Η αδελφή Gerard Fernandez, του “Τάγματος του Καλού Ποιμένα” είναι 81 ετών και προέρχεται από τη Σιγκαπούρη. Το όνομά της περιλαμβάνεται σε κατάλογο 100 γυναικών που αποτελούν “πηγή έμπνευσης για τον κόσμο κατά το 2019” σύμφωνα με το BBC. Oι υπόλοιπες είναι επιστήμονες διεθνούς κύρους, πολιτικοί, συγγραφείς, ακτιβίστριες Τι “ιδιαίτερο” έκανε η άγνωστη στο ευρύ κοινό μοναχή; Πέρασε 35 χρόνια από τη ζωή της δίπλα σε φυλακισμένους που είχαν καταδικασθεί σε θάνατο. “Μη με κάνετε να φαίνομαι αγία, έχω και εγώ τις κακές μου στιγμές αλλά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος” είπε σε δημοσιογράφους.
Ο πατέρας της μοναχής υπήρξε ανώτατος δικαστικός της χώρας. Η ίδια, 4η από τα 10 παιδιά της οικογένειας, έχει άλλες δύο αδελφές που έγιναν επίσης μοναχές (Φραγκισκανίδες). Η ίδια εργάστηκε αρχικά σε σχολεία αλλά τελικά, αφιέρωσε τη ζωή της βοηθώντας θύματα καταχρήσεων και ανθρώπους που είχαν εξωθεί στο περιθώριο. Το 1970 παρακολούθησε μαθήματα για να βοηθήσει εξαρτημένους από τα ναρκωτικά και ίδρυσε, μαζί με ιερείς, τη “Ρωμαιοκαθολική Υπηρεσία των Φυλακών” για να επισκέπτονται φυλακισμένους για ναρκωτικά.
Το 1981 ξεκίνησε τις επισκέψεις σε μελλοθανάτους, με αφορμή ένα γεγονός που συγκλόνισε τη Σιγκαπούρη. Είχαν συλληφθεί τρία άτομα ως υπεύθυνα για τη δολοφονία δύο μικρών παιδιών. Η αδελφή Fernandez γνώριζε ένα από τα θύματα γιατί η αδελφή της ήταν μαγείρισσα στη Μονή της αλλά και τον πατέρα μιας από τις συλληφθείσες, τη σύζυγο του αρχηγού της συμμορίας, ενός αυτοαποκαλούμενου μέντιουμ. Αισθάνθηκε την ανάγκη να τής γράψει. Έξι μήνες μετά έλαβε απάντηση και ζητούσε να την επισκεφθεί“. Μόλις μπήκα στο κελί μού έριξε ένα θλιμμένο βλέμμα και μου είπε: Εσύ δε με καταδίκασες. Σε παρακαλώ, βοήθησε με να αλλάξω
Για τα επόμενα επτά χρόνια, μέχρι την εκτέλεσή της την επισκεπτόμουν κάθε εβδομάδα και προσευχόμασταν μαζί. Βρήκε την πίστη της, όπως και η συνεργός στα ίδια εγκλήματα, που ήταν σε διπλανό κελί” θυμάται η αδελφή Fernandez.
Από τότε και μέχρι πρόσφατα, που αντικαταστάθηκε από συναδέλφισσές της λόγω ηλικίας, επισκεπτόταν καταδικασθέντες σε θάνατο και προσευχόταν μαζί τους. Πολλοί δεν ήταν καθολικοί. Αισθάνονταν όμως εσωτερική ανακούφιση, έχοντας δίπλα τους ένα άνθρωπο που τους άκουγε χωρίς να τους “καταδικάζει”.
Η αδελφή είναι κατά της θανατικής ποινής, που εξακολουθεί να εφαρμόζεται στη χώρα της. Όμως “δε θα παραιτούμουν από την ευκαιρία να είμαι δίπλα σε αυτά τα άτομα. Να έχω το προνόμιο να τα δω να αλλάζουν και να αποδέχονται τα λάθη τους. Όταν συμβαίνει αυτή η αλλαγή είναι θαυμάσιο, υπάρχει ειρήνη στην ψυχή, υπάρχει χαρά. Όταν έμπαινα στο κελί υπήρχε μια σπίθα ελπίδας στα μάτια τους. Δεν ερχόταν από μένα, ερχόταν από το Θεό”.
Πληροφόρηση και φωτογραφία από ιταλική εφημερίδα Avvenire
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
