«Είδε ένα μεγάλο Φως!»
Πόσοι το βλέπουν; Πόσοι το δείχνουν στους άλλους;
Κατά τη θεία Λειτουργία του μεσονυκτίου των Χριστουγέννων θα ακούσομε τον προφήτη να αναγγέλλει: «Ο λαός που βάδιζε μες στα σκοτάδια είδε ένα ΦΩΣ λαμπρό· και λάμπει ΦΩΣ πάνω σ’ αυτούς που κατοικούνε σε τόπο σκοτεινό» (9,1). Η χριστιανική πίστη έχει δώσει, σ’ αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, τον συμβολισμό του ΦΩΤΟΣ, διότι ο Ιησούς που γεννήθηκε, μας δηλώνει ότι είναι το «ΦΩΣ του κόσμου». Έτσι, όλοι οι δρόμοι, τα κτίρια και τα σπίτια, είναι ιδιαίτερα φωτισμένα.
Δυστυχώς, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τα φώτα αυτά γύρω μας είναι σε μεγάλο βαθμό φώτα χωρίς Χριστό, Χριστούγεννα ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ! Ανάγκη λοιπόν να μπούμε οι βαφτισμένοι μέσα στον εαυτό μας και να απαντήσομε στο ερώτημα: «Πόσο ο Χριστός είναι για μένα ΦΩΣ; Και πόσο οι γύρω μου λαβαίνουν από μένα αυτό το ΦΩΣ;».
Για να απαντήσομε προσγειωμένα, θα μας βοηθήσει το σπουδαίο έγγραφο της Εκκλησίας «Η Χαρά του Ευαγγελίου» (=ΧτΕ) του έτους 2013, το οποίο θέλει να θέσει όλη την Εκκλησία σε ένα ποιμαντικό προγραμματισμό (αρ.25), που να την κάνει να είναι αληθινά λαός του Χριστού-ΦΩΣ!
Διαβάζομε εκεί: «Αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί και να απασχολεί τη συνείδησή μας, είναι ότι πολλοί αδελφοί μας ζουν χωρίς τη δύναμη, το ΦΩΣ και την παρηγοριά της φιλίας με τον Ιησού Χριστό, χωρίς μια κοινότητα πίστεως για να τους υποδέχεται, χωρίς έναν ορίζοντα νοήματος και ζωής» (49).
«Καλούμαστε όλοι να αποδεχτούμε αυτό το κάλεσμα: Να βγούμε από την άνεσή μας και να έχουμε το θάρρος να φθάσουμε σε όλα τα μέρη που έχουν ανάγκη από το ΦΩΣ του Ευαγγελίου» (20). «Η Εκκλησία δεσμεύεται να βρίσκεται πάντοτε εκεί όπου λείπουν περισσότερο το ΦΩΣ και η ζωή του Αναστημένου. (…) Προτρέπω την καθεμιά τοπική Εκκλησία να μπει αποφασιστικά σε μια διαδικασία διάκρισης, κάθαρσης και μεταρρύθμισης» (30).
«Τη στιγμή που έχουμε περισσότερη ανάγκη ενός δυναμικού ευαγγελισμού, που να φέρνει αλάτι και ΦΩΣ στον κόσμο, πολλοί λαϊκοί φοβούνται μήπως κάποιος τους προσκαλέσει να πραγματοποιήσουν κάποιο αποστολικό έργο, και προσπαθούν να αποφύγουν οποιαδήποτε δέσμευση που μπορεί να τους αφαιρέσει τον ελεύθερο χρόνο» (81). Άλλοι χουζουρεύουν λέγοντας ότι ήδη έχουν πίστη, και δεν ενδιαφέρονται να κατηχηθούν. Παρόλα αυτά, όταν κάποιος τους ρωτήσει για την πίστη τους, δεν είναι ικανοί να απαντήσουν, να κάνουν αυτό που μας προτρέπει ο απόστολος Πέτρος: «να είστε πάντοτε έτοιμοι να δώσετε απάντηση σε καθένα που σας ζητά την αιτία της ελπίδας που έχετε μέσα σας» (Α’Πέ 3,15).
Έτσι, ζούμε σε μια μόνιμη αντίφαση: να ισχυρίζονται οι χριστιανοί ότι είναι φωτισμένοι, ότι γνωρίζουν το ΦΩΣ, αλλά να μην είναι ικανοί να δείξουν στους άλλους αυτό το ΦΩΣ. Και αυτό αποδεικνύεται ακόμη πιο τραγικό όταν συμβαίνει με τους γονείς. Λέει πράγματι η ΧτΕ: «κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα στον καθολικό λαό, παρουσιάστηκε μια διακοπή στην “από γενεά σε γενεά” μετάδοση της χριστιανικής πίστεως» (αρ.70).
Τι νόημα έχει να γεμίσουν αυτές τις μέρες οι εκκλησίες από βαφτισμένους χωρίς τα παιδιά τους, και να γυρίσουν έπειτα στο σπίτι, ανίκανοι να ενθουσιάσουν τα παιδιά τους, ανίκανοι να τα προσελκύσουν στην πίστη προς τον Χριστό; Τι ωφελεί να δηλώνουν: «ο Χριστός για μένα είναι το ΦΩΣ»; Τι ωφελεί να λένε: «παιδί μου, εγώ σε βάφτισα, επειδή ήθελα να γνωρίσεις τον Χριστό, που θα ΦΩΤΙΣΕΙ τη ζωή σου»! Τι ωφελεί, όταν ο γονιός δεν κατορθώνει να πείσει το παιδί του γι’ αυτό;
«Και τι πρέπει να κάνομε;», θα ρωτήσετε πολλοί!
Ήδη μας το λέει η Εκκλησία με την Παραίνεση Η Χαρά του Ευαγγελίου: «ο νέος ευαγγελισμός καλεί όλους (…), καταρχάς τον χώρο της τακτικής ποιμαντικής, που εμψυχώνεται από τη φλόγα του Πνεύματος, για να ανάψει τις καρδιές των πιστών που συχνάζουν τακτικά στην κοινότητα και συνάζονται την ημέρα του Κυρίου για να τραφούν από τον Λόγο και τον Άρτο της αιώνιας ζωής. Στον χώρο αυτό, εντάσσονται και οι πιστοί που διατηρούν μια έντονη και ειλικρινή καθολική πίστη, που την εκφράζουν με διάφορους τρόπους, παρότι δεν συμμετέχουν συχνά στη θεία λατρεία. Η ποιμαντική αυτή προσανατολίζεται στην πνευματική ανάπτυξη των πιστών, ώστε να ανταποκρίνονται πάντοτε καλύτερα και με τη σύνολη ζωή τους στην αγάπη του Θεού» (ΧτΕ 14).
Και ρωτώ: γίνεται στις ενορίες, σε όλες τις ενορίες, κάτι καινούργιο που να μπορεί να ονομαστεί «νέος ευαγγελισμός»; που να είναι «πνευματική ανάπτυξη των πιστών»; Ο Πάπας είναι σαφής: μας καλεί «να εγκαταλείψουμε το βολικό ποιμαντικό κριτήριο ότι “έτσι κάναμε πάντοτε”. Καλώ όλους να είστε τολμηροί και δημιουργικοί σε αυτό το καθήκον: να επανεξετάσετε τους στόχους, τις δομές, τα στυλ, και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στις κοινότητές σας για τον ευαγγελισμό» (33).
Δυστυχώς παρατηρούμε μια ποιμαντική δυσκαμψία! Ο εφημέριος απαισιόδοξος λέει: «Μα τι να κάνω; Οι πιστοί δεν δείχνουν προθυμία για πνευματική ανάπτυξη». Οι πιστοί λένε: «Μα αφού ο εφημέριος δεν μου προσφέρει κάτι που να με ελκύσει, πώς να επιδιώξω την πνευματική μου ανάπτυξη;». Τα ενοριακά Συμβούλια λένε: «Αρκεί η κατήχηση για τα παιδιά και οι τελετές για τους μεγάλους. Οι μεγάλοι δεν χρειάζονται τίποτε άλλο». Έτσι, πολλές ενορίες μένουν σ’ αυτό που έκαναν πάντοτε, χωρίς να επιδιώκουν ένα νέο ευαγγελισμό.
Κατά τα άλλα, θα μαζευτούμε όλοι τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες, θα ψάλομε με συγκίνηση, θα κοινωνήσομε!… Αλλά, το Άγιο Πνεύμα που μιλάει μέσω των Επισκόπων, ποιος θα το ακούσει; Πότε θα ανταποκριθούμε στην κραυγή του: ότι χρειαζόμαστε ένα νέο ευαγγελισμό; Πώς θα ανταποκριθούμε στη δήλωση ότι «η εκκλησιαστική ανανέωση δεν επιδέχεται αναβολή»;;; (ΧτΕ 27).
Εμπρός σε τόσο επιτακτικά ερωτήματα, στα οποία αναβάλλομε συνεχώς να ενεργήσομε αποφασιστικά, πώς να ευχηθεί κανείς: «Καλά Χριστούγεννα»; Πόσο καλά μπορεί να είναι τα Χριστούγεννα, όταν αναβάλλομε εκεί όπου «δεν επιδέχεται αναβολή»;;;
+ Σεβαστιανός, αρχιεπίσκοπος
