Το απόγευμα της Παρασκευής 4 Οκτωβρίου 2019 πανηγύρισε ο Μοναστηριακός Ναός του Αγίου Φραγκίσκου στην περιοχή Μέση της Τήνου. Τελέστηκε Αρχιερατική πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας και συλλειτούργησαν μαζί του: ο υπεύθυνος του Ναού π. Φραγκίσκος Βιδάλης, ο Εφημέριος και υπεφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Στενής π. Φερνάνδος Bravo και π. Ιωσήφ Rossi, ο εφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Κάμπου π. Ιωάννης Σκλάβος και ο εφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Κώμης π. Μάρκος Βιδάλης.
Στην αρχή της Θείας Λειτουργίας ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε από την Εκκλησία να προσευχηθεί για τον Άγιο Πατέρα τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος είναι ένας άλλος σύγχρονος Φραγκίσκος τόσο πολύτιμος για την Εκκλησία, για τον Επίσκοπο πρώην Σύρου, Σεβασμιότατο π. Φραγκίσκο Παπαμανώλη, Επίσκοπο πρώην Σύρου, Θήρας και Κρήτης και το Γενικό Βικάριο της Αρχιεπισκοπής μας π. Φραγκίσκο Βιδάλη.
Ο Ναός ήταν πλήρης ευλαβών του Αγίου Φραγκίσκου που έφθασαν από χωριά και τη χώρα της Τήνου.
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
Ο Άγιος Φραγκίσκος γεννήθηκε στην Ασίζη, μια μικρή πόλη της κεντρικής Ιταλίας, το 1181. Ήταν υιός ενός μεγάλου εμπόρου υφασμάτων, ο οποίος έκανε εισαγωγές από τη Γαλλία. Ήταν λέγαμε περίχαρος νέος, γεμάτος ζωντάνια, που αναζητούσε τη δόξα.
Πολλά και διάφορα γεγονότα, που συνέβησαν στη ζωή του τον οδήγησαν να αλλάξει ζωή. Δηλαδή να αλλάξει αντίληψη και να δώσει ένα βαθύ νόημα στη ζωή του. Ένα πρώτο γεγονός ήταν όταν, το 1204, σε ηλικία 23-24 χρόνων, τραυματίστηκε σε μια μάχη με κατοίκους γειτονικής πόλης, έπεσε αιχμάλωτος και φυλακίστηκε. Μέσα στην απομόνωση της φυλακής σκέφτηκε, συλλογίστηκε. Κατάλαβε πόσο μάταια ήταν τα όνειρά του για καλοπέραση και δόξα. Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Φραγκίσκος δεν ήταν πια εκείνος που είχε μπει. Αναζητούσε μέρη μακριά από θόρυβο για σκέψη και περισυλλογή. Έτσι, μια μέρα του συνέβη κάτι που σημάδεψε αποτελεσματικά τη ζωή του. Βρισκόταν στον ερειπωμένο ναό του Αγίου Δαμιανού, έξω από την Ασίζη. Μες την ηρεμία της σιωπής, ακούει τη φωνή του Σταυρωμένου Χριστού: «Φραγκίσκο, επισκεύασε την Εκκλησία μου, αναστήλωσέ την». Δεν κατάλαβε το νόημα και άρχισε να φροντίζει… Το πραγματικό νόημα το κατάλαβε αργότερα… «Φραγκίσκο, επισκεύασε την Εκκλησία μου, αναστήλωσέ την». Όχι την εκκλησία-ναό, αλλά την Εκκλησία-Λαό.
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να βλέπαμε λίγο τη ζωή του. Είναι γραμμένη… Ο Νίκος Καζαντζάκης, όχι μόνο μετέφρασε την βιογραφία του Αγίου Φραγκίσκου που έγραψε ένας δανός… Αλλά έγραψε και τη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου με τίτλο: «ο Φτωχούλης του Θεού». Περιορίζομαι να σας πω ότι βρέθηκε να είναι ο ιδρυτής του Τάγματος των Φραγκισκανών Μοναχών. Πέθανε στην Ασίζη στις 3 Οκτωβρίου 1226 σε ηλικία 45-46 ετών. Εκείνος πέθανε, αλλά το πνεύμα του, που είναι το πνεύμα του Ευαγγελίου, ζει. Η αντίληψη για το νόημα της ζωής που φύτρωσε μέσα του με τη μελέτη του Ευαγγελίου, σε περιβάλλον σιωπής και περισυλλογής, αποτελεί το μήνυμα που εκπέμπει ο Άγιος Φραγκίσκος σε όλες τις εποχές, ακόμη και σήμερα. Μήνυμα πιστό στο Ευαγγέλιο, μάλλον θα έλεγα αντίγραφο ρεαλιστικό και βιωματικό του Ευαγγελίου.
Νομίζω ότι δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι ο Άγιος Φραγκίσκος ενέπνευσε θαυμασμό σε όλους, ακόμη και σ’ εκείνους των οποίων η θρησκευτικότητά τους είναι αμφιλεγόμενη, όπως του δικού μας συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη ο οποίος θαύμαζε το μήνυμα με το οποίο ο Άγιος Φραγκίσκος επισκεύασε και αναστήλωσε την Εκκλησία του Θεού. Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Θα αναφερθώ σε τρία σημεία:
Το πρώτο. Ο Άγιος Φραγκίσκος έχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, το πνεύμα της Ευαγγελικής φτώχειας. Ο Καζαντζάκης τον ονόμασε «ο Φτωχούλης του Θεού». Κρίση που δημιούργησε και που διατηρεί η απληστία των λίγων.
Ένα δεύτερο στοιχείο του ευαγγελικού μηνύματος που εκπέμπει ο Άγιος Φραγκίσκος είναι ο σεβασμός και η αγάπη για τη δημιουργία, ως έργο του Θεού. Και σ’ αυτό το στοιχείο, παρερμηνεύοντας το πνεύμα του Αγίου, συχνά παρουσιάζουν τον Άγιο Φραγκίσκο ως άγιο ρομαντικό, να μιλάει με πουλάκια, να χαϊδεύει ζώα, να τον θεωρούν προστάτη των ζώων. Στην εποχή μας, που τόσος λόγος γίνεται για το περιβάλλον, ο άγιος Φραγκίσκος έχει το δικό του διορθωτικό μήνυμα. Όχι τόσο την προστασία του περιβάλλοντος διότι το κακό περιβάλλον κάνει κακό στην υγεία του ανθρώπου, αλλά την προστασία της ακεραιότητας της δημιουργίας για να μη χαλάει η ομορφιά και η αρμονία του έργου του Θεού. Διότι ό,τι δημιούργησε ο Θεός είναι καλά δημιουργημένο. Εφ’ όσον όλα είναι δημιουργήματα του Θεού, ο Άγιος Φραγκίσκος αγαπούσε τα πάντα. Αυτή την αγάπη του την περιέκλεισε στον ύμνο των πλασμάτων όπου τα πάντα αποκαλεί αδέλφια. Αδελφός ο ήλιος, αδελφή η σελήνη, αδελφή η φωτιά, αδέλφια και το κρύο και η ζέστη, αδελφή και μητέρα η γη «που μας τρέφει και μας αναβαστάζει, και γεννάει πλήθος οπωρικά και πολύχρωμα άνθη και δένδρα». «Αδελφός» ακόμη και ο θάνατος. Διότι ο θάνατος αλλάζει όψη, όταν κανείς τον κοιτάζει και τον αντιμετωπίζει με το πνεύμα του Ευαγγελίου όπως τον αντιμετώπιζε ο Άγιος Φραγκίσκος.
Και ένα τρίτο στοιχείο του μηνύματός του είναι η παγκόσμια αδελφοσύνη, που δημιουργεί την παγκόσμια ειρήνη. Η πραγματική ειρήνη στηρίζεται στον σεβασμό για κάθε άνθρωπο, διότι κάθε άνθρωπος είναι αντικείμενο της αγάπης του Θεού. «Δοξασμένος να είσαι, Κύριε, διότι αυτά τα έκρυψες στους σοφούς και τα φανέρωσες στους μικρούς». Ο Άγιος Φραγκίσκος θεωρούσε τον εαυτό του μικρό. Και θέλησε οι αδελφοί του Τάγματός του να ονομάζονται μικρότεροι (Frati minori, στα ιταλικά). Μπροστά σε οποιονδήποτε άλλο οι φραγκισκανοί αδελφοί να θεωρούν μικρότερο τον εαυτό τους. Αμήν»
