«Ο Κύριος είναι το μερίδιο
της κληρονομίας μου» (Ψαλμός 16, 5)
Την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 η Μοναχική Κοινότητα των Καπουκίνων Πατέρων στην Ελλάδα τίμησε τα 50 χρόνια Μοναχικής Ζωής του αγαπητού σε όλους μας π. Ιωσήφ Δαλεζίου. Την ημέρα εκείνη στις 7 το απόγευμα μέσα σε κλίμα συγκίνησης και χαράς τελέσθηκε Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου στην Ενορία των Αγίων Αναργύρων Αττικής με προεξάρχοντα τον Πρόεδρο της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος Σεβασμιότατο π. Φραγκίσκο Παπαμανώλη, πρώην Επίσκοπο Σύρου-Θήρας και Αποστολικό Τοποτηρητή Κρήτης με συλλειτουργούς τον εκπρόσωπο του Αγιοτάτου πατρός πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα Σεβασμιότατο Αποστολικό Νούντσιο π.Edward Joseph Adams τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Κερκύρας π. Ιωάννη Σπιτέρη, τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανό Ροσσολάτο, τον Σεβασμιότατο π. Νικόλαο Φώσκολο πρώην Αρχιεπίσκοπο των εν Αθήναις Καθολικών, τον Γενικό Σύμβουλο του Τάγματος των Καπουκίνων π. Pio Murat και 30 περίπου ιερείς από όλες τις Επαρχίες της Ελλάδος, αλλά και Καπουκίνους Μοναχούς από Ιταλία και Γερμανία.
Η Εκκλησία ήταν ασφυκτικά γεμάτη από Μοναχούς όλων των Μοναχικών Ταγμάτων της Αρχιεπισκοπής και λαϊκούς από όλες τις Ενορίες της Αττικής.
Στην αρχή της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιότατος π. Φραγκίσκος αναφέρθηκε στα 50 χρόνια προσφοράς του π. Ιωσήφ και συνέχισε στο κήρυγμά του τονίζοντας:
Συνηθίζεται στην Καθολική Εκκλησία, οι Ιερείς, οι Μοναχοί και οι Μοναχές συμπληρώνοντας 25, ή 50 χρόνια ή και 40 ή 60 ή και 75 χρόνια από ένα σπουδαίο βήμα που έκαναν στην ιερατική ή μοναχική ζωή τους, γεμάτοι χαρά για το μεγάλο δώρο της κλήσεως στην ιερατική ή στη μοναχική ζωή, που έλαβαν από τον Θεό, να θέλουν να Του εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, και καλούν συναδέλφους, συγγενείς και φίλους να ενώσουν μαζί τους τις ευχαριστίες τους.
Αυτό κάνει σήμερα ο π. Ιωσήφ έχοντας συμπληρώσει 50 χρόνια από τότε που υποσχέθηκε στο Θεό, να βιώνει το Ευαγγέλιο τηρώντας τον κανονισμό του Αγίου Φραγκίσκου στο Τάγμα των Μοναχών Καπουτσίνων και να ζει υποταγμένος στους ανωτέρους του, να ζει αγνός και φτωχός, αφού αρνήθηκε ακόμη και το δικαίωμα να αποκτήσει και να κατέχει κινητή ή ακίνητη περιουσία.
Αυτό υποσχέθηκε ο π. Ιωσήφ εδώ και 50 χρόνια, αυτό υπόσχονται όλοι οι μοναχοί της Καθολικής Εκκλησίας όταν εισέρχονται σε ένα μοναχικό Τάγμα, διότι στην Καθολική Εκκλησία δεν εννοείται μοναχός να ζει μόνος του. Όποιος θέλει να ζει μόνος του μπορεί να ζει ως ερημίτης, αλλά ο ερημίτης δεν είναι και δεν θεωρείται μοναχός, αν και ζει περισσότερο μόνος από τους μοναχούς οι οποίοι συνήθως ζουν σε κοινότητα αδελφών.
Η μοναχική κλήση όμως του π. Ιωσήφ, αν και έχει όλα τα κοινά στοιχεία του μοναχού έχει και ένα ιδιαίτερο στοιχείο. Εδώ και 25 χρόνια περίπου ένα ατύχημα, που οφειλόταν σε λάθος της κατά τα άλλα ευλογημένης τεχνολογίας, τον καθήλωσε στο καρότσι, αφαιρώντας του έτσι, για πάντα τη δυνατότητα να δαπανήσει τη ζωή του σε δράση και σε δραστηριότητες, όπως δαπανούν τη ζωή τους οι άλλοι μοναχοί και ιερείς.
Σε παρόμοιες δυσμενείς περιπτώσεις, αυθόρμητα βγαίνει από την καρδιά μας εκείνο το «γιατί;». Ένα «γιατί» το οποίο προφέρει κανείς με πόνο για τον παθόντα και με αρκετή πικρία, και καμιά φορά με τη χροιά ενός αισθήματος παραπόνου προς τον ίδιο το Θεό. Γιατί να το πάθει; Γιατί Θεέ μου να το επιτρέψεις;
Αυτό το «Γιατί;» μένει πάντοτε χωρίς απάντηση, αν το μυαλό μας σταματήσει στον πόνο, στις δυσάρεστες συνέπειες που δημιουργεί, για τον ίδιο τον παθόντα και το περιβάλλον του.
Όπως έμεινε χωρίς απάντηση το «γιατί;» όλων εκείνων των φίλων του Ιησού, οι οποίοι θλιμμένοι, συνόδευαν τον Ιησού και μαζί Του ανέβαιναν τον Γολγοθά, χωρίς να μπορούν να τον βοηθήσουν για να ελαφρύνουν το βάρος του ξύλινου Σταυρού. Μάλλον πονούσαν και οι ίδιοι βλέποντας την εχθρική και ταπεινωτική συμπεριφορά των δημίων, αφού είχαν προηγηθεί η μαστίγωση και η ακάνθινη στεφάνωση και στη συνέχεια θα ακολουθούσε το κάρφωμα, με χοντρά καρφιά, των χεριών του και των ποδιών του επάνω στον ξύλινο σταυρό.
Ο Προφήτης Ησαΐας, περίπου 700 χρόνια πριν, προφήτευσε την εξωτερική κατάντια του Χριστού.
«Δεν είχε μορφή, ούτε ωραιότητα, ώστε να τον κοιτάξουμε, δεν είχε εμφάνιση ώστε να τον επιθυμήσουμε. Ήταν περιφρονημένος και έσχατος των ανθρώπων, άνθρωπος του πόνου και έμπειρος στην ασθένεια…, σχεδόν κρύβαμε το πρόσωπο εμπρός του. καταφρονημένος, ώστε δεν τον υπολογίζαμε.
…εμείς τον θεωρήσαμε πληγωμένο, χτυπημένο και ταπεινωμένο από το Θεό. Εκείνος όμως τραυματίστηκε για τις ανομίες μας, … χάρη στις πληγές του εμείς θεραπευτήκαμε.
Ο Κύριος θέλησε να τον συντρίψει στην αδυναμία. Να θέσει την ζωή του ως εξιλέωση. Ο Θεός θέλησε να εκπληρωθεί σ’ αυτόν το θέλημα του Κυρίου.
Και συνεχίζουμε: Γιατί, Κύριε θέλησες να τον συντρίψεις τον Υιό σου, στην αδυναμία;
Εδώ έχουμε μια πρώτη απάντηση: ο Κύριος θέλησε να τον συντρίψει στην αδυναμία διότι χάρη στις πληγές του εμείς θεραπευτήκαμε, δηλαδή για να θεραπέψει από την αμαρτία όλους εμάς.
Αλλά και σ’ αυτό γεννιέται ένα άλλο ερώτημα.
Εσύ, Κύριε, είσαι παντοδύναμος, γιατί θέλησες να μας θεραπέψεις με τα Άγια Πάθη του Υιού σου; Γιατί θέλησες ο Υιός σου, ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος μας, να υποφέρει τόσο σκληρά; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος λιγότερο οδυνηρός; Γιατί μεταχειρίστηκες τον πόνο για να μας θεραπευτείς από την αμαρτία μας;
Αδελφοί μου, σκεπτόμενος το ατύχημα του π. Ιωσήφ, νομίζω ότι μεταξύ όλων μας, επισκόπων, ιερέων και μοναχών, κανένας μας δεν είχε την κλήση να μοιάζει με την κλήση του Ιησού, κλήση πόνου και ταλαιπωρίας, στο βαθμό που την είχε ο π. Ιωσήφ. Κανένας δεν πλησίασε τόσο στο Σταυρό του Ιησού όσο ο π. Ιωσήφ. Κανένας δεν είχε την κλήση «να θέσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή του ως εξιλέωση των άλλων,…, ώστε να εκπληρωθεί σε κάποιον από εμάς το θέλημα του Κυρίου».
Πιθανόν, διότι κανένας από εμάς δεν θα είχε τη δύναμη να αντέξει τέτοια δοκιμασία, διότι γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν ζητά τίποτε παραπάνω από αυτό που μπορούμε να αντέξουμε για να το σηκώνουμε.
Η δοκιμασία επομένως καθήλωσης για 25 χρόνια στο καρότσι, είναι μια απόδειξη της ιδιαίτερης αγάπης του Θεού γι’ αυτόν. Ο Θεός βρήκε στον π. Ιωσήφ τον άνθρωπο που δέχτηκε «να θέσει την ζωή του ως εξιλέωση των άλλων…, ώστε να εκπληρωθεί σ’ αυτόν το θέλημα του Κυρίου». Όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος.
Ποιος ξέρει πόσες φορές σ’ αυτά τα 25 χρόνια, και ο π. Ιωσήφ, επανέλαβε τα λόγια του Ιησού στον κήπο των Ελαιών: Θεέ Πατέρα, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήριο, αυτός ο σταυρός της παραλυσίας. Όχι όμως το δικό μου θέλημά αλλά το δικό σου να γίνει.
Προ ολίγου, ψάλλαμε 7 φορές: Ιδού έρχομαι, Κύριε, να εκτελώ το θέλημά σου.
Δεν ξέρουμε όμως πόσες φορές ο π. Ιωσήφ να έχει επαναλάβει αυτή την προσευχή του 40ο ψαλμού, εκφράζοντας στον Κύριο τη διαθεσιμότητά του να εκτελεί πάντοτε το θέλημά Του όσο και να του κόστιζε αυτό σε ταλαιπωρίες και βάσανα.
Και αυτό να το λέει συνειδητά, παίρνοντας δύναμη από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, που ακούσαμε στο 2ο Ανάγνωσμα: «Αδελφοί, τώρα χαίρομαι για όσα υποφέρω για σας, και συμπληρώνω στη σάρκα μου ό,τι λείπει στα παθήματα του Χριστού, για χάρη του σώματός του, που είναι η Εκκλησία». Σ’ αυτόν τον Λόγο του Αποστόλου, τον οποίον ο π. Ιωσήφ γνωρίζει πολύ καλά, έβρισκε ενθάρρυνση, έβρισκε στήριγμα, έβρισκε τον αληθινό και πραγματικό σκοπό για τον οποίο ταλαιπωρείται με την σωματική παραλυσία: «υποφέρω και συμπληρώνω στη σάρκα μου ό,τι λείπει στα παθήματα του Χριστού, για χάρη του σώματός του, που είναι η Εκκλησία». Δηλαδή, μπορεί να πει: «ενωμένος με το Χριστό συμβάλλω και εγώ στο Λυτρωτικό έργο του Χριστού». Και να επαναλάβει ακόμη τα λόγια του Αποστόλου: «χαίρομαι για όσα υποφέρω». Όχι χαίρομαι γιατί υποφέρω (αυτό θα ήταν μαζοχισμός). αλλά χαίρομαι επειδή υποφέρω για ένα υψηλό σκοπό που είναι η λύτρωση των ανθρώπων. Αυτό είναι καρπός πίστης.
Όπως καταλαβαίνετε, με τη βοήθεια του Λόγου του Θεού, βρίσκομε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα της ζωής μας που θα έμεναν χωρίς απάντηση και τότε ο πόνος γίνεται πιο μεγάλος και πάει χαμένος, αλλά όποιος πιστεύει ότι ο Θεός τον αγαπά, εμπιστεύεται σ’ Αυτόν, υποτάσσεται στο θέλημά του, και τότε ακόμη και όταν υποφέρει, μπορεί και να χαίρεται και να χαμογελά, όπως διαπιστώνουν όλοι στον π. Ιωσήφ ακόμη και στο καρότσι του πόνου και της αδυναμίας του. Αμήν.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας και πριν την Ευλογία πήρε το λόγο ο Σεβασμιότατος π. Edward Joseph Adams ο οποίος τόνισε:
(Την ταυτόχρονη μετάφραση έκανε στην εκκλησία ο π. Ιωάννης Πάτσης, Εφημέριος Αγίου Παύλου Πειραιά)
Αγαπητέ π. Ιωσήφ
Είναι χαρά και τιμή για εμένα, ως Αντιπρόσωπος του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου σε αυτή τη χώρα, να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου και τις καλύτερες ευχές με την ευκαιρία της επετείου για τα Πενήντα Χρόνια της μοναχικής ζωής ως αδελφός καπουκίνος.
Πενήντα Χρόνια! Πενήντα χρόνια! Χρόνια προσευχής με θυσίες που είναι γνωστές μόνο από το Θεό, χρόνια ζωής με ταπεινοσύνη και προσευχή, χρόνια στα οποία, αγκαλιάσατε ένα βαρύ Σταυρό! Είχατε τον τρόπο να είσαστε πιο κοντά στον Ιησού, στο Θεό μας πτωχό και σταυρωμένο. Μπορείτε να κοιτάξετε πίσω και να θυμηθείτε όλα αυτά τα χρόνια: θα το κάνετε με αγάπη και χαρά.
Κανείς δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν για εσάς μέσα στον πόνο που ζείτε, τον τρόπο του να δοθείτε δώρο για τους άλλους. Μάλλον εσείς δεν είστε γνώστης του μεγάλου καλού που κάνατε, και συνεχίζετε να κάνετε, μέσω της ζωής σας που σημαδεύτηκε με τον «πόνο». Να είσαστε σίγουρος, ο Θεός το γνωρίζει και θα σας ανταμείψει.
Ναι, Πατέρα, εσείς σήμερα ευχαριστείτε το Θεό για όλα αυτά τα χρόνια, και εμείς μαζί σας ευχαριστούμε το Θεό. Η Εκκλησία του Θεού είναι ευχαριστημένη, Πατέρα, γιατί εσείς είσαστε ένα ορατό σημείο της καλοσύνης και της αγάπης του Θεού.
Πατέρα, ενωνόμαστε με όλα τα άτομα, τα οποία θέλουν να σας ευχηθούν κάθε καλό. Με εσάς όλοι μαζί θυμόμαστε όλα τα άτομα που έλαβαν την καλοσύνη σας σε αυτά τα χρόνια, όπως θυμόμαστε και όλα τα άτομα που συμφιλιώθηκαν με το Θεό με το παράδειγμά σας. Βλέποντας τη μεγάλη σας αγάπη για το Θεό και γνωρίζοντας πως είναι το κέντρο της ζωής σας, είναι για μας ένα μεγάλο κουράγιο
Με αυτές τις λίγες λέξεις, ανανεώνω τα πιο θερμά συγχαρητήρια, αγαπητέ Πατέρα, και εις το όνομα του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου Σας ευχαριστώ και Σας ευλογώ.
+ Edward Joseph Adams
Αποστολικός Νούντσιος στην Ελλάδα
 |
Μετά την ομιλία του, έδωσε στον π. Ιωσήφ την Ευλογία του Άγιου Πατέρα πάπα Φραγκίσκου.
Ακολούθησε ο εκ Γερμανίας προερχόμενος Καπουκίνος Μοναχός π. Mauro Johri, ο οποίος όπως τόνισε, αν και δεν κατάλαβε τίποτα από όσα είχαν αναφερθεί λόγω της διαφορετικής γλώσσας, εν τούτοις κατάλαβε την μεγάλη προσφορά του π. Ιωσήφ στην Ελλάδα!!!!
Ακολούθησε η προσφορά δώρων στον π. Ιωσήφ από τους υπευθύνους της Ενορίας και τέλος πήρε το λόγο ο ταπεινός όπως πάντα π. Ιωσήφ ο οποίος αφού ευχαρίστησε όλους όσους βρέθηκαν αυτή την ημέρα κοντά του ,ευχαρίστησε το Θεό για την βοήθεια που του έδωσε και συνεχίζει να του δίνει, ιδίως μετά το ατύχημα πριν 25 χρόνια που τον καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι.
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας όλοι οι παρευρισκόμενοι ευχήθηκαν στον π. Ιωσήφ να συνεχίσει για πολλά-πολλά χρόνια να είναι κοντά τους και η Ενορία προσέφερε ένα μικρό κέρασμα στην πλατεία μπροστά από την Εκκλησία.
Ο π. Ιωσήφ γεννήθηκε το 1947 στη Σύρο.
Μετά τις γυμνασιακές σπουδές στο Ιεροσπουδαστήριο στην Αθήνα με σκοπό την ένταξη στο Κλήρο της Αθήνας, απεφάσισε να περάσει στο Τάγμα των Π. Καπουκίνων όπου έγινε δεκτός, και, μετά το δοκίμιο στην μοναστική επαρχία των Καπουκίνων της Σικελίας έκανε ομολογία των μοναχικών όρκων στις 19 Μαρτίου 1966. Μετά τις απαιτούμενες ιερατικές σπουδές στην Ιταλία και Ελβετία, στις 3 Αυγούστου 1975 χειροτονήθηκε Ιερέας από τον Επίσκοπο Φραγκίσκο Παπαμανώλη στη Σύρο. Στην συνέχεια επιδόθηκε στις ποιμαντικές δραστηριότητες στις Μονές των π. Καπουκίνων στην Κέρκυρα, στην Κρήτη και στην Αθήνα, όπου ήταν εφημέριος μέχρι το 1991, όταν συνέβη το ατύχημα με συνέπεια την μόνιμη παραπληγία. Μετά τις αναγκαίες θεραπείες στην Αθήνα και Ιταλία επέστρεψε στην Ελλάδα, παραμένει, σε μερική αποκατάσταση, στη Μονή της Αθήνας συμμετέχοντας ενεργά σύμφωνα με τις δυνατότητες που του επιτρέπει η υγεία του, στις δραστηριότητες της Ενορίας και της Μονής των π. Καπουκίνων στους Αγίους Αναργύρους.
Σεβαστέ π. Ιωσήφ, τόσα χρόνια μας δείξατε
Τι σημαίνει Υπομονή
Τι σημαίνει Ταπεινοφροσύνη
Τι σημαίνει Αγάπη στον Πατέρα μας
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που τόσα χρόνια είστε δίπλα μας
και σας υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας
αυτά που μας διδάξατε!!!!
Λεονάρδος Ιωάν.Βαμβακάρης
