Οκτακόσια χρόνια συμπληρώθηκαν πριν από ενάμιση μήνα, από τότε που ιδρύθηκε το Μοναχικό Τάγμα της Παναγίας της Φανερωμένης ή της Λύτρωσης, με σκοπό τη λύτρωση, την εξαγορά, των σκλάβων Χριστιανών. Ήταν το έτος 1218.
Τότε ένα μεγάλο μέρος της Ισπανίας, το είχαν κυριεύσει οι Μωαμεθανοί από την Μαυριτανία. Πολλούς Χριστιανούς που έπιαναν αιχμαλώτους τους πουλούσαν ως σκλάβους στην Αφρική, σε αφεντικά Μωαμεθανούς.
Εκεί όχι μόνο υπέφεραν τα πάνδεινα, με στερήσεις, με πολλές αρρώστιες, αλλά κινδύνευαν να αλλαξοπιστήσουν επίσης, να εγκαταλείψουν την πίστη στο Σωτήρα Ιησού Χριστό, γιο του Θεού.
Κινούμενη η Παναγία από αυτή την αγάπη της για τα παιδιά της, ζήτησε από κάποιον να ιδρύσει αυτό το Τάγμα, για τη λύτρωση των Χριστιανών. Αυτός ήταν ο νεαρός Πέτρος Νολάσκο, σήμερα Άγιος της Εκκλησίας, ο οποίος σε ηλικία 23 ετών, άρχισε να χρησιμοποιεί όσα αγαθά είχε, την περιουσία του, για να εξαγοράζει, να πληρώνει λύτρα στους Μωαμεθανούς και να εξαγοράζει τους αδελφούς του Χριστιανούς.
Η 1η εξαγορά που έκανε ήταν 300 Χριστιανοί, σιγά-σιγά όμως η περιουσία του εξαντλήθηκε, τότε ενώθηκε με άλλους νέους που είχαν τον ίδιο ζήλο και άρχιζαν να κάνουν εράνους για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων Χριστιανών. Διαπίστωνε όμως ο Πέτρος Νολάσκο ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι, οι σκλάβοι όλο και πλήθαιναν και σκεπτόταν να αποσυρθεί σε ένα ερημητήριο.
Τη νύχτα της 1ης Αυγούστου του 1218 αγρυπνούσε προσευχόμενος επειδή σκεπτόταν να ζήσει ως ερημίτης. Εκείνη τη νύχτα της προσευχής η Παναγία του φανερώθηκε και του ζήτησε να ιδρύσει ένα Τάγμα Μοναχών αφιερωμένο σε αυτό το σκοπό.
Το πρωί πήγε στον Καθεδρικό Ναό να συναντήσει τον πνευματικό του πατέρα Ραϊμόνδο ντε Πενιαφόρ, και εκείνος του εξομολογήθηκε ότι είδε κι εκείνος το ίδιο όραμα της Παναγίας που του ζητούσε να στηρίξει με το Κήρυγμά του την ίδρυση αυτού του Μοναχικού Τάγματος.
Εκείνη την ώρα φθάνει και ο Βασιλιάς της Αραγονίας Ιάκωβος, ο οποίος τους συναντά και τους εκμυστηρεύεται παρόμοιο όραμα, και τους δηλώνει ότι θέλει να στηρίξει ως Βασιλιάς αυτό το Μοναχικό Τάγμα.
Έτσι, στις 10 Αυγούστου, μέσα στον Καθεδρικό Ναό, ενώπιον του Επισκόπου, ανακηρύσσεται η ίδρυση του Μοναχικού Τάγματος, το οποίο τελικά μέσα σε 300 χρόνια απελευθέρωσε, συνάζοντας εράνους, 52.000 σκλαβωμένους Χριστιανούς.
Δεν γνωρίζουμε με τι τρόπο αυτή η Ευλάβεια προς την Παναγία τη Φανερωμένη έφθασε στην Ελλάδα. Πάντως στα νησιά μας οι Χριστιανοί υπέφεραν από πειρατές που έκαναν το ίδιο, συλλάμβαναν Χριστιανούς και τους πουλούσαν σκλάβους στη Βόρεια Αφρική.
Αρχίσαμε τη Θεία Λειτουργία ζητώντας από τον Θεό να διατηρήσει το δώρο που μας έδωσε, «το δώρο της ελευθερίας των τέκνων Σου». Με αυτό λέμε στον Θεό ότι συνειδητοποιούμε ότι «είμαι Χριστιανός», σημαίνει ότι ο γιός Σου με απελευθέρωσε από μία σκλαβιά και με έκανε υιοθετημένο παιδί Σου. Θέλω λοιπόν εγώ να παραμείνω υιοθετημένο παιδί Σου, ελεύθερο.
Ελεύθερο από τι; Όχι πλέον από τη σκλαβιά που δημιουργούν οι ανθρώπινες κακίες, αλλά από εκείνη την εσωτερική και πολύ βαθιά σκλαβιά που δημιουργεί η υποδούλωσή μας στο κακό, στην ανυπακοή, στην έλλειψη αγάπης, στην αμαρτία.
Την ελευθερία των υιοθετημένων παιδιών του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι όταν ένας Χριστιανός πιστέψει και βαπτισθεί (εμείς πρώτα βαπτισθήκαμε και ύστερα γνωρίσαμε την Πίστη), ως απελευθερωμένο παιδί του Θεού μπαίνει σε ένα δρόμο, το δρόμο της Αγιοσύνης, πράγματι όταν διαβάζουμε τις επιστολές των Αποστόλων μέσα στην Αγία Γραφή, βλέπουμε ότι οι Απόστολοι τους Χριστιανούς τους ονομάζουν «αγίους»: Έλεγαν: γράφω προς τους αγίους που βρίσκονται στην τάδε πόλη.
Ο Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που μπήκε στον δρόμο της Αγιοσύνης και έχει ένα και μόνο σκοπό στη ζωή του, να προοδεύσει στην αγιοσύνη. Ο Χριστιανός λοιπόν δεν είναι απλά ο θρησκευόμενος άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος που θρησκεύεται επειδή θέλει να γίνει πραγματικά άγιος.
Γι’ αυτό ο Πάπας Φραγκίσκος εφέτος μας πρόσφερε μία παραίνεση, μία επιστολή του, μιλώντας μας για την αγιοσύνη, και με λίγα από τα λόγια που μας λέει ο Πάπας θέλω να ολοκληρώσω τη σημερινή μου ομιλία.
Διαβάζουμε σε αυτή την παραίνεση του Πάπα Φραγκίσκου:
Αυτό που θα ήθελα να υπενθυμίσω με αυτή την Παραίνεση είναι πάνω απ’ όλα το κάλεσμα στην αγιοσύνη που ο Κύριος απευθύνει στον καθένα από εμάς, εκείνο το κάλεσμα που απευθύνει και σ’ εσένα: «Να γίνετε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος».
- Όλοι καλούμαστε να γίνουμε άγιοι ζώντας με αγάπη, και προσφέροντας ο καθένας τη δική του μαρτυρία μέσα στις καθημερινές του ασχολίες, εκεί όπου βρίσκεται.
Είσαι μια αφιερωμένη ή ένας αφιερωμένος; (ιερέας ή μοναχός/μοναχή).
Να είσαι άγιος ζώντας με χαρά την αυτοπροσφορά σου.
Είσαι παντρεμένος; Να είσαι άγιος αγαπώντας και φροντίζοντας τον άνδρα σου ή τη γυναίκα σου, όπως ο Χριστός έκανε με την Εκκλησία.
Είσαι ένας εργαζόμενος; Να είσαι άγιος εκτελώντας με τιμιότητα και με τον αρμόζοντα τρόπο την εργασία σου στην υπηρεσία των αδελφών.
Είσαι γονέας ή γιαγιά ή παππούς; Να είσαι άγιος διδάσκοντας με υπομονή στα παιδιά να ακολουθούν τον Ιησού.
Έχεις εξουσία; Να είσαι άγιος, αγωνιζόμενος για το κοινό καλό και απαρνούμενος τα προσωπικά σου συμφέροντα.
- Επίτρεψε στη χάρη του Βαπτίσματος να καρποφορήσει σε μια πορεία αγιοσύνης. Μείνε πάντα ανοικτός στον Θεό, και για τον σκοπό αυτό, διάλεξε Εκείνον, διάλεγε πάντοτε εκ νέου τον Θεό. Μην αποθαρρύνεσαι, διότι έχεις μέσα σου τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ώστε αυτό να είναι εφικτό· και η αγιοσύνη, κατά βάθος, είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος στη ζωή σου. Όταν, μέσα στην αδυναμία σου, αισθάνεσαι τον πειρασμό να σε δελεάζει, να υψώνεις τους οφθαλμούς σου στον Εσταυρωμένο και να Του λες: «Κύριε, εγώ είμαι ένας κακομοίρης, αλλά εσύ μπορείς να κάνεις το θαύμα να γίνω λίγο καλύτερος».
Με αυτή την προσευχή προς το Θεό, θα ζητήσουμε κατ’ αυτή τη Θεία Λειτουργία τη μεσιτεία της Παναγίας, ώστε όλοι και όλες οι εδώ παρόντες να περπατήσομε πραγματικά και με σταθερότητα, αλλά και με χαρά και ενθουσιασμό σ’ αυτό το δρόμο της αγιοσύνης, το δρόμο που μας χάρισε ο Ιησούς Χριστός με τίμημα το Σταυρικό Του θάνατο, αλλά και με νίκη την Ανάστασή Του!!!
