Πρώτο μέρος
«Ο ‟Εξορκιστής″ (πρωτότυπος τίτλος: The Exorcist) είναι μια κινηματογραφική ταινία θρίλερ του 1973, αμερικανικής παραγωγής. Έχει λάβει 2 βραβεία Όσκαρ. Ήταν η πιο επιτυχημένη και εμπορική ταινία τρόμου για περισσότερο από 40 χρόνια. Μονάχα στις Η.Π.Α. είδαν την ταινία 30 εκατομμύρια θεατές έως το 2017 (στοιχεία από τη Βικιπαίδια).
Πολλοί είναι αυτοί που ενδιαφέρονται, και μάλιστα έντονα, για τον εξορκισμό. Επομένως ο διάβολος είναι «της μόδας» και μάλιστα σε μία εποχή έντονης εκκοσμίκευσης. Δίνεται μάλιστα η εντύπωση ότι μερικοί πιστεύουν περισσότερο στο διάβολο παρά στον Θεό.
Θυμήθηκα όλα αυτά με την ευκαιρία της αναχώρησης από την Αθήνα ενός αγαπητού συναδέλφου, ο οποίος, για 15 περίπου χρόνια, διατέλεσε ως ο μόνος επίσημος καθολικός εξορκιστής, όχι μόνο για την Αθήνα, αλλά για ολόκληρη την Ελλάδα.
Πρόκειται για έναν εξαιρετικό φραγκισκανό ιερομόναχο, μορφωμένο, βαθιάς και γνήσιας πνευματικότητας, χωρίς ίχνος φανατισμού, για έναν ρεαλιστή συνάδελφο που κρατά τα πόδια σταθερά στη γη.
Ο Κώδικας του Κανονικού Δίκαιου της Λατινικής Καθολικής Εκκλησίας ορίζει σχετικά με τους εξορκιστές: «Καν. 1172 § 1 Κανένας δεν μπορεί νόμιμα να προφέρει εξορκισμούς επί των δαιμονισμένων, αν δεν έχει αποκτήσει ειδική και ρητή άδεια από τον επιχώριο Επίσκοπο.
§ 2 Η άδεια αυτή να χορηγείται από τον επιχώριο Επίσκοπο μόνο σε ιερέα που διακρίνεται για ευσέβεια, γνώση, σύνεση και ακεραιότητα βίου».
Πριν φύγει από την Αθήνα, τον παρακάλεσα τον Πατέρα Γαβριήλ να μου αφήσει μια γραπτή μαρτυρία από την μακροχρόνια εμπειρία του ως εξορκιστής. Σε μερικές συνέχειες, γι’ αυτούς που τυχόν ενδιαφέρονται, θα προσπαθήσω να μεταγράψω, σε μορφή συνέντευξης το γραπτό κείμενο που μου παρέδωσε. Το όνομα αυτού του αγαπητού συναδέλφου είναι Γαβριήλ.
ΠΑΤΕΡΑ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 15 ΧΡΟΝΙΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, ΣΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΘΕΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΛΙΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΗ ΛΕΞΗ «ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ» ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥ.
Πράγματι, οι άνθρωποι, όταν ακούνε για τον εξορκισμό, εκδηλώνουν μία κάποια περιέργεια, μία περιέργεια που στη συνέχεια παίρνει τη μορφή ενδιαφέροντος για τον διάβολο και κυρίως για τις πιθανές εκδηλώσεις του κατά τη διάρκεια της εξορκιστικής προσευχής. Συχνά, οι ίδιοι οι άνθρωποι σταματούν σε αυτή τη νοσηρή περιέργεια και δεν δίνουν καμία σημασία στον Θεό.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ, ΠΑΡΑ ΣΤΟ ΘΕΟ.
Η Εκκλησία πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχει μόνον ένας αληθινός Θεός, Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα, μία και μόνη αρχή, ο δημιουργός όλων των πραγμάτων. Όλα όσα δημιούργησε με την πρόνοιά Του ο Θεός τα διατηρεί και τα κυβερνά. Ακόμα και τα δαιμόνια δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Στην αρχή ήταν καλοί από τη φύση τους, όπως όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Πράγματι, στην αρχή ήταν άγγελοι, αλλά με δική τους ελεύθερη επιλογή, έγιναν κακοί και αποκόπηκαν από το ύψιστο Αγαθό στο οποίο έπρεπε να παραμείνουν πιστοί. Ο Θεός δεν θέλει το κακό, αυτό προέρχεται από την κακή χρήση της ελευθερίας των νοημόνων και ελεύθερων όντων.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ;
Ο πάπας Φραγκίσκος δίδασκε πρόσφατα «Ας μη σκεφτούμε, λοιπόν, ότι όσον αφορά τον διάβολο, ότι αυτός πρόκειται για έναν μύθο, αναπαράσταση, σύμβολο, σχήμα ή κάποια ιδέα του κακού. Μια τέτοια πλάνη μας οδηγεί να μειώσουμε την επιφυλακή μας, να παραμελήσουμε τον εαυτό μας και να παραμείνουμε περισσότερο εκτεθειμένοι. Ο κόσμος, μερικές φορές, χαμογελά ειρωνικά όταν ακούει για τον διάβολο, αλλά αυτός υπάρχει και δεν αστειεύεται, θέλει να μας καταστρέψει γιατί είμαστε αγαπημένοι και πολύτιμοι στα μάτια του Θεού».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΣΑΦΗΝΙΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΠΩΣ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;
Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι οι δαίμονες μπορούν να δράσουν μόνον εντός του χώρου και του χρόνου του ορατού σύμπαντος και αυτό:
– μόνο σε πλήρη εξάρτηση από τους νόμους που διέπουν αυτό το σύμπαν,
– ποτέ πέρα από τις φυσικές τους δυνατότητες,
– πάντα σε απόλυτη υπακοή στο αιώνιο σχέδιο του Θεού, «ο οποίος θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να φθάσουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμόθεου 2,4).
Και το πιο σπουδαίο από όλα, μη ξεχνάμε πως ο Χριστός ενσαρκώθηκε «για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάννης 3, 8β) και σε όσους τον δέχονται «τους δίνει εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάννης 1, 12α). Ας θυμηθούμε την βαθιά και παρήγορη λειτουργική έκφραση της βυζαντινής παράδοσης (που κι εμείς οι καθολικοί μεταχειριζόμαστε στα μνημόσυνα): «Ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός, ο τον θάνατον καταπατήσας, τον δε τον διάβολον καταργήσας και ζωήν τω κόσμω σου δωρησάμενος».
Πράγματι , ο Χριστός λίγο πριν από τον σταυρικό του θάνατο ανήγγειλε: «Τώρα είναι η κρίση του κόσμου, τώρα ο άρχοντας αυτού του κόσμου θα πεταχτεί έξω, νίκησε τον κόσμο εκδιώκοντας αυτόν που είχε θέσει τον εαυτό του ως ηγεμόνα (Ιωάννης 12, 31).
Δεν πρέπει να μας ξεφύγει, ωστόσο, πως στο «Πάτερ ημών», στην κατεξοχήν προσευχή των χριστιανών που μας δίδαξε ο Χριστός, καταλήγουμε: «Καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».
Αυτός ο «κάποιος», από την επιρροή του οποίου προσευχόμαστε στον Θεό να μας προστατέψει, είναι ο Πονηρός, ο διάβολος ο «πρίγκιπας και επινοητής της αμαρτίας». Η αμαρτία για την οποία ο διάβολος «ενδιαφέρεται» περισσότερο, είναι η απιστία που σημαίνει έμπρακτα να μην παραδεχόμαστε ότι ο Θεός είναι ο δικός μας Πατέρας. Ο «πονηρός», ο διάβολος, προσπαθεί με τον «πειρασμό» να μας «διαβάλλει» από την κοινωνία με τον Θεό, να αμφιβάλλουμε για την αγάπη του, να τον αντικαταστήσουμε με είδωλα όπως τη δόξα, το χρήμα, την ξέφρενη εγωιστική απόλαυση (πορνογραφία, παιδεραστία, διάλυση της οικογένειας), με την χειραγώγηση και την εκμετάλλευση του συνανθρώπου μας και της δημιουργίας. Εκμεταλλευόμενος τον ξέφρενο εγωισμό μας, σπέρνει το μίσος, τη διχόνοια, τη βία, τον πόλεμο, την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Προκαλεί την ανατροπή των ευαγγελικών αξιών ώστε το καλό να θεωρείται κακό και το κακό καλό. Έχουμε καθημερινά αυτήν την εμπειρία στον κόσμο που μας περιβάλλει, αυτού του σκοτεινού «πονηρού» που σκορπά πόνο και καταστροφή. Παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει να μην υποκύψουμε στον πειρασμό. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιφέρεται αναζητώντας κάποιον να καταπιεί» (Α’ Πέτρου 5,8).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(Τι σημαίνει δαιμονισμένος και εξορκισμός)
