Η Καθολική Εκκλησία, του Ρωμαϊκού Λειτουργικού Ρυθμού, τελεί την Πανήγυρη της Αγίας Τριάδας την επομένη Κυριακή της Πεντηκοστής (φέτος, στις 14 Ιουνίου). Με αυτήν την εορτή επιθυμεί να συμπεριλάβει όλα τα γεγονότα της Σωτηρίας μας, τα οποία τελούμε κατά τη διάρκεια του Λειτουργικού Έτους, με το βασικότερο από όλα τα Μυστήρια της σωτηρίας μας και από το οποίο όλα τα άλλα προέρχονται: την Αγία Τριάδα. Ο Θεός των χριστιανών, αυτός που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός είναι η Αγία Τριάδα, ο Θεός ίσον Αγία Τριάδα, «όταν λέω Θεός εννοώ τον Πατέρα, τον Υιό και Άγιο Πνεύμα» (Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός). Να γιατί η πιο αυθεντική χριστιανική πνευματικότητα είναι αυτή που τρέφεται από την Αγία Τριάδα. «Δεν υπάρχει χριστιανική ζωή εκτός της Αγίας Τριάδας» (S. Bulgakov). Και όμως, δεν είναι πολλοί εκείνοι οι χριστιανοί που έχουν ως προτεραιότητα της ευλάβειάς τους την Αγία Τριάδα. Την θεωρούν απλώς ένα ακατανόητο απομακρυσμένο μυστήριο με το οποίο δεν έχουν και τόση οικειότητα. Και όμως η Αγία Τριάδα είναι το κατεξοχήν ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ διότι ὁ «Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Α’ Ιωαν. 4, 8). Ο χριστιανός είναι καλεσμένος να εισέλθει σε βαθειά, ζωτική κοινωνία με την Αγία Τριάδα Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα. Ακριβώς σε αυτήν την μέθεξη συνίσταται η σωτηρία μας και ο Παράδεισος μας.
Είναι σπουδαίο, λοιπόν, να γνωρίσουμε μέσα από τα ίδια της τα γραπτά, ένα αυθεντικό παράδειγμα τριαδολογικής πνευματικότητας: Την Αγία Ελισάβετ «της Αγίας Τριάδας», μια καταπληκτική εικόνα αγιοσύνης.
Στις 16 Οκτωβρίου 2016 ο Πάπας Φραγκίσκος ανακήρυξε Αγία μια νεαρή καρμελίτισσα μοναχή: την Ελισάβετ της Αγίας Τριάδας (1880-1906), γαλλίδα που πέθανε σε ηλικία 26 ετών από μια τρομερή και οδυνηρή αρρώστια (νόσος του Addison). Ολόκληρη η ζωή της ήταν ένας ύμνος στην Αγία Τριάδα. Τα πέντε χρόνια που έζησε στο μοναστήρι, μέσα σε αφάνταστους πόνους, σωματικούς και πνευματικούς, εισχώρησε σε τέτοιο βαθμό στην άβυσσο της τριαδικής ζωής ώστε, νομίζω, πως δύσκολα θα βρούμε μία πιο πειστική και ωραία τριαδολογική πνευματικότητα.
Παραθέτουμε ορισμένες σκέψεις της νέας Αγίας που αφορούν στη βαθειά της ενότητα με την Αγία Τριάδα:
«Κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής, θα ήθελα, καθώς λέει ο άγιος Παύλος: Να θαφτώ με τον Χριστό στον Θεό, να χαθώ μέσα στην Τριάδα εκείνη που θα είναι μια μέρα η ενόρασή μας και, κάτω από τη θεία της λάμψη, να βυθιστώ μέσα στην άβυσσο του Μυστηρίου».
«Είμαι η «Ελισάβετ της Τριάδας», δηλαδή η Ελισάβετ του εξαφανίζεται και χάνεται μέσα στην Τριάδα και επιτρέπει σ’ Αυτήν να εισβάλει μέσα μου».
«Είναι όλη η Τριάδα που κατοικεί μέσα μας και θα είναι η ενόρασή μας στον ουρανό».
«Θεέ μου, Τριάδα που λατρεύω, βοήθησέ με να λησμονήσω παντελώς τον εαυτό μου για να κατοικήσω μέσα σου, ακίνητη και γαλήνια σαν να ήταν ήδη η ψυχή μου μέσα στην αιωνιότητα. Είθε, ω άφθαρτε Θεέ, τίποτε να μη διαταράξει την ειρήνη μου και να με κάνει να απομακρυνθώ από Σένα, αλλά κάθε στιγμή να με οδηγεί όλο και πιο βαθιά μέσα στο μεγάλο και ανεξιχνίαστο Μυστήριό σου»
«Η προοπτική να συναντήσω Αυτόν που αγαπώ μέσα στην άφατη ομορφιά του και να βυθιστώ μέσα σε εκείνη την Τριάδα που ήταν για μένα ο ουρανός μου πάνω στη γη, μου δημιουργεί μέσα στην ψυχή μου μιαν απέραντη χαρά. Ω πόσο θα μου στοίχιζε να επιστρέψω στη γη! Αυτή μου φαίνεται τόσο άδεια όταν βγαίνω από το ωραίο μου όνειρο».
«Η Τριάδα, είναι η κατοικία μας, η οικία μας, το πατρικό μας σπίτι από το οποίο δεν θα αναγκαστούμε ποτέ πια να εξέλθουμε. Αυτό το είπε μια μέρα ο Κύριός μας: Ο δούλος δεν κατοικεί πάντοτε στο σπίτι, αλλά ο υιός κατοικεί πάντοτε».
ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
«Ω Θεέ, ω Τριάδα που λατρεύω, βοήθησέ με να ξεχάσω εντελώς τον εαυτό μου για να κατοικήσω μέσα σου, ακίνητη και γαλήνια σαν να ζούσε ήδη η ψυχή μου μέσα στην αιωνιότητα. Είθε, ω άφθαρτε Θεέ, τίποτε να μη διαταράξει την ειρήνη μου και να με κάνει να απομακρυνθώ από Σένα, αλλά κάθε στιγμή να με οδηγεί όλο και πιο βαθιά μέσα στο μεγάλο και ανεξιχνίαστο Μυστήριό σου. Χορήγησε την ειρήνη στην ψυχή μου, κάνε με δικό σου ουρανό, αγαπημένη κατοικία σου, και τόπο της ανάπαυσής σου. Είθε και εγώ να μη σε αφήσω εκεί ποτέ μόνο, αλλά να είμαι παρούσα με όλο μου το είναι, με ζωντανή πάντοτε πίστη, με απόλυτη αφοσίωση στη λατρεία σου, και ολοκληρωτικά εγκαταλελειμμένη στη δημιουργική σου ενέργεια.
Ω αγαπημένε μου Χριστέ, που σταυρώθηκες από αγάπη, θέλω να είμαι νύμφη της καρδιάς σου, θέλω να σε δοξάζω, θέλω να σε αγαπώ… μέχρι θανάτου! Αλλά αισθάνομαι την αδυναμία μου, και σου ζητώ να καλυφτώ από Σένα, να εναρμονίσω την ψυχή μου με τη δική σου ψυχή, και να σου επιτρέψω να εισβάλλεις και να εγκατασταθείς μέσα μου, ώστε η ζωή μου να μην είναι πια παρά μόνο μια ακτινοβολία της δικής σου ζωής. Έλα σε μένα ως Προσκυνητής, ως Λυτρωτής, ως Σωτήρας του Πατέρα.
Αιώνιε Λόγε του Θεού, θέλω να διέρχομαι τη ζωή μου ακούοντας Εσένα. Θέλω να είναι απόλυτα υπάκουη και πειθήνια για να μάθω τα πάντα από Σένα. Και μέσα στις νύκτες και μέσα από κάθε μορφή κενού ή αδυναμίας, θέλω να είμαι πάντοτε προσηλωμένη σε Σένα και να παραμένω κάτω από το μεγάλο και λαμπερό φώς σου.
Ω αγαπημένο μου άστρο, μάγεψέ με, έτσι ώστε να μην μπορώ να απομακρυνθώ από τη ζωντανή σου λαμπρότητα. Ω φωτιά που «κατακαίει», ω Πνεύμα αγάπης, έλα επάνω μου για να πραγματοποιηθεί σ’ εμένα μια σάρκωση του Λόγου. Και εγώ να γίνω ένα επιπρόσθετο ανθρώπινο ον μέσα στο οποίο ο Λόγος να ανανεώνει όλο το Μυστήριό του. Και εσύ, ω Πατέρα, σκύψε επάνω στο μικρό και φτωχό σου πλάσμα, σκέπασέ το με τη σκιά σου και μη βλέπεις σ’ αυτό παρά μόνο τον αγαπημένο Υιό σου στον οποίον έθεσες όλη την ευαρέσκειά σου. Ω δική μου Τριάδα, δικό μου πάν, δική μου Μακαριότητα, άπειρη Μοναδικότητα μέσα στη οποία χάνομαι, εγκαταλείπομαι σε Σένα και στο έλεός σου. Τριαδικέ Θεέ, θάψου μέσα μου, ώστε να θαφτώ και εγώ μέσα σου με την προσδοκία να μπορέσω να οραματιστώ, κάτω από το φως σου, το άπειρο Μεγαλείο σου»
† Ιωάννης Σπιτέρης
