό. Τίθεται στην υπηρεσία του, ετοιμάζεται να εκτελέσει κατά πάντα και δια πάντα το θέλημά του, την αποστολή του, αυτήν που στάλθηκε να πραγματοποιήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα, είναι και η Παναγία που προσφέρει τον υιό της και τον δίνει στον ουράνιο Πατέρα του. Η Παναγία γνωρίζει ότι τον έλαβε ως δώρο: είναι δικός της υιός διότι ενσαρκώθηκε στα σπλάχνα της, αλλά είναι και ο Υιός του Θεού διότι γεννήθηκε και εκ Πνεύματος Αγίου. Κάθε μητέρα θα ήθελε να κρατήσει το παιδί της κοντά της, να το έχει όλο δικό της. Η απομάκρυνση της μητέρας από το παιδί τής δημιουργεί πόνο. Αλλά η Παναγία ξέρει ότι δεν μπορεί να θεωρήσει ως αποκλειστική ιδιοκτησία της αυτό το παιδί γι’ αυτό και το προσφέρει στο Θεό στον οποίο ανήκει, κάνοντας μια πράξη υπέρτατης αγάπης.
Σ’ αυτά τα πλαίσια της υπέρτατης αγάπης και της προσφοράς η Εκκλησία σήμερα παγκοσμίως προσεύχεται ιδιαιτέρως για όλους τους αφιερωμένους και τις αφιερωμένες στο Θεό.
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι αφιερωμένοι; Είναι τα άτομα που προσφέρουν όλη τους τη ζωή στο Θεό και τους συνανθρώπους τους.
Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού μας υπενθύμισε ότι η αφιερωμένη ζωή είναι ένα δώρο που το Άγιο Πνεύμα προσφέρει στην Εκκλησία, με σκοπό να αυξάνει σε αγιότητα και να γίνεται πιο ικανή στο να εκπληρώσει την αποστολή της ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η αφιερωμένη ζωή καλείται να εκφράσει το παράδειγμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, την ολοκληρωτική προσφορά του ανθρώπινου προσώπου στο Θεό, θέτοντας το Θεό πάνω από όλα και δεσμευόμενος να τον αγαπά με ολοκληρωτική και αποκλειστική αγάπη.
Ταυτόχρονα η αφιερωμένη στο Θεό ζωή συνοδεύεται από μία αφοσίωση στους αδελφούς. Το παράδειγμα του Ιησού, ο οποίος γονάτισε μπροστά στα πόδια των μαθητών του για να τους πλύνει τα πόδια (Ιωαν. 13), είναι για τους αφιερωμένους μία πρόσκληση να υπηρετήσουν τους αδελφούς τους. Να φροντίζουν τη θεϊκή εικόνα που παραμορφώνεται στα πρόσωπα των αδελφών μας:
που πεινούν και υποφέρουν,
που απογοητεύονται από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των συνανθρώπων τους,
που βλέπουν να απαξιώνεται η κουλτούρα τους,
που τρομοκρατούνται από την καθημερινή βία,
τα πρόσωπα των μικρών παιδιών τα οποία στερούνται δικαιωμάτων,
τα πρόσωπα των γυναικών εκείνων που προσβάλλονται και ταπεινώνονται και μεταβάλλονται σε εμπορεύσιμα αντικείμενα,
τα πρόσωπα μεταναστών χωρίς κατάλληλη υποδοχή και ανθρώπινη υποδοχή,
τα πρόσωπα ηλικιωμένων, από τα ίδια τα παιδιά τους ξεχασμένα (VC 75).
Είμαστε τυχεροί φέτος, διότι κατ’ αυτήν την πανήγυρη έχουμε ανάμεσά μας τέσσερεις αφιερωμένες στο Θεό. Τέσσερεις Μοναχές της Μητέρας Τερέζας που έχουν ως αποστολή να ασχολούνται με όλα τα παραπάνω πρόσωπα. Χωρίς διάκριση χρώματος, δόγματος και κοινωνικής θέσης. Σε κάθε γωνιά που υπάρχουν άνθρωποι που οι συνάνθρωποι τους έχουν παραπετάξει στο περιθώριο της ζωής, εκείνες δίνουν το παρών για να τους αποδείξουν πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που είναι συνάνθρωποι, είναι ο πλησίον κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου. Είναι οι καλοί Σαμαρείτες της σημερινής εποχής που τους μεταφέρουν στα σπίτια της αγάπης που έχουν δημιουργήσει για να περιθάλψουν τις κάθε λογής πληγές τους.
Χαιρόμαστε που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας και ήλθαν στην τοπική μας Εκκλησία, έστω και για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα τριών μηνών για να ασχοληθούν με τους αδελφούς μας μετανάστες. Το ιδιαίτερο χάρισμά τους είναι η φροντίδα τους για τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς. Η φτώχεια δεν είναι μόνο αυτή που προκαλεί η οικονομική κρίση, αλλά η κρίση στις ευαγγελικές κι ηθικές αξίες. Τις ευχαριστούμε λοιπόν για την παρουσία τους και για την εδώ αποστολή τους.
Η αφιερωμένη ζωή είναι ουσιαστική στη ζωή, στην αποστολή και την αγιότητα της Εκκλησίας, διότι τα αφιερωμένα πρόσωπα έχουν ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό “την ομοίωσή τους με τον Χριστό, αγνό, φτωχό και υπάκουο”. Ιδιαίτερο γνώρισμα της αφιερωμένης στο Θεό ζωής είναι να διατηρεί ζωντανή στους χριστιανούς τη συνειδητοποίηση των βασικών αρχών του ευαγγελίου, προσφέροντας την πρόγευση της ουράνιας Βασιλείας. Έτσι, η αφιερωμένη ζωή θα προσφέρει στη συνείδηση του χριστιανικού λαού την ανάγκη να απαντά με την αγιότητα της ζωής στην αγάπη του Θεού, αυτήν που χαρίζει σε κάθε καρδιά το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.
