Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές. καλημέρα.
Στην προηγούμενη Κατηχητική ομιλία ασχοληθήκαμε με το γεγονός της Ανάστασης του Ιησού, στο οποίο οι γυναίκες διαδραμάτισαν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Σήμερα, θα ήθελα να μελετήσουμε τη σωστική σημασία της Ανάστασης. Τι σημαίνει για τη ζωή μας η Ανάσταση; Και γιατί, χωρίς αυτήν, η πίστη μας είναι μάταιη;
Η πίστη μας θεμελιώνεται στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, όπως ένα σπίτι στέκεται πάνω στα θεμέλια: αν αυτά υποχωρήσουν, καταρρέει όλο το σπίτι. Ο Ιησούς πρόσφερε, πάνω στο σταυρό, τον εαυτό του, παίρνοντας πάνω του τα αμαρτήματά μας και κατεβαίνοντας στην άβυσσο του θανάτου και μέσω της Ανάστασής του, νικά τις αμαρτίες, τις αφαιρεί και μας ανοίγει το δρόμο για να γεννηθούμε ξανά σε μια νέα ζωή. Ο Άγιος Πέτρος, στην αρχή της πρώτης του Επιστολής, καθώς ακούσαμε, συνοψίζει με σαφήνεια την αλήθεια αυτή: «Ευλογημένος να΄ναι ο Θεός, ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που από μεγάλη ευσπλαχνία, μας ξαναγέννησε σε μια καινούρια ζωή, με την ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς. Έτσι τώρα έχουμε μια πραγματική ελπίδα, μια κληρονομιά που δεν φθείρεται, δεν βεβηλώνεται και δεν μαραίνεται» (1, 3-4).
Ο Απόστολος μας λέει ότι με την ανάσταση του Ιησού, συνέβη κάτι το εντελώς καινούριο: ελευθερωθήκαμε από τη σκλαβιά της αμαρτίας και γινόμαστε παιδιά του Θεού, γεννηθήκαμε δηλαδή σε μια νέα ζωή. Πότε πραγματοποιείται αυτό σε μας; Στο Μυστήριο του βαπτίσματος. Παλιά, λάβαινε κάποιος το βάπτισμα «δια καταδύσεως». Αυτός που επρόκειτο να βαπτιστεί, αφήνοντας κατά μέρος τα ρούχα του, κατέβαινε στην κολυμπήθρα του Βαπτιστηρίου και ο Επίσκοπος ή ο Πρεσβύτερος, του έριχνε τρεις φορές νερό στο κεφάλι βαπτίζοντάς τον στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κατόπιν ο βαπτισμένος έβγαινε από την κολυμπήθρα και ντυνόταν με το νέο ένδυμα: το λευκό. Δηλαδή είχε γεννηθεί σε μια καινούρια ζωή, αφού πρώτα είχε καταδυθεί στο Θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Είχε γίνει παιδί του Θεού. Ό Άγιος Παύλος, στην Επιστολή προς Ρωμαίους, γράφει: «Λάβατε το Πνεύμα που σας καθιστά θετά παιδιά του Θεού, μέσω του οποίοι κραυγάζουμε: «Αββά! Πατέρα!» (Ρωμ. 8,15).
Το Πνεύμα που λάβαμε στο βάφτισμα, είναι ακριβώς Εκείνο που μας διδάσκει, μας ωθεί να ονομάζουμε το Θεό: «Πατέρα» ή καλύτερα «Αββά», που σημαίνει «μπαμπά». Αυτός είναι ο Θεός μας: είναι ένας «μπαμπάς» για μας. Το Πνεύμα το Άγιο πραγματοποιεί μέσα μας αυτή τη νέα κατάσταση των παιδιών του Θεού. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο που λαβαίνουμε από το πασχαλινό Μυστήριο του Ιησού. Ο Θεός μας συμπεριφέρεται ως παιδιά του, μας καταλαβαίνει, μας συγχωρεί, μας αγκαλιάζει, μας αγαπά, ακόμη και όταν σφάλλουμε. Ήδη, στην Παλαιά Διαθήκη, ο προφήτης Ησαΐας διαβεβαίωνε: «κι αν μια μάννα μπορεί να ξεχάσει το παιδί της, ο Θεός, ποτέ, σε καμιά στιγμή, δεν μας ξεχνά» (βλ. Ης. 49,5). Και αυτό είναι ωραίο!
Ωστόσο, η υική αυτή σχέση με το Θεό, δεν είναι σαν έναν θησαυρό που διατηρούμε σε μια γωνιά της ζωής μας, αλλά πρέπει να αναπτύσσεται, να τροφοδοτείται κάθε μέρα, με την ακοή του Λόγου του Θεού, την προσευχή, τη συμμετοχή στα Μυστήρια, ιδιαίτερα τη Μετάνοια και την Ευχαριστία, και την αγάπη. Είναι στο χέρι μας να ζήσουμε ως παιδιά: Και αυτή είναι η αξία μας – έχουμε την αξία των παιδιών του Θεού – να συμπεριφερόμαστε ως αληθινά παιδιά του Θεού! Τούτο σημαίνει ότι οφείλουμε, κάθε μέρα, να αφήνουμε το Χριστό να μας διαμορφώνει και να μας κάνει όπως Εκείνον! Σημαίνει να προσπαθούμε να ζούμε ως χριστιανοί, να προσπαθούμε να τον ακολουθούμε, ακόμη και όταν διαπιστώνουμε τα όριά μας και τις αδυναμίες μας.
Ο πειρασμός να αφήσουμε κατά μέρος το Θεό για να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, είναι πάντοτε μπροστά μας και η εμπειρία της αμαρτίας πληγώνει τη χριστιανική μας ζωή, την κατάστασή μας ως παιδιά του Θεού. Για το λόγο αυτό, οφείλουμε να έχουμε το θάρρος της πίστεως και να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να κατευθύνεται από τη νοοτροπία που μας λέει: «Ο Θεός δεν χρησιμεύει σε τίποτε, δεν έχει σημασία για μένα» κ.τ.λ. Αντίθετα, μόνο όταν συμπεριφερόμαστε ως παιδιά του Θεού, χωρίς να αποθαρρυνόμαστε για τα παραπτώματά μας, για τις αμαρτίες μας, όταν αισθανόμαστε ότι Εκείνος μας αγαπά, η ζωή μας θα αναγεννηθεί, θα εμψυχωθεί από τη γαλήνη και τη χαρά. Ο Θεός είναι η δύναμή μας! ο Θεός είναι η ελπίδα μας!
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, πρώτοι εμείς οφείλουμε να έχουμε αυτή τη σταθερή ελπίδα και να είμαστε ένα ορατό, σαφές και φωτεινό σημείο της. Ο Αναστημένος Κύριος είναι η ελπίδα που ποτέ δεν εξασθενεί, που δεν μας διαψεύδει (βλ. Ρωμ. 5,5). Η ελπίδα του Κυρίου δεν μας διαψεύδει! Πόσες φορές, στη ζωή μας, οι ελπίδες χάνονται, πόσες φορές, οι προσδοκίες, που τρέφουμε στην καρδιά μας, δεν πραγματοποιούνται! Η ελπίδα η δική μας, των χριστιανών, είναι δυνατή, βέβαιη, στερεή, σ΄αυτή τη γη όπου ο Θεός μας κάλεσε να πορευθούμε και είναι ανοικτή στην αιωνιότητα, διότι βασίζεται στο Θεό, που είναι πάντοτε πιστός. Ας μη λησμονούμε: Ο Θεός είναι πάντοτε πιστός. Είναι πάντοτε πιστός απέναντί μας. Ως αναστημένοι με το Χριστό, μέσω του βαπτίσματος, δια του δώρου της πίστεως, προορισμένοι για μια κληρονομιά που δεν φθείρεται, θα πρέπει να μας κάνει να αναζητούμε περισσότερο τα πράγματα του Θεού, να Τον σκεπτόμαστε περισσότερο, και να προσευχόμαστε περισσότερο σ΄Αυτόν. Το να είμαστε χριστιανοί δεν περιορίζεται στο να τηρούμε εντολές, αλλά σημαίνει να είμαστε εν Χριστώ, να σκεπτόμαστε όπως Εκείνος, να πράττουμε όπως Εκείνος, να αγαπούμε όπως Εκείνος. Σημαίνει να αφήνουμε το Χριστό να κατακτά τη ζωή μας και να την αλλάζει, να την μεταμορφώνει, να την ελευθερώνει από τα σκοτάδια του κακού και της αμαρτίας.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σε όποιον μας ζητάει να αιτιολογήσουμε την ελπίδα που έχουμε μέσα μας (βλ. Α΄Πε. 3,5), ας δείχνουμε και ας αποκαλύπτουμε τον Αναστημένο Χριστό. Ας τον αποκαλύπτουμε με την αγγελία του Λόγου, αλλά προπάντων με τη ζωή μας ως αναστημένοι. Ας δείχνουμε τη χαρά μας που είμαστε παιδιά του Θεού, την ελευθερία που μας χαρίζει η εν Χριστώ ζωή, που είναι η αληθινή ελευθερία, αυτή που μας σώζει από τη σκλαβιά του κακού, της αμαρτίας, του θανάτου! Ας έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στην ουράνια Πατρίδα, και τότε θα δούμε ένα νέο φως και μια νέα δύναμη στις επίγειες ασχολίες μας και στο μόχθο της καθημερινής ζωής μας. Είναι μια πολύτιμη υπηρεσία που οφείλουμε να παράσχουμε σ΄αυτό τον κόσμο μας, που συχνά δεν κατορθώνει πια να υψώσει το βλέμμα προς τα άνω, δεν κατορθώνει πια να υψώσει το βλέμμα προς το Θεό.
ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Τετάρτη 10 Απριλίου 2013
Μετάφραση από τα Ιταλικά
Πέτρος Ανδριώτης
