ΧΩΡΑ ΤΗΝΟΥ
Στη Χώρα του Αγίου Νικολάου της Τήνου, τη Δευτέρα & Τρίτη στις 5 & 6 Δεκεμβρίου 2011 πανηγύρισε ο Καθολικός Ενοριακός Ναός του Αγίου Νικολάου με ευλάβεια και επισημότητα. Την παραμονή τελέστηκε Αρχιερατικός Εσπερινός με εμπνευσμένο κήρυγμα από τον Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο. Στη συνέχεια σε δρόμους και σε πλατείες της Χώρας λιανεύτηκαν τμήματα οστών του Αγίου Νικολάου.
Στην παραλία της Χώρας, δίπλα στη εξέδρα αναπέμφθηκαν δεήσεις υπέρ των Χριστιανών με τη μεσιτεία του Αγίου Νικολάου. Ανήμερα της εορτής τελέσθηκε επίσημη Θεία Λειτουργία από τον εφημέριο π. Μάρκο Φώσκολο και τον εφημέριο Κτικάδου π. Γεώργιο Ανδριώτη.
Ο Σεβασμιότατος μετά το σύντομο ανάγνωσμα μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
«Προστάτα μας Νικόλαε την οικουμένη σώσε, την ένωσιν των χριστιανών στην Εκκλησίαν δώσε».
Θέλω, αδελφοί μου και αδελφές μου θα σταθώ έστω και για λίγο σ’ αυτόν το στίχο του ύμνου που η ενοριακή μας αυτή κοινότητα ψάλλει στον Άγιο της Προστάτη Ιεράρχη Νικόλαο πανηγυρίζοντας τη μνήμη του.
Σήμερα μπορούμε, ανατολή και δύση, να στραφούμε προς τον κοινό Άγιο της Εκκλησίας και να του ζητήσουμε να ικετεύει μαζί μας τον Κύριο, ώστε τα συνεχιστούν τα βήματα προσέγγισης των Χριστιανών Ανατολής και Δύσης. Να μην περιοριζόμαστε στους εναγκαλισμούς στα σαλόνια, στους δρόμους και τις πλατείες αλλά και να δεσμευθούμε σοβαρά και υπεύθυνα, με συγκεκριμένες πράξεις αγάπης, σεβασμού και αδελφοσύνης που θα μαρτυρούν την ειλικρινή όχι πρόθεσή μας αλλά απόφασή μας να ξεπεράσουμε τους εγωισμούς μας και με απλότητα και ταπεινότητα μαζί να μαρτυρούμε την κοινή πίστη μας προς τον Χριστό και την μεταξύ μας αγάπη. Αυτή η στάση μας δεν είναι δική μας επιλογή αλλά του ίδιου του Χριστού που έθεσε ως χαρακτηριστικό των μαθητών του την μεταξύ τους αγάπη: «από αυτό θα γνωρίζουν ότι είστε μαθητές μου αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα».
Ο Κύριος και σήμερα διαλέγει δικούς του τρόπους και δικά του σημεία για να μας υπενθυμίζει την συνεχή παρουσία του ανάμεσά μας. Από μας εξαρτάται όμως, να διακρίνουμε με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος αυτά τα σημεία της παρουσίας του και να τους προσδώσουμε την θεολογική και σωτήρια διάσταση που έχουν.
Ένα τέτοιο ζωντανό σημείο βίωσε όλη η Εκκλησία πριν από λίγες ημέρες, κατά την εορτή του Αγίου Ανδρέα. Στη διάρκεια της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως, ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, απευθυνόμενος στην πολυμελή αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης, που συμμετείχε στην πανήγυρη είπε μεταξύ άλλων:
«Θεωρούμεν ευλογίαν μεγίστην του Θεού την καθιερωθείσαν από πολλών ήδη δεκαετιών και τηρουμένην πιστώς παράδοσιν της ανταλλαγής επισκέψεων επισήμων αντιπροσωπειών των δύο ημών Εκκλησιών κατά τας Θρονικάς Εορτάς εκατέρας, καθ ότι δι αυτών δηλούται συμβολικώς και ενισχύεται μεγάλως ο μεταξύ αυτών αδελφικός δεσμός ως και η επιθυμία των όπως προωθηθή έτι μάλλον η εν Χριστώ ενότης αυτών εις εκπλήρωσιν της βουλής του Ιδρυτού της Εκκλησίας και μοναδικής Κεφαλής αυτής Κυρίου ημών Ιησού Χριστού “ίνα πάντες εν ώσιν” (Ιωάν. ιζ , 21).
Εις το ευαγγελικόν ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας, την οποίαν μόλις ετελέσαμεν, ο σήμερον εορταζόμενος Απόστολος Ανδρέας έμπλεως χαράς και ενθουσιασμού μετά την γνωριμίαν του με τον Κύριον σπεύδει να συναντήση τον αυτάδελφον αυτού Σίμωνα και να του αναγγείλη την μεγάλην, την σπουδαιοτέραν εις όλην την ιστορίαν της ανθρωπότητος, είδησιν: “Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, ο εστι μεθερμηνευόμενον Χριστός” (Ιωάν. α , 42). Την είδησιν αυτήν ακολουθεί αμέσως και χωρίς χρονοτριβήν η συνάντησις των δύο αυταδέλφων μετά του Ιησού, κατά την οποίαν ο Κύριος εμβλέψας εις τον Σίμωνα προσδίδει εις αυτόν την προσωνυμίαν “Κηφάς, ο ερμηνεύεται Πέτρος” (Ιωάν. 1, 43). Από την στιγμήν εκείνην ο Πέτρος καθίσταται ο Κορυφαίος των Αποστόλων και επί την πέτραν της πίστεώς του οικοδομείται η Εκκλησία. Ούτως, η συνάντησις Ανδρέου και Πέτρου μετά του Ιησού γίνεται απαρχή της ιστορικής πραγματώσεως της Εκκλησίας. Τους δύο αδελφούς δεν ενώνει πλέον μόνον η εξ αίματος συγγένεια, αλλά κάτι πολύ σπουδαιότερον: η κοινή ομολογία “ευρήκαμεν τον Μεσσίαν”, δηλαδή τον Χριστόν…
Αι Εκκλησίαι Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως οφείλουν να επανεύρουν την κοινήν φωνήν των δύο Αποστόλων, την κοινήν ομολογίαν πίστεως και το εν τω σώματι και τω αίματι του Χριστού “αυτάδελφόν” των, ώστε ο κόσμος να δυνηθή να πιστεύση εις τον Μεσσίαν, τον Οποίον “ευρήκαν” οι δύο θεμελιωταί των Εκκλησιών αυτών.
Αδελφοί μου και Αδελφές μου, η Εκκλησία του Χριστού δεν έπαυσε να έχει Αγίους Πατέρες, αλλά, όπως είχε στην παλαιά εποχή, έχει και σε κάθε εποχή. Απλώς και δυστυχώς εμείς υποβιβάζουμε την αξία των λόγων των σημερινών Πατέρων. Όμως ο Κύριος συνεχίζει να μιλά στην Εκκλησία του, χρησιμοποιώντας τον νου, την καρδιά και τα χείλη και των σημερινών Αγίων. Αντί λοιπόν να περιοριζόμαστε στο τι είπαν κάποτε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ας ακούμε και ας ακολουθούμε και αυτό που λένε οι σημερινοί Πατέρες της ίδιας Εκκλησίας.
Πανηγυρίζοντας τη μνήμη του Αγίου Ιεράρχη Νικολάου και προετοιμαζόμενοι «να υποδεχθούμε τον Κύριο που έρχεται», ας αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο ο ένας τον άλλο. Ας ανανεώσουμε κατά την φετινή πανήγυρη την πρόθεσή μας, να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της ζωής του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Ιεράρχη των φτωχών, των ανήμπορων και των αδυνάτων, που και σήμερα ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς ανάμεσά μας. Ας αναζητήσουμε με ειλικρίνεια, δικαιοσύνη και γενναιοδωρία τρόπους συμπαράστασης προς τον συνάνθρωπο που και σήμερα είναι φτωχός, ανήμπορος και αδύναμος. Ας μην ξεχνούμε πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή αλλά και σώμα.
Ας ζητήσουμε τέλος από τον Κύριο με τις ικεσίες του Αγίου Νικολάου να μας απαλλάξει από κάθε λογής φουρτούνες, για να πορευόμαστε με νηνεμία έχοντας την πυξίδα της πίστης μας στραμμένη προς τον φάρο της ελπίδας και της αγάπης, που είναι ο Χριστός. Να συνεχίσουμε την πορεία προετοιμασίας και για τα γενέθλια του Σωτήρα μας Χριστού, ώστε μαζί οι Χριστιανοί, Ανατολής και Δύσης, τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, να αναφωνήσουμε: « Βρήκαμε το Μεσσία». ΑΜΗΝ.
Μετά την ακολουθία του Εσπερινού έγινε η λιτάνευση των ιερών λειψάνων του Αγίου στους δρόμους της Πόλης και αναπέμφθηκε ειδική δέηση στο κέντρο της Πόλεως.
Οι ενορίτες είχαν τη δυνατότητα να ευχηθούν στο Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο στην ενοριακή αίθουσα.
ΣΤΕΝΗ ΤΗΝΟΥ
Tην Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011 πανηγύρισε ο Καθολικός Ενοριακός Ναός του Αγίου Νικολάου στη Στενή Τήνου, με επισημότητα και συμμετοχή πολλών ευλαβών πιστών και επισκεπτών. Τη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος π. Νικόλαος συλλειτουργούντων και ιερέων από άλλα χωριά της Τήνου. Περί το τέλος της τελετής επισκέφτηκαν το Ναό Ιερείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τιμώντας τον εορτάζοντα Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο και τους ενορίτες του μεικτού θρησκευτικά χωριού της Στενής.
Αντηλλάγησαν ευχές και φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν και εκ μέρους του Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου κ. Δωροθέου Β΄. Στο τέλος της τελετής στο προαύλιο του Ναού και στην παρακείμενη αίθουσα αλληλοευχήθηκαν ιερείς και λαός για τη γιορτινή μέρα του κοινού προστάτη Άγιου Νικολάου.
Το πανηγύρι συνεχίστηκε στα νοικοκυριά των κατοίκων της Στενής. Εκεί καλεσμένοι και επισκέπτες φιλοξενήθηκαν καλόκαρδα από τις νοικοκυρές και τους συζύγους των με πολλά φαγητά και ντόπιους νόστιμους μεζέδες και κρασί. Τα σπίτια έμειναν «ανοικτά» μέχρι αργά το βράδυ και δέχονταν τους επισκέπτες που έφθαναν για να χαιρετήσουν τους εορταζόμενους Στενιανούς.
Μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος στην Εκκλησία και είπε:
Πανηγυρίζοντας σήμερα τη μνήμη του Αγίου Ιεράρχη Νικολάου, Ποιμένα της Εκκλησίας, ο λόγος του Θεού μάς παρουσιάζει το πρότυπο του καλού ποιμένα, που πρέπει να γίνει παράδειγμα μίμησης για κάθε ποιμένα της Εκκλησίας.
Ο ποιμένας είναι ο φύλακας ενός ποιμνίου που του το ανέθεσε ο ιδιοκτήτης. Οφείλει λοιπόν να δώσει λογαριασμό σε Εκείνον για το κάθε πρόβατο χωριστά.
Ο Ιησούς γνωρίζει τα πρόβατά του με το όνομά τους και φροντίζει το κάθε ένα χωριστά. Είναι ο καλός ποιμένας. Μπροστά στην αμέλεια εκείνων που όφειλαν να προστατεύσουν το ποίμνιο, ο ίδιος ο Ιησούς αναλαμβάνει να τα φροντίσει και να τα προστατέψει. Για κείνον κάθε πρόβατο έχει την απόλυτη αξία του. Το κάθε ένα αξίζει όσο όλα τα άλλα. Αυτό είναι μια μεγάλη πρόκληση και πρόσκληση για τις χριστιανικές κοινότητές μας, για να μη χάνουν το όμορφο κλίμα της οικειότητας και της αληθινής αγάπης. Το βλέμμα του θεού πέφτει πάνω σε κάθε πρόσωπο και για κάθε ένα φροντίζει. Αν κάποιο πρόσωπο απομακρύνεται, ο Ιησούς αφήνει τα ενενήντα εννέα και πηγαίνει σε αναζήτησή του. Αυτό είναι το παράδειγμα που δίνει ο Ιησούς σε κάθε ποιμένα, αν θέλει να είναι καλός ποιμένας. Η αγάπη που μας προτείνει ο Ιησούς δεν γνωρίζει περιορισμούς και όρια, επιλογές και εκλογές. Κάθε μαθητής οφείλει να φροντίζει εξ ίσου για κάθε αδελφό και κάθε αδελφή. Είναι μέσα από μία τέτοια αγάπη που γεννιέται η χαρά και η γιορτή της αδελφοσύνης, της αγάπης, της Εκκλησίας.
Μέσα από τη σημερινή σύντομη παραβολή, ο Ιησούς αποκαλύπτει μερικές απαράδεκτες καταστάσεις της κοινότητας: συμβαίνει κάποιος από τους μικρούς, κάποια στιγμή να χαθεί και ίσως για τους άλλους να θεωρείται χαμένος. Είναι τότε που η Εκκλησία οφείλει να δείξει περισσότερο ενδιαφέρον και κατανόηση. Οι λιγότερο προνομιακοί, οι φτωχοί ή οι αλλοδαποί μετανάστες είναι ανάγκη να βρουν στην Εκκλησία τη Μητέρα που ξέρει να αγαπά όλα τα απιδιά της χωρίς διάκριση.
Στην παραβολή ο Ιησούς δίνει κριτήρια πιο δίκαια, που πρέπει να χρησιμοποιούνται στις ανθρώπινες σχέσεις: Ο Θεός είναι πάντα με το μέρος εκείνων που ωθούνται στο περιθώριο της κοινωνίας, που παραμελούνται και στη συνέχεια ξεχνιούνται από τον συνάνθρωπο. Η Βασιλεία του Θεού είναι σε αντίθεση με την κοινωνία μας. Η Εκκλησία οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη τα προβλήματα των μειονεκτικών ανθρώπων και να υπερασπίζεται τα ενδιαφέροντά τους για να μην διατρέχουν τον κίνδυνο να ακολουθήσουν λανθασμένους δρόμους και χάσουν το σωστό προσανατολισμό τους
Η εικόνα του ποιμένα είναι διάχυτη μέσα στην Παλαιά Διαθήκη και χρησιμοποιείται και από τον ίδιο τον Ιησού. Ο Θεός είναι ο ποιμένας του λαού του, και ο Ιησούς ο καλός ποιμένας μας. Το έργο του καλού ποιμένα γίνεται πιο προσωπικό και ευσπλαχνικό για το χαμένο και τραυματισμένο πρόβατο, που δεν μπορεί από μόνο του να σωθεί. Ο ποιμένας το αναζητεί, το βρίσκει και το βάζει πάνω στους ώμους του.
Ο Άγιος Νικόλαος ήταν ο Ποιμενάρχης της Εκκλησίας που έγινε «τα πάντα τοις πάσι» και έγινε παράδειγμα προς μίμηση για κάθε ποιμενάρχη αλλά και για κάθε ποιμενόμενο, που οφείλει να ζητεί από τον Κύριο να εξασφαλίζει στην Εκκλησία τέτοιου είδους ποιμενάρχες έτοιμους να θυσιαστούν για το ποίμνιο, όπως ο Χριστός.
Έγινε με τη χάρη του Θεού ο άνθρωπος που αγάπησε και συμπόνεσε τον άνθρωπο, και τον υπηρέτησε ιδιαίτερα στο πρόσωπο των φτωχών, των ανήμπορων και των αδυνάτων, γενόμενος μέχρι σήμερα ο προστάτης των μικρών, των απλών, των παιδιών. Έγινε ο συμπαραστάτης όσων αντιμετωπίζουν κάθε λογής φουρτούνες που δημιουργεί ο δυνατός άνεμος του εσωστρέφειας και του εγωισμού με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να αδιαφορεί για τον πλησίον του ενώ έχει λάβει εντολή να τον αγαπά σαν τον εαυτό του. Μεγάλες είναι, πράγματι, και πολλές οι φουρτούνες που δημιουργούνται ακόμη και στη στεριά από την ύπουλη τρομοκρατία και την εγωιστική βία.
Ενώ η γη έχει ευαγγελιστεί από δυο χιλιάδες χρόνια την ειρήνη για κάθε άνθρωπο ευδοκίας, δυστυχώς καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων που ενώ δημιουργούνται από ανθρώπους που διαθέτουν νου και καρδιά, εντούτοις γίνεται κακή χρήση του νου και δεν χρησιμοποιείται καθόλου η καρδιά. Έτσι η γη μας συνεχώς φτωχαίνει από αγάπη. Μαραζώνει η αισιοδοξία και αργοπεθαίνει η ελπίδα, λιγοστεύουν οι συνετοί και οι ειρηνοποιοί και πολλαπλασιάζονται οι μισαλλόδοξοι, οι τρομοκράτες, οι εκβιαστές, οι αδικούντες, οι πολεμοχαρείς, με άλλα λόγια η αγάπη γίνεται είδος πολυτελείας, ενώ αντιθέτως το μίσος γίνεται το πιο συνηθισμένο καταναλωτικό είδος. Και σιγά-σιγά η παραφροσύνη αντικαθιστά την αδελφοσύνη.
Ο κόσμος μας είναι πολύ φτωχός χωρίς τις πανανθρώπινες αξίες, χωρίς το Ευαγγέλιο. Φτωχή είναι η γη χωρίς το Χριστό, και θα είναι ακόμη πιο φτωχή όταν αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε ανταλλακτικά του ανθρωπίνου σώματος, προχωρώντας ακόμη και στο να πλαστικοποιήσουμε την ήδη σκληρή και πωρωμένη αναίσθητη καρδιά του ανθρώπου.
Ας ζητήσουμε από τον Κύριο, να μας διατηρήσει μια καρδιά ευαίσθητη στις αξίες του ευαγγελίου, για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο. Ας ανανεώσουμε σ’ αυτή την πανήγυρη την πρόθεσή μας να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της ζωής των Αγίων, που μας οδηγούν στη μίμηση της ζωής του Χριστού. Τότε ο Κύριος, με τις ικεσίες του Αγίου Νικολάου, θα μας απαλλάξει από κάθε λογής φουρτούνες για να πορευόμαστε με την πυξίδα της ζωής μας στραμμένη προς τον φάρο της ελπίδας, της πίστης και της αγάπης, που είναι ο Χριστός και που είναι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ξεκινώντας από την αλλαγή της ζωής τής κάθε μιας και κάθε ενός μας. ΑΜΗΝ.
Ν.Φ
