ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2012
«Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ
καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορ. 15, 14).
«Μόνον όταν ο Χριστός έχει αναστηθεί, έχει συμβεί το αληθινά καινούριο που αλλάζει τον κόσμο και την κατάσταση των ανθρώπων. Τότε γίνεται Αυτός το μέτρο/κανόνας το οποίο μπορούμε να εμπιστευθούμε. Μόνο τότε ο Θεός φανερώνει πραγματικά τον Εαυτό Του» (Πάπας Βενέδικτος ΙΣT’, Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, 2, Ψυχογιός, Αθήνα 1012, σ. 238).
Κάθε χρόνο πανηγυρίζουμε με μεγάλη επισημότητα το Πάσχα, αυτήν την κορυφαία γιορτή των χριστιανών, την οποία ο λαός μας αισθάνεται ιδιαίτερα. Δεν πρόκειται εντούτοις για μια απλή εορτή έστω και την μεγαλύτερη, την πιο λαμπρή του χριστιανισμού. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Γεγονός της ιστορίας που διαχρονικά την γεμίζει και ταυτόχρονα την υπερβαίνει, είναι το Γεγονός που μας δίνει διαρκώς τη βεβαιότητα ότι ξεπερνάμε την άβυσσο του θανάτου και πορευόμαστε προς τη Ζωή, είναι η απάντηση του Θεού στον πόνο και στα δάκρυα των ανθρώπων, στις κραυγές απελπισίας της ανθρωπότητας. Τότε η ζωή έχει νόημα, διότι δεν την απειλεί πια η προοπτική του θανάτου και της οριστικής μη ύπαρξης. Πάσχα σημαίνει η «μετάγγιση» στην Ζωή, στη θνητή μας ανθρώπινη φύση. Πράγματι, ο Χριστός είναι ο «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ. 1, 18), η αρχή της Ζωής για όλα τα αδέλφια Του τα οποία, αν και υποκύπτουν στο βιολογικό θάνατο, όπως συνέβη με τον ίδιο το Χριστό, συμμετέχουν ωστόσο και στη δική του Ανάσταση, γιατί αποτελούν το «σώμα» Του, είναι η σάρκα Του. Μια ζωή που την απειλεί ο οριστικός θάνατος δεν έχει νόημα, ποιοτικά είναι κενή, η ευτυχία είναι φαινομενική, ο πόνος μόνο απελπισία μπορεί να προκαλέσει, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων υπακούουν στο νόμο της ζούγκλας. Μόνο μια Ζωή που υπερβαίνει τα όρια της θνητότητας μπορεί να την γεμίζει και να την εμπνέει η αιώνια Αγάπη που είναι το δώρο του Αναστημένου. Τώρα ξέρουμε: το κριτήριο της ζωής είναι η Αγάπη: «ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς· ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ» (Α’ Ιω. 3, 14).
Μόνον αν η Ανάσταση εισχωρήσει μέσα στα κατάβαθα του είναι μας, μέσα σε κάθε γεγονός της ζωής μας, γίνει αναπνοή μας, γίνει η Ζωή της ζωής μας, μόνο τότε μπορούμε να πούμε πως είμαστε χριστιανοί. Αν αυτό δεν συμβεί, εάν εμπράκτως για μας ο Χριστός δεν αναστήθηκε, εάν δεν του επιτρέπουμε να αναστηθεί για μας, τότε παραμένουμε μέσα στο αδιέξοδο, είμαστε εγκλωβισμένοι στα δίχτυα της απελπισίας, η ζωή μας γίνεται μια κόλαση.
Το Πάσχα δεν είναι πραγματικό Πάσχα αν δεν διαμορφώνει την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις μας με το Θεό, με τους άλλους, με τον εαυτό μας. Η πίστη μας στην Ανάσταση επαληθεύεται κυρίως όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον πόνο, τις δυσκολίες της ζωής. Όταν μας φωτίζει και μας ενδυναμώνει η βεβαιότητα μιας διαφορετικής Ζωής που δεν απειλείται από κανέναν και από τίποτα, τότε οι δοκιμασίες αυτής της ζωής, όσο και δραματικές κι αν φαίνονται, δεν θα είναι ικανές να μας κάμψουν και να μας οδηγήσουν στην απελπισία.
Ωστόσο δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: Πορευόμαστε προς την Ανάσταση, αλλά η πορεία –έως ότου ζούμε ακόμη σε αυτόν τον κόσμο- περνά από τον σταυρό και το θάνατο. Η ζωή αυτή καθ’ αυτή είναι τραγική. Αν το Πάσχα είναι το «πέρασμα» από το θάνατο στη ζωή, τότε κάθε μορφή πόνου, κάθε μορφή «κρίσης» αποτελεί «πέρασμα» στην βεβαιότητα της Αγάπης του Θεού που δεν μπορεί να μας απογοητεύσει. Μόνο στην πληγωμένη καρδιά του Αναστημένου οι αξίες βρίσκουν τη πραγματική τους θέση. Μόνο εκεί θα βρούμε τον τρόπο να περάσουμε από την κρίση στην βεβαιότητα, από την απελπισία στην χωρίς όρια ελπίδα.
Για να έχει νόημα η Ανάσταση οφείλουμε να μην πεθάνουμε στην αμαρτία, να παλέψουμε εναντίον της, να θανατώσουμε τον ίδιο το θάνατο, που σήμερα μεταφράζεται στον πόλεμο, την πείνα, την αδικία, το μίσος, τη μη αποδοχή του άλλου, τον εκφοβισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Πιστεύουμε και αναγγέλλουμε την Ανάσταση του Χριστού σημαίνει ότι είμαστε υπερασπιστές και σπορείς της ζωής, με τη εργασία, με την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπό μας, έστω και με ένα απλό αδελφικό χαμόγελο γι’ αυτόν που δεν ξέρει πια να χαμογελά, με το να τροφοδοτούμε τη ζωή σε αυτούς που έχουν παραιτηθεί από τη ζωή, με το να επιστρέψουμε στους απογοητευμένους και τους απελπισμένους τη θέληση για τη ζωή. Πάντοτε, αλλά πολύ περισσότερο τώρα, σ’ αυτούς τους καιρούς, όταν από πολλούς έχει εκλείψει η ελπίδα, η αισιοδοξία είναι κρυμμένη πίσω από μια πυκνή ομίχλη. Τώρα είμαστε καλεσμένοι να αναγγείλουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Φέτος θα γιορτάσουμε πιο έντονα, πιο ειλικρινά, πιο σωστά το Πάσχα μας. «Αληθώς Ανέστη» ο Χριστός ο Κύριος. Εύχομαι σε όλους να γιορτάσουμε ένα τέτοιο Πάσχα. Η Τεσσαρακοστή ας γίνει απαραίτητη προετοιμασία για μια αληθινή συμμετοχή ολόκληρου του ανθρώπου και των δομών της κοινωνίας μας στην Ανάσταση του Κυρίου. Περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από ένα «Καλό Πάσχα»!
+ Ιωάννης Σπιτέρης
Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου – Κεφαλληνίας
Τοποτηρητής Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης
