Από 24 Δεκεμβρίου 2024 ως 28 Δεκεμβρίου 2025 θα ζήσουμε στην Καθολική Εκκλησία ένα ΙΩΒΗΛΑΙΟ έτος. Το Ιωβηλαίο το ανακηρύσσουν οι Πάπες κάθε 25 χρόνια, ώστε κατά το δυνατόν κάθε πιστός να μπορέσει να το ζήσει, ακόμη και αν έχει μια σύντομη ζωή.
Με αυτή τη σειρά σύντομων άρθρων θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε:
Α) Πώς ξεκίνησε το Ιωβηλαίο κατά την Παλαιά Διαθήκη,
Β) Πώς άρχισε και εξελίχθηκε στην Εκκλησία,
Γ) Με ποιες προϋποθέσεις θα μπορέσουμε να καρπωθούμε τις ευεργεσίες του Ιωβηλαίου.
Για το Ιωβηλαίο του έτους 2025 ο Πάπας Φραγκίσκος έδωσε τον χαρακτήρα της ΕΛΠΙΔΑΣ, τιτλοφορώντας τη Βούλα, δηλαδή το έγγραφο ανακήρυξης του Ιωβηλαίου, «Η ελπίδα δεν απογοητεύει».
Παίρνει ο Πάπας αυτή τη φράση από την επιστολή του Παύλου προς τους Ρωμαίους: «Η ελπίδα δεν ντροπιάζει (=δεν απογοητεύει), επειδή η αγάπη του Θεού ξεχύθηκε μέσα στις καρδιές μας, μέσω του Πνεύματος του Αγίου που μας έχει δοθεί» (5,5).
1.- ΑΓΙΟΣ από 12 πύλες με 12 θεμέλια!
Διαβάζουμε στην επιστολή προς τους Εφεσίους: «Αδελφοί, δεν είστε πια ξένοι και φιλοξενούμενοι, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, οικοδομημένοι πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, ενώ ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Πάνω σ’ αυτόν κάθε οικοδομή συναρμολογείται και αυξάνει για να γίνει άγιος ναός αφιερωμένος στον Κύριο. Μαζί του και εσείς οικοδομείστε μαζί με τους άλλους για να γίνετε κατοικητήριο του Θεού διαμέσου του Πνεύματος» (2,19-22).
Απεικονίζει ο Παύλος τη ζωή κάθε χριστιανού σαν ένα οικοδόμημα που πρέπει να φτιάξει. Γιατί άραγε πίστεψε στον Χριστό και έγινε χριστιανός; Για να τελειοποιηθεί σε «ναό άγιο του Θεού»: να κατοικεί ολοκληρωτικά ο Θεός μέσα του. Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται για να γίνει ΑΓΙΟΣ, είτε είναι ακατήχητος και δεν ξέρει, είτε ξέρει αλλά είναι υποκριτής, είτε πρόδωσε την πίστη του.
Γιατί όμως να γίνει άγιος;
Το βιβλίο της Αποκάλυψης μας παρουσιάζει το πλήθος εκείνων που θα ζήσουν για πάντα με τον Θεό, ως μια νέα πόλη (την ονομάζει αγία Ιερουσαλήμ) με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:
«Ο άγγελος μου έδειξε την αγία πόλη, την Ιερουσαλήμ, που κατέβαινε από τον ουρανό, από τον Θεό. Είχε τη λαμπρότητα του Θεού. Η λάμψη της έμοιαζε με πολυτιμότατη πέτρα, σαν τον ίασπη που κρυσταλλολάμπει. Έχει ένα μεγάλο και υψηλό τείχος. Έχει και δώδεκα πύλες και πάνω στις πύλες δώδεκα αγγέλους και ονόματα χαραγμένα πάνω τους, που είναι τα ονόματα των δώδεκα φυλών των γιων του Ισραήλ. Προς την ανατολή τρεις πύλες και προς βορρά τρεις πύλες και προς νότο τρεις πύλες και προς δυσμάς τρεις πύλες. Και το τείχος της πόλης είχε δώδεκα θεμέλια και πάνω τους τα δώδεκα ονόματα, των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Απ 21,10-14).
Αυτή η αποκάλυψη μας δηλώνει ότι: για να μπει κανείς εκεί που οι άνθρωποι θα ζουν ευτυχισμένοι με τον Θεό, θα πρέπει να περάσει από 12 πύλες με 12 θεμέλια. Αυτό σημαίνει: να πιστεύει και να ακολουθεί ό,τι αποκάλυψε ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, στη ζωή του λαού Ισραήλ (12 φυλές), και ό,τι πραγματοποίησε ο Θεός με τον Υιό του και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και το διακήρυξε με τους 12 Αποστόλους, ζώντας μέσα στην Εκκλησία του Χριστού!
2.- Σωσμένοι με το Αίμα!
Είδαμε ότι ο γνήσιος χριστιανός είναι εκείνος που ζει τη ζωή του ως καθημερινή πορεία προς την ΑΓΙΟΣΥΝΗ. Γι’ αυτό πιστεύει στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, και ζει ενεργά μέσα στην Εκκλησία του Χριστού!
● Η Παλαιά Διαθήκη εγκαινιάστηκε ανάμεσα στον λαό Ισραήλ (απογόνους των 12 υιών του Ιακώβ) και τον Θεό που τους είχε ελευθερώσει από τη σκλαβιά της Αιγύπτου μέσω του Μωυσή. Διαθήκη σημαίνει συνθήκη φιλίας, συμμαχία: «Εγώ θα είμαι ο Θεός σας και εσείς θα είστε ο λαός μου».
Αυτή η συμμαχία συνάφθηκε στους πρόποδες του όρους Σινά με θυσίες ζώων. Πριν κάψουν τα ζώα, ο Μωυσής μάζεψε το αίμα τους και το ράντισε: μισό επάνω στο θυσιαστήριο και μισό επάνω στον λαό, λέγοντας: «Αυτό είναι το αίμα της διαθήκης που έκανε μαζί σας ο Κύριος, με βάση όλους αυτούς τους λόγους» (Έξοδος 24,8).
Γιατί ραντισμός με αίμα; Όλοι οι αρχαίοι ανατολικοί λαοί, θεωρούσαν το αίμα ως πηγή της ζωής. Οι Ισραηλίτες μάλιστα απαγορευόταν να κάνουν ανθρωποθυσίες, διότι όταν ο Αβραάμ πήγε να θυσιάσει τον γιο του τον Ισαάκ στον Θεό, ο Θεός τον σταμάτησε, και στη θέση του εκείνος θυσίασε ένα κριάρι.
● Οι Εβραίοι είχαν την εορτή του Γιομ Κιπούρ, ημέρα της εξιλέωσης του λαού από τις αμαρτίες τους. Σ’ αυτή την εορτή χρησιμοποιούσαν δύο κριάρια. Το ένα ήταν το εξιλαστήριο θύμα: ο Αρχιερέας έβαζε τα χέρια του πάνω στο κριάρι και ομολογούσε τις αμαρτίες του Λαού. Έπειτα αυτό το κριάρι, φορτωμένο με τις αμαρτίες, το έδιωχναν στην έρημο όπου και πέθαινε: σημείο ότι ο Θεός ήθελε να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους. Το άλλο κριάρι το θυσίαζαν στον Θεό για τη συγχώρεση των αμαρτιών τους.
● Όταν όμως ο Ιησούς πέθανε πάνω στον σταυρό για τις αμαρτίες μας, «τότε το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο» (Μτθ 27,51). Αυτό το παραπέτασμα, η κουρτίνα, έκρυβε τον ιερό χώρο όπου ιερουργούσε ο Αρχιερέας. Σ’ αυτό το σχίσιμο κατά τη στιγμή του θανάτου του Σωτήρα, η Εκκλησία το είδε ως σημείο ότι: μετά τη θυσία του Χριστού, δεν χρειάζονται πλέον οι αρχαίες θυσίες ζώων. Γιατί;
Διότι μετά την προπατορική αμαρτία, ο άνθρωπος δεν μπορούσε πια να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να επιστρέψει στον παράδεισο! Γι’ αυτό όλοι οι λαοί πρόσφεραν θυσίες ζώων για τις αμαρτίες τους.
Ο Ιησούς όμως αγάπησε τον Θεό, σε όλη τη ζωή του και πάνω από τη ζωή του, μέχρι τον θάνατο! Τώρα λοιπόν έχουμε τον Ιησού, που εκτέλεσε σε όλα το θέλημα του Πατέρα του και έτσι ο Θεός συγχώρησε τις αμαρτίες και συμφιλίωσε την ανθρωπότητα μαζί του. Αυτό έγινε με το ΑΙΜΑ του Χριστού!
Δεν χρειάζονται πια θυσίες ζώων. Γι’ αυτό το παραπέτασμα του ναού των Εβραίων σχίστηκε ως κάτω: τέλειωσε η αποστολή του!
