«Αίτιος αιώνιας σωτηρίας»
(Η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανού
κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας της Μ. Παρασκευής στον Άγιο Διονύσιο)
Η σημερινή ιεροτελεστία, αδελφοί μου, όπως θα παρατηρήσετε, είναι λιτή και απέριττη, είναι δηλαδή απλή και χωρίς περιττή επισημότητα, αλλά πολύ επιβλητική, διότι ξαναζούμε και μελετούμε την καρδιά της σωτηρίας μας, που περνάει μέσα από τον πόνο και τον θάνατο του Σωτήρα μας, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Αρχίσαμε τη μνήμη των παθών του Κυρίου μας, ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, που μας μιλάει γι’ αυτά τα παθήματα του Ενσαρκωμένου Υιού του Θεού.
Στη συνέχεια, θα προσευχηθούμε στον Ουράνιο Πατέρα μας για τις ανάγκες της Εκκλησίας και του κόσμου.
Έπειτα θα υποδεχτούμε τον Τίμιο Σταυρό, πάνω στον οποίο ο Χριστός μάς αγάπησε μέχρι τέλους, και θα τον προσκυνήσομε.
Θα πλησιάσομε να κοινωνήσομε στο Σώμα του Σωτήρα μας, από την καθαγίαση που έγινε κατά τη χθεσινή θεία Λειτουργία.
Και τέλος, θα περιφέρομε το ομοίωμα του νεκρού Χριστού στους δρόμους της πόλης μας, γύρω από τον ναό.
Σήμερα ο προφήτης μάς μιλάει για κάποιον, που τον ονομάζει «Δούλο του Θεού», επειδή εκτελεί μια αποστολή από τον Θεό. Με αυτόν τον Δούλο, μας λέει ο προφήτης, συμβαίνει κάτι παράδοξο, που κάνει να εκπλαγούν και να απορήσουν πολλοί:
Αυτός ο Δούλος του Θεού εξυψώνεται και δοξάζεται. Όμως, παρατηρούν ότι αυτό δεν γίνεται μετά από μια εντυπωσιακή νίκη ή επιτυχία, αλλά μετά από έναν εξευτελισμό και μια ταλαιπωρία που παραμορφώνουν το πρόσωπο του Δούλου. Γίνεται τόσο αποκρουστικό το πρόσωπό του, ώστε όχι μόνο δεν αντέχουν να βλέπουν τα δικά του παθήματα, αλλά ούτε καν να κοιτάξουν το πρόσωπό του.
Το σημαντικότερο είναι ότι κατάλαβαν πως αυτός ο Δούλος δεν ταλαιπωρείται βάναυσα, πληρώνοντας δικές του αμαρτίες, αλλά φορτώνεται την αμαρτία όλων μας. Δεν διαμαρτύρεται! Δεν παραπονιέται! Πεθαίνει σαν εγκληματίας και ενταφιάζεται. Αλλά, πόσο θαυμαστό είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών των παθημάτων! Μας εξηγεί η επιστολή προς τους Εβραίους: «χάρη στις δικές του πληγές, εμείς θεραπευτήκαμε»!
Όλα αυτά, τα βλέπει σε όραμα θεϊκό ο προφήτης, 500 χρόνια πριν τον Χριστό.
Λίγα χρόνια μετά τα παθήματα του Χριστού, η επιστολή προς τους Εβραίους, που ακούσαμε, μας τα ερμηνεύει όλα, και μας εξηγεί για ποιον λόγο: τα παθήματα του αθώου Δούλου θεραπεύουν εμάς τους αμαρτωλούς:
Ο Δούλος αυτός είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Βλέποντας ότι πλησιάζει το Πάθος του, προσεύχεται στον Θεό Πατέρα Του, και του ζητάει «να τον σώσει από τον θάνατο». Δεν εννοεί όμως ότι δεν θέλει να πεθάνει, διότι συμμορφώνεται με το θέλημα του Πατέρα και λέει: «Πατέρα, δόξασε το όνομά σου, δόξασε τον Υιό σου».
Και ο Θεός εισακούει αυτή την προσευχή, διότι είναι προσευχή ΥΠΑΚΟΗΣ στο θέλημα του Πατέρα. Ο Πατέρας τον εισακούει, και γι’ αυτό τον στηρίζει. Και ο Ιησούς, επειδή δείχνει ότι υπακούει όχι μόνο στα ευχάριστα, αλλά και μέχρι τον θάνατο:
«φθάνει στην τελειότητα,
και γίνεται αίτιος αιώνιας σωτηρίας
για όσους τον υπακούνε».
Ποιο είναι δηλαδή το αποτέλεσμα όλων αυτών;
Είναι ότι αποκτήσαμε έναν Αρχιερέα, δηλαδή έναν μεσίτη μας προς τον Θεό, όχι σαν τον αρχιερέα των εβραίων που έμπαινε στο εσωτερικό του ναού να προσφέρει θυσία για τον λαό, τρέμοντας εξαιτίας των προσωπικών αμαρτιών του.
Αλλά αποκτήσαμε έναν αρχιερέα που διαπέρασε τους ουρανούς, και έφθασε στον θρόνο του Θεού. Γι’ αυτό τώρα εμείς έχομε «παρρησία», δηλαδή μπορούμε φανερά και με θάρρος να πλησιάσομε στον θρόνο της χάρης, στον θρόνο από όπου πηγάζουν οι δωρεές του Θεού, σίγουροι ότι θα λάβομε έλεος για τις αμαρτίες μας και βοήθεια στις ανάγκες μας!
Καταλαβαίνομε λοιπόν, αδελφοί μου, με ποια αισθήματα θα προσκυνήσομε σήμερα τον σταυρό του Χριστού! Ο σταυρός είναι η πηγή της σωτηρίας μας, αλλά είναι επίσης η απόδειξη ότι και οι δικοί μας καθημερινοί σταυροί, όταν τους ζήσομε με υπακοή και αγάπη, μπορούν να αποκτήσουν κι αυτοί αξία και δύναμη.
Καταλαβαίνομε επίσης με ποια αισθήματα θα κάνομε την περιφορά του Επιταφίου! Δεν θα την κάνομε για να κηδέψομε τον Χριστό. Από κηδεία έχομε ανάγκη εμείς, όταν κουβαλούμε τον θάνατο των αμαρτιών μας.
Όμως ο Χριστός πέθανε στο σώμα, αλλά η ψυχή του έμεινε ανέπαφη από τον θάνατο της αμαρτίας, γι’ αυτό την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, δοξάστηκε από τον Πατέρα του, και έγινε για μας αίτιος αιώνιας σωτηρίας!
Για ποιους; Για όσους τον υπακούνε!
Περιφέροντας λοιπόν σήμερα, με τον Επιτάφιο, το νεκρό σώμα του Χριστού, θα προσευχόμαστε και θα του ζητούμε το δώρο της υπακοής, ώστε μαθαίνοντας κι εμείς να υπακούμε στον Χριστό, όπως ο Χριστός υπάκουσε στον Πατέρα του, να του επιτρέψομε να μας σώσει!
