Επικήδειος λόγος του επισκόπου Δημητρίου
κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία
του αειμνήστου Ιεράρχου Κυρού Επισκόπου Γρατιανουπόλεως Αναργύρου
(21 Μαρτίου 2012)
Τα χαράματα της τρίτης Κυριακής των Νηστειών (18 Μαρτίου 2012), της Σταυροπροσκυνήσεως κατά τη Βυζαντινή λειτουργική παράδοση, ο Ουράνιος Πατέρας κάλεσε κοντά του τον αείμνηστο επίσκοπο Γρατιανουπόλεως Κυρόν Ανάργυρον. Σημαδιακή και προνομιακή βούληση της Πρόνοιας του Θεού. Το Ευαγγέλιο της Κυριακής αυτής αναφερόταν στους λόγους του Κυρίου: «Οποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί». Αυτή ήταν η επίγεια πορεία του αειμνήστου Ιεράρχου Αναργύρου. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κατά την ασθένεια του, πήρε το σταυρό στους ώμους του και ως άλλος Κυρηναίος ακολούθησε το Χριστό. Προσκυνητής του Τιμίου Σταυρού με πορεία βαθειάς πίστεως λόγων και έργων προς την ανάσταση. Αυτό ήταν με το θάνατο του, το τελευταίο άγγελμα και η διαθήκη που μάς άφησε. Σημαδιακή ακόμη ήταν η συγκυρία της εις Κύριον εκδημίας του σεπτού Ιεράρχου με την παγκόσμια ημέρα των φροντιστών των πασχόντων από τη νόσο Alzheimer, ασθένεια από την οποίαν έπασχε.
Ενώπιον της σωρού του νεκρού επισκόπου, πατρός και ποιμενάρχου μας, όλοι εμείς γύρω του ομολογούμε ότι Συ Κύριε είσαι η ανάσταση, η ζωή και η ανάπαυση του κεκοιμημένου δούλου σου Αναργύρου Αρχιερέως. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μάς προτρέπει: «Θέλω – μας λέγει – να ξέρετε, τι θα γίνει με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε κι εσείς όπως και οι άλλοι, που δεν πιστεύουν και δεν ελπίζουν σε τίποτα. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε κι αναστήθηκε. Το ίδιο πιστεύουμε κι ότι αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού, ο Θεός θα τους αναστήσει για να ζήσουν μαζί του». «Αλλοίμονο, – προσθέτει ο απόστολος – αν δεν πιστεύαμε στην ανάσταση των νεκρών, θα είμαστε τότε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους».
Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, εμείς πιστεύουμε ότι Χριστός ανέστη, αληθώς ανέστη ! Ο θάνατος είναι το πέρασμα από την φθαρτή προσωρινή ζωή μας στην αιωνιότητα και την αφθαρσία.
Αυτήν τη βεβαία ελπίδα αντλούμε από τον ίδιο τον αναστημένο Χριστό, αλλά σήμερα και από τον εκλιπόντα Ιεράρχη Ανάργυρο, ο οποίος με τη ζωή και τα έργα του, κατά το επίγειο πέρασμα του ανάμεσα μας, άφησε τη σφραγίδα της μαρτυρίας της χριστιανικής του πίστης στον παθόντα, σταυρωθέντα, ταφέντα και αναστάντα Κύριο και Θεό μας.
Ο Επίσκοπος Ανάργυρος γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1937, χειροτονήθηκε ιερέας στις 11 Δεκεμβρίου 1961, και σε επίσκοπο στις 6 Αυγούστου 1975, και μέχρι τον Μάιο 2008 υπήρξε Αποστολικός Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος. Στα 33 χρόνια της αρχιερατείας του υπήρξε ένας γνήσιος, αυθεντικός και πιστός εργάτης του Χριστού και της Εκκλησίας, εμποτισμένος με το ενωτικό χριστιανικό πνεύμα των πρώτων ιδρυτών της κοινότητας μας.
Για τον Επίσκοπο Ανάργυρο ισχύουν τα λόγια του Κυρίου προς τον Φίλιππο: Γνήσιος, Ακακος χωρίς δόλο μέσα του. Με την απλότητα, την ταπεινοφροσύνη, το μειλίχιο του χαρακτήρα του, την αγιότητα του βίου του και την ορθή και συνετή κρίση του στάθηκε κοντά στους ιερείς, στις μοναχές, στους πιστούς της Εξαρχίας, Έλληνες και Μετανάστες, Ιρακινούς Χαλδαίους, Ουκρανούς, Ρουμάνους, αλλά ιδιαίτερα στους πτωχούς, τους απροστάτευτους και περιθωριακούς συνανθρώπους μας, και στους γέροντες του Οίκου φροντίδας των ηλικιωμένων ΒΗΘΑΝΙΑ στη Νέα Μάκρη, και στα Παιδιά με ειδικές ανάγκες στο Ίδρυμα για το Παιδί στη Νέα Μάκρη. Ως πρόεδρος επί σειρά ετών του Δ.Σ. του Νοσοκομείου «Παμμακάριστος» έδειξε ιδιαίτερη αγάπη και συμπαράσταση προς τους νοσηλευόμενους εκεί ασθενείς. Ως μέλος της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος έδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία στην ποιμαντική της Οικογένειας. Στον τρόπο διοικήσεως της εκκλησιαστικής του επαρχίας, υπήρξε γενικά χαμηλών τόνων.
Πέθανε πάμπτωχος, χωρίς καμιά προσωπική περιουσία, πλήν της πνευματικής κληρονομιάς αγάπης και αγιότητας που μάς άφησε. Στη ιδιόχειρη διαθήκη του γράφει ότι «ως εκ της ιδιότητος μου του Επισκόπου δεν απέκτησα ποτέ προσωπικά περιουσιακά στοιχεία».
Ας μου επιτραπεί να ομολογήσω ότι, ως διάδοχος του, ευλογήθηκα από τον Επίσκοπο Ανάργυρο ήδη από την πρώτη στιγμή της χειροτονίας μου, όπου γονατιστός του ζήτησα να με ευλογήσει και να με στηρίξει, πράγμα που έκανε με τόση πατρική αγάπη.
Όσοι τον γνώρισαν από κοντά, θεωρούν ότι ο θάνατος του, πέραν από την ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου της ζωής του, είναι ένα μήνυμα σιωπηρού και αθόρυβου μεγαλείου ζωής και θαυμαστής αξιοπρέπειας συμπεριφοράς του τέλους της. Στα τελευταία χρόνια της ασθένειας του έδωσε ακόμη μεγαλύτερη μαρτυρία υπομονής, γλυκύτητας, καρτερίας και αγάπης. Χριστιανά ήταν τα τέλη του, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Μέχρι το τέλος, που και ο ίδιος ήρεμα και με πνεύμα πίστεως προετοίμαζε, εννοούσε να έχει οικεία πορεία με Εκείνον που γεννήθηκε μεν στο άπλετο ουράνιο φως της Βηθλεέμ, αλλά βίωσε και τον Γολγοθά, φέροντας καρτερικά μαζί Του ως άλλος Κυρηναίος το δικό του σταυρό.
Η παρακαταθήκη που αφήνει σε όλους εμάς είναι το μήνυμα της ζωής ενός αγίου χριστιανού, αγίου ιερέα, αγίου επισκόπου. Η έκφραση της βιωματικής αντιλήψεως της πίστεως του στον Χριστό εμπλούτισε τον ίδιο, και τους εν Χριστώ αδελφούς του. Πνευματικός οδηγητής πολλών ψυχών, κληρικών, μοναχών και λαϊκών, νέων και ηλικιωμένων.
Πορευόταν προς το τέλος της επίγειας ζωής του πλήρως εγκαταλελειμμένος στο Θείο Θέλημα.
Τον παρελθόντα Δεκέμβριο εόρτασε το χρυσούν της Ιερωσύνης Ιωβηλαίον, τα 50 χρόνια Ιερωσύνης του (10 Δεκεμβρίου 1961, 10 Δεκεμβρίου 2011) και ο Πάπας Βενέδικτος Στ΄ του έστειλε τις αδελφικές ευχές του, επισημαίνοντας τη γόνιμη ποιμαντορία του και την ευδόκιμη διαδρομή του βίου του, συγχαίροντας τον από καρδίας.
Με αυτά τα δεδομένα, η αναγγελία του θανάτου του επισκόπου Αναργύρου δεν είναι πικρή είδηση, αλλά η ιστορία μιας επιτυχούς πορείας προς την Ανάσταση. Τον παρακαλούμε σήμερα να μην μάς εγκαταλείψει, αλλά να μείνει πάντα για όλους μας μεσίτης προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Ας μνημονευθεί επίσης ότι η αδελφή Κοινότητα της Ιεράς Μονής «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», πέραν της προσωπικής αφοσίωσης στο πρόσωπο του ασθενούς Ιεράρχου, δεν εφείσθη μεγάλων εξόδων, προκειμένου να καληφθεί με αρχιερατική αξιοπρέπεια η καθόλα δύσκολη περιπέτεια της υγείας του. Θα ήθελα, τέλος, να εκφράσω στον κατά σάρκα αδελφό του, π. Μιχαήλ, τα συλλυπητήρια της Κοινότητας μας, αλλά και τον θαυμασμό όλων μας για τη δική του μαρτυρία κοντά στον ασθενή επίσκοπο αδελφό του. Οι γιατροί μάς πληροφορούν ότι στην περίπτωση της νόσου Alzheimer, οι συγγενείς και οι φροντιστές του ασθενούς υποφέρουν εξίσου και πάρα πολύ.
Αξιαγάπητε Ιεράρχα Ανάργυρε,
Καθ΄ όλην την ζωήν σου, θέλησες να μιμηθείς – τολμώ να πω – ριζοσπαστικά τις ευαγγελικές προτροπές του Κυρίου. Μεταξύ άλλων, η απλότητα, η χρήση του απολύτως αναγκαίου, η οικειοθελής στέρηση των προσωπικών σου ανέσεων, η επιλογή του ουσιαστικού, ήσαν τα εργαλεία των επαφών σου με τους μη έχοντες. Η προτίμηση των επιλογών σου ήσαν οι μη κατέχοντες : οι πτωχοί. Και θέλησες να «θρέψεις τους πεινώντες, να ποτίσεις τους διψώντες, να ενδύσεις τους γυμνούς» (Ματθ. κε΄ 35-36).
Παραδειγματισμένοι από την μαρτυρία αυτήν της ζωής σου, και επιθυμώντας – κατ΄αυτήν την ιερή στιγμή του ενταφιασμού σου – να σεβαστούμε τις επιλογές σου, δεν σε περιβάλλουμε με το σάβανο των ευόσμων ανθέων, δεν σε καλύπτουμε με κενόδοξο ανθόκηπο, αλλά τοποθετούμε ΕΝΏΠΙΟΝ ΣΟΥ άλλου είδους «σάβανο» : της ελεημοσύνης. Στο όνομά σου, δηλαδή, προσκαλούμε τους πάντες, αντί να σε τυλίξουμε στα άνθη, να καταθέσουμε το αντίτιμον του κόστους των ανθέων υπέρ των ενδεών και των απόρων των Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων, που όσο ζούσες διακονούσες ως πρόεδρος, με ευαγγελική αγάπη, Έτσι, η όλη εξόδιος ακολουθία, ενώ τιμά εσέ τον θανόντα, εμείς δεν «τυρβάζομεν περί πολλά» (Λου. ι’, 41). Επίτρεψέ μας, λοιπόν, να σου δώσουμε την ευκαιρία να απλώσεις – και ως θανών – το ευεργετικό σου χέρι προς απόρους. Ιδιαίτερα κατ΄αυτήν την επώδυνη περίοδο της οικονομικής δυσπραγίας και των συσσιτίων.
Αξιομακάριστε και αείμνηστε επίσκοπε Ανάργυρε, εκεί που βρίσκεσαι κοντά στον Ουράνιο Πατέρα, μεταμορφωμένος με τη λάμψη του θεϊκού φωτός, ας μεσιτεύεις για μας. Αιωνία σου η μνήμη.
