Χειροτονία του νέου Αρχιεπισκόπου των Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανού

Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και τάξη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 25 Οκτωβρίου η εις Επίσκοπον χειροτονία του π. Σεβαστιανού Ροσσολάτου, Αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών και Αποστολικού Τοποτηρητή της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου.

Από νωρίς το απόγευμα πλήθος κόσμου κατέκλυσε τον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, για να συμμετάσχει στην Ιερή Ακολουθία της Επισκοπικής Χειροτονίας.

Σε ένα φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα και με την πρέπουσα ευλάβεια, οι πιστοί της εκκλησιαστικής επαρχίας των Αθηνών αλλά και μέλη της Καθολικής Εκκλησίας από όλη την Ελλάδα, αποχαιρέτησαν και συνάμα ευχαρίστησαν τον επί 41 χρόνια Αρχιεπίσκοπό τους Νικόλαο, αλλά και υποδέχθηκαν τον διάδοχό του, σεβασμιότατο Σεβαστιανό.

Η Επισκοπική Χειροτονία έγινε στη διάρκεια της επίσημης Λειτουργίας, από τον απερχόμενο Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο, με συγχειροτονούντες Επισκόπους τον σεβασμιότατο Επίσκοπο Φραγκίσκο, πρώην Σύρου, Θήρας, Κρήτης και Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος, και τον Αρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου και Μητροπολίτη Παντός Αιγαίου σεβασμιότατο Νικόλαο, με την παρουσία του Αποστολικού Νούντσιου σεβασμιοτάτου Εδουάρδου Ιωσήφ Adams, του σεβασμιοτάτου Ιωάννη, Αρχιεπισκόπου Κερκύρας και Αποστολικού Τοποτηρητή του Βικαριάτου Θεσσαλονίκης, και του σεβασμιοτάτου Πέτρου, Επισκόπου Σύρου, Θήρας και Κρήτης. Κατά την Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν Ιερείς από την Αρχιεπισκοπή Καθολικών Αθηνών, αλλά και από τις Αρχιεπισκοπές Νάξου-Τήνου, Κερκύρας, από τις Επισκοπές Σύρου, Θήρας, Κρήτης, την Επισκοπή Χίου και από το Βικαριάτο Θεσσαλονίκης. Επίσης παρέστησαν μέλη από όλα τα μοναχικά τάγματα των εκκλησιαστικών Επαρχιών της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα και εκπρόσωποι θεσμών.

Τίμησαν με την παρουσία τους ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ναζιανζού Θεοδώρητος ως εκπρόσωπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο πανοσ/τατος Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αβύδου Κύριλλος, ο Μητροπολίτης Ορθοδόξων Αρμενίων Ελλάδος Χορέν Ντογραματζιάν, ο Αρχιμανδρίτης Χορέν Αρακελιάν, ο Αγγλικανός Rev. Bradshow Malcolm και εκπρόσωποι των Ευαγγελικών.

Από τις πολιτειακές αρχές του τόπου τίμησαν με την παρουσία τους, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κ. Γιάννης Βρούτσης, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων, κ. Γιώργος Καλαντζής, ο Δήμαρχος Σύρου – Ερμούπολης κ. Γιώργος Μαραγκός, ο Δ/ντής Τροχαίας κ. Διαμαντόπουλος και πλήθος επισήμων.

Η ομιλία του προεξάρχοντος στην Ιερή Ακολουθία απερχομένου Αρχιεπισκόπου σεβασμιοτάτου Νικολάου

-Αγαπητοί μου Συλλειτουργοί, Συνεπίσκοποι και Συμπρεσβύτεροι,

-Σεβαστές Μοναχές και σεβαστοί Μοναχοί,

-Σεβασμιότατοι, Πανοσιολογιότατοι και Αιδεσιμολογιότατοι Εκπρόσωποι των άλλων Εκκλησιών και Ομολογιών,

-Εντιμότατοι Εκπρόσωποι της Πολιτείας,

-άγιε του Θεού Λαέ, που σήμερα συγκεντρώθηκες στον Καθεδρικό σου Ναό, για τη Χειροτονία του νέου σου Επισκόπου,

-αλλά, ιδιαίτερα, αγαπητέ μου διάδοχε Σεβαστιανέ,

Το Πνεύμα τον Άγιον, το οποίο «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» πριν από σαράντα ένα και πλέον χρόνια, με πρόταση των τότε μελών της Ιεράς Συνόδου για τις Ανατολικές Εκκλησίες και δια στόματος τού -από την περασμένη Κυριακή- μακαρίου Πάπα Παύλου ΣΤ΄, δια της επιθέσεως των χειρών των αειμνήστων Αρχιερέων Ιωάννου Περρή, Αντωνίου Βαρθαλίτου και Γεωργίου Ξενοπούλου, και των τότε παρόντων συμπροσευχομένων Ιεραρχών, με κατέστησε Ποιμένα και Επίσκοπο αυτής της Εκκλησιαστικής Επαρχίας, στην οποία προσετέθη από το 1992 και η Τοποτηρητεία της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου και λοιπών Δωδεκανήσων.

Το ίδιο αυτό Πνεύμα, αγαπητέ Σεβαστιανέ, με πρόταση των σημερινών μελών της Ιεράς Συνόδου για τις Ανατολικές Εκκλησίες και δια στόματος του Πάπα Φραγκίσκου, σε καθιστά νέο ποιμενάρχη των Εκκλησιαστικών αυτών Επαρχιών, με την επίθεση των χειρών μας.

Σαν τον προφήτη Ιερεμία, ο Κύριος καλεί κι εσένα «προφήτη του» ανάμεσα στα έθνη και βάζει στο στόμα σου τα λόγια του, τα οποία σου παραγγέλλει να κηρύττεις στο σημερινό κόσμο. Αναθέτοντάς σου ένα τέτοιο έργο, σου επαναλαμβάνει «Μη φοβηθείς, επειδή εγώ είμαι μαζί σου!» (Ιερ 1, 4-9)

Με την επίθεση των χειρών μου και των λοιπών συλλειτουργούντων Συνεπισκόπων, θα λάβεις το πλήρωμα της Ιερωσύνης, «το χάρισμα του Θεού», για το οποίο μιλούσε ο Παύλος γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο (Β΄Τιμ 1,6) και θα εισέλθεις στη χορεία των Διαδόχων των Αποστόλων, όπου το Πνεύμα το Άγιο, από σήμερα, σε θέτει Επίσκοπο για να ποιμαίνεις την Εκκλησία του Θεού (βλ. Πραξ 20,28).

Αναλαμβάνεις ένα έργο αρκετά βαρύ, διότι η κατάσταση και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει σήμερα η τοπική μας Εκκλησία δεν είναι εύκολες, αντίθετα, γίνονται κάθε μέρα πιο δύσκολες.

Πράγματι, μαζί με τους γηγενείς καθολικούς, η παρουσία χιλιάδων καθολικών πιστών, που προέρχονται από διάφορες χώρες της υφηλίου και είναι διασκορπισμένοι τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική Ελλάδα, δημιουργεί μια μεγάλη διασπορά, πολυπολιτισμική και πολύγλωσση, της οποίας εσύ καλείσαι να είσαι ο Επίσκοπος, δηλαδή ο Ποιμένας και Διδάσκαλος, αλλά και ο εγγυητής της ενότητας και της καθολικότητας μέσα στην τοπική Εκκλησία. Στο έργο αυτό θα έχεις συνεργάτες σου τους Ιερείς και τους Διακόνους, τις Μοναχές και τους Μοναχούς καθώς και πολλούς λαϊκούς. Όλοι αυτοί οι συνεργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου, από τότε που άρχισε να εμφανίζεται πιο έντονα το φαινόμενο της μεταναστεύσεως προς την Πατρίδα μας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να είναι οι αρωγοί στις πνευματικές και υλικές ανάγκες των εμπεριστάτων αδελφών μας, ώστε οι μετανάστες και πρόσφυγες, που αισθάνονται ξένοι ως προς την πατρίδα, να μην αισθάνονται «ξένοι» ως προς την Εκκλησία, η οποία συγκεντρώνει στους κόλπους της «κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος» (βλ. Αποκ. 5,9 και α.) διότι, ως θεσμός θεανδρικός, ανεξάρτητος από την Πολιτεία, αλλά συνεργαζόμενος με αυτήν (πρβλ G.S. 76), είναι πάνω από τα σύνορα και τα όρια που χαράζουν οι άνθρωποι.

Μέσα σ’ αυτή την πραγματικότητα, τα λόγια του Κυρίου ότι «ο θερισμός είναι πολύς αλλά οι εργάτες είναι λίγοι» (Μτ 9,37. Λκ 10,2), επαληθεύουν και για την τοπική μας Εκκλησία. Η έλλειψη νέων ιερατικών και μοναχικών κλήσεων γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή. Οι ποιμαντικές ανάγκες πολλαπλασιάζονται, ενώ οι δυνάμεις μας περιορίζονται. Επιπλέον έχουμε τον οικονομικό στραγγαλισμό της Εκκλησίας μας εκ μέρους της Πολιτείας, η οποία μας επιβάλλει φόρους που υπερβαίνουν τα όρια της αντοχής μας.

Εύχομαι, το Άγιο Πνεύμα να σε φωτίζει σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου πρωτοβουλία, για να βρίσκεις νέους τρόπους διαποιμάνσεως και αντιμετωπίσεως των προβλημάτων, τρόπους πιο σύγχρονους και πιο αποτελεσματικούς. Έτσι, σαν τον Σίμωνα Πέτρο, θα δείξεις με τις πράξεις ότι αγαπάς τον Κύριο, ποιμαίνοντας στο όνομά του τα λογικά του πρόβατα, που από σήμερα επίσημα σου αναθέτει.

Ο ιερός Αυγουστίνος, αναφερόμενος την περικοπή του ιερού Ευαγγελίου, που μόλις ακούσαμε, έλεγε μεταξύ άλλων στους πιστούς του: «Από τότε που τέθηκε στους ώμους μου αυτό το φορτίο, για το οποίο οφείλω να δώσω αυστηρό λογαριασμό στο Θεό, βασανίζομαι σκεπτόμενος τη θέση μου. Ασκώντας αυτό το υπούργημα, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προτιμώ τη δική μου τιμή και όχι τη σωτηρία των άλλων. Όμως, ενώ με φοβίζει αυτό που είμαι για σας, με παρηγορεί αυτό που είμαι μαζί σας.

Για σας είμαι επίσκοπος, μαζί σας είμαι χριστιανός. Το πρώτο είναι ανάθεση καθήκοντος, το δεύτερο είναι όνομα χάριτος. Το ένα εμπεριέχει κίνδυνο, το άλλο σωτηρία. Όλοι βρισκόμαστε μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αλλά, σκεπτόμενοι με τίνος το αίμα έχουμε λυτρωθεί, εισερχόμαστε με ηρεμία σε ασφαλές λιμάνι. Και εργαζόμενοι μαζί, μαζί απολαμβάνουμε τα καλά αποτελέσματα. Νοιώθω, λοιπόν, μεγαλύτερη ευχαρίστηση διότι μαζί σας έχω λυτρωθεί, παρά διότι είμαι προϊστάμενός σας. Τηρώντας την εντολή του Κυρίου, θα προσπαθήσω περισσότερο να είμαι δούλος σας, για να μην είμαι αχάριστος προς το τίμημα με το οποίο αξιώθηκα να είμαι σύνδουλός σας. Οφείλω, επομένως να αγαπώ το Λυτρωτή, και γνωρίζω τι είπε στον Πέτρο: “Πέτρε, με αγαπάς; Βόσκε τα πρόβατά μου”. Κι αυτό το είπε μία, το είπε δύο, το είπε τρείς φορές. Τον ρωτούσε αν τον αγαπά και του ανέθετε το φορτίο, διότι όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη τόσο ελαφρύτερο γίνεται το βάρος του φορτίου». (Λόγος 340,1 PL 38)

Εσύ, Σεβαστιανέ, μιμούμενος τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους Πέτρο και Παύλο, ανάλαβε τη διαποίμανση των καθολικών πιστών που διαβιούν στη Στερεά Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και στα κοντινά νησιά καθώς και στα Δωδεκάνησα. Δίνε καθημερινά μαρτυρία για τον Κύριο, ο οποίος σε κάλεσε από δική του πρόθεση και χάρη, κι αν χρειασθεί, κακοπάθησε για το ευαγγέλιο. (Β΄Τιμ 1,8) Φύλαξε την παρακαταθήκη, γνωρίζοντας σε Ποιον έχεις πιστέψει, (Β΄Τιμ 1,12-14) και μη φοβηθείς το πρόσωπο κανενός φανερού ή κρυφού εχθρού της Εκκλησίας, διότι ο Κύριος είναι μαζί σου.

Είθε το Πνεύμα το «ηγεμονικόν», το οποίο θα λάβεις σε λίγο, να κατευθύνει τα βήματά σου, για να οδηγείς το ποίμνιο με το λόγο και το παράδειγμά σου, εφόσον, ως Επίσκοπος θα είσαι «εις τόπον και τύπον Χριστού». Αμήν.

Ομιλία του νέου Αρχιεπισκόπου των Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανού, κατά την επισκοπική του χειροτονία

«Σεβαστιανέ, με αγαπάς;». Αυτό το ερώτημα ένιωσα να μου θέτει ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ο αποστολικός Νούντσιος στην Ελλάδα Σεβασμ. Edward Adams μου ανακοίνωνε την απόφαση του Επισκόπου της Ρώμης Φραγκίσκου να με καλέσει να υπηρετήσω την Εκκλησία του Χριστού, που παροικεί στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Αθήνας και της Ρόδου.

Την ερώτηση αυτή την είχε απευθύνει ο Ιησούς Χριστός προς τον απόστολο Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωάννη, με αγαπάς…;». Και ο Σίμων-Πέτρος, πρόθυμα και με ζήλο, του είχε απαντήσει: «Ναι, Κύριε, εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ!».

Τότε είναι που ο Ιησούς απηύθυνε στον Πέτρο την πρόσκληση και εντολή του: «Βόσκε τα αρνιά μου… Ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,15-17).

Αυτά συλλογιζόμενος, συνειδητοποίησα ότι η ερώτηση του Ιησού, και προς εμένα τον ίδιο, ΔΕΝ εκινείτο στο επίπεδο των ικανοτήτων μου ή των γνώσεών μου, -οι οποίες με έκαναν να διστάζω φοβερά και να φοβάμαι -.

Ο Κύριος κινείται πάντοτε στο επίπεδο της αγάπης! Έτσι, ένιωσα ότι καλούσε και εμένα στο επίπεδο της δικής μου ανθρώπινης αγάπης προς Αυτόν!

Παράξενο για μας! Για μας οι οποίοι κοιτάζομε συνεχώς τον εαυτό μας: τα προτερήματά μας και τα ελαττώματά μας. Και για τα προτερήματα νιώθομε έπαρση, υπερηφάνεια, και δεν του επιτρέπομε να ενεργήσει Εκείνος, διότι τον απωθούμε στο περιθώριο, θέλοντας να τα κάνομε όλα εμείς, και μόνο εμείς· ενώ για τα ελαττώματά μας κρυβόμαστε πίσω από τις δικές μας ανικανότητες και τους φόβους, και δεν του επιτρέπομε, με την πίστη και την προσευχή, να βαδίσει εμπρός Εκείνος, ο Σωτήρας μας, ο Υιός του Θεού, ο Νικητής πάνω στην αμαρτία και τον θάνατο!

Ο ίδιος ο Ιησούς είχε πει στον Σίμωνα-Πέτρο: «Εγώ προσευχήθηκα για σένα: να μην εκλείψει η πίστη σου. Κι εσύ… στήριξε τους αδελφούς σου». Να, λοιπόν που ο Κύριος, πριν μας καλέσει στην υπηρεσία του, μας έχει προηγηθεί: «ΕΓΩ προσευχήθηκα για σένα. ΕΣΥ στήριξε τους αδελφούς σου».

Έτσι, αδελφοί μου, απέσπασα τελικά το βλέμμα μου από τον αδύναμο εαυτό μου και από τους δισταγμούς μου, και βρήκα τη δύναμη -με εμπιστοσύνη στη Χάρη του Ιησού Χριστού- και του απάντησα: «Δέχομαι. Αφού το λες εσύ, θα ρίξω τα δίχτυα»! (βλ. Λκ 5,5).

Και τα δίχτυα πού να τα ρίξω; Μόνος να τα ρίξω;

«Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίχτυα για ψάρεμα» (Λκ 5,4), λέει ο Ιησούς στον απόστολο Πέτρο. «Πήγαινε»! του το λέει στον ενικό: δηλαδή πάρε την πρωτοβουλία ΕΣΥ. «Και ρίξτε»! δηλαδή εσύ και οι σύντροφοί σου ΜΑΖΙ, ρίξτε τα δίχτυα· όχι μόνος σου.

Γι’ αυτό, σήμερα, καλώ όλη την τοπική Εκκλησία, με πρωτεργάτες τους χειροτονημένους ποιμένες, να ενωθούμε σ’ αυτό που η Εκκλησία σήμερα ονομάζει «νέο ευαγγελισμό», για να επιτρέψει ο Κύριος, μέσα από τη δική μας ιεραποστολική εργασία, να πραγματοποιηθεί στις ημέρες μας μια νέα Πεντηκοστή.

Για τον σκοπό αυτό, η Σύνοδος των Επισκόπων του 2012 και ο Επίσκοπος της Ρώμης Φραγκίσκος, με την Αποστολική Παραίνεση «Η Χαρά του Ευαγγελίου», μας προτρέπουν «να βγούμε! Να βγούμε για να προσφέρουμε σε όλους τη ζωή του Ιησού Χριστού» (αρ.49).

Το να βγούμε, όμως, δηλαδή να ανοιχτούμε στα βαθιά, μας εξηγεί ο Πάπας, ότι σημαίνει «να εγκαταλείψουμε το βολικό ποιμαντικό κριτήριο ότι “έτσι κάναμε πάντοτε”». Και μας καλεί: «Να είστε τολμηροί και δημιουργικοί (…) να επανεξετάσετε τους στόχους, τις δομές, τα στυλ, και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στις κοινότητές σας για τον ευαγγελισμό». Να τα επανεξετάσετε, μας λέει ο Πάπας, και να μη λέτε: «Μα πώς να αλλάξομε αυτό που κάναμε πάντοτε;»! «Να είστε τολμηροί και δημιουργικοί», μας προτρέπει.

Και σε ποιους θα πρέπει η Εκκλησία να προσφέρει αρχικά τον νέο ευαγγελισμό; Σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν τον Χριστό; Όχι, μας λένε ο Πάπας και οι Επίσκοποι. «Ο νέος ευαγγελισμός πραγματοποιείται κατ’ αρχάς στον χώρο των πιστών που συχνάζουν τακτικά στην κοινότητα». Δηλαδή εμείς, οι εδώ παρόντες, είμαστε οι πρώτοι που πρέπει να επιτρέψομε στην Εκκλησία να μας αναγγείλει από την αρχή το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Και όταν θα γευόμαστε εμείς τη ΧΑΡΑ του Ευαγγελίου, τότε θα μπορούμε, από το περίσσευμα της χαράς μας, να μαρτυρούμε στους αδελφούς μας τη χαρά της πίστεως, που ίσως δεν έχουν. Να μαρτυρούμε τη χαρά της πίστεως, συνεργαζόμενοι σήμερα και με τους αδελφούς μας των άλλων Εκκλησιών και χριστιανικών ομολογιών, που έχουν τη θέληση και τον ενθουσιασμό να δώσομε κοινή μαρτυρία για τον Αναστημένο Κύριο!

Αυτά, θα τα δούμε όλοι μαζί κατά τις συναντήσεις μας, στις συγκεντρώσεις του Κλήρου και των ενοριακών κοινοτήτων!

Πατέρα Νικόλαε, …

…Και σας προσφωνώ έτσι, διότι αισθάνομαι ότι η προσφώνηση «Πατέρα» έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από την προσφώνηση «Σεβασμιότατε». Της αναγνωρίζω μεγαλύτερη βαρύτητα, σύμφωνα με τη ρήση του αποστόλου και ιδρυτή της πρώτης Εκκλησίας των Αθηνών Παύλου, ο οποίος γράφει στους πιστούς της Κορίνθου: «αν έχετε μυριάδες παιδαγωγούς στην πίστη του Χριστού, δεν έχετε πολλούς πατέρες. Πράγματι, σχετικά με τον Ιησού Χριστό, ΕΓΩ σας γέννησα, μέσω του Ευαγγελίου» (Α’ Κορ. 4,15).

Εφόσον ο μέγας Παύλος αισθανόταν «Πατέρας» των κοινοτήτων του, επιθυμώ και εγώ να συμπεριφέρομαι ως «Πατέρας» αυτής της τοπικής Εκκλησίας, ώστε και η τοπική Εκκλησία να με αισθάνεται και να με προσφωνεί «Πατέρα», αυτή η τοπική Εκκλησία, την οποία μέχρι σήμερα υπηρετήσατε εσείς, Πατέρα Νικόλαε, ως άξιος και προνοητικός «Πατέρας».

Πατέρα Νικόλαε,

αυτό που υποσχεθήκατε, κατά την πανήγυρη του Αγ. Διονυσίου, ότι θα συνεχίσετε να κάνετε για μας, έτσι όπως το κάνατε επί 41 έτη ως Ποιμένας, Σας ζητώ και εγώ επίμονα να το κάνετε: να προσεύχεστε για μας: Ποιμένα, ιερατείο και ποίμνιο. Να προσεύχεστε για να αναπτύσσομε εκείνη τη χριστιανική σχέση αγάπης, ομόνοιας, ιεραποστολικότητας, που θα μας καταστήσει ικανούς να μαρτυρούμε, μεταξύ μας αλλά και προς κάθε άνθρωπο, όχι μόνο με τον λόγο αλλά κυρίως με τη ζωή μας, τη νέα ζωή και τη χαρά που δίνει ο Ιησούς Χριστός σε όσους τον αγαπούν και υπακούουν σ’ Αυτόν.

Να προσεύχεστε για μας, ώστε να μπορούμε να αναζητούμε και να διακρίνομε εκείνα τα σημεία των καιρών, μέσω των οποίων ο Κύριος μάς δείχνει σήμερα τον δρόμο, τον οποίο να ακολουθήσομε. Είναι ο δρόμος μέσα στον οποίο πρέπει να νικήσομε, πρώτα σ’ εμάς αλλά και γύρω μας, εκείνη την εκκοσμίκευση, για την οποία μας λέει ο απ. Παύλος: «μη συμμορφώνεστε προς τον κόσμο, αλλά αντίθετα να μεταμορφώνεστε, ανακαινίζοντας τον νου σας» (Ρωμ. 12,2) – να νικήσομε εκείνη την εκκοσμίκευση, που ακυρώνει τη γνήσια πίστη στον Σωτήρα Χριστό, ώστε να είμαστε αληθινά «φως» του κόσμου, όπως μας θέλει ο Κύριος.

Να προσεύχεστε, Πατέρα Νικόλαε, για μας, ώστε να συντονιζόμαστε και να υπακούμε, με χαρά και με ενθουσιασμό, στις κατευθύνσεις της ανά τον κόσμο Εκκλησίας, η οποία Εκκλησία, δια της Συνόδου των Επισκόπων και κάτω από τη φωτισμένη καθοδήγηση του Επισκόπου της Ρώμης, μας δείχνει, με την εγγύηση πάντοτε του Αγίου Πνεύματος, την κατεύθυνση και το πνεύμα με το οποίο να πορευόμαστε, για να είμαστε, όπως επιθυμεί ο Κύριος, η Εκκλησία που ευαγγελίζεται τον αποπροσανατολισμένο σημερινό άνθρωπο.

«Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η αγάπη του Θεού Πατέρα, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος να είναι μαζί μας!».