Τη Δευτέρα 4 Ιουλίου ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπός μας π. Νικόλαος συμπλήρωσε δέκα οκτώ χρόνια ποίμανσης της τοπικής Εκκλησίας Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου και της Εκκλησίας Χίου ως Αποστολικός Τοποτηρητής.
Στις 8 το βράδυ ο Σεβασμιότατος τέλεσε τη θεία Λειτουργία στον Μοναστηριακό ναό του Αγίου Αντωνίου στη Χώρα της Τήνου και συλλειτούργησαν μαζί του οι ιερείς: π. Ρόκκος, π. Νίκος, π. Δημήτριος, π. Μάριος, π. Μάρκος και ο π. Ριχάρδος.
Μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου πήρε το λόγο ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Παν/τατος π. Ρόκκος Ψάλτης ο οποίος είπε τα εξής:
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Αυτή την περίοδο, συγκεκριμένα στις 29 Ιουνίου, Πανήγυρη των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος εόρτασε την 60ή επέτειο της ιερατικής του χειροτονίας και ο πνευματικός εορτασμός συνεχίζεται σε όλη την Καθολική Εκκλησία. Σήμερα, 4 Ιουλίου, εορτάζουμε τη 18η επέτειο της Επισκοπικής Χειροτονίας του Αρχιεπισκόπου μας.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να σας προτείνω μερικές σκέψεις για βαθιά μελέτη και θερμή προσευχή, ιδιαίτερα για τον Άγιο Πατέρα τον Πάπα Βενέδικτο τον 16ο και τον Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο.
-Ζούμε σε μια εποχή όπου όλος ο κόσμος, πέρα από την πολιτική και οικονομική, περνά μια βαθιά κρίση ηθικών αρχών και πίστεως. Η ρίζα του κακού είναι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Η λύση όλων των προβλημάτων, εξαρτάται από την πνευματική θεραπεία της καρδιάς μας.
– Η κάθε Τοπική Εκκλησία, όπως και η δική μας είναι το κατάλληλο περιβάλλον γι’ αυτή τη θεραπεία, για τη ζωή, τη δραστηριότητα τον εξαγιασμό και τη σωτηρία των πιστών.
– Σε κάθε Τοπική Εκκλησία, η κοινωνία με τον Επίσκοπο, έχει πρωταρχική σημασία. Ο αυθεντικός εγγυητής και ο πνευματικός φορέας του Λόγου του Θεού, της Ευχαριστίας, των χαρισμάτων και διακονημάτων μέσα στην Εκκλησία είναι ο Επίσκοπος.
– Ένα άτομο ή ομάδα πιστών, δεν μπορεί να ζει με αδιαφορία ή και σε αντίθεση με τον Επίσκοπό του. Οφείλει να κάνει το παν για να ζει σε κοινωνία μαζί του, έστω και αν αυτό του προκαλεί κάποιες δυσκολίες.
– Ο Άγιος Ιγνάτιος της Αντιοχείας, έγραφε προς τους χριστιανούς της Μαγνησίας:
– «Προς τιμήν Εκείνου που μας αγαπά, οφείλουμε να υπακούμε στον Επίσκοπο, χωρίς σκιά προσποίησης, διότι διαφορετικά, δεν εξαπατούμε τον ορατό Επίσκοπο, αλλά τον αόρατο, τον Ιησού Χριστό». Και συνεχίζει ο Άγιος Ιγνάτιος: «Υπάρχουν μερικοί που έχουν στα χείλη τους το όνομα του Επισκόπου, αλλά μετά ενεργούν χωρίς εκείνον… Ο Κύριος Ιησούς που είναι ένα με τον Πατέρα, δεν έκανε τίποτε χωρίς τον Πατέρα. Έτσι και εμείς: Μην κάνετε τίποτε χωρίς τον Επίσκοπο και τους πρεσβυτέρους. Μην επιχειρείτε να θεωρείτε καλό, ό,τι κάνετε ατομικά, για λογαριασμό σας, αλλά να προτιμάτε να ενεργείτε σε κοινωνία μαζί τους». (Προς Μαγν. 3,2).
– «Μην κάνετε τίποτε χωρίς τον Επίσκοπο», σημαίνει να είμαστε όλοι, κληρικοί και λαϊκοί σε κοινωνία μαζί του, να υπακούμε στις κατευθύνσεις του, καθώς και στους άμεσους συνεργάτες του, που είναι οι ιερείς, και να μην κάνουμε κάτι που ξέρουμε καλά ότι Εκείνος δεν θα το ενέκρινε.
– Οφείλουμε να ακολουθούμε την Εκκλησία και τον Επίσκοπο και όχι να προπορευόμαστε. Σημαίνει, προπάντων, να αγαπάμε τον Επίσκοπο με την αγάπη του Χριστού, και όχι αγάπη «προσποιητή». Στην αγάπη βρίσκεται το πλήρωμα και η αλήθεια για καθετί. Τα χαρίσματα ενσωματώνονται και γίνονται δεκτά στην Εκκλησία, όχι με κατάκριση, ούτε με πολεμική, αλλά με το σεβασμό και αγάπη.
– Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους γράφει: «Σε κανένα να μη χρωστάτε τίποτε, παρά το να αγαπάτε ο ένας τον άλλο», (Ρωμ 13,8).
Δεν πρέπει όμως να λησμονάμε ένα πράγμα: Το σταυρό. Ακόμη και στις σχέσεις μεταξύ ποιμένα και ποιμνίου, δε μπορούμε να παραβλέπουμε τη μεγάλη εντολή του σταυρού. Το «χάρισμα και ο θεσμός» είναι σαν τους δύο βραχίονες του σταυρού. Ενωμένοι και οι δύο μαζί, σχηματίζουν το σταυρό. Ο ένας μπορεί να είναι ο σταυρός του άλλου. Αλλά τότε μόνο, ο ένας είναι επίσης και η σωτηρία του άλλου. Ο ποιμένας συνήθως είναι ο μεγάλος εσταυρωμένος, αλλά και ο σταυρός βαραίνει λιγότερο ή περισσότερο και κάθε νοητό πρόβατο του ποιμνίου.
Η αμοιβαία κατανόηση και αλληλοβοήθεια είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση κάθε προβλήματος. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε… (Γαλ 6,2). Όλα τα μέλη της Εκκλησίας, οφείλουμε να είμαστε ανοικτοί στο Πνεύμα το Άγιο και να κάνουμε αυτό που μας ανήκει να κάνουμε, δηλαδή να υπακούμε πάντα και να πεθάνουμε ακόμη, όπως ακριβώς ο σπόρος που πέφτει στη γη. Αυτό έκαμε και ο Ιησούς Χριστός: Υπάκουσε στον Πατέρα από αγάπη για Εκείνον και για μας, μέχρι το θάνατο επάνω στο Σταυρό. Έτσι μας έσωσε.
Ο Χριστός δεν ήρθε να μας αφαιρέσει το σταυρό, που είναι καρπός της αμαρτίας μας, αλλά να μας δείξει πού και πώς να τον σηκώνουμε.
– Ο χώρος όπου Ποιμένες και ποίμνιο πεθαίνουμε κάθε μέρα από αγάπη ο ένας για τον άλλο και μαθαίνουμε πώς να σηκώνουμε το σταυρό μας, είναι η Εκκλησία. Είναι καλύτερο να πεθαίνεις μέσα στην Εκκλησία παρά να ζεις έξω από αυτήν. Η Εκκλησία είναι η Κιβωτός σωτηρίας. Πολλοί βαπτισμένοι ζουν έξω από την Εκκλησία. Είτε είναι αδιάφοροι είτε, χειρότερα ακόμη, καταπολεμούν και προσπαθούν να βουλιάξουν αυτή την Κιβωτό. Μάταια όμως… Όσοι το επιχείρησαν στο διάβα των αιώνων, όχι μόνο απέτυχαν αλλά καταποντίστηκαν οι ίδιοι και επαληθεύτηκαν πάντοτε τα λόγια του Χριστού: «Οι δυνάμεις του κακού δε θα την καταβάλουν» (Μτ 16,18). Είπε όμως ο Χριστός και αυτά τα λόγια: «Όταν θα έλθει ο Υιός του ανθρώπου θα βρει άραγε πιστούς ανθρώπους επάνω στη γη»; (Λκ 18,8) Αυτό αναφέρεται σε όσους εγκαταλείπουν και ζουν έξω από την Εκκλησία, αλλά και σε όσους ζούνε με χλιαρότητα μέσα στην Εκκλησία.
– Η σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου μάς διηγείται τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και την ανάστασης της κόρης του άρχοντα. Η αιμορροούσα γυναίκα είναι ολόκληρη η σημερινή ανθρωπότητα και η κόρη που αργοπεθαίνει διότι πρόδωσε τις χριστιανικές της ρίζες είναι πρώτα-πρώτα η γριά «πόρνη» που λέγεται Ευρώπη. Ας φωνάξουμε κι εμείς: «Έλα Κύριε, βάλε το χέρι σου επάνω της και θα ζήσει!» (Μτ 9,19).
Σεβασμιότατε,
Είμαστε εδώ σήμερα για να σας συγχαρούμε, να σας ευχαριστήσουμε και να σας συμπαρασταθούμε, να συμμεριστούμε τις αγωνίες και τις δοκιμασίες σας, και τους κόπους σας και να ελαφρύνουμε το σταυρό σας. Δεχθείτε από όλους μας, Κλήρο και λαό τις εγκάρδιες ευχές μας για υγεία, αντοχή μακροημέρευση και αγιοσύνη και δώστε μας την πατρική σας ευλογία.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας υπήρξε μία όμορφη έκπληξη. Ο Τήνιος μουσικός και τραγουδιστής Χρήστος Φιοράντης με συνοδεία την κιθάρα του τραγούδησε ένα ευχαριστιακό τραγούδι στον Κύριο, του οποίου τόσο τους στίχους όσο και τη μουσική εμπνεύστηκε την ίδια ημέρα της επετείου. Ήταν κάτι που εντυπωσίασε, γι’ αυτό και ξέσπασαν όλοι σε αυθόρμητα χειροκροτήματα.
Ακολούθησε μία λεπτή και συμβολική χειρονομία από μέρους του ενοριακού συμβουλίου της Ποιμαντικής Ενότητας Στενής. Ήταν η προσφορά 18 κόκκινων τριαντάφυλλων στον Αρχιεπίσκοπο τα οποία συμβόλιζαν την ομορφιά αλλά και τα αγκάθια των 18 ετών ποιμαντορίας με ένα λευκό ανάμεσά τους που συμβόλιζε την ευχή το δέκατο ένατο έτος που αρχίζει να είναι χωρίς προβλήματα.
Μετά πήρε το λόγο ο Σεβασμιότατος και είπε:
«Ακούσαμε στο σημερινό πρώτο ανάγνωσμα ότι ο Ιακώβ πήρε μία πέτρα και την έβαλε για προσκεφάλι: ήταν μία απλή πέτρα, μια σκληρή πέτρα. Αλλά σ’ αυτήν την πέτρα υπήρχε η παρουσία του Θεού και ο Ιακώβ όταν ξύπνησε διαπίστωσε την παρουσία του και ομολόγησε: “Πράγματι ο Κύριος ευρίσκεται σ’ αυτόν τον τόπο και εγώ δεν το γνώριζα”. Υπήρχε δηλαδή μία άλλη πραγματικότητα από αυτήν που έβλεπε ο Ιακώβ, αλλά στην αρχή την αγνοούσε. Όμως ο Κύριος του την αποκάλυψε: αυτή η πέτρα, ενώ στα μάτια του Ιακώβ ήταν απλά ένα σκληρό προσκεφάλι, ταυτόχρονα ήταν και η σκάλα που έφθανε μέχρι τον ουρανό και “οι άγγελοι ανεβοκατέβαιναν πάνω σ’ αυτήν”. Αυτή λοιπόν δεν ήταν μια απλή και συνηθισμένη πέτρα, αλλά και ο τόπος της παρουσίας του Θεού.
Πόσες φορές κι εμείς στη ζωή μας βλέπουμε μόνο “πέτρες”, περιοριζόμαστε να καταλαβαίνουμε απλώς αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε, την άμεση πραγματικότητα: μια δυσκολία, μια ασθένεια, μια αντίθεση, μια αντίδραση από κάποιον, μια διαφορετική γνώμη, κάποια παρεξήγηση στην εργασία ή στο σπίτι, όλα τα βλέπουμε σαν απλές και σκληρές πέτρες που σαν προσκεφάλι δε μας εξασφαλίζουν έναν ήσυχο ύπνο. Μόνο η πίστη μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι και αυτές οι σκληρές πέτρες μπορεί να δηλώνουν την παρουσία του Θεού.
Κάνοντας μία αναδρομή στα δεκαοκτώ χρόνια που είμαι μαζί σας, θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι πολλές φορές είχα πέτρες για προσκεφάλι, και δεν κοιμήθηκα, αλλά αργότερα κατάλαβα πως αυτές οι πέτρες δεν ήταν απλώς σκληρές πέτρες, αλλά και μέσα για να δω στη ζωή μου και στην αποστολή μου, στη ζωή και την αποστολή της τοπικής μας Εκκλησίας την παρουσία του Θεού. Τα φαινόμενα συχνά με κούρασαν. Η πραγματικότητα όμως με ξεκούραζε και μου έδινε νέες δυνάμεις. Κι αυτό διότι συνεχίζω να διαπιστώνω πως πίσω από τις σκληρές πέτρες υπήρχε και υπάρχει μια κοινή αγάπη και αγωνία για το παρόν και το μέλλον της τοπικής μας Εκκλησίας, σ’ αυτές τις πέτρες στηρίζεται η σκάλα που μπορεί η Εκκλησία να χρησιμοποιήσει για να ανέβει στον ουρανό.
Σας ευχαριστώ για κάθε φορά που στη δύσκολη αυτή πορεία μου με ξεκουράσατε είτε προσφέροντάς μου την πίστη σας και την προσευχή σας που με ξεκούραζε, είτε ακόμη και μια σκληρή πέτρα που, ενώ ήταν φαινομενικά σκληρό προσκεφάλι, ήταν ταυτόχρονα η βάση μιας σκάλας που μας έφερνε όλους μας σε επικοινωνία με το Θεό.
Ευχαριστώ τον π. Ρόκκο για την αγάπη του και για τη στήριξή του, ευχαριστώ όλους τους ιερείς μας, ευχαριστώ το Χρήστο Φιοράντη για τη μελωδική του ανθοδέσμη, το συμβούλιο της Ποιμαντικής Ενότητας Στενής για τη συμβολική ανθοδέσμη, όλες και όλους σας, και σας ζητώ να συνεχίσετε να προσεύχεστε και για μένα. Και εγώ προσεύχομαι για σας για να μην κλονιζόμαστε σε καμιά δοκιμασία. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό υπήρξαν πολλές δοκιμασίες. Σ’ αυτές όμως εμείς πάντα απαντάμε με τη γνωστή και δυνατή ικεσία μας: Μείνε μαζί μας, Κύριε».
Τότε όλος ο λαός έψαλε το γνωστό πια σε όλους «Μείνε μαζί μας Κύριε», που είναι το ποιμαντικό ευχητήριο του επισκόπου και καρπός του ποιητικού και μουσικού ταλέντου του π. Ρόκκου.
Μετά τη θεία Λειτουργία προσφέρθηκε κέρασμα στο Πνευματικό Κέντρο «Άγιος Αντώνιος», προσφορά του Ζαχαροπλαστείου «ΜΕΣΚΛΙΕΣ» και του Εστιατορίου «ΕΞΩ».
