«Γιατί αναζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;
Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε […]».
(Λκ. 24, 5-6)
Στις μέρες μας, ανάμεσα στους ανθρώπους που δεσμεύονται να προσφέρουν στον κοινωνικό τομέα, οι χριστιανοί χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού για το έργο που επιτελούν. Παντού και πάντοτε όπου υπάρχουν καταστάσεις ανάγκης ή δυσκολίας, εκεί βρίσκουμε χριστιανούς οι οποίοι συντρέχουν τους συνανθρώπους τους τηρώντας και εφαρμόζοντας την πρόταση που έκανε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Αυτή είναι μια όμορφη εικόνα που δίνει η Εκκλησία για τον εαυτό της, αλλά δεν είναι ακριβής, δεν είναι πλήρης.
Συχνά είμαστε περήφανοι που διαφυλάττουμε την εξαιρετική πρόταση ζωής που έκανε ο Κύριος και δεν φοβόμαστε να τη συγκρίνουμε με άλλες μορφές ανθρωπισμού. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τους Μακαρισμούς ή την εντολή του Ιησού για άνευ όρων αγάπη, μια ανιδιοτελής αγάπη, η οποία εκτείνεται ακόμη και στον εχθρό. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, σίγουρα, έφτασε στο υψηλότερο σημείο της ηθικής διδασκαλίας και παραίνεσης ώστε, πράγματι, να μην υπάρχει άλλη πρόταση στην ιστορία, που να ξεπερνά αυτόν τον ορίζοντα που Εκείνος άγγιξε.
Εδώ, όμως, υπάρχει ο πειρασμός να περιορίσουμε την πίστη μας μόνο σε αυτήν την όμορφη διδασκαλία που μας άφησε ο Ιησούς τόσο με τον λόγο του, όσο και με τη ζωή του. Πράγματι, πολλοί χριστιανοί προσαρμόζονται στη γλώσσα που χρησιμοποιείται ακόμη και από μη χριστιανούς: «Το σημαντικό είναι να κάνεις το καλό». «Σημαντικό είναι να ζήσεις την εμπειρία».
Ας προσπαθήσουμε με ορισμένες ερωτήσεις να ανακαλύψουμε τη βαθύτερη έννοια της χριστιανικής μας ζωής και δράσης: Ο Χριστιανισμός εξαντλείται σε μια ηθική διδασκαλία ή υπάρχει κάτι άλλο; Αν ο Χριστιανισμός δεν δίνει καμία απάντηση στα πιο βαθιά ερωτήματα, σ’ εκείνα τα ερωτήματα που αναδύονται από την ψυχή όταν περιπλανιόμαστε στα μονοπάτια της σιωπής, τότε περιορίζεται μόνο σε αυτό το εκπληκτικό μήνυμα που είναι η άνευ όρων αγάπη.
Και άλλη μία ερώτηση: Η ζωή αυτή, είναι η μόνη που υπάρχει; Εδώ τελειώνει ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου, η προσωπική ιστορία, η μοίρα μας; Αν αυτό συμβαίνει, τότε στο τέλος εκτός από μία ανάμνηση, τίποτα δεν θα μείνει από το καλό που κάναμε. Αναρωτιόμαστε λοιπόν: η αγάπη που έλαβα και που έδωσα σε αυτόν τον κόσμο, προορίζεται να εξαφανιστεί μαζί μου;
Αν η Εκκλησία και η πίστη μας δεν απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω ότι ακόμη και ολόκληρη η ηθική της διάσταση δεν θα άντεχε για πολύ καιρό. Πράγματι, αν σκεφτούμε για μια στιγμή, να κάνουμε κάτι όμορφο, και αναλογιστούμε ότι όλο αυτό το έργο, η προσπάθειά μας, ο κόπος μας, τελικά, δεν θα αφήσει κανένα ίχνος, ο πειρασμός να εγκαταλείψουμε τον σκοπό μας είναι σίγουρα πολύ μεγάλος. Εύκολα θα παρακινηθούμε να αναζητήσουμε την ικανοποίηση σε αυτό που μας προσφέρει η παρούσα στιγμή, στο εφήμερο, ακόμη και στο θρησκευτικά εφήμερο. Δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις χαρές, αυτές τις άμεσες ικανοποιήσεις που μας προσφέρει η ζωή αλλά και η θρησκευτική εμπειρία· να «οικοδομήσουμε», όμως, κάτι σπουδαίο, γνωρίζοντας ότι στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα, είναι μια σκέψη που μας αποθαρρύνει. Αν η ζωή είναι μόνο η βιολογική ζωή, αναρωτιόμαστε αν αξίζει να κάνουμε θυσίες, και να ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά για τους άλλους.
Και έτσι καταλήγουμε στο ερώτημα από την απάντηση του οποίου εξαρτάται όλο το νόημα της ζωής μας: αυτός ο Ιησούς ο Χριστός, ο οποίος μας άφησε τις υπέροχες διδασκαλίες του είναι ζωντανός ή νεκρός; Είναι ζωντανός ή τον έχει καταπιεί αυτός ο υλικός κόσμος και έχει αφήσει πίσω του μόνο μια όμορφη ανάμνηση του παρελθόντος και των λόγων του στην ιστορία;
Μόνο αν ο Ιησούς είναι ζωντανός, μόνο αν ο Ιησούς αναστήθηκε, η ζωή που δόθηκε επάνω στο σταυρό δεν χάνεται, αλλά έχει αιώνια αξία καθώς και όλη μας η ζωή· αν είναι ζωντανός, τότε είχε δίκιο και η πρόταση ζωής του έχει νόημα· τότε και οι χαρές και οι πόνοι και τα νιάτα και τα γηρατειά, ακόμα και ο θάνατος, αποκτούν εντελώς διαφορετικό όραμα, άλλη οπτική, άλλο νόημα.
Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, στα πρόσωπα των χριστιανών που συμμετέχουν στην μυστηριακή ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου μας, πρέπει να λάμψει η χαρά όσων έλαβαν την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Ο Ιησούς είναι ζωντανός, ο θάνατος έχει νικηθεί και εμείς δεν φοβόμαστε πια, γιατί η στιγμή του θανάτου είναι αυτή της δεύτερης γέννησής μας, η οριστική.
+ Γεώργιος
Αρχιεπίσκοπος
