Εδώ στην Ελλάδα αναφερόμαστε τόσο συχνά στους Αγίους. Η χώρα μας, πολύ πιθανόν, αποτελεί ένα από τα λίγα μέρη του κόσμου όπου και οι άθεοι ακόμα, γιορτάζουν την ονομαστική τους εορτή. Καλά είναι όλα αυτά -δεν αμφιβάλω- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Ιησούς Χριστός πρέπει να παραμείνει το Άλφα και το Ωμέγα του σύμπαντος, της Εκκλησίας, της ζωής και του πεπρωμένου κάθε ανθρώπου. Ο μοναδικός Λυτρωτής και Σωτήρας. «Μπροστά στο όνομα του Ιησού, κάθε γόνατο θα προσκυνήσει, τα επουράνια, τα επίγεια και τα καταχθόνια. Και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, για τη δόξα του Θεού Πατέρα» (Φιλιππησίους 2, 10-11) .
Οι νέοι μας, και όχι μόνο αυτοί, έχουν ποικίλα πρότυπα που ακολουθούν και «λατρεύουν»: ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιούς… Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως, για εμάς τους χριστιανούς, ο Χριστός παραμένει το μόνο πρότυπο που πρέπει να λατρεύουμε και να μιμούμαστε. Αυτός και μόνο αυτός είναι το ιδανικό και απόλυτο υπόδειγμα της ζωής μας. Δεν πρόκειται να μιμηθούμε κάποιον που βρίσκεται εξωτερικά από εμάς, διότι ο Ιησούς είναι πιο ενδόμυχος σε εμάς από ότι ήμαστε εμείς στον εαυτόν μας. Ο Άγ. Παύλος ορίζει τον Ιησού ως εξής: «Χριστός εν υμίν» (βλ. Κολοσσαείς 1,27. Ρωμαίους 8,10). Και ο ίδιος ο Ιησούς προσδιορίζει τη σχέση του με τους μαθητές του: «Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν» (Ιωάννης 15,4). Όλοι εμείς είμαστε «ένα σώμα» μαζί του.
Πράγματι, ο Χριστός, ο συγκεκριμένος αυτός άνθρωπος, αυτός ο αδελφός μας που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, που έζησε την ιστορία μας, την κατάσταση του καθενός από εμάς, που γεννήθηκε, μεγάλωσε, δούλεψε με τα ανθρώπινα χέρια του, που αγάπησε με ανθρώπινη καρδιά, που πέθανε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, αυτός ο ίδιος ο Χριστός είναι ο τόπος, το μέσο, το σημείο, το ιερό μυστήριο (sacramentum) της κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Διαμέσου της θεανθρώπινης ζωής του ο Θεός είναι σε εμάς και εμείς σε Αυτόν. Αυτός ζει στο σήμερα της ιστορίας διαμέσου της Εκκλησίας που είναι το σώμα του, δηλαδή εμείς. Να γιατί ο χριστιανισμός δεν αποτελείται από ένα σύνολο διδασκαλίες, αλλά από ένα πρόσωπο: τον Ιησού Χριστό ζωτικά ενωμένο με τον καθένα από εμάς.
Στον Ιησού, ο Λόγος του Θεού γίνεται ζωντανό πρόσωπο, σ’ εκείνο το ανθρώπινο και ιστορικό επίπεδο που επιτρέπει τη συνάντηση και την επικοινωνία, με την πιο τέλεια έννοια. Γι’ αυτό το λόγο, η συνάντηση με τον Ιησού Χριστό γίνεται κατ’ εξοχήν το «σημείο» ή το ιερό πρωταρχικό «μυστήριο» της ένωσης του ανθρώπου με το Θεό. Εάν ο Θεός μιλά στην ιστορία, δεν το κάνει κυρίως για να πληροφορήσει μόνο ή για να μεταδώσει αφηρημένες αλήθειες, αλλά θέλει πάνω απ’ όλα να μεταδώσει τον ίδιο τον εαυτό του, να προσκαλέσει τον άνθρωπο σ’ ένα διάλογο μαζί του, σε μία προσωπική συνάντηση και συνάμα καλεί τον άνθρωπο να δοθεί σ’ Αυτόν και στους συνανθρώπους του. Όλο αυτό το γεγονός αποτελεί τη σωτηρία μας και πραγματοποιείται μέσω του Ιησού Χριστού που ενωμένος μαζί μας, μας οδηγεί στην άβυσσο του Θεού Πατέρα.
Ολόκληρη η λειτουργική ζωή μας και όχι μονάχα η Αγία Ευχαριστία, μας φέρνει σε άμεση επαφή με το Χριστό και το σωτήριο έργο Του. Το παρελθόν και το μέλλον γίνονται «παρόν» γίνονται «σύγχρονά μας». Την περίοδο των Χριστουγέννων, στη Λατινική και Βυζαντινή λειτουργική παράδοση, δεν λέμε, «Χριστὸς ἐγεννήθη» ἀλλά, «Χριστὸς γεννᾶται σήμερον», «σήμερον ἡ Παρθένος τὸν ὑπερούσιον τίκτει», «Hodie Christus natus es».
Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πόσο έντονη και ζωντανή είναι η παρουσία του Χριστού και του σωτήριου έργου του σε κάθε λειτουργική πράξη της Εκκλησίας. Ολόκληρο το σωτήριο έργο του Χριστού γίνεται παρόν για μας κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, κατά τη διάρκεια του λειτουργικού έτους, κυρίως στην Αγία Ευχαριστία, στις διάφορες εορτές, στην προσευχή της ιεράς ακολουθίας και τέλος στην πληρότητα της Χριστιανικής ζωής, γιατί «δια της πίστεως ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας» (Εφεσίους 3,17).
Αυτή η πραγματοποίηση της ζωής του Ιησού στον καθένα από εμάς δεν έχει μονάχα οντολογικό χαρακτήρα (είμαστε ένα εν Χριστώ), αλλά και βιωματικό. Μόνο μέσα σ’ αυτό το Σώμα, ο καθένας από εμάς ξεπερνά τον θάνατο και ζει ήδη τη διάσταση της αιωνιότητας. Εν Χριστώ ζούμε ήδη μια ελπίδα που είναι ήδη μια κατάσταση αφάνταστα πιο πραγματική από την γήινη διάστασή της, φορτισμένη από πόνο, περιορισμούς ακόμη και από αμαρτία. Ο άνθρωπος που είναι «μπολιασμένος» στον Αναστημένο Χριστό είναι σαν ένα δέντρο που έχει τις ρίζες του στο μέλλον και τα κλαδιά του στο παρόν.
Ακόμα μια παρήγορη σκέψη: όλες οι πράξεις μας που εμπνέονται έστω και από ένα ίχνος αγάπης, αναλαμβάνουν θεϊκές διαστάσεις. Είναι πράξεις του Χριστού, του «Όλου Χριστού» (Christus totus), όπως το περιγράφει ο ιερός Αυγουστίνος. O πόνος μου, η εργασία μου, η χαρά μου, η προσευχή μου, όλα ανήκουν στον Χριστό, είναι σαν να τα βίωνε ο ίδιος, γι’ αυτό φτάνουν απ’ ευθείας στην καρδιά του Πατέρα.
+ Ιωάννης Σπιτέρης
