Ο αείμνηστος Πάπας Φραγκίσκος στο τελευταίο του Μήνυμα για την ημέρα των Ιεραποστολών που υπέγραψε στις 6 Φεβρουαρίου 2025 προτρέπει τους ιεραποστόλους σε όλο τον κόσμο να είναι «τεχνίτες της ελπίδας και ανακαινιστές μιας ανθρωπότητας συχνά αφηρημένης και δυστυχισμένης». «Εμψυχωμένες από μια τόσο μεγάλη ελπίδα, οι χριστιανικές κοινότητες μπορούν να αποτελέσουν σημεία μιας νέας ανθρωπότητας σε έναν κόσμο που, στις πιο ανεπτυγμένες περιοχές του, παρουσιάζει σοβαρά συμπτώματα κρίσης του ανθρώπινου», διαβάζουμε στο μήνυμα για την επερχόμενη Παγκόσμια Ιεραποστολική Ημέρα.
Τρεις προσκλήσεις για τους πιστούς
«Να είμαστε αγγελιοφόροι και οικοδόμοι της ελπίδας», για «μια νέα εποχή ευαγγελισμού της Εκκλησίας, που αποστέλλεται να αναζωογονήσει την ελπίδα σε έναν κόσμο πάνω στον οποίο βαραίνουν σκοτεινές σκιές».
«Να αποτελούμε σημεία νέας ανθρωπότητας σε έναν κόσμο που δείχνει σοβαρά συμπτώματα κρίσης του ανθρώπινου».
«Να γίνουμε τεχνίτες της ελπίδας και ανακαινιστές μιας ανθρωπότητας συχνά αφηρημένης και δυστυχισμένης».
Αυτές είναι οι τρεις βασικές προσκλήσεις του μηνύματος του Πάπα Φραγκίσκου για την Παγκόσμια Ιεραποστολική Ημέρα, που θα εορταστεί την προσεχή Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2025 με θέμα: «Ιεραπόστολοι ελπίδας ανάμεσα στους λαούς».
Η Εκκλησία σε πορεία, όχι στάσιμη
Παρά τις διώξεις, τις δυσκολίες και τις ανθρώπινες αδυναμίες, γράφει ο Πάπας, «η Εκκλησία, ωθούμενη από την αγάπη του Χριστού, προχωρά ενωμένη μαζί του σε αυτή την ιεραποστολική πορεία, συμμεριζόμενη, όπως εκείνος, την κραυγή της ανθρωπότητας και το στεναγμό κάθε δημιουργήματος που αναμένει την τελική λύτρωση».
Ο Φραγκίσκος επαναλαμβάνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να είναι «στατική», αλλά «μια Εκκλησία σε αποστολή, που βαδίζει με τον Κύριο στους δρόμους του κόσμου».
«Να πορευτούμε στα βήματα του Ιησού Χριστού, για να γίνουμε, μαζί του και μέσα του, σημεία και αγγελιοφόροι ελπίδας για όλους, σε κάθε τόπο και περίσταση», προτρέπει ο Πάπας.
«Όλοι οι βαπτισμένοι, μαθητές και ιεραπόστολοι του Χριστού, ας κάνουν να λάμψει η ελπίδα Του σε κάθε γωνιά της γης».
Η αποστολή της ελπίδας
Οι χριστιανοί, συνεχίζει, «είναι καλεσμένοι να μεταδίδουν την Καλή Είδηση, συμμεριζόμενοι τις πραγματικές συνθήκες ζωής των ανθρώπων που συναντούν, γινόμενοι έτσι φορείς και οικοδόμοι ελπίδας».
Ο Πάπας παραπέμπει στην Gaudium et spes, που «εκφράζει το πνεύμα και το ύφος των χριστιανικών κοινοτήτων σε κάθε εποχή» και «εμπνέει τα μέλη τους να πορεύονται μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές τους στον κόσμο».
Με συγκίνηση ευχαριστεί «όλους τους ιεραποστόλους που με τον ζήλο τους υπενθυμίζουν την οικουμενική κλήση των βαπτισμένων να γίνουν, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και την καθημερινή τους αφοσίωση, ιεραπόστολοι της μεγάλης ελπίδας που μας χάρισε ο Κύριος Ιησούς».
Η κρίση του ανθρώπινου και η ανάγκη σχέσης
Ο Πάπας αναλύει τη σύγχρονη κρίση: «αίσθημα απώλειας προσανατολισμού, μοναξιάς, εγκατάλειψης των ηλικιωμένων, έλλειψης διάθεσης για αλληλεγγύη».
«Στις τεχνολογικά πιο προηγμένες κοινωνίες, η εγγύτητα χάνεται: είμαστε όλοι διασυνδεδεμένοι, αλλά δεν είμαστε σε σχέση», προειδοποιεί.
«Η προσκόλληση στα πράγματα και στις φιλοδοξίες μάς κάνουν εγωκεντρικούς και ανίκανους για ανιδιοτέλεια».
Αντίθετα, «το Ευαγγέλιο, βιωμένο μέσα στην κοινότητα, μπορεί να μας χαρίσει ξανά μια ακέραιη, υγιή και λυτρωμένη ανθρωπότητα».
Καλεί, λοιπόν, να ζήσουμε τις πράξεις που προτείνει η Βούλα για το Ιωβηλαίο, «με ιδιαίτερη φροντίδα για τους φτωχούς, τους αδύναμους, τους ασθενείς, τους ηλικιωμένους, τους αποκλεισμένους από μια υλιστική και καταναλωτική κοινωνία», και να το πράξουμε «με το ύφος του Θεού: με εγγύτητα, συμπόνια και τρυφερότητα».
Να είμαστε «άνθρωποι της άνοιξης»
«Μπροστά στην επείγουσα αποστολή της ελπίδας, οι μαθητές του Χριστού καλούνται να γίνουν τεχνίτες της ελπίδας και ανακαινιστές μιας ανθρωπότητας συχνά αφηρημένης και δυστυχισμένης», γράφει στο τέλος ο Πάπας.
Οι χριστιανοί, προσθέτει, «είναι άνθρωποι της άνοιξης, με βλέμμα γεμάτο ελπίδα που θέλουν να μοιραστούν με όλους, γιατί πιστεύουν ότι ούτε ο θάνατος ούτε το μίσος έχουν την τελευταία λέξη πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη».
Για τον Φραγκίσκο, το ζήλο, την αποφασιστικότητα και την υπομονή τα θεωρεί θεμελιώδη «για το έργο του ευαγγελισμού του κόσμου». Οι ιεραπόστολοι της ελπίδας, λέει, «είναι άνθρωποι προσευχής, γιατί εκείνος που ελπίζει, προσεύχεται».
Υπενθυμίζει το παράδειγμα του Καρδιναλίου Βαν Θουάν, που «διατήρησε ζωντανή την ελπίδα μέσα στα χρόνια της φυλακής χάρη στη δύναμη της προσευχής και της Ευχαριστίας».
«Ας μην ξεχνάμε ότι η προσευχή είναι η πρώτη ιεραποστολική πράξη και ταυτόχρονα η πρώτη δύναμη της ελπίδας», υπογραμμίζει ο Πάπας. «Ανανεώνουμε, λοιπόν, την αποστολή της ελπίδας ξεκινώντας από την προσευχή, ιδιαίτερα με τον Λόγο του Θεού και τους Ψαλμούς, αυτή τη μεγάλη συμφωνία προσευχής της οποίας συνθέτης είναι το Άγιο Πνεύμα».
Η ιεραποστολή ως κοινό έργο
«Στη σύγχρονη κοινωνία, η ένταξη στην Εκκλησία δεν είναι ποτέ κάτι δεδομένο», σημειώνει ο Φραγκίσκος, χαρακτηρίζοντας τη μετάδοση και καλλιέργεια ώριμης πίστης «παράδειγμα για κάθε έργο της Εκκλησίας, που απαιτεί ενότητα προσευχής και δράσης».
«Ο ευαγγελισμός είναι πάντοτε μια κοινοτική διαδικασία, όπως και η ίδια η ελπίδα», τονίζει.
Κλείνοντας, αναφέρεται στη «συνοδική ιεραποστολική φύση της Εκκλησίας» και στον ρόλο των Ποντιφικών Ιεραποστολικών Έργων, που προάγουν «την ευθύνη των βαπτισμένων για την αποστολή» και στηρίζουν τις νέες τοπικές Εκκλησίες.
Καλεί «παιδιά, νέους, ενήλικες και ηλικιωμένους να συμμετάσχουν ενεργά στην κοινή ιεραποστολική αποστολή, με τη μαρτυρία της ζωής τους, με την προσευχή, τις θυσίες και τη γενναιοδωρία τους».
ΠΗΓΗ: Agen Sir
+Νικόλαος,
Αρχιεπίσκοπος, πρώην Νάξου-Τήνου κλπ
