Την Πέμπτη 27 Ιανουαρίου, εορτή της Αγίας Άγγελας Μerici, Ιδρύτριας του Μοναχικού Τάγματος των Ουρσουλινών Αδελφών, πανηγύρισε το Παρεκκλήσιο της Αγίας στον οικισμό Κουμάρο. Το Παρεκκλήσιο αυτό ανήκει στην Αρχιεπισκοπή και το φροντίζουν οι Μοναχές Ουρσουλίνες της Τήνου.
Στις 4:30 το απόγευμα τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από το Σεβασμιότατο π. Νικόλαο και συλλειτούργησαν μαζί του ιερείς της Τήνου. Η παρουσία πολλών ευλαβών της Αγίας Άγγελας στην πανήγυρη, ήταν μια ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τα μεγαλεία που έκανε στο νησί μέσω της Αγίας Άγγελας και των Θυγατέρων της από αιώνες. Ταυτόχρονα μία παράκληση προς τον Κύριο να μην αφήσει την τοπική μας Εκκλησία χωρίς αφιερωμένους σε Εκείνον.
Σήμερα, δυστυχώς, μόνο μία μοναχή και ένας μοναχός υπενθυμίζουν καθημερινά με την παρουσία τους στην Τήνο ότι το νησί αυτό γέννησε τόσες και τόσες μοναχικές κλήσεις.
Σήμερα, δυστυχώς, όλα τα αφιερωμένα στον Κύριο παιδιά της που γεννήθηκαν εδώ έχουν συγκεντρωθεί «στο κλεινόν άστυ» και σαν κομήτες πού και πού κάνουν την ευχάριστη παρουσία τους ανάμεσά μας υπενθυμίζοντάς μας πως δεν μας ξεχνούν! Έχουμε ένα παράπονο και αυτό είναι πικρό. Μόνο η δική τους παρουσία μπορεί να διώξει αυτή την πικρία. Εμείς τους αγαπούμε όλους και όλες, γι’ αυτό και τους είχαμε στείλει μια ανοικτή επιστολή. Περιμένουμε ακόμη κάποια απάντηση.
Δεν ήταν τυχαίο ότι το ευαγγέλιο της ημέρας στην πανήγυρη της Αγίας Άγγελας, τελείωνε ως εξής: «Σε όσους έχουν θα τους δοθεί και άλλο, και σε όσους δεν έχουν θα τους πάρουν και αυτό που έχουν».
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος στη συναγμένη Εκκλησία είπε:
Ο Κύριος σήμερα μας μίλησε χρησιμοποιώντας ένα σύμβολο, το λυχνάρι. Για τους ανθρώπους της εποχής του Χριστού ήταν πιο εύκολο να καταλάβουν τη σημασία αυτού του συμβόλου, διότι τότε δεν υπήρχε ο ηλεκτρισμός και, μόλις βράδιαζε, άναβε σε κάθε σπίτι το τρεμάμενο λυχνάρι για να φωτίζει τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό. Ο Ιησούς δεν προχωρεί στην ερμηνεία αυτής της παραβολής. Είναι βέβαιος ότι όλοι οι ακροατές του κατάλαβαν αμέσως το μάθημα που ήθελε ο Ιησούς να τους δώσει.
Αυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε εμείς τι θέλει ο Κύριος να πει με αυτή την παραβολή. Θέλει να μας διδάξει ότι ο Λόγος του Θεού έχει το ίδιο αποτέλεσμα για τα βήματά μας που έχει και το λυχνάρι μέσα στο σκοτάδι. Η διδασκαλία του Ιησού δεν μπορεί να κρύβεται ή να αποσιωπάται ή χειρότερα να παρουσιάζεται με περίτεχνους και γαργαλιστικούς όρους και λόγους, απλώς και μόνο για να γίνεται ευχάριστος. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι πάντα ευχάριστος, είναι όμως πάντα σωτήριος. Δεν πρέπει να επισκιάζεται και να καλύπτεται από τις τόσες υποθέσεις της καθημερινής μας ζωής.
Αυτή η ευαγγελική σελίδα αναφέρεται στον ίδιο το Χριστό. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να κηρύττει δημόσια, δεν σταμάτησε να περιέρχεται τις πόλεις και τα χωριά, τα σπίτια και τις συναγωγές, τις πλατείες και τις αγορές της Γαλιλαίας για να αναγγείλει σε όλους ότι πλησίασε η Βασιλεία των ουρανών. Να αναγγείλει την αγάπη του Θεού Πατέρα για τον άνθρωπο και να γίνεται καθημερινά ο λόγος του το φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο.
Το φως που ήλθε στον κόσμο στο πρόσωπο του Χριστού δεν μένει πια «κάτω από το μόδι» αλλά πάνω στον λυχνοστάτη. Και τα πλήθη το αντιλήφθηκαν και έτρεξαν από παντού κοντά του για να φωτιστούν.
Μπροστά σ’ αυτή τη διδασκαλία του Χριστού μπορούμε να σκεφθούμε και να διερωτηθούμε: Ποια θέση έχει ο λόγος του Θεού στη δική μας τη ζωή; Ποιο φως παίρνω από αυτό το λόγο; Πώς φωτίζονται τα καθημερινά γεγονότα της ζωής μου; Μήπως απλώς περιορίζομαι στο να διαβάζω απλώς το λόγο του Θεού; Μήπως δεν προχωρώ στη μελέτη του και δεν ξέρω να τον χρησιμοποιήσω για να προσευχηθώ; Αλλά τότε πώς απαιτώ αυτός ο λόγος να με βοηθήσει; Μόνο όταν τον διαβάζω τον μελετώ, τον τελώ μαζί με όλη την Εκκλησία και στη συνέχεια τον τηρώ, τότε γίνεται αληθινά για μένα το φως το αληθινό που φωτίζει να βήματά μου για να προχωρήσω και να συναντήσω το Χριστό και τους αδελφούς μου. Τότε μπορώ να γίνω και εγώ ένα μικρό λυχνάρι για να φωτίζω και τον πλησίον μου. Να γίνομαι μαζί με το Χριστό το φως το κόσμου.
Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού από την αρχή της ύπαρξής της πολλά λυχνάρια άναψαν από το φως του χριστού και φώτισαν τα βήματα των ανθρώπων για να πορευθούν προς το Χριστό. Να ενωθούν μαζί του και να γίνουν το δυνατό φως που λάμπει μέσα στο σκοτάδι της απιστίας, της θρησκευτικής αδιαφορίας, της εκκοσμίκευσης και της αποϊεροποίησης των πάντων, για να γίνουν φλόγες ελπίδας, πίστης και αγάπης, να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου.
Ένα τέτοιο δυνατό λυχνάρι που έγινε μαζί με το Χριστό φως του κόσμου ήταν και η Αγία Άγγελα, ιδρύτρια των Μοναχών Ουρσουλινών που σήμερα τιμούμε.
Ενέπνευσε στις Αδελφές την αγάπη για το Λόγο του Θεού. Ο ευαγγελισμός, η κατήχηση, η ακρόαση και η μελέτη του λόγου του Θεού είναι η καθημερινή πνευματική τροφή των Ουρσουλινών Αδελφών. Γι’ αυτό και όταν, πριν από δύο χρόνια, η Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος πρότεινε στις τοπικές Εκκλησίες έναν ιδιαίτερο τρόπο μελέτης του Λόγου του Θεού με την λεγόμενη «Θεία Ανάγνωση», η εδώ μικρή μοναχική κοινότητα των Αδελφών Ουρσουλινών πρώτη ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση αυτή και σε τακτά χρονικά διαστήματα εξασφαλίζει και σήμερα στο παρεκκλήσιό της την ακρόαση, τη μελέτη και την προσευχή με το λόγο του Θεού. Και, όπως διαπιστώνει κανείς με πολύ ικανοποίηση, οι συμμετέχοντες συνεχώς αυξάνονται.
Δυστυχώς έχουμε ένα πρόβλημα: Μειώνονται επικίνδυνα οι μοναχές Ουρσουλίνες.
Λίγο πριν ο λόγος του Κυρίου μάς είπε: «Όποιος έχει θα του δοθεί και άλλο, και όποιος δεν έχει θα του αφαιρεθεί και αυτό που έχει». Και εμείς δεν έχουμε μοναχές και μοναχούς και φοβόμαστε μη χάσουμε και αυτούς που έχουμε!
Σας ζητώ όμως να μην χάσουμε την ελπίδα μας στο Θεό. Να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Ο Κύριος ξέρει αν έχουμε ή δεν έχουμε. Και αν αυτό που έχουμε μας αρκεί. Αφήνουμε σε Εκείνον να το κρίνει και εμείς θα συνεχίσουμε να του ζητούμε περισσότερους. Αυτό δεν το κάνουμε μόνο κάθε τελευταία Πέμπτη του μήνα στο Βρυσί αλλά και κάθε ημέρα στην ατομική ή συλλογική προσευχή μας. Αυτό το ζητούμε ιδιαίτερα σήμερα από το Θεό με τις ικεσίες της Αγίας Άγγελας. Αμήν.
