Ο Σεβασμιότατος επίσκοπος Δημήτριος Σαλάχας εόρτασε τα 50 χρόνια ιεροσύνης του και λειτούργησε στην Ιερά Μονή του Καρμήλου – 9 Φεβρουαρίου 2014
Στην ομιλία του είπε:
Αγαπητές Αδελφές της Ιεράς Μονής του Καρμήλου,
Θέλησα σήμερα να βρεθώ ανάμεσά σας και να τελέσω την Αγία Ευχαριστία με τη συμπλήρωση των 50 ετών της ιερατικής μου διακονίας. Χειροτονήθηκα στις 9 Φεβρουαρίου 1964, στα Ιεροσόλυμα, στο πλαίσιο της ιστορικής εκείνης συνάντησης -πριν ακριβώς 50 χρόνια – , του αείμνηστου Πάπα Παύλου ΣΤ΄ και του αείμνηστου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα Α΄ στο Όρος των Ελαιών.
Σας το ζήτησα γιατί πράγματι ο ιερός αυτός τόπος του Καρμήλου είναι, μέσα στην πολυτάραχη πόλη μας, μια όαση θεοπτίας, πνευματικής περισυλλογής και προσευχής, τόπος κατάλληλος για μια πιο προσωπική συνάντηση με τον Χριστό, και μακριά από πανηγυρισμούς και τιμητικές εκδηλώσεις.
Θέλησα έτσι να γιορτάσω αυτή την ημέρα μέσα σε πνεύμα Ευχαριστίας, Μετανοίας και Ικεσίας.
– Είναι για μένα Ημέρα Ευχαριστίας προς τον Μέγα Αρχιερέα Χριστό για το μεγάλο δώρο της ιεροσύνης. Ευχαριστίας προς όλους εκείνους που έθεσε ο Ίδιος στο δρόμο της ζωής μου, και στο πρόσωπο των οποίων μού φανέρωσε το Άγιο Θέλημά Του.
– Είναι για μένα Ημέρα Μετανοίας και συγγνώμης προς τον Μέγα Αρχιερέα Χριστό, την Αγία του Εκκλησία και τον Λαό του Θεού για ό,τι κακώς έπραξα στα 50 αυτά χρόνια, για τα αμαρτήματα, τα λάθη, τα σφάλματα, τις άστοχες αποφάσεις και ενέργειές μου. Ημέρα Συγγνώμης προς όσους επίκρανα, αδίκησα ή και σκανδάλισα με την κακή μου μαρτυρία.
Είναι για μένα Ημέρα Ικετευτική προς τον Τριαδικό Θεό για να με στηρίξει στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη κατά την πορεία ζωής που η χάρη Του θα ευδοκήσει να μου χαρίσει ακόμα.
Είναι ανώφελο, τελείως περιττό, να κάνει κανείς απολογισμό των πεπραγμένων του σε μια τέτοια στιγμή, ακόμα δε περισσότερο ένας ιερέας, ένας επίσκοπος. Είναι δε ακόμα περισσότερο ματαιόδοξο να επιζητά την καταξίωση και επιβράβευση από τους ανθρώπους. Τα πάντα είναι γνωστά στο Θεό, φανερά και κρυφά. Την ημέρα δε της κρίσεως, θα κριθούμε κατά τα έργα μας.
Ένας ιερέας, ένας επίσκοπος, δεν υπηρετούν έναν ανθρώπινο οργανισμό, έναν πολιτικό ή κοινωνικό θεσμό ή σύστημα, αλλά την θεοσύστατη Εκκλησία του Χριστού, τον Ευλογημένο Λαό του Θεού για να οδηγήσουν κάθε άνθρωπο με το Λόγο του Ευαγγελίου, τα Ιερά Μυστήρια και τη μαρτυρία τους στην αληθινή ζωή, την αιώνια, που ο Ίδιος μάς κληρονόμησε με το Σταυρό και την Ανάστασή Του. Ποιος όμως μπορεί να πει ότι είναι άξιος και ικανός μιας τέτοιας ιερής αποστολής;
Η φωνή του Χριστού προς τον απόστολο Παύλο αντηχεί βαθειά μέσα στη σκέψη και στην θέληση κάθε ιερέα: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα στην αδυναμία σου». Κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και των Μυστηρίων δεν έχει αξία αυτό που επιτελεί ο ιερέας, αλλά αυτό που επιτελεί ο Θεός με την άπειρη αγάπη και συγκατάβασή του. Όργανο της άπειρης αγάπης και συγκατάβασης του Θεού είναι ο ιερέας. Δια μέσου του ιερατικού και αγιαστικού λειτουργήματος του ιερέα, ο Ιησούς δεν είναι πια στο παρελθόν, αλλά ζει στο παρόν και παρατείνεται στο μέλλον, ο Ιησούς είναι «το αιώνιο σήμερα του Θεού».
Δεν είναι πάντως υπερβολή να ομολογήσουμε ότι δεν είναι ελαφρύς ο σταυρός που φέρει ο ιερέας, ακόμα δε περισσότερο ο επίσκοπος, στο ποιμαντικό έργο που του ανέθεσε η Εκκλησία να επιτελέσει μέσα στον σημερινό κόσμο, μέσα στην ίδια του την εκκλησιαστική κοινότητα. Είναι μια πορεία ανηφορική προς τον Γολγοθά.
Θα ήταν όμως ολιγοπιστία να αφεθεί σε απογοήτευση και κλονισμό. Πράγματι, πριν ο Θεός στείλει το Σταυρό που ο καθένας μας σηκώνει, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια του, τον εξέτασε με τη θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορεί να σηκώσει ο καθένας. Κι αφού υπολόγισε το θάρρος μας, τον ευλόγησε, και τον απέθεσε στους ώμους μας. Μπορούμε λοιπόν να τον σηκώσουμε, ας τον κρατήσουμε και ας ανεβούμε από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση.
Τέλος, δεν σας κρύβω τη βαθειά μου συγκίνηση από τα πατρικά ενθαρρυντικά λόγια που μού απηύθυνε ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος, Πάπας Ρώμης και Διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, με την ευκαιρία αυτή. Τον ευχαριστώ ως ταπεινό τέκνο της Καθολικής Εκκλησίας.
O Άγιος Πατέρας, αφού αναφέρθηκε στους διάφορους σταθμούς της ζωής μου μέσα στην Εκκλησία, καταλήγει: «Σεβάσμιε Αδελφέ, από τα βάθη της καρδιάς μου σου αποστέλλω, και διαμέσου σου σε όλη την εκκλησιαστική σου κοινότητα, την Αποστολική Ευλογία, ως μαρτυρία της εκκλησιαστικής κοινωνίας και αγάπης μας, και ζητώ τις δικές σας προσευχές υπέρ Εμού και της Διακονίας μου, ως Διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου. «Η ειρήνη και η χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (πρβλ. Ρωμ. 14, 17) να είναι πάντα μαζί σας, φίλτατα τέκνα της Ελλάδος».
Τελώντας την Αγία Ευχαριστία, ας προσευχηθούμε σήμερα ιδιαίτερα, για τον Άγιο Πατέρα Φραγκίσκο, αλλά και για τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις στην πατρίδα μας, γιατί ο θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως ολίγοι. Αμήν.
Επιστολή του Πάπα Ρώμης ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ προς τον επίσκοπο Δημήτριο για τα 50 έτη ιεροσύνης του
( 9 Φεβρουαρίου 1964 – 9 Φεβρουαρίου 2014)
Προς τον Σεβάσμιο Αδελφό ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΣΑΛΑΧΑ Τιτουλάριο Επίσκοπο Γρατιανουπόλεως, Αποστολικό Έξαρχο για τους Πιστούς του Βυζαντινού Λειτουργικού Τυπικού στην Ελλάδα
Σεβάσμιε Αδελφέ,
Έχοντας αναλάβει τα καθήκοντά μας στην Καθέδρα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου, σου απευθύνουμε την παρούσα Επιστολή από τα βάθη της καρδιάς μας για την συμπλήρωση με τη χάρη του Θεού 50 ετών από την ιερατική σου χειροτονία, για να σού εκφράσουμε τα συγχαρητήριά μας και την αδελφική κοινωνία , η οποία μας ενώνει μαζί σου στην Αρχιεροσύνη.
Επί πλέον, επειδή πληροφορηθήκαμε με πόση επιμέλεια ανταποκρίθηκες στην αποστολή σου, υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, επιθυμούμε να επωφεληθούμε της ευκαιρίας για να σε συγχαρούμε για την καρποφόρο δραστηριότητά σου και να ανακαλέσουμε στην μνήμη τους σπουδαιότερους σταθμούς της ιεραποστολής σου.
Από νεαρή ηλικία αισθάνθηκες την κλήση να προσφερθείς στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Αφού συμπλήρωσες τις φιλοσοφικές και θεολογικές σπουδές στο Ουρβάνειο και το Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης, όπως και στο Ιεροσπουδαστήριο της Αγίας Άννας, στην Ιερουσαλήμ, και έπειτα συνέχισες με το πτυχίο του Κανονικού Δικαίου και το πτυχίο Πολιτικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έλαβες την ιερατική χειροτονία εργαζόμενος με χαρά και προθυμία υπέρ της Καθολικής Παιδείας.
Πράγματι, δίδαξες ως καθηγητής στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Μπάρι, έπειτα Κανονικό Δίκαιο στο Ποντιφικό Ανατολικό Ινστιτούτο Ρώμης, σε διάφορα εκκλησιαστικά Πανεπιστήμια της Ρώμης καθώς και στο διάσημο «Καθολικό Ινστιτούτο» των Παρισίων.
Χάρη στις διαλέξεις, τα συνέδρια και τα σεμινάρια, όπως και στα πολλά άρθρα και βιβλία σου περί του Ανατολικού Κανονικού Δικαίου, διορίσθηκες μέλος της Θεολογικής Επιτροπής για τον Οικουμενικό Διάλογο με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, Σύμβουλος της Ρωμαϊκής Συνόδου για τις Ανατολικές Εκκλησίες ως και των Ποντιφικών Συμβουλίων για την Προαγωγή της Ενότητας των Χριστιανών και τα Νομοθετικά Κείμενα, και διετέλεσες επίσης Εισηγητής στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αγίας Έδρας.
Κατά τον Μάιο του 2008, γνωρίζοντας τα αποδεδειγμένα χαρίσματά σου και την εμπειρία σου στα εκκλησιαστικά θέματα, ο Επίσκοπος Ρώμης Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ σε ονόμασε Τιτουλάριο Επίσκοπο Καρκαβίας και Αποστολικό Έξαρχο για τους Καθολικούς Πιστούς του Βυζαντινού Λειτουργικού Τυπικού στην Ελλάδα, και στη συνέχεια έλαβες τον τίτλο του Τιτουλαρίου Επισκόπου Γρατιανουπόλεως.
Ανταποκρινόμενος στα βαρύτατα επισκοπικά σου καθήκοντα, αφιερωμένος στον Θεό και αφοσιωμένος στο πνεύμα της διακονίας, εργάσθηκες εντατικά, ώστε οι πιστοί που η Εκκλησία εμπιστεύθηκε στην μέριμνά σου, προσερχόμενοι στις ιερές ακολουθίες του Λόγου του Θεού και του Ευχαριστιακού Άρτου, να επιδίδονται με ζήλο στην αγάπη του πλησίον, να καλλιεργούν την ελπίδα και να είναι γερά στερεωμένοι στην πίστη.
Επιπλέον, επιδιώκεις και προάγεις την ειρήνη και το κοινό καλό, πρόθυμος πάντοτε να καλλιεργείς τον αδελφικό διάλογο μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων: με όλα αυτά κέρδισες την εκτίμηση του λαού και των Συναδέλφων σου Επισκόπων, όπως και την φιλία του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών μακαριστού Χριστοδούλου.
Αναλογιζόμενος τις ευτυχείς αυτές αναμνήσεις της ζωής σου, Σεβάσμιε Αδελφέ, χαίρε εν Θεώ, ο οποίος σου έδωσε τόσα χαρίσματα, ψάλλοντας με ευγνωμοσύνη τον ύμνο «Αινεί η ψυχή μου τον Κύριον, αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» (Ψαλ. 146, 1).
Τέλος, γνώριζε ότι Εμείς, ως Διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, υψώνουμε τις προσευχές μας προς τον Αρχιποιμένα Χριστό, δια της μεσιτείας της Αειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας, υπέρ σού -του αξιέπαινου Ιεράρχου- επικαλούμενοι τα ουράνια δώρα, και έτη γεμάτα χαράς, παρηγοριάς και ειρήνης.
Αφού ευχαρίστως σου ανακοινώσαμε όλα αυτά, Σεβάσμιε Αδελφέ, από τα βάθη της καρδιάς μας σου αποστέλλουμε, και διαμέσου σου σε όλη την εκκλησιαστική σου κοινότητα, την Αποστολική Ευλογία, ως μαρτυρία της εκκλησιαστικής κοινωνίας και αγάπης μας, και ζητούμε τις δικές σας προσευχές υπέρ Ημών και της ημετέρας Διακονίας, ως Διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου.
«Η ειρήνη και η χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (πρβλ. Ρωμ. 14, 17) να είναι πάντα μαζί σας, φίλτατα τέκνα της Ελλάδος.
Από την Έδρα του Βατικανού, στις 10 Ιανουαρίου 2014, πρώτο έτος της Αρχιερατείας μας.
Πάπας Φραγκίσκος
