Γ’ ΚΥΡΙΑΚΗ Τεσσαρακοστής, κύκλος Γ’
Λειτουργία για την Ημέρα ΚΑΡΙΤΑΣ
Ο καρπός «Μη γογγύζετε»!
Ένα γεγονός δυσάρεστο, ανέφεραν οι μαθητές στον Ιησού – τη σφαγή ανθρώπων την ώρα που λάτρευαν τον Θεό –, και ο Ιησούς τους ανέφερε ένα άλλο δυσάρεστο γεγονός – το θάνατο εργατών από τον πύργο που γκρέμισε επάνω τους.
Τέτοια γεγονότα έχομε κι εμείς σήμερα, συνεχώς: εργατικά ατυχήματα, ταξιδιωτικά και τροχαία δυστυχήματα, εγκληματικές ενέργειες, αρρώστιες, πολέμους, και τόσα άλλα! Και ο Ιησούς θέτει και σ’ εμάς το ερώτημα, διότι ξέρει ότι κι εμείς κάνομε τέτοιες σκέψεις: «Ήταν άραγε περισσότερο αμαρτωλοί αυτοί, από ό,τι οι άλλοι, που δεν έπαθαν το ίδιο;».
Και μας απαντάει αποφασιστικά: ΟΧΙ. Αλλά επειδή εμείς είμαστε επιπόλαιοι, και καθησυχάζομε εύκολα τον εαυτό μας, προσθέτει ο Ιησούς με επιμονή και στις δύο περιπτώσεις: «Αλλά εάν δεν μετανοήσετε, όλοι σας θα χαθείτε με παρόμοιο τρόπο».
Σ’ αυτά τα λόγια, πρέπει να παραμείνομε και εμείς, και να τα μελετήσομε για να μην αποκοιμηθούμε στη ζωή μας. Εμείς δηλαδή, με τι τρόπο κινδυνεύομε να χαθούμε;
Όπως εκείνοι έχασαν την επίγεια ζωή τους, χωρίς να το περιμένουν, έτσι κι εσείς – μας λέει ο Χριστός – θα χάσετε την επουράνια ζωή σας, παρόλο που νομίζετε ότι δεν θα τη χάσετε.
Μα πώς; Εμείς πηγαίνομε κάθε Κυριακή στη Λειτουργία· κάνομε στα παιδιά κατήχηση, εργαζόμαστε στην Κάριτας, είμαστε στο ενοριακό Συμβούλιο, γίναμε ιερείς ή μοναχοί ή επίσκοποι. Είναι δυνατόν να χαθούμε;
ΝΑΙ, μας λέει ο Χριστός. Θα χαθείτε εάν δεν έχετε καρπούς, όπως η συκιά που δεν έκανε καρπούς! Καλά, και δεν είναι καρποί τα έργα που κάνομε;
Για να πω την αλήθεια, ναι, αυτά που ανέφερα μπορούν να είναι καρποί, που θα τους εκτιμήσει ο Θεός. Αλλά και η συκιά είχε μεγάλο κορμό λόγω της ηλικίας της, είχε μεγάλα κλαδιά, πλούσιο φύλλωμα και έκανε μεγάλη δροσιά. Αλλά από τη συκιά δεν περιμένομε κλαδιά και φύλλα. Εμείς φυτεύομε τη συκιά για να μας δώσει σύκα, πολλά και γλυκά. Αυτοί είναι οι καρποί της συκιάς.
Ποιοι πρέπει να είναι οι δικοί μου καρποί, οι δικοί σου καρποί;
֍֍֍
Οφείλω να πω ότι ανάλογα με τη ζωή του καθενός μας, και τις ευθύνες που έχομε, και την αποστολή που αναλάβαμε, οι καρποί που περιμένει ο Θεός από μας: διαφέρουν.
Άλλους καρπούς καλείται να παρουσιάσει ο επίσκοπος ή ο ιερέας, άλλους ο σύζυγος ή η σύζυγος, άλλους ο πατέρας ή η μητέρα, ο εργάτης, ο τεχνίτης, ο διευθυντής, η καθαρίστρια, ο γιατρός, ο δικαστής, ο πολιτικός, κλπ.
Υπάρχουν όμως και κοινοί καρποί που πρέπει να τους αποδώσομε όλοι, όπως η πίστη, η πιστότητα, η υπακοή, η γενναιοδωρία, η συγχωρητικότητα, η σταθερότητα, η γενναιοδωρία, το πνεύμα φτώχειας, η προσευχή, …..
Ο Λόγος του Θεού όμως, μας μιλάει σήμερα για ένα συγκεκριμένο καρπό, τον οποίο δεν απέδωσαν κάποιοι από τον Λαό του Θεού στην έρημο, γι’ αυτό και δεν μπόρεσαν να μπουν στη γη της επαγγελίας, στην πατρίδα που ο Θεός υποσχέθηκε να τους χαρίσει, αλλά πέθαναν στην έρημο.
Ο καρπός αυτός που πρέπει να αποδώσομε, αντιστοιχεί σε ένα ελάττωμα πολύ συνηθισμένο, που είναι απόλυτη ανάγκη να το καταπολεμούμε· ένα ελάττωμα, που συνήθως δεν το εξομολογούμαστε, και επομένως για το οποίο δεν μετανοούμε, γι’ αυτό και δεν το καταπολεμούμε, γι’ αυτό και δεν αποδίδομε τον καρπό που περιμένει ο Κύριος από μας.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα κίνδυνο: να νομίζομε ότι βαδίζομε σωστά, έτοιμοι για τη Βασιλεία των ουρανών, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει αυτό που μας περιγράφει ο απόστολος Παύλος: «Ο Θεός δεν ευαρεστήθηκε από τους περισσότερους από αυτούς, και έπεσαν νεκροί στην έρημο».
Ποιο είναι λοιπόν το ελάττωμα που πρέπει να καταπολεμούμε, ώστε να αποδώσομε τον αντίστοιχο καρπό που περιμένει από μας ο Κύριος;
֍֍֍
Μας γράφει ο απόστολος Παύλος: «Μήτε να γογγύζετε, όπως κάποιοι απ’ αυτούς γόγγυσαν και χάθηκαν από τον εξολοθρευτή».
«Μη γογγύζετε»! Γογγύζω ή βογγάω, σημαίνει: βγάζω ένα βαθύ ήχο πόνου ή δυσφορίας. Λέμε για κάποιον: «Κάνει όλες τις βαριές δουλειές, χωρίς να γογγύζει». Γογγύζω λοιπόν σημαίνει: δεν δέχομαι την κατάστασή μου, επαναστατώ μ’ αυτό που μου συμβαίνει, και γι’ αυτό παραπονιέμαι.
«Μη γογγύζετε»! Μην παραπονιέστε! Μη μουρμουρίζετε! Εμείς γογγύζομε; Παραπονιόμαστε; Μουρμουρίζομε;
Αν σκεφθούμε τους άλλους γύρω μας, θα θυμηθούμε πόσες φορές μας κάνουν παράπονα, πόσες φορές μουρμουρίζουν, διότι δεν είναι ευχαριστημένοι από την οικογενειακή τους κατάσταση, από την εργασία τους, από την υγεία τους, από τη συμπεριφορά του ενός ή του άλλου! Ίσως έχουν δίκιο, αλλά μουρμουρίζουν, γογγύζουν.
Από αυτά τα παραδείγματα των άλλων, μπορούμε να συνειδητοποιήσομε πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι γογγύσαμε, μουρμουρίσαμε, παραπονεθήκαμε, δείξαμε ότι δεν δεχόμαστε την κατάστασή μας. Παρόλα αυτά, πηγαίνομε στον Δρόμο του Σταυρού, και λέμε τόσο ωραία και συγκινητικά λόγια στον Ιησού Χριστό που υποφέρει! Και τη Μεγάλη Παρασκευή θα έλθομε στην Σταυροπροσκύνηση και στον Επιτάφιο.
Αλλά ο Ιησούς Χριστός, αδελφοί μου, έπαθε και πέθανε «σαν άφωνο αρνί», χωρίς να βγει παράπονο από το στόμα του. Πόσο είμαστε μαθητές αυτού του Χριστού; Πόσο μαθαίνομε από τον Χριστό, ώστε να μην παραπονιόμαστε; να μη γογγύζομε;
Μας λέει ο Παύλος: «Κάποιοι από αυτούς γόγγυσαν και χάθηκαν από τον εξολοθρευτή. Όλα αυτά συνέβησαν σ’ εκείνους για τη νουθεσία τη δική μας. Εκείνος λοιπόν που νομίζει ότι στέκεται (ότι βαδίζει σωστά), ας προσέχει να μην πέσει»!
Κάθε φορά που γογγύζομε, που παραπονιόμαστε, που μουρμουρίζομε, πέφτομε στην αμαρτία!
֍֍֍
Και ένα τελευταίο ερώτημα: Γιατί άραγε έχω ανάγκη να αγωνιστώ, για να νικήσω αυτό το ύπουλο ελάττωμα του γογγυσμού; του παραπόνου; της μουρμούρας;
Ας έλθομε στο πρώτο ανάγνωσμα, όπου ακούσαμε να εμφανίζεται ο Θεός στον Μωυσή. Και τι του λέει;
«Είμαι ο Θεός των πατέρων σας: ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ. Ήρθα να σας ελευθερώσω από τη σκλαβιά, και να σας οδηγήσω στην πατρίδα που υποσχέθηκα στους πατέρες σας».
Ο Παύλος μας επισημαίνει ότι πολλοί απ’ αυτούς δεν έφθασαν στη γη της υπόσχεσης.
Και ο Χριστός μας προειδοποιεί: «εάν δεν μετανοήσετε (εάν δεν αλλάξετε και δεν συμμορφωθείτε), όλοι σας θα χαθείτε κατά παρόμοιο τρόπο».
«Η δική μας πατρίδα βρίσκεται στους ουρανούς», μας έλεγε ο απόστολος Παύλος την προηγούμενη Κυριακή. Είναι η Βασιλεία των ουρανών, για την οποία μας μιλάει Χριστός με τόσες παραβολές.
Η Τεσσαρακοστή, αδελφοί μου, είναι η περίοδος που μας βοηθάει να συνειδητοποιήσομε ότι ζούμε στη γη για να φθάσομε στην αιώνια πατρίδα μας, για την οποία ο Χριστός έδωσε τη ζωή του στο σταυρό και αναστήθηκε, και αναλήφθηκε στους ουρανούς για να μας ετοιμάσει μια θέση, και πάλι θα έλθει να μας πάρει μαζί του, ώστε όπου είναι εκείνος να είμαστε και εμείς.
Εμείς το θέλομε αυτό;
«Μη γογγύζετε», διότι αυτοί που γόγγυζαν δεν έφθασαν στην πατρίδα!!! ●●●
