Πριν από μερικές μέρες η Εκκλησία γιόρτασε την εορτή της Πεντηκοστής. Ένα από τα γεγονότα της πρώτης αυτής Πεντηκοστής που ακούσαμε από το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ήταν το ότι: «Όλοι πλημμύρισαν από Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν σε διάφορες γλώσσες ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Άγιο Πνεύμα».
Αδελφοί μου και αδελφές κατ’ αυτή την εσπερινή μας δέηση, την οποία τελούμε ως προετοιμασία για την αυριανή πανήγυρη της μνήμης του Αγίου Προστάτη αυτής της ενορίας, ας ζητήσουμε από τον Άγιο Αντώνιο, να ικετεύσει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, ώστε να δώσει και σε μας αυτό το προνόμιο και τη χάρη να μιλούμε στη ζωή μας πολλές γλώσσες. Και βέβαια δεν εννοώ, να μιλούμε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά κλπ; Ούτε αυτό εννοεί το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων; Όχι βέβαια! Οι κυριότερες γλώσσες που πρέπει να μιλά άπταιστα ένας χριστιανός είναι τουλάχιστο οι πιο γνωστές δηλαδή: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Οι νέες αυτές γλώσσες είναι οι τρόποι με τους οποίους μαρτυρούμε την πίστη μας, την ελπίδα και την αγάπη μας στον Αναστημένο Ιησού Χριστό. Είναι οι γλώσσες με τις οποίες αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο στους άλλους. Υπάρχουν επίσης οι γλώσσες της ταπεινότητας, της απλότητας, της υπομονής, της υπακοής και τόσες άλλες που είναι γλώσσες αλλά και χριστιανικές αρετές.
Έτσι η αγγελία του Ευαγγελίου θα φέρει καλούς και πολλούς καρπούς στην Εκκλησία και στην κοινωνία.
Δεν φθάνει να κηρύττουμε και να διδάσκουμε μόνο με τα λόγια μας και είναι ανάγκη τα λόγια μας να συνοδεύονται από τα έργα μας.
Δεν ωφελούμε αν είμαστε γεμάτοι από λόγια και άδειοι από έργα. Δεν πρέπει να μοιάζουμε με εκείνη τη συκιά που συνάντησε ο Κύριος και ήταν άδεια από σύκα και γεμάτη από φύλλα.
Ο Άγιος Γρηγόριος έλεγε: «’Όταν θέλουμε να αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο να μην διδάσκουμε μόνο πώς να το μελετούμε αλλά προπάντων πώς να το τηρούμε».
Οι Απόστολοι «άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες όπως τους έδινε το Άγιο Πνεύμα να εκφράζονται». (Πραξ.2, 4) ήδη από την πρώτη ημέρα της αποστολής τους. Μακάριος, ευτυχισμένος λοιπόν ο άνθρωπος που αναγγέλλει αυτό που το Πνεύμα τον εμπνέει.
Ο Άγιος Αντώνιος είχε πάθος για το Ευαγγέλιο. Όταν κήρυττε, καλούσε τους ακροατές του στη μετάνοια και τη μεταστροφή, δείχνοντας τον Ιησού και φέρνοντάς τον στους αδελφούς.
Αν η ευλάβειά μας προς τον Άγιο Αντώνιο δεν μας βοηθά στο να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο τον Ιησού, τότε δεν τον ευλαβούμαστε και δε τον αγαπούμε σωστά.
Οφείλουμε να τιμούμε και να ευλαβούμαστε τον Άγιο Αντώνιο για το διπλό δώρο που μας προσφέρει. Το ίδιο το δώρο που δίνει και είναι ο Ιησούς και ο τρόπος που μας το δίνει που είναι η ίδια η ζωή του Αγίου.
Το δώρο είναι αυτό που κρατά στα χέρια του και το οποίο με την ίδια τη ζωή του ο Άγιος Αντώνιος απέδειξε πόσο ήταν πολύτιμο γι’ αυτόν και πόσο μπορεί να είναι και για μας.
Ας μην παρασυρθούμε λοιπόν από τους άρτους του Αγίου και ας τον παρακαλούμε μόνο να μας βρίσκει τα χαμένα πράγματα. Ας του ζητούμε προπάντων να ικετεύει μαζί μας ώστε να μας εξασφαλίζει τον αληθινό άρτο της ζωής μας που είναι ο Ιησούς Χριστός. Είναι αυτός που ο Άγιος Αντώνιος είχε στην καρδιά του και τον βλέπουμε να κρατά στα χέρια του σε όλα τα εικονίσματα – ομοιώματά του. Τον κρατά και τον προσφέρει σε όλους τους ευλαβείς του, σε όλους εμάς που ήρθαμε σήμερα στον πανηγυρίζοντα αυτό Ναό του, για να τον τιμήσουμε, να τον ευχαριστήσουμε και να του ζητήσουμε να παραμένει η βοήθεια σε όλα τα μέλη αυτής της ενορίας μας αλλά και όλης της τοπικής μας Εκκλησίας. Αμήν.
