Σκεπτόμουν σήμερα την Αγία Θηρεσία, μία Χριστιανή η οποία σε μία ηλικία 14-15 χρονών, μπήκε στο Μοναστήρι, και όταν βγήκε από το Μοναστήρι 24 ετών για να πάει στην αιώνια ζωή, ήταν ήδη Αγία, και ζηλεύω όταν το σκέπτομαι.
50 χρόνια πιο μεγάλος από εκείνη, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο αγιοσύνης βρίσκομαι. Στο 10%, στο 3%, λίγο πιο πάνω. Δεν μπορούμε να μην αναρωτιόμαστε, σε τι σημείο της αγιοσύνης βρίσκομαι, διότι δεν υπάρχει άλλος σκοπός στη ζωή ενός ανθρώπου, παρά να μπει στην αιώνια ζωή, να γίνει άγιος.
Εάν δεν περπατήσομε στον δρόμο της αγιοσύνης αλλά βγούμε έξω, τι νόημα υπάρχει να έχομε ζήσει ακόμα και 100 χρόνια πάνω στη γη, όταν χάσομε την αιώνια ζωή;
Πώς τα κατάφερε η Αγία Θηρεσία να γίνει Αγία; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Όμως η Αγία Θηρεσία μας άφησε την αυτοβιογραφία της, μας έγραψε δηλαδή τις πνευματικές της εμπειρίες, κατ’ εντολή της Ηγουμένης, και έτσι μπορούμε να δούμε τι συνέβαινε μέσα στην ψυχή της, τι ήταν αυτό που επιθυμούσε και επεδίωκε ως Χριστιανή. Γι’ αυτό θα ήθελα να σας διαβάσω αυτά που η ίδια έγραψε:
«Επειδή οι απέραντοι πόθοι μου ήταν για μένα ένα μαρτύριο, γράφει η Αγία Θηρεσία, απευθύνθηκα στις επιστολές του Αγ. Παύλου για να βρω επιτέλους μια απάντηση. Τα μάτια μου έπεσαν κατά τύχη στα κεφάλαια 12 και 13 της 1ης Επιστολής προς τους Κορινθίους και διάβασα στο 1ο κεφάλαιο ότι δεν μπορούν να είναι όλοι ταυτόχρονα Απόστολοι και Προφήτες και Διδάσκαλοι, και ότι η Εκκλησία αποτελείται από διάφορα μέλη, και ότι το μάτι δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα το χέρι.
Μία απάντηση σαφής, αλλά όχι τέτοια που να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μου και να μου δώσει ειρήνη. Συνέχισα την ανάγνωση χωρίς να απογοητεύομαι, βρήκα έτσι μία φράση που με ανακούφισε:
“Να επιθυμείτε τα μεγαλύτερα χαρίσματα. Eγώ θα σας δείξω μία οδό καλύτερη από όλες”. O Απόστολος πράγματι δηλώνει ότι ακόμα και τα καλύτερα χαρίσματα είναι ένα τίποτα χωρίς την αγάπη, και ότι αυτή η ίδια η αγάπη είναι η πιο τέλεια οδός που οδηγεί με ασφάλεια στον Θεό. Bρήκα επιτέλους την Ειρήνη.
Κοιτάζοντας το μυστικό σώμα της Εκκλησίας δεν έβρισκα τον εαυτό μου σε κανένα από τα μέλη που είχε περιγράψει ο Άγ. Παύλος, ή μάλλον ήθελα να βλέπω τον εαυτό μου σε όλα τα μέλη. Η αγάπη μου πρόσφερε το θεμέλιο της κλήσεώς μου. Κατάλαβα ότι η Εκκλησία έχει ένα σώμα που αποτελείται από διάφορα μέλη αλλά που δεν μπορεί να λείπει από αυτό το σώμα το αναγκαίο και το πιο ευγενές. Κατάλαβα ότι η Εκκλησία έχει μια καρδιά, μια καρδιά που φλέγεται από την Αγάπη, κατάλαβα ότι μόνο η Αγάπη ωθεί στη δράση τα μέλη της Εκκλησίας, και ότι εάν έσβηνε αυτή η Αγάπη οι Απόστολοι δεν θα ανήγγελλαν πλέον το Ευαγγέλιο, οι Μάρτυρες δεν θα έχυναν πλέον το αίμα τους. Κατάλαβα και γνώρισα ότι η Αγάπη είναι το παν, ότι εκτείνεται σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους, με μία λέξη ότι η Αγάπη είναι αιώνια. Τότε με ύψιστη χαρά και εκστατική ψυχή φώναξα: «Ιησού Αγάπη μου, βρήκα επιτέλους την κλήση μου, η κλήση μου είναι η Αγάπη. Ναι βρήκα τη θέση μου μέσα στην Εκκλησία, και αυτή τη θέση μου την έδωσες εσύ Θεέ μου, μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας της μητέρας μου. Εγώ θα είμαι η Αγάπη, και κατ’ αυτό τον τρόπο θα είμαι όλα και η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα».
Ήθελε η Αγία Θηρεσία να τα ζει όλα και βρήκε ότι αυτό μπορεί να το εκπληρώσει αγαπώντας. Τίθεται όμως το ερώτημα: τι σημαίνει αγαπώ, τι είναι η Αγάπη;
Εμείς οι άνθρωποι βεβαίως, μπορούμε να κοιτάξομε γύρω μας και να πούμε: να αυτός, με αυτό που κάνει, αυτό που λέει είναι ένας άνθρωπος Αγάπης, εκείνη με αυτό που κάνει είναι ένας άνθρωπος Αγάπης. Όμως ο Ιησούς Χριστός μας δείχνει την αυθεντική Αγάπη και αυτή την αυθεντική Αγάπη κατάλαβε ο Απόστολος Ιωάννης, για αυτό μας λέει:
«Σε αυτό συνίσταται η Αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε το Θεό». Η Αγάπη δεν είναι αυτή που εμείς οι άνθρωποι νοιώθομε για το Θεό και για τους άλλους. «Η Αγάπη συνίσταται στο ότι Αυτός μας αγάπησε»
Μας αγάπησε… με ποια μορφή; Και έστειλε τον Υιό Του ως εξιλέωση για τις αμαρτίες μας, έστειλε τον Υιό Του τον Θεό, ως εξιλέωση για τις αμαρτίες του πλάσματος, έστειλε το Υιό Του τον Θεό να υποβιβαστεί και να γίνει πλάσμα και να υποφέρει στη θέση του πλάσματος για να εξιλεώσει το πλάσμα. Δηλαδή η Αγάπη η γνήσια, η Αγάπη του Θεού, είναι κάτι που κάνει αυτόν που αγαπάει να κατεβαίνει, να ταπεινώνεται, να φθάνει στο επίπεδο του προσώπου που αγαπάει.
Εκεί μπορούμε να εξετάσομε τον εαυτό μας και να πούμε: Εγώ σε εκείνη την περίπτωση που ένοιωθα ότι έδειχνα Αγάπη, σε τι βαθμό κατέβηκα στο επίπεδο του άλλου και σε τι βαθμό τον κοίταξα αφ’ υψηλού;
Κοιτάξτε τι μας λέει ο Ιησούς Χριστός, όταν τον ρωτούν οι Απόστολοι, ποιος είναι ανώτερος στην Βασιλεία των Ουρανών: «Όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του, όπως αυτό το παιδί, αυτός είναι ανώτερος στην Βασιλεία των ουρανών». Όποιος ταπεινώσει, σημαίνει ότι κανένας από εμάς δεν γεννήθηκε ταπεινός. Πρέπει να ταπεινωθούμε, για αυτό ο Ιησούς λέει: αν δεν μεταστραφείτε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά. «Μεταστραφείτε»: πρέπει να κάνουμε στροφή στον εαυτό μας, κανένας μας δεν γεννήθηκε ταπεινός, όλοι γεννηθήκαμε υπερήφανοι, γι’ αυτό ο Χριστός ήλθε στη γη.
Ταπεινώθηκε: από Θεός έγινε άνθρωπος, επειδή εμείς γεννιόμαστε υπερήφανοι. Επομένως κανένας δεν μπορεί να θεωρεί ότι ήλθε στη ζωή άγιος ή ότι μετά το βάπτισμα είναι ήδη άγιος, ότι αγαπάει με την Αγάπη του Θεού. Πρέπει να τη μάθομε αυτή την Αγάπη, o Θεός μας δίνει μερικές δεκαετίες ζωής επάνω στη γη ακριβώς για να μάθομε την Αγάπη.
Και ποια είναι η Αγάπη; Αγαπώ τον άλλον, γιατί θέλω να τον κάνω ευτυχισμένο, γιατί θέλω να τον ανακουφίσω, γιατί θέλω να τον δω χαρούμενο. Δεν αγαπάω τον άλλο για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Επομένως είμαι ταπεινός. Ένας που πλησιάζει τον άλλο για να του δώσει και να νοιώσει ότι κάνει κάτι σπουδαίο, αυτός τον πλησιάζει με υπερηφάνεια, θα τον πονέσει τον άλλον, δεν θα τον ευεργετήσει.
Από τη μια λοιπόν αμαρτάνομε όταν πλησιάζομε τον άλλον με υπερηφάνεια, με εγωϊσμό, από την άλλη πληγώνομε τον άλλο. Όταν όμως μάθομε να ταπεινωνόμαστε, μάθομε να νοιώθομε μικροί, ταπεινοί, δεν είμαι αυτό ακριβώς που θέλει ο Θεός από μένα, ακόμα πρέπει να μετανοήσω, να μεταστραφώ, να αλλάξω, τότε μπορούμε πραγματικά να αγαπήσομε, γιατί παίρνομε το μάθημα από τον Θεό, ο οποίος αγάπησε πρώτος. Δεν μας ανταποδίδει την Αγάπη, δεν Τον αγαπήσαμε εμείς πρώτοι, αγάπησε πρώτος και σαν πρώτος μας έστειλε το Υιό Του, ο οποίος ταπεινώθηκε και έγινε σαν και μας και υπέφερε στη θέση μας, για να εξιλεώσει τις αμαρτίες μας. Επομένως αγαπώ τον άλλο, σημαίνει φορτώνομαι το πρόβλημα του άλλου, το κάνω δικό μου, τον αγαπάω μέχρι να ταυτισθώ με εκείνον.
Αδελφοί μου αυτό είναι ένα δώρο του Θεού και δεν πρέπει να νομίζομε ότι η Αγία Θηρεσία έγινε Αγία επειδή προσπάθησε. Εάν ήταν έτσι, τότε ας αφήσομε την Εκκλησία, ας αφήσομε τον λόγο του Θεού, ας αφήσομε την προσευχή, ας πάμε στο σπίτι μας και ας αρχίσομε τις προσπάθειες, θα τα καταφέρομε.
Όχι, ο Ιησούς μας λέει, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Η πορεία προς την αγιοσύνη είναι δώρο του Θεού, πρέπει να το ζητάμε, και ζητάω σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως εγώ δεν είμαι άγιος. Είμαι δηλαδή ταπεινός, αρχίζω με μία πράξη ταπείνωσης, και όσο περισσότερο ταπεινός είμαι, τόσο περισσότερο ο Θεός μου δίνει τη χάρη Του.
Για αυτό νομίζω η Αγία Θηρεσία, με αυτή την ταπείνωσή της, μπόρεσε μέχρι τα 24 να ολοκληρώσει το δρόμο της αγιοσύνης!!!
Θα συνεχίσομε τη Θεία Λειτουργία ζητώντας τη μεσιτεία της, ώστε να παραμείνομε πιστοί σε αυτό το δρόμο της αγιοσύνης, μήπως και μπορέσομε να προοδεύσομε, και να σπείρομε γύρω μας εκείνη τη χαρά που πολλαπλασιάζεται, κάθε φορά που ένας άνθρωπος πλησιάζει έναν άλλο με ταπεινοφροσύνη!!!
