Γ’ Κυριακή του Πάσχα
Πίστεψε! Τα είπαν οι προφήτες!
Την προηγούμενη Κυριακή, ακούσαμε ότι ο Θωμάς δεν πίστεψε στη μαρτυρία των άλλων Αποστόλων: ότι ο Χριστός αναστήθηκε και ότι τον είδαν· αλλά απαιτούσε πρώτα να δει τις πληγές του στα χέρια και τα πόδια, για να διαπιστώσει αν είδαν πράγματι τον Σταυρωμένο ή τον φαντάστηκαν! Έτσι, την επόμενη Κυριακή ο Αναστημένος του είπε: «Μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστεψαν».
Γιατί είναι καλότυχοι όσοι πιστεύουν, χωρίς να απαιτούν να δουν; Διότι όλοι καταλαβαίνομε ότι όταν βλέπεις ο ίδιος, είναι πιο εύκολο να πιστέψεις, παρά να εμπιστεύεσαι στη μαρτυρία των άλλων. Η αξία όμως της πίστεως, είναι μεγαλύτερη όταν κάποιος πιστεύει, χωρίς να απαιτεί να δει με τα μάτια του τον Αναστημένο.
֍ ֍ ֍
Εδώ όμως δημιουργούνται δύο ερωτήματα:
Το ΠΡΩΤΟ: Αν έπρεπε να πιστέψουν χωρίς να έχουν δει τον αναστημένο, τότε ο Χριστός γιατί τους εμφανίζεται; Τον λόγο μας τον λέει ο ίδιος: «Εσείς είστε μάρτυρες όλων αυτών των γεγονότων».
Αδελφοί μου, η πίστη των υπόλοιπων ανθρώπων εκείνης της εποχής, αλλά και όλων των εποχών, σε όλο τον κόσμο, έπρεπε να στηρίζεται σε μάρτυρες, σε αυτόπτες μάρτυρες, σε ανθρώπους που είδαν τον Χριστό να πεθαίνει, να ενταφιάζεται, και τον είδαν έπειτα από 3 μέρες αναστημένο.
Η πίστη εμάς των χριστιανών δεν βασίζεται σε ένα συμπέρασμα φιλοσοφικό ή θεολογικό, αλλά είναι ΓΕΓΟΝΟΣ που συνέβη, και για το οποίο έπρεπε οι μάρτυρες να δώσουν μαρτυρία, και μαρτυρία όχι μόνο με το κήρυγμά τους, αλλά και θυσιάζοντας τη ζωή τους!
Την πίστη λοιπόν, μας την παρέδωσαν οι αυτόπτες μάρτυρες: όσοι είδαν, άκουσαν και άγγιξαν τον Αναστημένο!
֍ ֍ ֍
Υπάρχει όμως και ένα ΔΕΥΤΕΡΟ ερώτημα: Αν ο Χριστός λέει στους αποστόλους ότι εκείνοι έπρεπε να είχαν πιστέψει, δεν θα έπρεπε να στηριχτούν σε μια μαρτυρία;
Διότι εδώ δεν έχομε έναν νεκρό, που τον ανασταίνει ένας άλλος, όπως έκανε ο Χριστός, που ανέστησε ένα κορίτσι, ένα αγόρι και τον Λάζαρο! Ο Χριστός, αναστήθηκε μόνος του! Είναι πολύ διαφορετικό! Είναι πρωτάκουστο! Πώς να το πιστέψεις;
Εδώ έρχεται να μας βοηθήσει ο απόστολος Πέτρος, ο οποίος λέει στους Ιουδαίους: «Τον Ιησού τον Ναζωραίο, που σας κήρυξε με δύναμη, και έκανε θαύματα εμπρός στα μάτια σας, εσείς τον παραδώσατε σε θάνατο και τον σταυρώσατε. Αλλά ο Θεός τον ανέστησε! Και το γεγονός ότι επρόκειτο να τον αναστήσει, ο Θεός το είχε αναγγείλει με τους προφήτες. Ο ίδιος ο προφήτης Δαβίδ έγραψε σε έναν Ψαλμό: “Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη – δηλ. στον θάνατο -. Δεν θα επιτρέψεις να λιώσει το σώμα μου στον τάφο. Με έκανες να γνωρίσω τους δρόμους που οδηγούν στη ζωή”».
Ωραία! – θα πουν κάποιοι -. Αλλά αυτά τα έλεγε ο Δαβίδ για τον εαυτό του! Όχι! απαντάει ο Πέτρος· δεν τα λέει για τον εαυτό του. Διότι ο Δαβίδ πέθανε αλλά ΔΕΝ αναστήθηκε, και μάλιστα το μνήμα του, το έχομε ακόμη και σήμερα εδώ στην Ιερουσαλήμ και το βλέπομε. Ο Δαβίδ, επειδή ήταν προφήτης, τα έλεγε για κάποιον άλλο, για τον Χριστό που επρόκειτο να έρθει.
֍ ֍ ֍
Γι’ αυτούς τους λόγους, λέει ο Χριστός στους 2 μαθητές της Εμμαούς: «Ανόητοι, που αργεί η καρδιά σας να πιστέψει όλα αυτά που είπαν οι προφήτες: ότι έπρεπε να πάθει ο Χριστός, και μετά να εισέλθει στη δόξα του», να δοξαστεί με την ανάσταση. Τα είχαν πει οι προφήτες! Έπρεπε να στηριχθείτε στα λόγια των προφητών, και όχι να απελπίζεστε μπροστά στην αρχική φαινομενική αποτυχία!
Αυτά όμως δεν τα είχαν σκεφτεί οι 2 μαθητές της Εμμαούς, γι’ αυτό λένε σκυθρωποί στον Χριστό: «Εμείς πιστεύαμε ότι αυτός είναι ο λυτρωτής του Ισραήλ. Αλλά τώρα πια όλα τέλειωσαν! Είναι τρεις μέρες νεκρός»!
Έτσι ο Χριστός, «αρχίζοντας από τα λόγια του Μωυσή και όλων των προφητών, τους ερμήνευσε όλα εκείνα που ανέφεραν οι Γραφές σχετικά με αυτόν».
Επομένως, ο θάνατος του Χριστού δεν ήταν κάτι απρόσμενο. Ο Θεός είχε αναγγείλει όλα αυτά τα γεγονότα, φωτίζοντας πολλούς προφήτες ανά τους αιώνες, ώστε να ξέρει ο λαός του Θεού ότι αυτά ο Θεός τα είχε προβλέψει, τα είχε δεχτεί, και τα είχε εντάξει μέσα στο δικό του σχέδιο για τη σωτηρία των ανθρώπων.
֍ ֍ ֍
Βλέπομε, αδελφοί μου, ότι έχομε ανάγκη να διαβάζομε τους προφήτες. Ο Θεός αποκάλυπτε στους προφήτες τα σχέδιά του, για να ξέρομε ότι δεν ήταν τυχαία αυτά που θα συνέβαιναν στο μέλλον, αλλά μέσα στο σχέδιο του Θεού.
Έχομε ανάγκη να διαβάζομε την Παλαιά Διαθήκη, και το κάνομε κάθε Κυριακή στη Λειτουργία ακούγοντας το Α’ ανάγνωσμα, διότι χωρίς τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, πώς θα ξέραμε ότι ο Θεός επρόκειτο να στείλει ένα Σωτήρα των ανθρώπων, ότι ο Σωτήρας πρώτα θα πάθαινε, θα πέθαινε, θα ενταφιαζόταν, και έπειτα θα νικούσε τον θάνατο με την ανάστασή του;
Έχομε λοιπόν ανάγκη να μας φωτίζει η Εκκλησία, που με τη σειρά της φωτίστηκε από τον Χριστό, για να ερμηνεύομε σωστά τους Προφήτες.
֍ ֍ ֍
Γιατί όμως έπρεπε να πάθει ο Χριστός και μετά να δοξαστεί με την ανάσταση;
Μας βοηθάει και πάλι ο απόστολος Πέτρος, αυτή τη φορά με την επιστολή του, που ακούσαμε. «Λυτρωθήκατε με το πολύτιμο αίμα του Χριστού». Ο θάνατος του Χριστού δεν ήταν απλώς ένα λάθος της κακίας και της τύφλωσης των ανθρώπων. Ο θάνατός του υπηρέτησε τη δική μας ΣΩΤΗΡΙΑ. Μετά την προπατορική αμαρτία, ήμασταν όλοι καταδικασμένοι να μείνομε έξω από τον παράδεισο.
Μα τότε τι νόημα θα είχε, να ζουν οι άνθρωποι μερικές δεκαετίες πάνω στη γη, να αντιμετωπίζουν τόσα προβλήματα και κινδύνους, να αγωνίζονται, και στο τέλος να πεθαίνουν, χωρίς να ελπίζουν κάτι καλύτερο, μια ευτυχία που μένει αιώνια;
Βλέπετε πόσο τραγική, και χωρίς νόημα, είναι η επίγεια ζωή, όσων δεν πιστεύουν στον Χριστό; Ζουν για λίγες δεκαετίες! Και μετά; Γιατί να αγωνίζεται κανείς, όταν όλα τα τελειώσουν μια μέρα, και δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να θυμούνται όσα έγιναν, αλλά όλα θα χαθούν;
«Λυτρωθήκαμε» λοιπόν! μας φωνάζει ο απ. Πέτρος. Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε για να μας λυτρώσει από μια ζωή αδιέξοδη και χωρίς ελπίδα, για να μας ανοίξει την πόρτα και να φθάσομε εκεί όπου μας προόριζε ο Θεός όταν μας έπλασε: στην αιώνια ζωή και στην αιώνια ευτυχία κοντά του!
֍ ֍ ֍
Αρκεί όμως που αναστήθηκε ο Χριστός, και μας εγγυάται τη δική μας ανάσταση και την είσοδό μας στον παράδεισο;
Μας προτρέπει ο Πέτρος: «Συμπεριφερθείτε με φόβο, όσο χρόνο θα ζείτε στην εδώ προσωρινή σας κατοικία».
Η προσωρινή μας κατοικία, είναι η ζωή μας πάνω στη γη. Η μόνιμη κατοικία μας είναι στους ουρανούς. Για να φθάσομε εκεί, πρέπει να συμπεριφερόμαστε εδώ «με φόβο»!
Φόβος την Αγ. Γραφή δεν είναι ο τρόμος, που μας κάνει να τρομοκρατούμαστε και να φεύγομε, αλλά το δέος, ένας φόβος μαζί με θαυμασμό και σεβασμό για το μεγάλο δώρο που μας περιμένει, αλλά και για τον κίνδυνο μην χάσομε αυτό το δώρο για πάντα.
Γιατί πρέπει να συμπεριφερόμαστε, να ζούμε, με αυτό το δέος; Διότι αυτό που πληρώθηκε για να ελευθερωθούμε από μια ζωή αδιέξοδη και χωρίς ελπίδα σωτηρίας, δεν ήταν χρήματα, αλλά το αίμα του Χριστού, του Θεανθρώπου, που έζησε αναμάρτητος, και θυσιάστηκε σαν αρνί αθώο για τις δικές μας αμαρτίες.
Πώς μπορούμε να μη νιώθομε δέος, δηλ. θαυμασμό και σεβασμό και φόβο, μη τυχόν και δεν φανούμε αντάξιοι;
Ο Θεός τον ανέστησε – λέει ο Πέτρος – για να βασίζεται η πίστη σας και η ελπίδα σας στον Θεό, που εγγυάται τη σωτηρία σας. Αλλά κι εσείς πρέπει να αγωνιστείτε για να αλλάξετε ζωή! ●●●
