Το υπενθύμισε πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος: «Πολλές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι η αγιότητα προορίζεται για εκείνους που είναι σε θέση να κρατήσουν αποστάσεις από τις συνηθισμένες ασχολίες …. Δεν είναι όμως έτσι. Το συνηθισμένο πρότυπο της αγιότητας είναι αυτό της διπλανής πόρτας, το οποίο, ναι μεν επιστρατεύει όλη την δύναμη της πίστης για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Θεού, αλλά είναι τέτοιο διότι απευθύνεται στη ζωή του καθενός».
Μερικοί από αυτούς τους πραγματικούς χριστιανούς «της διπλανής πόρτας»και μάλιστα νέοι στην ηλικία, θα ανακηρυχτούν άγιοι κατά την διάρκεια του Ιωβηλαίου Έτους που έχει, ήδη,αρχίσει.
Pier Giorgio Frassati, ένας άγιος ορειβάτης
Ο Pier Giorgio Frassati (1901 – 1925), φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Τορίνο όπου και γεννήθηκε, ήταν στρατευμένος σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και γι’ αυτό εντάχθηκε σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ώστε να βοηθήσει καλύτερα τους φτωχούς και τους λιγότερο τυχερούς που ζούσαν στη γενέτειρά του.
Ταυτόχρονα, ο Pier Giorgio ήταν δεινός ορειβάτης. Συχνά, με τους φίλους του, αναρριχόταν στις πανέμορφες ιταλικές Άλπεις. Ήταν επίσης ικανός κολυμβητής και αθλητής, γνωστός κυρίως για την ενασχόλησή του με τέτοιου είδους κοινωνικές δραστηριότητες, με μια σειρά από ομοϊδεάτες του. Η φιλανθρωπική του δράση προς τους άλλους δεν είχε όρια, καθώς ταυτιζόταν και βοηθούσε τους φτωχούς και τους ασθενείς από την παιδική του ηλικία. Ο Ιωάννης Παύλος ο 2ος που τον ανακήρυξε μακάριο, τον ονόμασε: «Άνθρωπο των Οκτώ Μακαρισμών του Ευαγγελίου».
Ο Καρδινάλιος Semeraro, υπεύθυνος του τομέα της ανακήρυξης αγίων είπε πρόσφατα: «Ο Μακαριστός Giorgio Frassati ήταν ένας νέος ανάμεσα στους νέους, φίλος όλων, λάτρης του αθλητισμού, της ποίησης και της ορειβασίας. Υπάρχει όμως και ένα στοιχείο καινοτομίας και αυτό είναι το γεγονός ότι προσπάθησε να αντιπαραβάλει την αξία της πίστης με όλο το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας, εργαζόμενος φιλανθρωπικά σε κάθε τομέα: στους πανεπιστημιακούς κύκλους, στον εργασιακό χώρο, στον τύπο, στην πολιτική και κομματική δέσμευση και όπου ήταν απαραίτητο να υπερασπιστεί τις κοινωνικές ελευθερίες, προσπαθώντας πάντα να συλλάβει και να υποδαυλίσει τον συνεταιρισμό, ως χριστιανική φιλία, που προορίζεται για τη γέννηση μιας κοινωνικής δράσης εμπνευσμένης από την πίστη».
Ο Pier Giorgio Frassati θα ανακηρυχθεί άγιος στις 3 Αυγούστου 2025, με την ευκαιρία του Ιωβηλαίου της Νεολαίας.
Carlo Acutis, ένας άγιος λάτρης της πληροφορικής
Ο Μακαριστός Carlo Acutis αποτελεί πρότυπο χριστιανικής ζωής για τους νέους της εποχής μας, γνωστός και στους καθολικούς κύκλους στην Ελλάδα. Η επίσκεψη της μητέρας του στον καθολικό καθεδρικό ναό της Αθήνας έχει μείνει αξέχαστη.
Γεννημένος στο Λονδίνο το 1991, πέθανε στο Μιλάνο στις 12 Οκτωβρίου 2006. Ήταν ένας εξαιρετικός νέος που έζησε την πίστη του με βαθιά ένταση και ωριμότητα.
Ο Carlo διακρίθηκε για τον ευχάριστο χαρακτήρα του, τις ικανότητές του στους υπολογιστές και την ευλάβεια στην Αγία Ευχαριστία, η οποία έγινε κεντρικό θέμα της ζωής του.
Από νεαρή ηλικία, έδειξε μεγάλη αγάπη για τον Ιησού και έντονη πνευματικότητα. Συμμετείχε καθημερινά στην Θεία Λειτουργία με μεγάλη ευλάβεια. Ήταν ένα πολύ ευαίσθητο αγόρι για τα βάσανα των άλλων και συμμετείχε ενεργά στη βοήθεια των απόρων. Ο Carlo ήταν επίσης μεγάλος λάτρης των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Χρησιμοποίησε τις ικανότητές του για να διαδώσει την πίστη δημιουργώντας ιστοσελίδες αφιερωμένες στα θαύματα της Αγίας Ευχαριστίας. Την ιστοσελίδα του «Ευχαριστιακά θαύματα στον κόσμο», επισκέφθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη.
Πέθανε σε ηλικία 15 ετών από οξεία λευχαιμία. Ο θάνατός του προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον και θαυμασμό παγκοσμίως. Η ζωή του Carlo Acutis είναι ένα μήνυμα ελπίδας και αγάπης για τον Θεό. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς την πίστη αυθεντικά και με συνέπεια, ακόμη και στην καθημερινή ζωή.
Θα ανακηρυχτεί Άγιος στις 27 Απριλίου κατά την διάρκεια του Ιωβηλαίου για τους εφήβους.
Η αδελφή Clare Crockett,
μία ηθοποιός που ανακάλυψε τον Εσταυρωμένο
Μια άλλη νεαρή εξαιρετική περίπτωση αγιότητας είναι η αγγλίδα (γεννήθηκε στην Βόρεια Ιρλανδία) Clare Crockett (1982-2016). Την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025 στον Καθεδρικό Ναό της Alcalá de Henares στην Ισπανία, ξεκίνησε η διαδικασία ανακήρυξης της αγιοσύνης της, που προβλέπεται να είναι εξαιρετικά σύντομη. Πρόκειται για μια νεαρή αδελφή ενός νέου μοναχικού τάγματος.
Η ιστορία αυτής της νεαρής αδελφής παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο επειδή είναι σύγχρονη, αλλά και επειδή είναι παρόμοια, τουλάχιστον ως προς την προέλευσή της, με εκείνη πολλών άλλων νέων ανθρώπων. Γεννημένη σε καθολική οικογένεια, η Clare είχε σύντομα σταματήσει να εκκλησιάζεται όπως και πολλοί νέοι της εποχής μας, όχι τόσο για κάποιον ιδιαίτερο λόγο απόρριψης της πίστης, αλλά απλώς επειδή είχε άλλα ενδιαφέροντα.
Από την παιδική της ηλικία η Clare έτρεφε την ιδέα να γίνει μία μεγάλη σταρ του κινηματογράφου και εργαζόταν σκληρά για να το πετύχει. Αρκεί να αναφέρουμε ότι όταν ήταν μόλις 15 ετών, είχε ήδη προσληφθεί ως παρουσιάστρια σε ένα από τα κορυφαία νεανικά τηλεοπτικά προγράμματα του Ηνωμένου Βασιλείου και, όταν ήταν 17 ετών, ένα αμερικάνικο κανάλι, το Nickelodeon Channel, ενδιαφέρθηκε επίσης για εκείνη. Εν ολίγοις, η καλλιτεχνική ζωή του νεαρού κοριτσιού απογειωνόταν, όπως ακριβώς είχε σχεδιάσει, όταν κάτι στη ζωή της άλλαξε για πάντα. Αυτό συνέβη το 2000.
Εκείνη τη χρονιά, εντελώς τυχαία η Clare, εξαιτίας μίας παρεξήγησης με μία φίλη της, κατέληξε στην Ισπανία. Νόμιζε ότι επρόκειτο για ένα τουριστικό ταξίδι και σοκαρίστηκε όταν ανακάλυψε, ότι επρόκειτο για πνευματικές ασκήσεις.
Συνέβη όμως κάτι που άλλαξε τη ζωή της. «Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη –θα πει η ίδια- δεν είδα χορωδίες αγγέλων ή ένα λευκό περιστέρι να κατεβαίνει από το ταβάνι και να πέφτει πάνω μου, αλλά ήμουν σίγουρη ότι ο Κύριος ήταν στο σταυρό για μένα».
Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και πέρασε τις πρώτες ημέρες κάνοντας ηλιοθεραπεία και καπνίζοντας. Τη Μεγάλη Παρασκευή, κάποιος της είπε: «Clare, σήμερα πρέπει να έλθεις και εσύ στην εκκλησία, είναι Μεγάλη Παρασκευή». Απρόθυμα μπήκε στην εκκλησία, αλλά έμεινε στο τελευταίο κάθισμα.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της Μεγάλης Παρασκευής, οι πιστοί προσκυνούν και φιλούν τον Εσταυρωμένο. Η Clare ενώθηκε μαζί τους. Ήταν μια απλή χειρονομία, αλλά μετατράπηκε σε ένα σημείο που άλλαξε τη ζωή της. Όταν τελείωσε η λειτουργία, μια αδελφή τη βρήκε να κλαίει καθώς επαναλάμβανε: “Πέθανε για μένα. Με αγαπάει! Γιατί δεν μου το έχει πει ποτέ κανείς αυτό;». Η Clare είχε καταλάβει πόσο πολύ την αγαπούσε ο Κύριος και πόσα είχε κάνει γι’ αυτήν. Είχε καταλάβει ότι «η αγάπη ανταποδίδεται μόνο με την αγάπη» και ότι η αγάπη που της ζήτησε ο Κύριος σήμαινε πλήρη δωρεά. Και γι’ αυτό ασπάστηκε τη μοναχική ζωή.
Η αδελφή Clare, στην οποία θα αφιερωθεί μία ταινία, η «All or Nothing», στάλθηκε σε μια κοινότητα στο Εκουαδόρ, συγκεκριμένα σε ένα σχολείο στην Playa Prieta, όπου διδάσκονταν φτωχά παιδιά. Εκτός από τη διδασκαλία, αφιερώθηκε στο ενοριακό έργο και στη βοήθεια πολλών φτωχών οικογενειών. Και ήταν ακριβώς στο Εκουαδόρ, όπου το 2016, από ισχυρή σεισμική δόνηση κατέρρευσε ένα κτίριο στο οποίο διέμεναν τέσσερις μοναχές και επτά κορίτσια. Τρεις μοναχές και δύο κορίτσια διασώθηκαν και βρέθηκαν ζωντανά. Η αδελφή Clare και πέντε κορίτσια παρέμειναν κάτω από τα ερείπια μέχρι την επόμενη ημέρα.
Η αδελφή Clare βρέθηκε κάτω από τα ερείπια κρατώντας τις χορδές μιας κιθάρας: Το τελευταίο πράγμα που έκανε στη ζωή της ήταν να παίξει και να τραγουδήσει για τον Ιησού. Όλοι θυμούνται την Sr. Clare με μια κιθάρα στο χέρι, τη μεγάλη της σύντροφο στον ευαγγελισμό. Τη θυμούνται να τραγουδάει και να τραγουδάει, ακόμη και μέχρι του σημείου να χάνει τη φωνή της, και, ακόμη και τότε, συνέχιζε να τραγουδάει, παρά τη ζέστη και την κούραση.
Μερικές μέρες πριν πεθάνει είχε γράψει σε ένα κομμάτι χαρτί: «Κάθε τι που θα μπορούσε να είναι δύσκολο, με γεμίζει χαρά, γιατί με φέρνει πιο κοντά στον Κύριο… Πέρασα αρκετή ώρα μπροστά στο σταυρό ζητώντας τη χάρη να μην ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ,όλα όσα ο Κύριος και η Παναγία υπέφεραν για μένα».
Την ημέρα πριν από τον θάνατο της, κατά τη διάρκεια του γεύματος, η αδελφή είχε μια συζήτηση για το θάνατο, διατυπώνοντας τα εξής λόγια: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Γιατί να φοβάμαι τον θάνατο, αν πάω σ’ Εκείνον με τον οποίο λαχταρούσα να είμαι όλη μου τη ζωή;». Τη στιγμή του θανάτου της, ήταν 33 ετών.
Αυτοί και τόσοι άλλοι, θα μας συνοδευόσουν κατά τη διάρκεια του Αγίου Έτους.
Ιωάννης Σπιτέρης
Πηγή: Web
