Άγ. Διονύσιος, 50ετηρίδα:
Νέος Ευαγγελισμός
«Κάποιοι άνδρες πλησίασαν τον Παύλο και πίστεψαν, μεταξύ των οποίων ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και μια γυναίκα ονομαζόμενη Δάμαρις, και άλλοι μαζί τους». Αυτό που ακούσαμε από τις Πράξεις των Αποστόλων, συνέβη περί το έτος 50.
Κατά τον 2ο αιώνα, κάποιος επίσκοπος της Κορίνθου, μας πληροφορεί ότι ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης πέθανε Επίσκοπος της Αθήνας. Γι’ αυτό, οι χριστιανοί εορτάζομε τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ως πρώτο Επίσκοπο της Αθήνας.
Τι μας λέει λοιπόν σήμερα ο πρώτος Επίσκοπός μας Διονύσιος; Μας λέει πολύ απλά και καθαρά:
Αγαπητοί μου, όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Παύλο, ένιωσα ότι μιλούσε προσωπικά για μένα, κατάλαβα ότι κουβαλούσε μέσα στην καρδιά του έναν πολύτιμο ΘΗΣΑΥΡΟ, και ότι μου τον πρόσφερε δωρεάν. Κι εγώ δεν ήθελα να τον χάσω. Πήγα λοιπόν στον Παύλο και άρχισα να τον ακούω, και όλο περισσότερο γνώριζα πόσο ανεκτίμητος είναι αυτός ο θησαυρός: η Βασιλεία των ουρανών!
Γι’ αυτό, δεν μ’ ένοιαξε που οι συμπατριώτες μου, οι διανοούμενοι της Αθήνας, περιφρόνησαν και ειρωνεύτηκαν τον Παύλο. Εμένα μ’ ενδιέφερε ο θησαυρός: ο Ιησούς Χριστός, που πέθανε και αναστήθηκε για μένα! Και ζήτησα να ανήκω πλέον στον Ιησού Χριστό: βαφτίστηκα και εγκατέλειψα τα είδωλα· όχι μόνο τα είδωλα που λέγονται θεοί ενώ είναι πλάσματα του Θεού, αλλά και τα είδωλα που λέγονται: επιστήμη, καριέρα, πλούτη, κοινωνική καταξίωση, πολιτική εξουσία, τιμές και δόξα.
< Και όταν ασπάστηκα την πίστη στον Χριστό, ένιωσα τον ζήλο να δώσω κι εγώ μαρτυρία στους συμπατριώτες μου, για την αλήθεια του Χριστού, την αλήθεια που λυτρώνει τον άνθρωπο από τις πλάνες και τον σώζει για την αιώνια ζωή.
Ανήγγειλα λοιπόν κι εγώ το Ευαγγέλιο του Χριστού στους συμπατριώτες μου. Έκανα ευαγγελισμό! Μιλούσα για τη χαρμόσυνη είδηση της σωτηρίας! Γι’ αυτό, σε κάποια στιγμή, χρειάστηκε να δώσω και την ύψιστη μαρτυρία, χύνοντας το αίμα μου!
< Εσείς, αδελφοί μου, – θα μας έλεγε ο πρώτος μας Επίσκοπος Διονύσιος ο αρεοπαγίτης -, εσείς ζείτε 2.000 χρόνια μετά από μένα. Γνωρίζω ότι στην εποχή σας υπάρχουν πολλοί περισσότεροι βαφτισμένοι, αλλά ελάχιστοι χριστιανοί. Υπάρχουν πολλοί βαφτισμένοι, που όμως δεν γνωρίζουν τον Ιησού Χριστό, δεν θεωρούν το Ευαγγέλιό του ως πολύτιμο θησαυρό, και γι’ αυτό δεν ακολουθούν τον Χριστό, δεν ζουν με βάση το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και αυτή την αντίφαση, η Εκκλησία του 2018 την ονομάζει εκκοσμίκευση, δηλαδή: «χριστιανοί αλλά με το πνεύμα του κόσμου»!
Γνωρίζω επίσης ότι η Εκκλησία της εποχής σας, ειδικά οι Επίσκοποί σας, δεν περιορίζονται να διαγνώσουν ότι οι σημερινοί βαφτισμένοι πάσχουν από την ασθένεια της εκκοσμίκευσης, αλλά προτείνουν και το φάρμακο, τη θεραπεία: και μιλούν για την ανάγκη να εφαρμόσετε ένα Νέο Ευαγγελισμό. Λένε δηλαδή οι Επίσκοποι ότι,
– όπως στα χρόνια των Αποστόλων, στα χρόνια τα δικά μου του έτους 50, η Εκκλησία δεν περιοριζόταν σε τελετές και ευλάβειες, αλλά κήρυττε το Ευαγγέλιο και καλούσε τους ανθρώπους να πιστέψουν και να αλλάξουν ζωή,
– έτσι και η Εκκλησία του 2018 διαπιστώνει την κατεπείγουσα ανάγκη να επιστρέψετε στην πράξη των Αποστόλων, στη δική μας εποχή, και να εφαρμόσετε στις μέρες σας ένα Νέο Ευαγγελισμό.
Εσείς το ξέρετε αυτό; Εσείς, το ποίμνιο του 2018, το έχετε συνειδητοποιήσει; Αν όχι, τότε σε ποια Εκκλησία ζείτε; Στην Εκκλησία πριν από τη Σύνοδο του Βατικανού; Πριν από 50 χρόνια; Και αν το έχετε συνειδητοποιήσει, τι κάνετε για τον Νέο Ευαγγελισμό;
< Η Εκκλησία, σας λέει ότι οι πρώτοι που έχουν ανάγκη να λάβουν ένα νέο ευαγγελισμό, είστε εσείς οι ίδιοι, οι βαφτισμένοι που εκκλησιάζεστε. Σας το λέει στο άρθρο 14 της Παραίνεσης «Η Χαρά του Ευαγγελίου». Ενδιαφερθήκατε να λάβετε ένα νέο ευαγγελισμό; Είπατε στους εφημερίους: «Ελάτε να αρχίσομε έναν ευαγγελισμό, έτσι όμως μας λέει η Εκκλησία»; Ή μήπως επαναπαύεστε στο ότι πηγαίνετε κάθε Κυριακή στη Λειτουργία, και λέτε: εγώ εξόφλησα τα καθήκοντά μου!
Το ίδιο άρθρο 14 της «Χαράς του Ευαγγελίου» σας καλεί να ασχοληθείτε και με τον ευαγγελισμό των άλλων: εκείνων που έχουν απομακρυνθεί από τη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά πώς θα ευαγγελιστείτε τους άλλους ενορίτες σας, αν δεν ενδιαφέρεστε να διαποτιστείτε εσείς πρώτοι από το πνεύμα του Ευαγγελίου;
«Κανένας δεν δίνει αυτό που δεν έχει»!
Αυτά θα μας έλεγε ο Άγ. Διονύσιος!
< Αδελφοί μου, όταν η Εκκλησία κάλεσε εμένα τον Σεβαστιανό να συνεχίσω το έργο του Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, και να ποιμάνω την τοπική Εκκλησία Αρχιεπισκοπής της Αθήνας, δεν είχα μέριμνα πιο μεγάλη από τον νέο ευαγγελισμό, αυτό δηλαδή που μας λέει ο Ιησούς Χριστός: «Ο θερισμός είναι πολύς, μα οι εργάτες είναι λίγοι».
Γι’ αυτό έθεσα ως έμβλημα στον επισκοπικό θυρεό μου, το δεμάτι με τα στάχυα που θερίζονται, αλλά και το Άγιο Πνεύμα, με τη φώτιση και τη δύναμη του οποίου μόνο: μπορεί να γίνει ο ευαγγελισμός. Έθεσα και τη φράση του Χριστού: «Δεήθητε του Κυρίου του θερισμού»: δηλαδή παρακαλέστε τον κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες για τον θερισμό του!
Μόνο στο βαθμό που θα προχωρήσει αυτό το έργο, στο οποίο μας καλεί επιτακτικά η Εκκλησία σήμερα, το έργο που λέγεται Νέος Ευαγγελισμός, μόνο σ’ αυτό το βαθμό θα μπορέσω να πω ότι, ως Επίσκοπος των σημερινών καιρών, εκπλήρωσα κάπως την αποστολή μου.
< Αλλά μόνος μου, δεν μπορώ να το πετύχω. Έχω ανάγκη από συνεργάτες με ζήλο, αλλά και ανοιχτούς στις προκλήσεις των καιρών! Και ευχαριστώ τον Θεό, διότι έχει φροντίσει να μου προσφέρει πολλούς συνεργάτες!
Και πρέπει να εργαστούμε, αδελφοί μου, όλοι μαζί και προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα το κάνετε μέσα στις ενορίες σας, μαζί με τους εφημερίους σας;
< Προσωπικά, δοξάζω σήμερα τον Θεό διότι συνεχίζει να φροντίζει την τοπική μας Εκκλησία, και να την πλουτίζει με τα πολύτιμα δώρα Του, που μας βοηθούν να πραγματοποιήσομε αυτό τον Νέο Ευαγγελισμό:
- Έχομε ήδη 13 ιεροσπουδαστές, νέους από την Ελλάδα και από άλλες Χώρες, οι οποίοι ετοιμάζονται να χειροτονηθούν ιερείς, και βρίσκονται σε διάφορα στάδια της προετοιμασίας τους.
- Έχομε επίσης 2 νέους που καλλιεργούν την κλήση τους σε κάποια από τα Μοναχικά μας Τάγματα.
- Έχομε 3 ιερείς του εφημεριακού Κλήρου και 2 ιερομονάχους, που ήρθαν στην Αθήνα από το εξωτερικό για να ενισχύσουν το ποιμαντικό έργο στις ενορίες. Ήρθε και 1 διάκονος, τον οποίο θα χειροτονήσω ιερέα σε 10 μέρες: στις 13 Οκτωβρίου εδώ.
- Ήδη μου έδωσε ο Θεός την ευλογία Του να έχω χειροτονήσει έναν νέο ιερέα και έναν μόνιμο διάκονο.
- Έχομε 1 μοναχή που ήρθε από την Κολομβία για να ενισχύσει την ενορατική κοινότητα των Καρμηλιτισσών Μοναζουσών στο Ηράκλειο Αττικής. Και κάνομε ενέργειες μαζί με την ηγουμένη, να έρθουν σ’ αυτό το μοναστήρι κάποιες νέες που θέλουν να γίνουν μοναχές του Καρμήλου.
- Έχομε προγραμματίσει για φέτος, εκτός από την κατήχηση των παιδιών του Δημοτικού στις ενορίες, να στηρίξομε την πίστη των εφήβων και των νέων με μηνιαίες συναντήσεις σε όλες τις ενορίες, κατά τις οποίες να γνωρίσουν πιο συγκεκριμένα και ουσιαστικά το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που αποτελεί το επίκεντρο της πίστεώς μας.
- Μένει σε εκκρεμότητα, διότι δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς στις ενορίες, αυτό που μας λέει η Χαρά του Ευαγγελίου (αρ.14): η συνεχής «πνευματική ανάπτυξη των πιστών που συχνάζουν τακτικά στην ενορία», και επίσης «να ξαναδώσει η ενορία τη χαρά της πίστεως στους βαφτισμένους εκείνους που δεν έχουν θερμή σχέση με την Εκκλησία».
Αυτό το έργο του Ευαγγελισμού των ενηλίκων, μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά πρέπει να γίνεται πάντα μελετώντας την Αγ. Γραφή. Μας λέει όμως η Εκκλησία ότι αυτό το έργο «δεν επιδέχεται αναβολή» (αρ.27). Αυτό η Εκκλησία το λέει από το 2012. Πότε επιτέλους θα το εφαρμόσομε σε όλες τις ενορίες;
- Τέλος, προετοιμάζομε μια 2η Σύναξη της τοπικής μας Εκκλησίας, που θα γίνει τον προσεχή Φεβρουάριο, με εκπροσώπους από όλες τις ενορίες, και από τις διάφορες εθνικότητες που αποτελούν την τοπική μας Εκκλησία.
Σκοπός της Σύναξης είναι να σκεφθούμε μαζί την ανάγκη να δημιουργήσομε μια Εκκλησία που να είναι πραγματικά «κα-θο-λι-κή», και να μη δίνει την αίσθηση ότι είναι ακόμη «ε-θνι-κή» Εκκλησία.
Διότι γνωρίζετε ότι κατά τα τελευταία 30 χρόνια, με την άφιξη πολυάριθμων καθολικών μεταναστών από πάρα πολλές Χώρες, αντιμετωπίζομε την πρόκληση να ενωθούμε σε ΜΙΑ κοινότητα με βάση την πίστη, και όχι σε ΠΟΛΛΕΣ κοινότητες με βάση τη γλώσσα.
Μας λέει πράγματι ο απόστολος Παύλος ότι χάρη στον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία, δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις: «Ιουδαίοι και Έλληνες, δούλοι και ελεύθεροι, άνδρες και γυναίκες, αλλά όλοι είστε ΕΝΑΣ χάρη στον Ιησού Χριστό».
Αυτό το «όλοι είστε ΕΝΑΣ», δεν μπορούμε μόνο να το λέμε θεωρητικά, αλλά πρέπει να το ζούμε και στην πράξη, να το εφαρμόζομε με Λειτουργίες όπου συμμετέχουμε όλοι μαζί, με κατηχητικά χωρίς διαχωρισμό εθνικότητας, και με συμβούλια όπου συμμετέχουν πιστοί από διάφορες εθνικότητες. Η ύπαρξη νέων που έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα, μας βοηθάει σ’ αυτό.
< Η 50ή επέτειος της ιερατικής μου χειροτονίας, για την οποία σήμερα ευχαριστώ τον Θεό, μου θυμίζει ότι έγινα ιερέας όχι για να κάνω το θέλημά μου, ούτε για να πραγματοποιήσω δικά μου σχέδια, αλλά για να θέσω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της Εκκλησίας «διαβάζοντας τα σημεία των καιρών», και εργαζόμενος με το πνεύμα της Εκκλησίας.
Ο Χριστός πράγματι, την ημέρα της Αναλήψεώς του, όταν οι μαθητές του τον ρωτούν: «Άραγε τώρα είναι η ώρα που θα αποκαταστήσεις τη βασιλεία στον Ισραήλ;», απαντάει: «Θα λάβετε δύναμη, όταν έρθει το Άγιο Πνεύμα επάνω σας, και θα είστε μάρτυρές μου ως τα πέρατα της γης» (Πραξ. 1,8).
Αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού, αδελφοί μου! Αυτή είναι η αποστολή μας! Δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε, με τη σκέψη: «εγώ είμαι χριστιανός, βάφτισα και τα παιδιά μου. Πάω στην εκκλησία. Εξόφλησα το χρέος μου». Το χρέος μας είναι: «Θα είστε μάρτυρές μου ως τα πέρατα της γης».
Όταν όμως έχομε δίπλα μας, και μάλιστα μέσα στην οικογένειά μας, βαφτισμένους που ΔΕΝ ακούνε τον Λόγο του Θεού, που ΔΕΝ τρέφονται από τα Μυστήρια, που ΔΕΝ προσεύχονται, που ΔΕΝ συγκινούνται από τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, και γι’ αυτό ΔΕΝ τρέχουν να τον συναντήσουν στην κυριακάτικη Λειτουργία, τότε πώς μπορούμε να λέμε στον εαυτό μας: «εγώ έχω εκπληρώσει το χρέος μου, και ο Θεός μου χρωστάει τον παράδεισο»;
«Θα είστε μάρτυρές μου … ως τα πέρατα της γης». Μέχρι να το πραγματοποιήσομε αυτό, είμαστε ακόμη σε ιεραποστολή, στην ανάγκη ενός Νέου Ευαγγελισμού, ευαγγελισμού προς εμάς και προς τους άλλους.
Και η Εκκλησία μας λέει – και είμαι βέβαιος ότι συμφωνεί και ο Άγ. Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης: Προσέξτε, αυτό το καθήκον δεν επιδέχεται αναβολή. Μην το αναβάλλετε άλλο, στη ζωή σας και στις ενορίες σας.
Αδελφοί μου, ας ζητήσομε από τον Άγ. Διονύσιο να μεσιτεύει στον Θεό για μας, για την τοπική μας Εκκλησία, ζητώντας το δώρο που είχε δώσει σ’ εκείνον: το δώρο να ευαγγελίζεται τους ανθρώπους, ώστε να γίνουν όλες οι ενορίες μας: κέντρα ιεραποστολικά ενός Νέου Ευαγγελισμού!
●●●
