Όπως έχουμε ξαναγράψει, οι μικρές καθολικές κοινότητες της διασποράς αποτελούν ζωντανά κύτταρα της τοπικής μας Εκκλησίας. Έτσι και οι καθολικές κοινότητες που υπάρχουν στην πόλη της Πρέβεζας και σ’ αυτήν των Ιωαννίνων, αποτελούν τμήμα της Αρχιεπισκοπής μας στην Κέρκυρα και μάλιστα διοικητικά από τις 18 Μαρτίου 1926, όταν η Ήπειρος προσαρτήθηκε στην Αρχιεπισκοπή Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας.
Οι κοινότητες αυτές, κάποιες προγραμματισμένες μέρες μέσα στο χρόνο, δέχονται την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου μας, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπεφημέριο του Καθεδρικού μας Ναού στην Κέρκυρα και Λειτουργό της Ηπείρου π. Ioan Robert Reikli. Η ευκαιρία, δόθηκε αυτή τη φορά, με αφορμή την εορτή του Αγίου Ανδρέα προστάτη της καθολικής Εκκλησίας και του φερώνυμου ναού στην πόλη της Πρέβεζας.
Η παρουσία καθολικών στην Ήπειρο χάνεται στα χρόνια της βενετικής κατάκτησης του Ιόνιου χώρου, όταν στις περιοχές αυτές λειτουργούσαν κινητές συνήθως αποστολές διαφόρων μοναχικών Ταγμάτων. Από τα τέλη του 19ου αι. και με την ανάπτυξη της Ιταλικής παρουσίας κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, δραστηριοποιήθηκε τόσο στην Πρέβεζα όσο και στα Ιωάννινα το Τάγμα των Κοινοβιακών Μοναχών του Αγίου Φραγκίσκου, το οποίο είχε ιδρύσει κι ένα σχολείο για τα παιδιά των καθολικών και όχι μόνον οικογενειών της περιοχής.
Ο Ναός του Αγίου Ανδρέα στην Πρέβεζα, ανακαινίσθηκε ριζικά το 1902 από τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ της Αυστρίας, σύζυγο της περίφημης αυτοκράτειρας Σίσσυ. Δυστυχώς, ο ναός στο διάβα των χρόνων υπέστη σημαντικές καταστροφές έως και μία αναίτια ολοκληρωτική πυρκαγιά του το 2004 και αποκατεστάθη στην σημερινή του μορφή από τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο π. Ιωάννη Σπιτέρη.
Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, μεθεόρτια του Αγίου Ανδρέα, μία ομάδα σαράντα περίπου προσκυνητών από την Κέρκυρα επισκέφθηκαν όπως κάθε χρόνο την Πρέβεζα όπου συνοδευόμενοι από τον Επίσκοπο π. Ιωάννη, λειτούργησαν και έψαλαν στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό. Οι περισσότεροι συμμετείχαν στη διήμερη εκδρομή στην Πρέβεζα, Νικόπολη και Πάργα, που είχε διοργανώσει έπ’ ευκαιρίας της εορτής, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Καθολικών Κέρκυρας. Μία ακόμα ιδιαιτερότητα της ημέρας ήταν η χορήγηση του Μυστηρίου του Χρίσματος σε δύο μικρά παιδιά της κοινότητας, που είχαν από καιρό προετοιμαστεί από τον π. Ρόμπερτ. Μία όμορφη εικόνα αναγέννησης και ελπίδας μέσα σ’ ένα ναό που δεκαετίες παρέμενε κλειστός και καταπατημένος και παιδικά χαμόγελα που ανήγγειλαν την ανατολή μίας νέας κοινότητας πιστών στην ηπειρωτική αυτή γωνιά.
Παρών στην εκδήλωση, όπως κάθε χρόνο, ο Δήμαρχος Πρεβέζης που συγκινημένος εξέφρασε στον Επίσκοπο την χαρά του για την όμορφη αυτή εμπειρία και την έκφραση πίστης που είχε την τιμή να ξαναζήσει. Παρών επίσης και ο κυβερνητικός βουλευτής και πλήθος κόσμου. Ο Αρχιεπίσκοπος στο κήρυγμά του ευχαρίστησε τον π. Ρόμπερτ, ο οποίος τους επισκέπτεται την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα για να λειτουργήσει και να ασχοληθεί με τις θρησκευτικές αναζητήσεις και ανάγκες των εκεί πιστών, πολλοί εκ των οποίων χρειάζεται να οδηγήσουν έως και 40 χλμ. για να είναι τακτικοί στην μηνιαία αυτή σύναξη.
Μετά τη Θεία Λειτουργία προσφέρθηκε στον ίδιο χώρο του ναού ένα μικρό κέρασμα, και οι ευλογημένοι άρτοι, στο οποίο έλαβαν μέρος όλοι οι παριστάμενοι πιστοί και οι περήφανοι γονείς των μικρών παιδιών.
Η Κυριακή 2 Δεκεμβρίου συνέπεσε με την 1η Κυριακή της Παρουσίας, αρχή της προετοιμασίας για την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων. Το Ευαγγέλιο της ημέρας κάλεσε τον κόσμο να βρίσκεται σε εγρήγορση και τον ενθάρρυνε να είναι πάντοτε έτοιμος για την έλευση του Κυρίου. Ο Ιησούς είναι Αυτός που είναι παρών, αλλά επίσης είναι Αυτός που συνεχώς έρχεται και χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας για να του ανοίξουμε. Ο Χριστός είναι Αυτός που μας κάλεσε με το Βάφτισμά μας, αλλά είναι επίσης Αυτός που εξακολουθεί να μας καλεί. Εάν ξέραμε να ακούσουμε τη φωνή Του και να διαβάσουμε τα σημεία των καιρών, δεν θα μας συνέβαιναν αυτά που περιγράφει το σημερινό Ευαγγέλιο για τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι κατά την έλευση του Κυρίου απορροφημένοι από τις καθημερινές τους ασχολίες δεν Τον αντιλήφθηκαν και τους απορρόφησε τελικά η ανωνυμία της ζωής.
Ο χριστιανός, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση. «Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο, γιατί τώρα η τελική σωτηρία βρίσκεται κοντά μας». Αυτό το αντιλήφθηκε ο Απόστολος Ανδρέας, του οποίου την επισημότητα εορτάσαμε στην Πρέβεζα, αν και η λειτουργική του εορτή τελείται τόσο από τους καθολικούς όσο και από τους ορθοδόξους στις 30 Νοεμβρίου. Για τον Ανδρέα, αδελφό του Πέτρου, ήταν αρκετή η πρώτη του συνάντηση με τον Κύριο κατά τη διάρκεια της καθημερινής του εργασίας, δηλαδή του ψαρέματος. Εκεί τους βρήκε ο Κύριος, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη και τους κάλεσε λέγοντας: «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και αυτοί άφησαν τα δίχτυα» λέγει το Ευαγγέλιο «και τον ακολούθησαν». Ήταν η φωνή του Κυρίου που είχε διεισδύσει μέσα στη συνείδηση αυτών των αδελφών που χωρίς κανένα δισταγμό ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά Του.
Βέβαια το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο μας διηγείται και για μία άλλη συνάντηση του Χριστού με τον Ανδρέα, πριν από την οριστική του απόφαση να γίνει μαθητής του Χριστού. Ο Ιωάννης διηγείται πως ο Ανδρέας και ένας άλλος μαθητής, πριν ακολουθήσουν οριστικά τον Κύριο υπήρξαν μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κι όταν άκουσαν τον Ιωάννη το Βαπτιστή να λέει, ενώ περνούσε ο Ιησούς: «Αυτός είναι ο Αμνός του Θεού», πλησίασαν τον Ιησού και τον ρώτησαν: «Ραββί που μένεις; Κι ο Ιησούς απάντησε: Ελάτε και θα δείτε». Και το Ευαγγέλιο καταλήγει: «Πήγαν λοιπόν και είδαν που μένει κι εκείνη την ημέρα έμειναν κοντά του». Αυτή η εμπειρία που είχαν οι δύο μαθητές ήταν αρκετή για να αλλάξει η ζωή τους και να γίνουν ένθερμοι υποστηρικτές κι Απόστολοι του Κυρίου. Ο Ανδρέας μάλιστα δεν δίστασε να μαρτυρήσει την αγάπη του για τον Κύριο, δίνοντας τη ζωή του γι’ Αυτόν.
Με την εορτή αυτή λοιπόν, τώρα που αρχίζει το λειτουργικό έτος, ας έχουμε ως πρότυπο την υπακοή του Αποστόλου Ανδρέα στο κάλεσμα του Κυρίου. Σ’ αυτόν τον Απόστολο είναι αφιερωμένη αυτή η μικρή Εκκλησία κι αυτή η κοινότητα που τη μνήμη του πανηγυρίσαμε την Κυριακή. Η πίστη και το μαρτύριό του, μα πάνω άπ’ όλα η αγάπη του για το Χριστό, ας γίνουν πρότυπα που θα ενθαρρύνουν την μικρή αυτή κοινότητα να παραμένει σταθερή στη πίστη της, μολονότι της δίνεται η ευκαιρία μία μόνο φορά το μήνα να μετέχει στην Αγία Ευχαριστία. Κι όμως απ’ αυτή τη μοναδική μηνιαία ευχαριστιακή συνάθροιση, βρίσκει τη δύναμη και την έμπνευση να ενδυναμώνει την πίστη της και να τη διατηρεί όλον τον υπόλοιπο μήνα.
Η Αρχιεπισκοπή της Κέρκυρας θέλει να σας ενθαρρύνει και να σας παρουσιάσει ως παράδειγμα προς μίμηση για τους αδελφούς σας στην Κέρκυρα, για να εκφράσουμε μαζί σας την εκκλησιολογική μας αλληλεγγύη και για να υπογραμμίσουμε ότι δεν είστε μόνοι. Δεν είστε μονάχοι σ’ αυτήν την μικρή κι απομακρυσμένη κοινότητα, αλλά αποτελείτε αναπόσπαστο και ζωντανό μέρος της τοπικής μας Εκκλησίας και συγκεκριμένα της εκκλησιαστικής μας επαρχίας της Αρχιεπισκοπής Ιονίων Νήσων και Ηπείρου.
Το ίδιο απόγευμα ο Αρχιεπίσκοπος π. Ιωάννης συνοδευόμενος από τον π. Ρόμπερτ, επισκέφθηκε την κοινότητα των Ιωαννίνων, που αποτελείται κυρίως από γυναίκες γερμανικής, αυστριακής και ιταλικής καταγωγής, παντρεμένες με ηπειρώτες που γνώρισαν συνήθως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών τους χρόνων. Οι κυρίες αυτές έχουν από καιρό οργανώσει μία μικρή κοινότητα, συμμετέχοντας ενεργά στις μηνιαίες αυτές συναθροίσεις.
Η Αρχιεπισκοπή αναγνωρίζει τις ποιμαντικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει για τους καθολικούς της διασποράς και την αναγκαιότητα, αλλά και την απαίτηση που υπάρχει για συχνότερη επικοινωνία με το Λειτουργό και την Εκκλησία. Υπάρχει σοβαρή ανάγκη να βρεθούν και να προετοιμαστούν κατάλληλοι λαϊκοί που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το έργο του ιερέα με το να κατηχούν την κοινότητα και να τελούν τη Λειτουργία του Λόγου τις Κυριακές που ο ιερέας θα απουσιάζει. Όσο αυξάνονται οι κοινότητες αυτές, τόσο μεγαλώνουν και οι ανάγκες τους. Γι’ αυτό το λόγο συζητήθηκε και στο παρελθόν η πιθανότητα, οι κοινότητες αυτές, κυρίως εκείνη των Ιωαννίνων να μπορούν όταν ο λειτουργός δεν θα είναι διαθέσιμος, να συγκεντρώνονται και να τελούν τη Λειτουργία του Λόγου.
Μένει κι αυτός ο στόχος να γίνει πράξη.
