Segovia Ισπανίας Ένα κείμενο του Επισκόπου Rubio Castro
Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ
Ο Ισπανός Επίσκοπoς της Segovia σεβασμιότατος Rubio Castro, συνέταξε τον ακόλουθο «Δεκάλογο» του ιερέα του 21ου αιώνα. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Ecclesia (13 Φεβρουαρίου 2010).
- Ταύτιση με τον καλό ποιμένα Χριστό: οι πρεσβύτεροι είναι μέσα στην Εκκλησία και για την Εκκλησία μια μυστηριακή εικόνα του Χριστού ως οδηγού (αρχηγού) και ποιμένα. Ο Ιερέας είναι ένα πρόσωπο που δέχτηκε το κάλεσμα του Θεού να αφιερωθεί στον Χριστό και να παρατείνει έτσι την σωστική αποστολή Tου ανάμεσα στους ανθρώπους, τα αδέλφια του. Είναι κάποιος που αγαπά τους ανθρώπους όπως ο Ιησούς. Οι άνθρωποι πρέπει να βλέπουν στο πρόσωπό του τον Χριστό, διότι διαφορετικά δεν θα τον δουν. Οι πρεσβύτεροι οφείλουν να σκέπτονται, να ενεργούν και να ζουν όπως ο Ιησούς Χριστός.
- Αγγελιοφόρος και κήρυκας του λόγου: Ο ιερέας εξ ονόματος του Χριστού ποιμένα, παρουσιάζει στον σημερινό κόσμο την καλή αγγελία της Βασιλείας και την προσφέρει σε όλους τους ανθρώπους ως την αναμενόμενη απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και τις προκλήσεις της ανθρώπινης καρδιάς. Είναι ένας άνθρωπος που αποδέχεται, βιώνει και δεσμεύεται με χαρά για το Ευαγγέλιο. Εξάλλου, δεν υπάρχει ευαγγελισμός παρά μόνο εκεί όπου βιώνεται το Ευαγγέλιο. Ο ιερέας πρέπει να είναι ικανός να διαβάζει, να ερμηνεύει και να διακρίνει την πραγματικότητα μέσα στην οποία είναι βυθισμένος.
- Λειτουργός των ιερών μυστηρίων: ο ιερέας προσφέρει στον λαό του Θεού τη χάρη που αγιάζει τους ανθρώπους. Η τέλεση κάθε μυστηρίου είναι μια στιγμή χάρης, ένα γεγονός σωτηρίας, μια εμπειρία αγάπης του Θεού. Τα επτά μυστήρια συνοδεύουν την ανθρώπινη ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην πορεία αυτή, η Ευχαριστία είναι η πηγή όλης της χριστιανικής ζωής και όλης της ζωής της Εκκλησίας, γι΄αυτό ο ιερέας τελεί το μυστήριο αυτό κάθε μέρα, ακόμη και όταν δεν υπάρχει συμμετοχή των πιστών.
- Όργανο συμφιλίωσης:Μέσα σε έναν κόσμο που γεννά όλο και περισσότερη βία και δημιουργεί ρήξεις και αντιθέσεις, ο ιερέας προσφέρεται ως υπηρέτης της συγχώρησης και της συμφιλίωσης. Το μυστήριο της μετανοίας, μας προσφέρει τη χαρά της συνάντησης με τον Κύριο. Ο Ιερέας θα πρέπει να διαθέτει τον εαυτό του με χαρά στη διακονία αυτού του μυστηρίου. Δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος βλέποντας άδεια τα εξομολογητήρια. Είναι ανάγκη να παρουσιάσουμε τη μυστήριο της μετανοίας ως μια απαίτηση της Ευχαριστιακής παρουσίας.
- Υπηρέτης της αγάπης εν αληθεία: ο ιερέας πρέπει να καταστήσει παρούσα στη ζωή του την προσφορά του Χριστού, με μια υποδειγματική ετοιμότητα για θυσίες, για διάθεση του χρόνου του και της υγείας του, μέχρι και εκείνη της ζωής του. Η αγάπη απαιτεί την παρουσία του, την οποία ξεπερνά και συμπληρώνει σύμφωνα με τη λογική της προσφοράς και της συμφιλίωσης: ο καλός εφημέριος είναι πάντοτε διαθέσιμος να υπηρετήσει. Είναι ένας άνθρωπος «φαγωμένος». Δεν μπορεί ποτέ να πει «μέχρις εδώ αρκεί». Η αγάπη δεν έχει όρια. Το μέτρο της αγάπης είναι η άπειρη προσφορά του Χριστού για τη σωτηρία όλων.
- Δημιουργός της πνευματικότητας κοινωνίας: η αποστολή του ιερέα είναι να εξασφαλίζει την ενότητα στην κοινότητα. Ο λόγος ύπαρξης του ιερατείου είναι να υπηρετεί την εκκλησιαστική κοινωνία με την οικουμενική Εκκλησία μέσω της τοπικής του Εκκλησίας και σε στενό δεσμό με το πρεσβυτέριο της Διοίκησης και τον Επίσκοπο ο οποίος προΐσταται σε αυτήν. Η ενορία της οποίας ηγείται, προσφέρεται ως τόπος συνάντησης, υποδοχής και υπέρβασης των πολιτιστικών ή φυλετικών και θρησκευτικών εμποδίων, επιδιώκοντας πάντοτε την ενότητα με τον δεσμό της αγάπης.
- Μάρτυρας του ζωντανού Θεού: ο ιερέας πρέπει να είναι άνθρωπος της ειλικρινούς και γεμάτης εμπιστοσύνη προσευχής. Η προσευχή είναι το κλειδί της ζωής του και της διακονίας του. Οφείλει να έχει την εμπειρία του Θεού και να τον δέχεται ως το μοναδικό απόλυτο της ζωής του. Πριν μιλήσει στους ανθρώπους για το Θεό, πρέπει να μιλήσει στο Θεό για τους ανθρώπους. Πρώτα είναι μαθητής του Κυρίου και κατόπιν απόστολος, πρώτα πρόβατο του ποιμνίου του Χριστού και κατόπιν ποιμένας. Μαρτυρεί αυτό που είδε και άκουσε και ενσαρκώνει στη ζωή του την αγιοσύνη του Θεού.
- Προάγει την ανθρώπινη ανάπτυξη: κάθε ιερέας οφείλει να είναι « ειδικός στην ανθρωπιά», αλληλέγγυος με τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί το κέντρο της δημιουργίας που πρέπει να σωθεί και να λυτρωθεί. Αλληλεγγύη, που δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμμερίζεται τις ιδεολογίες του, που συχνά είναι παράλογες, ούτε τις μη ευαγγελικές συμπεριφορές του, αλλά να αναζητεί τον άνθρωπο, να αναζητεί το πρόσωπό του. Οφείλει να φέρει το μήνυμα της σωτηρίας στην καρδιά του πολύπλοκου αυτού κόσμου μέσα στον οποίο ζει.
- Άνθρωπος πιστός στον εαυτό του και στον πλησίον: κάθε ιερέας πρέπει να είναι ένας άνθρωπος πραγματικά ελεύθερος, μια ανθρώπινη προσωπικότητα, με τέλεια αυτοκυριαρχία, με συναισθηματική ωριμότητα, για να ζήσει με ευγένεια και απλότητα τη δέσμευση της άγαμης ζωής του. Πρέπει να έχει ένα αξιόλογο επίπεδο γνώσεων και μια καλή πολιτιστική παιδεία. Η θεολογική του μόρφωση να είναι πολύ καλή. Καλείται να «τα εξετάζει όλα και να κρατά ό,τι είναι καλό» (Α! Θεσ. 5,21). Οφείλει επίσης να προωθεί την αποστολική δράση των λαϊκών για να πραγματοποιήσει πλήρως την αποστολή της Εκκλησίας.
- Ευαγγελιστής με νέες ιδέες και νέες μεθόδους: ο ιερέας πρέπει να έχει πειστεί πως πολλοί ζητούν ένα νέο στυλ ενορίας, πολύ πιο ιεραποστολικό και δυναμικό. Με τη συνεργασία των λαϊκών οφείλει να βγει έξω και να αναζητήσει αυτούς που δεν έρχονται στα ενοριακά κέντρα, αυτούς που δεν πίστεψαν ποτέ ή ήρθαν κάποιες φορές αλλά απομακρύνθηκαν. Πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει το ουσιώδες από το επουσιώδες χωρίς να προκαλεί συγχύσεις. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνει στους νέους για να τους υποδέχεται, να κάνει διάλογο μαζί τους και να συνοδεύει τη διαδρομή της πίστης τους.
