ΔΙΠΛΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ
Ένα προφητικό και ένα πραγματικό
Χθες τις απογευματινές ώρες τελέστηκε η εξόδιος Ακολουθία για την κεκοιμημένη αδελφή μας μοναχή Θηρεσία Φόνσου στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Ροδαρίου.
Η Τήνος έσπευσε να προσευχηθεί και να εμπιστευτεί στα χέρια του πολυεύσπλαχνου Θεού Πατέρα την αγνή ψυχή της μοναχής που έδωσε δείγμα και παράδειγμα μιας αφιερωμένης ζωής . Αυτή γιόρτασε προχθές το πρωί με την επί γης Εκκλησία και το απόγευμα με την ουράνια Εκκλησίας.
Το ευχαριστήριο που έκανε προς την Εκκλησία η αδ. Θηρεσία, θεωρήθηκε ως από μας προφητικό. Αν διαβάστε τις δύο τελευταίες παραγράφους της ομιλίας θα πειστείτε και εσείς γι’ αυτό.
Για τον λόγο αυτό θελήσαμε αντί ομιλίας του Αρχιεπισκόπου μας κατά τη χθεσινή εξόδιο Ακολουθία προτίμησε να δώσει το λόγο στην ίδια την αδελφή η οποία δανείστηκε στο στόμα και τα χείλη της ανιψιάς της Γεωργίας Φόνσου και επανέλαβε όσα μας είχε πει προχθές το πρωί στον Ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου της Χώρας Τήνου κατά την πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία της πεντηκοστής επετείου της μοναχικής επετείου της αλησμόνητης αδ. Θηρεσίας Φόνσου:
Ιδού τι μας είπε:
Αγαπητοί μου, σε όλους εσάς που είχατε τη λεπτότητα να μου εκδηλώσετε την αγάπη σας και την εγγύτητά σας, με την ευκαιρία της 50ης επετείου της Μοναχικής μου ζωής, απευθύνω ένα πολύ ζεστό, φιλικό και αδελφικό ευχαριστώ.
Είναι καταπληκτικό και τόσο ωραίο να αισθάνεται κανείς τόσο ενωμένος με την προσευχή και την αγάπη παρά τις αποστάσεις. Είναι τόσο ωραίο επίσης, να ευχαριστείς το Θεό με άλλους και να έχεις μια καρδιά για να αναγνωρίσεις τα μεγαλεία της Αγάπης του Θεού στη ζωή και να μπορείς να ψάλεις με το Εκκλησίασμα: «ότι ήρθα να σ’ ανταμώσω»
Ευχαριστώ όλους:
Σεβασμιότατε, σεβαστοί πατέρες, αδελφοί, αγαπητές αδελφές, αγαπητοί φίλοι και ενορίτες, συγγενείς και καλά μου παιδιά που είτε είστε σήμερα κοντά μου, είτε με σκέπτεστε. Όπως λέει και ο άγιος Παύλος προς Κορινθίους για «να ευχαριστήσουμε το Θεό για τη δωρεά Του η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια»… μόνο με αγκαλιές!… κι έτσι τον ευχαριστούμε με τη θυσία του Υιού του».
Ναι, ο Κύριος, ο Νυμφίος μου, μ’ αγάπησε μέχρι το Σταυρό και με κάλεσε να τον ακολουθήσω και να κοινωνήσω στο Πασχαλινό Μυστήριο, δίνοντάς μου μικροδυσκολίες, μικροσταυρούς για να νοιώθουν κι οι άλλοι ότι μπορείς να προσφέρεις ως αντάλλαγμα αγάπη στον πόνο, παρηγοριά στη στέρηση, παρέα στη μοναξιά.
Ευχαριστώ τον Σεβασμιότατο π. Νικόλαο ο οποίος στα 50, τα 23 χρόνια τα πέρασε μαζί μας σαν άγγελος φύλακας στην κοινότητά μου, ήταν στην αρχή κοντά σε αρκετές μοναχές και είναι τώρα δίπλα μου, για να μένω πιστή στην προσφορά μου: με τη κοινή Θεία Ευχαριστία στο παρεκκλήσιο, τη κοινή καθοδήγηση.
Τις αδελφές της Μοναχικής μου οικογένειας που με την αρχική παρουσία τους και μαρτυρία της ζωής τους, με βοήθησαν να βαδίζω καθημερινά και τώρα στην πορεία των Μοναχικών ταξιμάτων.
Τ’ αδέλφια μου για την συμπαράστασή τους, την αγάπη τους και την αναγνώριση κι βοήθεια στην ασθένειά μου.
Τα παιδιά και τους νέους που με τη ζωντάνια τους και τον αυθορμητισμό τους στα πνευματικά δωδεκαήμερα, στις κατασκηνώσεις, στις κατηχήσεις, με ωθούσαν και με ωθούν σε ένα ανανεωμένο δόσιμο του εαυτού μου μέσα στη χαρά.
Εσάς όλους, φίλους ενορίτες, γνωστούς, μέλη της ομάδας προσευχής που μέσα στη ζωή εκτιμήσατε αυτό το κάλεσμα του Κυρίου, που μ’ αγαπήσατε σαν μοναχή Ουρσουλίνα και που το εκδηλώνετε συχνά, ιδιαίτερα στην Lectio Divina, όταν στην αρχή της ασθένειάς μου, ήμουνα ακίνητη στην Αθήνα, επί παραδείγματι, με παίρνατε τηλέφωνο, μου αφήνατε το κινητό ανοικτό για να ακούω και να συμμετέχω στις τελετές. Δεν είναι Εκκλησία αυτό;
Εσάς όλους τους ιερείς με τους οποίους συνεργάστηκα και συνεργάζομαι μέσα στον αμπελώνα: στην αρχή με κατηχήσεις, ομάδες προσευχής, πνευματικά δωδεκαήμερα. Π.χ. τον π. Μάρκο που έδωσε πολλά, τον π. Φραγκίσκο, τους δύο διακόνους μας και πάνω απ’ όλα τον Αρχιεπίσκοπό μας που μας ακολούθησε, συμμετείχε σ’ όλες τις κατασκηνώσεις, στα δωδεκαήμερα, στην παραμονή μας στη Νάξο, σ’ αυτή την Εκκλησία και νοιώθω κι εγώ μαζί σας κάποια υπευθυνότητα και ευθύνη.
Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Ανδρέα τον Παλαμάρη που από την Αθήνα συνεργαστήκαμε πολύ στο κατηχητικό! Και τώρα είναι ένα δώρο του Θεού εδώ στην Τήνο.
Ναι, όπως όλοι οι τρόποι βίωσης, κι η μοναχική ζωή δεν είναι εύκολη, αλλά αξίζει τον κόπο! Τώρα όσο περνάνε τα χρόνια, εμβαθύνω περισσότερο το κάλεσμα του Κυρίου, την Αγάπη Του και τι δώρο είναι αυτή η μοναδική Αγάπη με την οποία καμιά άλλη αγάπη δεν συγκρίνεται αλλά πρέπει να την μαρτυρούμε σωστά!…
Κι όπως μας λέει και η αγία Άγγελα «ας μη χάνουμε το κουράγιο μας… ας βάλουμε στο Θεό την ελπίδα μας, να ‘χουμε μια δυνατή πίστη κι Εκείνος, θα μας βοηθήσει σε κάθε τι» έστω και «ανάπηρη» που είμαι το θεωρώ και αυτό δώρο: Εκείνος τα δίνει, Εκείνος τα παίρνει, ας είναι ευλογημένο το όνομά Του!
Εύχομαι σε όλους να κάνουμε στη ζωή μας αυτή την προσωπική συνάντηση με τον Χριστό, να έχουμε το κουράγιο ν’ αφήσουμε τη βάρκα μας και ν’ αναζητήσουμε… άλλη θάλασσα μαζί Του, στηριζόμενοι στη δική Του δύναμη, στο δικό Του βλέμμα αγάπης, στο δικό Του κάλεσμα.
Κι έτσι να τον ακούσουμε να μας λέει, «Μαρία», Θηρεσία πήγαινε και πες στα αδέλφια μου, στους νέους, στα παιδιά, ότι με συναντάς «κι έλα ακολουθησέ με» όπως είσαι!…
πηγή: kantam.gr
