Κατά τη δεύτερη εβδομάδα μετά το Πάσχα, στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε η ετήσια τριήμερη συνάντηση μεταξύ των Ιερέων και Επισκόπων της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα. Ήταν μέρες αδελφοσύνης, μοιρασιάς, ανταλλαγής απόψεων, προσευχής και ακοής διαφόρων ομιλιών, οι οποίες είχαν ως κατευθυντήρια γραμμή και κύριο θέμα διάφορες σκέψεις για τη μορφή του ιερέα, ως δημιουργού εκκλησιαστικής κοινωνίας και χριστιανικής πορείας με τον Επίσκοπο, με τους συναδέλφους ιερείς και με τους λαϊκούς πιστούς.
Ένας από τους ιερείς στην ομιλία του παρουσίασε διαφόρους τύπους, σχεδόν εικόνες, μεταξύ των σχέσεων του κλήρου με τους λαϊκούς, στη ζωή της Εκκλησίας, σχέσεων συνεργασίας, δράσης και πορείας μαζί με την Εκκλησία του Χριστού· προς το ακροατήριό του συνέστησε επίσης κατά την παρούσα στιγμή τον κίνδυνο της ζωής της Εκκλησίας «να κληρικοποιεί» τους λαϊκούς, ή «να λαϊκοποιεί» τον κλήρο, επιμένοντας καθαρά στη δήλωση ότι η Εκκλησία δεν ανήκει ούτε στον κλήρο, ούτε στους λαϊκούς, αλλά ανήκει στον Χριστό, ο οποίος είναι η κεφαλή της, ο νυμφίος της, ο οδηγός της. Επιπλέον, κατά την ομιλία του χρησιμοποίησε την εικόνα της λαμπάδας ελαίου και πρότεινε να βλέπουμε τον ρόλο του ιερέα ως ρόλο της λαμπάδας (η οποία εμπεριέχει το έλαιο), και τον ρόλο των λαϊκών πιστών, ως το ρόλο του ελαίου.
Η εικόνα αυτή μου φάνηκε αμέσως πολύ επιβλητική, αυτή καθεαυτή και με οδήγησε να την εμβαθύνω και να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα: «και μέσα στην λαμπάδα, το φιτίλι ποιός είναι;». Δεχόμενος την εγκυρότητα και την ωραιότητα της λαμπάδας του ελαίου, προτείνω να βλέπουμε το φιτίλι ως εικόνα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού ο οποίος πάσχει, πεθαίνει και ανασταίνεται ο οποίος κάνει την λαμπάδα να καίει και να φωτίζει και να γίνεται παρών στην εικόνα της Εκκλησίας, διαμέσου των ιερών μυστηρίων και διαμέσου των αδελφών μας.
Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι μονάχα λαμπάδα, ούτε μονάχα έλαιο, αλλά είναι ταυτόχρονα και οι δύο αυτές πραγματικότητες, έχοντας στη μέση το φιτίλι και ποτέ χωρίς αυτό. Και τι πράγμα, ή ποιόν παρουσιάζει η λαμπάδα, μαζί με το έλαιο και το φιτίλι; Η αναμμένη λαμπάδα εξυψώνει, υποδείχνει το Φως, δηλαδή τον Χριστό και Κύριό μας, Φως του κόσμου, φως ιλαρόν της αγίας δόξας του Πατέρα. Ο Κύριος, με την ανθρώπινη φύση του και διαμέσου αυτής της ανθρώπινης φύσης (η λαμπάδα δεν ανάβει ποτέ χωρίς φιτίλι), μαζί με το έλαιο και μέσα στην λαμπάδα, γίνεται το Φως του Κόσμου. Αν ήμασταν μονάχα λαμπάδα, αν ήμασταν μονάχα έλαιο θα ήμασταν όργανα άχρηστα, αυτά καθαυτά. Έλαιο, στην λαμπάδα και φιτίλι και τα τρία μαζί, αναμμένα από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, φανερώνουν Εκείνον, ο οποίος είναι το Φως για τους ανθρώπους.
Έπειτα η λαμπάδα, από τη στιγμή που ανάβει μέσα της η φλόγα, από τη στιγμή κατά την οποία ανάβει η φλόγα της, η ίδια η λαμπάδα σχεδόν εξαφανίζεται, το ίδιο το έλαιο σχεδόν επισκιάζεται και η λαμπάδα και το έλαιο επισκιάζονται από το Φως. Ασφαλώς συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά σε ένα δεύτερο βαθμό, μέσα στη σκιά, ώστε να λάμπει το Φως, να λάμπει Εκείνος που είναι το Φως.
Με αυτήν την έννοια προτείνω την εικόνα της λαμπάδας ως πρότυπο της συνοδικής μας πορείας με τον Χριστό, μαζί και δίπλα με τον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία, μία εικόνα στην οποία η ίδια η λαμπάδα και το έλαιο πρέπει σχεδόν να εξαφανιστούν, για να βλέπουμε μονάχα τη φλόγα στο αναμμένο φιτίλι, διαμέσου της ανθρώπινης φύσης του Χριστού και με αυτόν τον τρόπο να φανερώνει το Φως που φωτίζει τον κόσμο.
Εφαρμόζοντας την ωραία αυτή εικόνα της λαμπάδας στην ίδια την Εκκλησία θα έλεγα ότι όσοι είναι καλεσμένοι να είναι λαμπάδες, δηλαδή, δοχεία του ελαίου, και όσοι είναι καλεσμένοι να είναι το έλαιο ζωής της Εκκλησίας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι Εκείνος, ο Κύριος, διαμέσου του φιτιλιού, διαμέσου των ιερών μυστηρίων, στο άκουσμα και στο κήρυγμα του Λόγου του, και στα πρόσωπα των αδελφών μας, παρουσιάζεται ως Φως των λαών, Φως του κόσμου.
π. Εμμανουήλ Νιν
Αποστολικός Έξαρχος
