Ο Πάπας Φραγκίσκος, την Κυριακή, 93η Παγκόσμια Ημέρα προσευχής για τις Ιεραποστολές τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Ο Χριστιανός, είπε ο Φραγκίσκος στην ομιλία, πηγαίνει με αγάπη προς όλους, επειδή η αποστολή “δεν είναι ένα βάρος που σηκώνουμε, αλλά ένα δώρο που προσφέρουμε”.
“Βουνό”, “άνοδος”, “όλα”. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που ο Πάπας Φραγκίσκος επέλεξε να αφιερώσει σε ιεραποστόλους σε όλο τον κόσμο κατά τη Θεία Λειτουργία στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου για την 93η Παγκόσμια Ημέρα. Από τα λόγια του προφήτη Ησαΐα στον τόπο όπου ο Ιησούς ζητά από τους αποστόλους να συναντηθούν μετά την ανάσταση, το βουνό ήταν πάντα «ο τόπος των μεγάλων συναντήσεων μεταξύ Θεού και ανθρώπου», εξηγεί στην ομιλία του.
Το βουνό μας επαναφέρει στα ουσιώδη
Στο βουνό καλούμαστε να πλησιάσουμε τον Θεό “στη σιωπή, στην προσευχή, διαχωρίζοντας τον εαυτό μας από τις φλυαρίες και τα κουτσομπολιό που μολύνουν”, αλλά και να πλησιάσουν τους άλλους, αφού το βουνό είναι ο τόπος όπου ξεκινά η αποστολή και όπου μπορούν να δουν οι άνθρωποι από μια άλλη προοπτική:
Από ψηλά, οι άλλοι φαίνονται ως ένα σύνολο και αποδεικνύεται ότι η αρμονία της ομορφιάς δίνεται μόνο από αυτό το σύνολο. Το βουνό μας θυμίζει ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν πρέπει να επιλέγονται, αλλά να αγκαλιάζονται, με μια ματιά και πάνω απ’ όλα με τη ζωή. Το βουνό συνδέει το Θεό και τους αδελφούς σε μια αγκαλιά, αυτή της προσευχής. Το βουνό μας οδηγεί προς τα πάνω, μακριά από τόσα πολλά υλικά πράγματα που περνούν, μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε εκ νέου το βασικό, αυτό που παραμένει: ο Θεός και οι αδελφοί.
Να πηγαίνεις προς τα επάνω σημαίνει να εγκαταλείπεις
“Στην πραγματικότητα δεν γεννηθήκαμε για να παραμείνουμε στο έδαφος, να είμαστε ικανοποιημένοι με τα επίπεδα πράγματα, γεννηθήκαμε για να φτάνουμε ψηλά”, προσθέτει ο Πάπας και για να συναντήσουμε το Θεό και τους αδελφούς στο βουνό όπου πρέπει κάποιος να «αναρριχηθεί». Μια ενέργεια που “κοστίζει προσπάθεια, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να δούμε τα πάντα καλύτερα” όπως μια σκληρή ανάβαση, ανταμείβεται από την οπτική του καλυτέρου πανοράματος. Όπως και στα βουνά δεν μπορούμε να ανεβούμε όταν είμαστε βαρείς, εξηγεί ο Φραγκίσκος, με τον ίδιο τρόπο “πρέπει να αφήσουμε την οριζόντια ζωή, να καταπολεμήσουμε τη δύναμη της βαρύτητας”. Αυτό είναι το “μυστικό της αποστολής”:
Για να φύγουμε πρέπει να αφήσουμε, για να αναγγείλουμε πρέπει να εγκαταλείψουμε. Η αξιόπιστη αναγγελία δεν γίνεται με ωραία λόγια, αλλά με καλή ζωή: μια ζωή υπηρεσίας, που ξέρει να αποκηρύσσει τόσα πολλά υλικά πράγματα που κάνουν την καρδιά μικρότερη, κάνουν τους ανθρώπους αδιάφορους και τους κλείνουν στον εαυτό τους. Μια ζωή που αποσπάται από την άσκοπη συμπεριφορά και βρίσκει χρόνο για τον Θεό και για τους άλλους.
Η καρδιά πάει πιο πέρα από τα «ανθρώπινα σύνορα»
Η αίσθηση της αποστολής είναι επομένως “να αναρριχηθεί στο βουνό για να προσευχηθεί για όλους και να κατεβεί από το βουνό για να είναι δώρο σε όλους”. Μια λέξη, “όλα”, που ο Κύριος δεν πάντα να επαναλαμβάνει:
Όλοι, επειδή κανείς δεν αποκλείεται από την καρδιά του, από τη σωτηρία του, έτσι ώστε η καρδιά μας να ξεπερνά τα ανθρώπινα σύνορα και από τις ιδιαιτερότητες που βασίζονται στον εγωισμό που δεν θέλει ο Θεός. Επειδή ο καθένας είναι ένας πολύτιμος θησαυρός και το νόημα της ζωής είναι να δώσει αυτό το θησαυρό στους άλλους.
Ο χριστιανός συναντά όλους τους άλλους
Πηγαίνοντας προς τα πάνω και προς τα κάτω, στην πραγματικότητα, είναι τα χαρακτηριστικά του χριστιανού, ο οποίος είναι “πάντα εν κινήσει” και “πηγαίνει σε όλους”. «Η μαρτυρία του Ιησού», εξηγεί ο Πάπας, δεν είναι, επομένως, «ως πίστωση της αναγνώρισης από τους άλλους, αλλά ως χρέος αγάπης προς όσους δεν γνωρίζουν τον Κύριο» και «πηγαίνει προς όλους, όχι μόνο στους δικούς του, στην μικρή ομάδα του”.
Αποστολή είναι να δώσεις καθαρό αέρα σε έναν μολυσμένο κόσμο
Μια μαρτυρία που πρέπει να ζήσει το κάθε άτομο, συμπεριφερόμενο σαν μαθητής. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η εντολή που μας δίνει ο Κύριος να πάμε προς όλους. Η ίδια Εκκλησία “αναγγέλλει καλά μόνο εάν ζει ως μαθήτρια” και ο μαθητής “ακολουθεί τον Κύριο κάθε μέρα” και μοιράζεται με τους άλλους τη χαρά αυτής της κατάστασης:
Δεν κατακτά, δεν υποχρεώνει, δεν κάνει προσήλυτους, αλλά μάρτυρες, τοποθετώντας τον εαυτό του στο ίδιο επίπεδο, μαθητές με τους μαθητές, προσφέροντας με αγάπη την αγάπη που λάβαμε. Αυτή είναι η αποστολή: να δώσουμε καθαρό αέρα σε εκείνους που ζουν βυθισμένοι στη ρύπανση του κόσμου. Να φέρει στη γη την ειρήνη που μας γεμίζει με χαρά κάθε φορά που συναντάμε τον Ιησού στο βουνό, στην προσευχή. Δείχνοντας με τη ζωή και ακόμη και με λόγια ότι ο Θεός αγαπάει όλους και ποτέ δεν διώχνει κάποιον.
Δεν είναι βάρος, αλλά δώρο
Ο Κύριος, καταλήγει ο Πάπας, στην πραγματικότητα έχει «ένα είδος άγχους για εκείνους που δεν γνωρίζουν ακόμα ότι είναι παιδιά αγαπημένα από τον Πατέρα, αδέρφια για τα οποία έδωσε τη ζωή του και το Άγιο Πνεύμα». Ένα άγχος που πρέπει να μετριαστεί με τη μετάβαση με αγάπη προς τον καθένα, επειδή η αποστολή “δεν είναι βάρος που πρέπει να υποστεί αλλά δώρο που πρέπει να δοθεί.
+Ν/kantam.gr
