Αν ο χριστιανισμός θέλει να παρουσιάζεται στον σύγχρονο κόσμο με ολοκληρωμένο και όχι ελλιπή τρόπο, θα πρέπει να προτείνει τον ζωντανό Θεό και όχι τον Θεό των νεκρών ή τον Θεό της ανθρώπινης επινόησης. Τον ζωντανό Θεό: που είναι στο χέρι του ο χρόνος και η ιστορία, ο νους και η καρδιά του ανθρώπου, και που μόνο Αυτός μπορεί να ανταποκριθεί στη βαθιά νοσταλγία που αισθάνονται οι άνθρωποι, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που η νοσταλγία αυτή αποτελεί ένα ευρύτατα διαδεδομένο κοινωνικό γεγονός.
Ο χριστιανισμός είναι η αναγγελία ενός Γεγονότος, ενός καλού για τον άνθρωπο Γεγονότος, ένα Ευαγγέλιο: ο Χριστός που γεννήθηκε, πέθανε, και αναστήθηκε. Δεν είναι ένας αφηρημένος ορισμός, μια σκέψη που επιδέχεται ερμηνείας. Ο Λόγος του Θεού – Verbum Dei – είναι ένα γεγονός που συνέβη στα σπλάγχνα μιας γυναίκας, έγινε βρέφος, έγινε άνθρωπος που μίλησε στις πλατείες, έφαγε και ήπιε με άλλους σε ένα τραπέζι, καταδικάστηκε σε θάνατο και δολοφονήθηκε. Ο Λόγος του Θεού είναι ένα καθαρά και απολύτως ανθρώπινο Γεγονός.
Μια περικοπή από τα «Τέσσερα Τέταρτα» του Έλιοτ, λέει:
«Η περιέργεια των ανθρώπων ερευνά
το παρελθόν και το μέλλον
και παραμένει σ΄αυτήν τη διάσταση.
Αλλά το να κατανοήσεις το σημείο
παρέμβασης του άχρονου στο χρόνο,
είναι μια ενασχόληση για άγιους …
Αλλά ούτε μια ενασχόληση είναι,
είναι κάτι που έχει δοθεί και αφαιρεθεί,
από την εκμηδένιση όλης της ζωής
μέσα στην αγάπη, στον ζήλο,
στον αλτρουισμό και στην αφιέρωση».
Όταν μέσα σε ένα σπίτι γεννιέται ένα μωρό, για τους γονείς, τους παππούδες, την οικογένεια, τους φίλους, είναι σαφές, ότι πρόκειται για ένα γεγονός. Ορισμένα πράγματα ούτε καν συζητιούνται: χρειάζεται ένα νέο κρεβατάκι, ένα νέο δωμάτιο, χρειάζεται να σκεφτούμε πώς θα συντηρήσουμε το νεογέννητο, φροντίζουμε να του δίνουμε φαγητό, να το ντύνουμε, να το προστατεύουμε, τις νύκτες ξυπνούμε για να δούμε μήπως έχει κάποια ανάγκη. Και η καθημερινότητα της ζωής μας μεταμορφώνεται, αλλάζει, εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Ο χριστιανισμός είναι ένα «Γεγονός» που συνέβη με παρόμοιο τρόπο: εισέρχεται στην ιστορία όπως ένα βρέφος στο σπίτι δύο συζύγων. Είναι ένα συμβάν αναλλοίωτο, μια παρουσία αντικειμενική, που θέλει να φθάσει στον άνθρωπο προκαλώντας τον και κρίνοντάς τον μέχρι τέλους. Ο Ιησούς, μετά την ανάστασή του, είπε στους Αποστόλους: «Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου» (Μτ.28,20).
Ο χριστιανισμός είναι ένας παράγοντας δραματικά καθοριστικός για τον άνθρωπο αν παρουσιάζεται και βιώνεται σε αυτή την καινοτομία του, σε αυτή την ιστορική πραγματικότητά του. Η φυσιογνωμία του χριστιανισμού, προ δύο χιλιάδων χρόνων αντιπροσωπευόταν από έναν Μοναδικό Άνθρωπο, αλλά ακόμη και ενόσω Αυτός ζούσε, ήδη είχε και τη μορφή προσώπων που συνάζονταν μαζί, που πήγαιναν δυο δυο για να πραγματοποιήσουν αυτό που Εκείνος έκανε και τους είχε πει να κάνουν και κατόπιν συγκεντρώνονταν πάλι και επέστρεφαν σ’ Αυτόν. Στη συνέχεια, πορεύτηκαν σε όλον το γνωστό τότε κόσμο, ενωμένοι σαν ένα μόνο πράγμα, για να μεταδώσουν το Γεγονός αυτό. Η μορφή αυτού του Ανθρώπου, είναι σήμερα το σύνολο των πιστευόντων, που αποτελούν το σημείο του στον κόσμο ή – καθώς λέει ο άγιος Παύλος – είναι το Σώμα του. Σώμα μυστηριακό, που ονομάζεται και «λαός του Θεού», που καθοδηγείται ως εγγύηση από ένα ζωντανό πρόσωπο, τον Επίσκοπο Ρώμης.
Αν το χριστιανικό Γεγονός δεν αναγνωρίζεται και δεν σείεται από αυτή την καινοτομία του, δεν χρησιμεύει παρά ως μια έντονη υπόδειξη ερμηνειών, σκέψεων, ακόμη και έργων, αλλά παράλληλα και συχνότερα από την εξάρτηση των υποδείξεων που δέχεται σήμερα η ζωή.
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Για τον λόγο αυτόν, εμπρός στην επίδραση του προτεσταντισμού, ο χριστιανισμός που βιώνεται στη δομική του πρωτοτυπία, βεβαιώνει πρωτίστως, σε αντίθεση με τον υποκειμενισμό, μια αντικειμενικότητα της πορείας προς την αλήθεια. Η πορεία αυτή προς την αλήθεια και τον προορισμό του ανθρώπου, δεν εξαρτάται από τη διάκριση του ενός ή των άλλων, ούτε από την κοινωνία μέσα την οποία πραγματοποιείται. Η πορεία αυτή είναι αντικειμενική: δεν χρειάζεται να τη φανταστείς ή να την εξεύρεις, αλλά να την ακολουθήσεις.
Ο Paul Claudel, εμπρός στο νεκρό σώμα της Violaine, θυγατέρα της Άννα Vercors της λέει: «Γιατί θλίβεσαι τόσο όταν είναι τόσο απλό να υπακούσεις;» Μια ζωντανή πραγματικότητα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε: αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χριστιανικού Γεγονότος. Αυτή σήμερα, είναι η ζωή της Εκκλησίας, που είναι, ναι, η ανάγνωση του Ευαγγελίου, του λόγου του Θεού, αλλά ερμηνευμένη από τη ζωντανή συνείδηση ενός ζωντανού Σώματος, που καθοδηγείται από μια ζωντανή πραγματικότητα, τη Διδάσκουσα Εκκλησία, ένα Σώμα, με ένα δικό της ρυθμό στο χρόνο που διανύει, που είναι η λειτουργική λατρεία.
Η πορεία προς την αλήθεια, παρόλο το εύθραυστό της, την ασυνέπειά της, την αδυναμία της, μπορεί να είναι για τον άνθρωπο μια πορεία ειρήνης, αν ακολουθεί Κάποιον με μια συναισθηματική απόφαση να επιδιώξει τον προορισμό που τον καθιστά αληθινά άνθρωπο.
Ο Άγιος Φίλιππος Νέρι συνήθιζε να επαναλαμβάνει σοφά στον σύγχρονό του καρδινάλιο Baronio αυτές τις δύο λέξεις: Oboedientia et pax , υπακοή και ειρήνη.
Διασκευή Πέτρου Ανδριώτη
από το βιβλίο του θεολόγου Luigi Giussani, “Il senso di Dio e l ’ uomo moderno”)
