Σεβαστιανός
Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών
Αποστολικός Τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής Ρόδου
«Σας αναγγέλλω μια μεγάλη χαρά.
Γεννήθηκε για σας ένας σωτήρας, ο Χριστός, ο Κύριος»
Σκέπτομαι το μυστήριο που ετοιμαζόμαστε να εορτάσομε, το γεγονός δηλαδή από το οποίο πηγάζει η σωτηρία μας: το μυστήριο της ενσαρκώσεως και της γεννήσεως του Υιού του Θεού μέσα στον κόσμο μας, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού!
Το σκέπτομαι και αισθάνομαι ρίγος εμπρός στην ακατανόητη, για την ψυχολογία του ανθρώπου, ενέργεια του Θεού: να στείλει για μας τον ίδιο τον Υιό Του. Το ρίγος όμως αφήνει αμέσως τη θέση του στην παρήγορη θαλπωρή, που εκπέμπει εκείνη η θεϊκή αγάπη, η οποία δεν διστάζει εμπρός σε τίποτα, προκειμένου να προσφέρει τη σωτηρία στο αγαπητό και ένοχα ταλαιπωρημένο πλάσμα του, τον άνθρωπο.
«Σας αναγγέλλω μια μεγάλη χαρά, που θα είναι χαρά και για όλο τον λαό. Διότι σήμερα, στην πόλη του Δαβίδ, γεννήθηκε για σας ένας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος» (Λκ. 2,10-11), λέει ο άγγελος στους βοσκούς, γεμάτος χαρά. Τους το αναγγέλλει και περιμένει με λαχτάρα να χαρούν κι αυτοί! Χάρηκαν; Ναι, χάρηκαν! Διότι σπεύδουν αμέσως να απολαύσουν το χαρμόσυνο γεγονός: τρέχουν στη Βηθλεέμ να συναντήσουν τον Σωτήρα!
Πώς τρέχομε εμείς σήμερα να συναντήσομε τον Σωτήρα; Με μια επίσκεψη εθιμοτυπική στις 25 Δεκεμβρίου στον ναό, για να σφραγίσομε την «κάρτα του χριστιανού»; Μα η χριστιανική πίστη δεν είναι γραφειοκρατική υπόθεση, αλλά ζωντανή πραγματικότητα, που τη βιώνομε σε σχέση καθημερινή με τον Ιησού Χριστό και με τους αδελφούς μας.
Και επιστρέφω στο έτος 2014 μετά Χριστό. Σήμερα η Εκκλησία του Χριστού γίνεται άραγε «άγγελος» και διακηρύττει με τη σειρά της στους ανθρώπους: «Γεννήθηκε για σας ένας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος»;
Αλήθεια, το διακηρύττει; Αν ναι, πώς το διακηρύττει; Σε τι βαθμό η Εκκλησία, δηλαδή ο Λαός του Θεού –ιερατείο, αφιερωμένοι μοναχοί, λαϊκοί- κατορθώνει σήμερα να φωνάξει: «Σας αναγγέλλω μια μεγάλη χαρά»! Αν πράγματι το διακηρύττομε, σε ποιους φθάνει αυτή η αναγγελία; Ποιες και πόσες καρδιές κατορθώνομε να αγγίξομε; Τις καρδιές όσων συχνάζουν τακτικά ή περιστασιακά στους ναούς; Και οι άλλοι; Πώς εφαρμόζει η Εκκλησία σήμερα την αμετάκλητη παραγγελία του Χριστού: «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κηρύξετε το Ευαγγέλιο»;
Αυτός ο κόσμος, που έχει ανάγκη και σήμερα να ακούσει το Ευαγγέλιο, βρίσκεται πολύ κοντά μας. Είναι ο γείτονάς μας, ο συνεργάτης μας στον χώρο εργασίας, ο πικραμένος ή και αγανακτισμένος λόγω της αθλιότητας αυτού του κόσμου, είναι το μέλος της οικογένειάς μας που δεν του δίνομε τόση προσοχή και αγάπη… Είναι αυτοί και τόσοι άλλοι, που δεν γνώρισαν βιωματικά την αλήθεια για τον Σωτήρα. Είναι και εκείνοι που είχαν ακούσει την αλήθεια, όμως «η μέριμνα αυτού του κόσμου» και τα βάσανα της ζωής έσβησαν από την καρδιά τους τη χαρμόσυνη αυτή μαρτυρία. Σε όλους αυτούς μας στέλνει ο Κύριος όταν μας λέει: «εφόσον αυτό το κάνατε σε έναν από αυτούς, τους πιο μικρούς αδελφούς μου, σ’ εμένα το κάνατε» (Μτ 25,40).
Όμως, αναρωτιέμαι: ποιοι είμαστε εμείς τους οποίους καλεί ο Κύριος να γίνομε «άγγελοι», αγγελιοφόροι της χαρμόσυνης αυτής είδησης ότι ο Σωτήρας έχει έρθει και αναζητάει κάθε άνθρωπο; Είμαστε ασφαλώς εμείς που συναζόμαστε κάθε Κυριακή στους ναούς, δηλώνοντας την πίστη μας στον Σωτήρα.
Αλλά τι είδους πίστη είναι αυτή που του δηλώνομε; Είναι μια πίστη που ξεχειλίζει από προσωπική χαρά και ενθουσιασμό για τον Σωτήρα; μια πίστη που ξεχειλίζει τόσο, ώστε να έχομε περίσσευμα πίστεως για να δώσομε και στον πλησίον μας; Ή μήπως είναι μια πίστη συσκευασμένη στο σούπερ-μάρκετ της Εκκλησίας, μια πίστη που την αγοράζομε κάθε Κυριακή για να την καταναλώσομε μέσα στην εβδομάδα μόνο για τον εαυτό μας, ίσα-ίσα για να αντέξομε εμείς, και δεν περισσεύει τίποτα για να δώσομε στους άλλους;
Όμως μια τέτοια πίστη δεν είναι η πίστη που θέλησε ο Χριστός για τους μαθητές του. Εκείνος μας λέει: «Φωτιά ήρθα να φέρω πάνω στη γη. Και τι θέλω; Να είχε κιόλας ανάψει!» (Λκ 12,49). Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια, άραγε, είναι ακόμη αναμμένη αυτή η φωτιά της ιεραποστολής στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στις οικογένειές μας;
Η φωτιά, όταν ανάβει, ζεσταίνει αλλά και πυρπολεί όλο τον χώρο γύρω της. Αν εμείς δεν κατορθώνομε να ανάψομε τη φλόγα της πίστεως: ο Επίσκοπος στους πιστούς, ο εφημέριος στους ενορίτες, ο/η σύζυγος και γονιός στη/στον σύζυγο και στα παιδιά τους, ο νέος στους συνομηλίκους του, τότε η φλόγα της πίστεως μέσα μας, είτε είναι απλά ζωγραφιστή, είτε επαρκεί μόνο και μόνο για να σώσομε την ψυχή μας και κανέναν άλλο.
Αλλά μπορούμε άραγε να σώσομε την ψυχή μας αν δεν σώσομε τον διπλανό μας. «Αν κάποιος εγκολπώθηκε αυτήν την αγάπη που του ξαναδίνει το νόημα της ζωής, πώς μπορεί να συγκρατήσει την επιθυμία να τη μεταδώσει στους άλλους;», μας ρωτάει ο Πάπας στην Παραίνεση (αρ.8). Μήπως, όταν μια μέρα δείξομε στον Χριστό το τάλαντο της πίστεως που μας έδωσε, χωρίς να το έχομε πολλαπλασιάσει μαρτυρώντας την πίστη μας στους άλλους, μήπως τότε θα τον αναγκάσομε να εκφέρει αυτή την τραγική ετυμηγορία, για την οποία ήδη μας έχει προειδοποιήσει; «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ! (…) Αυτόν τον άχρηστο δούλο ρίξτε τον έξω στο σκοτάδι» (Μτ 25,26).
Μας λέει ο Πάπας Φραγκίσκος, από τον περσινό Νοέμβριο, με την Αποστολική Παραίνεση «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: «Η σύνολη Εκκλησία (…) οφείλει να φθάνει σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις» (αρ.48). «Να βγούμε, να βγούμε, για να προσφέρουμε σε όλους τη ΖΩΗ του Ιησού Χριστού» (αρ.49).
Αδελφοί μου, μια Εκκλησία που περιορίζεται να συντηρήσει την πίστη σε όσους την έχουν, τελικά δεν συντηρεί τίποτε! Η πίστη συντηρείται όταν μαρτυρείται, όταν μεταδίδεται! Τότε η πίστη φουντώνει μέσα σ’ αυτόν που τη μαρτυρεί, και πολλαπλασιάζεται στη ζωή των άλλων!
Γι’ αυτό μας προτρέπει ο Πάπας: «Είναι αναγκαίο να περάσουμε από μια ποιμαντική απλής συντήρησης σε μια σαφώς ιεραποστολική ποιμαντική. Το καθήκον αυτό συνεχίζει να είναι η πηγή της μεγαλύτερης χαράς για την Εκκλησία» (αρ.15).
Γι’ αυτό καλώ όλους, αρχίζοντας από αυτή την Εορτή του Φωτός, που ήρθε να φέρει βέβαιη ελπίδα στη ζωή μας, καλώ όλους να συστρατευτούμε, οι σύζυγοι και γονείς με τα παιδιά τους, οι εφημέριοι με τους ενορίτες τους, ο Επίσκοπος με τον Κλήρο και τον Λαό, να συστρατευτούμε για να αλλάξομε την ποιμαντική της συντήρησης σε ποιμαντική ιεραποστολική, όπως μας καλούν οι Επίσκοποι και ο Πάπας με την προαναφερθείσα Αποστολική Παραίνεση.
Και η απόφασή μας «να στραφούμε σε μια ποιμαντική ιεραποστολική» προϋποθέτει ότι αρχίζομε από τον εαυτό μας. Εγκαταλείπομε δηλαδή την παραπλανητική αυτάρκεια ότι δήθεν «μου αρκεί η πίστη που έχω», και εγκαινιάζομε έναν νέο ευαγγελισμό, στον οποίο γινόμαστε πρώτα εμείς ταπεινοί μαθητές, διότι «Η Εκκλησία ευαγγελίζεται τους άλλους και τον εαυτό της», μας γράφει ο Πάπας (αρ.24). Δεν μπορούμε να οδηγήσομε τους άλλους στον Σωτήρα Χριστό, αν πρώτα εμείς δεν ποτιζόμαστε άφθονα με το πνεύμα του Ευαγγελίου, σε μια διαρκή κατήχηση ενηλίκων, που λείπει σε απελπιστικό βαθμό από τις ενορίες μας.
«Σας αναγγέλλω μια μεγάλη χαρά. Γεννήθηκε για σας ένας σωτήρας, ο Χριστός, ο Κύριος», μας αναγγέλλει αυτές τις μέρες η Εκκλησία.
Ας πορευτούμε λοιπόν όλοι μαζί, για να βρούμε και να γνωρίσομε πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά, πιο ιεραποστολικά, αυτόν τον Σωτήρα, ώστε να πλημμυρίσομε από χαρά και δύναμη, για να τον μαρτυρούμε, όχι μόνο με τον λόγο μας αλλά και με τη ζωή μας, στους αδελφούς μας!
† Σεβαστιανός
Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών
Αποστολικός Τοποτηρητής Ρόδου
