Σεβασμιότατε Savio Hon Tai Fai, Αποστολικέ Νούντσιε στην Ελλάδα,
Σεβασμιότατε Σεβαστιανέ, Αρχιεπίσκοπε Καθολικών Αθηνών,
ομού με του Σεβασμιοτάτου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου πρώην Αθηνών,
Σεβασμιότατοι Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος,
Σεβαστοί Ιερείς, Μοναχοί και Μοναχές,
Αγαπητοί αδελφοί εν Κυρίω!
- Συναχθήκαμε απόψε για να τελέσουμε την Ευχαριστία του Κυρίου, τρεφόμενοι στην τράπεζα του Λόγου καθώς και του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ταυτοχρόνως ανανεώνουμε τον θαυμασμό μας για το γεγονός πως είμαστε ΕΚΚΛΗΣΙΑ, δηλαδή λαός που έχει κληθεί, που έχει καλεστεί από τη φωνή του Κυρίου. Δεν έχει σημασία αν είμαστε ένα μικρό ποίμνιο, το σημαντικό είναι πως ο Κύριος μέσα στην ιστορία της σωτηρίας έδειξε την ευαρέσκειά του στους μικρούς και τους ταπεινούς στην καρδιά, διότι αυτοί είναι ικανοί να δεχτούν το μήνυμα της παρουσίας του. Αντί να κοιτάζουμε την αριθμητική παρουσία μας ή να απαριθμούμε τα προβλήματα και τις ελπιδοφόρες προσδοκίες που ασφαλώς και δεν λείπουν, ας μας δίνεται κάθε μέρα η χάρη να νιώθουμε θαυμασμό για το πολύτιμο δώρο της πίστεως που λάβαμε και που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε την πορεία μας μαρτυρώντας το Ευαγγέλιο ως αποστολή μας και μοναδική ανταμοιβή μας.
- Μας το υπενθυμίζει καλά το ευαγγελικό απόσπασμα που μόλις ακούσαμε, δηλαδή η αφήγηση της θεραπείας των δέκα λεπρών εκ των οποίων μόνο ένας, ένας Σαμαρείτης, επιστρέφει για να ευχαριστήσει τον Ιησού. Στην αρχή όλοι αυτοί οι λεπροί ύψωσαν μια δυνατή κραυγή, που γεννιέται από την επίγνωση της ανάγκης τους, η οποία ήταν συνδεδεμένη με την αρρώστια που τους ταλαιπωρούσε και τους υποχρέωνε να μένουν έξω από τις πόλεις και τα χωριά. Ενώπιον του Κυρίου ο καθένας από εμάς, κάθε μέρα, μπορεί να ομολογεί τη δίψα του να σωθεί και να ελευθερωθεί: από τα εξωτερικά οδυνηρά προσκόμματα, όπως οι ασθένειες ή η φτώχεια, αλλά προπάντων από τα εσωτερικά προσκόμματα και ιδιαιτέρως από την αμαρτία. Αυτή η κραυγή ικεσίας έχει τη δύναμη να μας κρατά ταπεινούς και να καθιστά την καρδιά μας διάπλατα ανοιχτή προς τον Θεό.
- Η πίστη των δέκα λεπρών τους οδηγεί να δείξουν εμπιστοσύνη στον λόγο του Κυρίου, ο οποίος τους αποστέλλει στους ιερείς ώστε αυτοί, σύμφωνα με την τότε παράδοση, να πιστοποιήσουν την επιτελεσθείσα θεραπεία, ενσωματώνοντάς τους και πάλι στην κοινότητα: και είναι προχωρώντας, δηλαδή κάνοντας μια πορεία, που αυτοί επανακτούν την υγεία τους, διότι ο Ιησούς εμπρός τους δεν επιτελεί καμία πράξη παρά μόνο περιορίζεται να τους μιλήσει. Μόνο όταν έχουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο και κάνοντας ένα βήμα μετά το άλλο μπορούμε να λάβουμε τη σωτηρία, αλλά εναπόκειται σ’ εμάς να ανοίξουμε τα μάτια αναγνωρίζοντας τη δωρεά που μας έγινε. Μόνο λοιπόν σε έναν από αυτούς συνέβησαν όλα αυτά, ο οποίος έδειξε μια ώριμη πίστη, επειδή επιστρέφει στον Ιησού που τον θεράπευσε, στον Ιησού που είναι η αρχή και η πηγή κάθε αγαθού. Και μάλιστα αυτός ο ένας ήταν Σαμαρείτης, τον οποίο θεωρούσαν αιρετικό και εκτός της σωτηρίας του λαού Ισραήλ, σύμφωνα με τη νοοτροπία της εποχής εκείνης.
- Αυτό μας βοηθά να έχουμε μια ευρύτερη και βαθύτερη θέαση της Εκκλησίας, της οποίας η μοναδική βεβαιότητα είναι ότι στο κέντρο πρέπει να παραμείνει ο Κύριος Ιησούς Χριστός: Αυτόν πρέπει να αναζητούμε, να κηρύττουμε, να αναγγέλλουμε, να αγαπούμε, να αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο των φτωχών και όσων έχουν ανάγκη, Αυτόν να υπηρετούμε και τέλος να τον προσδοκούμε ως Εκείνον που ήλθε άλλοτε, έρχεται σε κάθε καιρό, και θα έλθει την έσχατη ημέρα κατά την ένδοξη επιστροφή του. Όλες οι θεσμικές δομές μας, καθ’ όλα αναγκαίες, πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και να φανερώνουν όσα πριν λίγο απαριθμήσαμε, σ’ εκείνη την αναπνοή κοινωνίας που είναι αντανάκλαση της Τριαδικής ζωής σ’ εμάς, και σ’ εκείνη τη συνοδική διάσταση που κατευθύνει τα βήματά μας μέσα στην ιστορία. Σ’ αυτή την πορεία έχουμε επίγνωση των συνανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας: εκείνους τους πολλούς που έγιναν δεκτοί στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, και που χτυπούν τις πόρτες της Ευρώπης αναζητώντας μια νέα ελπίδα για τον εαυτό τους και για την οικογένειά τους, και τους οποίους οφείλουμε να βοηθήσουμε ώστε να συμβάλλουν κι εκείνοι στην οικοδόμηση μια ορθής και δίκαιης κοινωνίας για τους κατοίκους αυτής της παλαιάς και ίσως γηρασμένης Ηπείρου.
- Αν ο Ιησούς είναι στο κέντρο, δεν μπορεί παρά να φλέγεται η καρδιά μας όπως η καρδιά των μαθητών της Εμμαούς, αλλά προπάντων όπως ο Απόστολος Παύλος, πρότυπο και υπόδειγμα του χριστιανού, ο οποίος καλείται να βιώσει την ευαγγελίζουσα αποστολή. Ο πάπας Φραγκίσκος θέλησε να υπενθυμίσει πως αυτή η αποστολή δεν είναι προνόμιο των κληρικών ή εκείνων που αναχωρούν σε ιεραποστολή προς τα Έθνη, αλλά είναι καθήκον κάθε βαπτισμένου στην καθημερινή του ζωή, σύμφωνα με το χάρισμα και την ιδιαίτερη κλήση του καθενός. Ο Άγιος Πατέρας, ο οποίος μου ζήτησε να σας αποστείλω τον χαιρετισμό του και την ευλογία του, υπενθύμισε την παρουσία του Παύλου στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της κατήχησης της περασμένης Τετάρτης, 6 Νοεμβρίου: «Ο Παύλος επιλέγει να εισέλθει σε οικειότητα με την πόλη και αρχίζει έτσι να επισκέπτεται τα πιο σημαντικά μέρη της και τους πιο επιφανείς ανθρώπους. Πηγαίνει στη συναγωγή, σύμβολο της ζωής της πίστεως‧ πηγαίνει στην αγορά, σύμβολο της καθημερινής ζωής‧ και πηγαίνει και στον Άρειο Πάγο, σύμβολο της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής. Συναντά Ιουδαίους, Στωϊκούς και Επικούρειους Φιλοσόφους, και πολλούς άλλους. Συναντά όλους τους ανθρώπους, δεν κλείνεται, δεν απομονώνεται, πηγαίνει να μιλήσει με όλο τον κόσμο. Κατ’ αυτό τον τρόπο ο Παύλος παρατηρεί τον πολιτισμό, παρατηρεί το περιβάλλον της Αθήνας, και ξεκινώντας από την επίγνωση της πραγματικότητας ανακαλύπτει εκείνον τον Θεό ο οποίος κατοικεί στα σπίτια, στους δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας. Ο Παύλος δεν κοιτάζει την πόλη της Αθήνας και τον παγανιστικό κόσμο με περιφρόνηση, αλλά με τα μάτια της πίστεως. Και αυτό μας θέτει ερωτήματα στον τρόπο με τον οποίο εμείς κοιτάζουμε τις πόλεις μας: τις κοιτάζουμε με αδιαφορία; Με αποστροφή; Ή με την πίστη η οποία αναγνωρίζει τα παιδιά του Θεού εν μέσω του ανώνυμου πλήθους;».
- Εκκλησία του Θεού που είσαι στην Αθήνα: δεν έχει σημασία που εσύ είσαι ένα μικρό ποίμνιο το οποίο είναι συναθροισμένο εδώ από κάθε μέρος του κόσμου, μαζί με τις ιστορικές παρουσίες των Ελλήνων Καθολικών και τους νέους αφιχθέντες. Αυτό που έχει σημασία είναι εσύ, Εκκλησία του Θεού στην Αθήνα, να είσαι πιστή στην αποστολή σου, να είσαι προζύμι και μαγιά στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας, στα έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Να είσαι πιστή στη συνοδοιπορία σου με τους νέους, πηγαίνοντας να τους αναζητήσεις και να τους συνοδεύσεις ιδιαιτέρως στον πανεπιστημιακό κόσμο. Πρέπει επίσης να συνεχίζεται ο υπομονετικός διάλογος με τους αδελφούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διάλογος που ποτέ δεν πρέπει να εκλείψει. Η Παναγία Θεοτόκος, ο Άγιος Απόστολος Παύλος και οι Άγιοι Έλληνες Πατέρες ας ικετεύουν για μας προς την Αγία Τριάδα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
