«Ο Ιησούς Χριστός οδηγήθηκε στο Πάθος και στην Ανάστασή του, ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα ζωής που είχε καθοριστεί για κείνον, για να συνεχίσει ο άνθρωπος να πιστεύει στον Πατέρα του, ακόμη και στα βάθη της συμφοράς, στα όρια της απελπισίας. Ο Χριστός χρειάστηκε να ζήσει πλήρως την ύπαρξή μας, να ζήσει μέχρι τέλους την εμπειρία της ανθρώπινης φύσης και της αμαρτίας μας. Χρειάστηκε λοιπόν να γνωρίσει το θάνατο και τη φρίκη που προξενεί». (J.Guillet –Genesi della fede negli Apostoli).
Ο θάνατος του Ιησού φανερώνει έναν άνθρωπο όμοιο μ’ εμάς, αλλά και τον Μονογενή Υιό, τον αγαπημένο από τον Πατέρα. Πρόκειται για το φρικτό θάνατο ενός ανθρώπου μέσα σε μια τρομακτική ατμόσφαιρα μίσους, χλευασμού, έξαρσης των παθών, ωμότητας και εγωισμού, που η ανθρώπινη φύση μας μπορεί να δημιουργήσει. Ο Θεός επέτρεψε να φτάσει η αμαρτία μας σε παροξυσμό, προκειμένου η συγχώρεση του Ιησού να συμπεριλάβει όλες μας τις αμαρτίες, και τις πιο τερατώδεις.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές,
Κουρασμένοι και σημαδεμένοι από την πανδημία, κατάπληκτοι και αναστατωμένοι από το ξέσπασμα του πολέμου, κινδυνεύουμε να μην αντιληφθούμε τη μοναδική δύναμη της θυσίας του Ιησού στο Σταυρό και της Ανάστασής του, που διαλύει τα σκοτάδια της αμαρτίας και του κακού. Κινδυνεύουμε, όσο ποτέ άλλοτε, να ζήσουμε την πιο χαρμόσυνη αγγελία με βαθιά θλίψη στην καρδιά.
Ας ακολουθήσουμε στην απροσδόκητη ανακάλυψή τους, τη Μαρία Μαγδαληνή, τη Σαλώμη και τη Μαρία, μητέρα του Ιακώβου. Την επομένη του Σαββάτου, πρώτη ημέρα της εβδομάδας, νωρίς το πρωί, οι τρεις γυναίκες που ακολουθούσαν τον Ιησού και είχαν έλθει μαζί του στην Ιερουσαλήμ από τη Γαλιλαία, εκείνες που ήταν μάρτυρες του θανάτου και της ταφής του, πηγαίνουν στο μνήμα με τα αρώματα που είχαν ετοιμάσει. Δεν είχαν προλάβει να περιποιηθούν το νεκρό σώμα του Ιησού κατά τις συνήθειές τους, πριν την ταφή, επειδή ήταν αργά το απόγευμα και άρχιζε η αργία του Σαββάτου. Φθάνοντας στο μνήμα, το βρίσκουν ανοιχτό. Η πέτρα έχει κυλήσει και το σώμα του Ιησού δε βρίσκεται μέσα: «Γιατί αναζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε!» (Λκ 24,5-6 ). Η οδυνηρή εμπειρία της σταύρωσης και του θανάτου του Ιησού, μοιάζει να υποχωρεί μπροστά σ’ αυτήν του κενού τάφου, που οι τρεις γυναίκες και μετά ο Πέτρος και ο Ιωάννης αντικρίζουν! Η αναζήτηση του Ιησού του Αναστημένου γίνεται εμπειρία πίστης. Η πρώτη μέρα της εβδομάδας, η Κυριακή της Ανάστασης, αποτελεί πλέον την καθοριστική στιγμή στη ζωή όσων, μετά τις γυναίκες και τους δυο μαθητές, μοιράζονται μαζί τους αυτά που είδαν και πίστεψαν.
Σ’ αυτή τη μαρτυρία στηριζόμαστε για να δώσουμε κι εμείς τη δική μας μαρτυρία, που είναι αυτή της «θεϊκής ζωής» που ξεπερνά τα όριά μας, τη δυσπιστία, τους φόβους και τις αγωνίες μας. Ο κόσμος μας έχει απόλυτη ανάγκη από τολμηρούς μάρτυρες της χαράς, της ελπίδας και της συνάντησης του Αναστημένου Χριστού, για να φτάσει στην καρδιά κάθε ανθρώπου αυτή η καλή είδηση, που ο Θεός θέλει να σπείρει: ο Χριστός αναστήθηκε και μαζί γεννήθηκε η ελπίδα, επειδή η αγάπη είναι ισχυρότερη από το κακό και τον ίδιο τον θάνατο.
Μπορούμε να είμαστε μάρτυρες της χαράς της Ανάστασης !
Αυτή τη χάρη εύχομαι σε όλους μας!
Χριστός Ανέστη, αλληλούια, αλληλούια !
+ Πέτρος
