Τον τελευταίο καιρό ο φόβος ξαναγύρισε στους Αγίους Τόπους – και μαζί του, μια τρομακτική σιωπή σκέπασε τη Μέση Ανατολή. Ενώ αναμενόταν ημέρες ειρήνης, πίστης και ευχαριστίας στον Θεό, μεταμορφώθηκε σε σκοτεινό προοίμιο μιας νέας σύγκρουσης. Τη νύχτα πριν από τη γιορτή του Αγίου Αντωνίου της Παδούης προστάτη της Κουστωδίας των Αγίων Τόπων, ξέσπασε νέος πόλεμος.
Ο φόβος έγινε τρόμος. Οι εκκλησίες έκλεισαν τις πύλες τους. Οι πιστοί περιορίστηκαν στα σπίτια τους, μετρώντας εκρήξεις αντί για προσευχές
Μέχρι σήμερα οι Άγιοι Τόποι φωτίζονται από εκρήξεις και πύρινες λάμψεις. Οι ψαλμοί σιγούν κάτω από τον ήχο των σειρήνων. Ο αέρας γεμίζει από οσμή καμένου και φόβου. Οι δρόμοι είναι έρημοι, τα μοναστήρια κλειστά, τα καταφύγια γεμάτα από παιδιά, ηλικιωμένους, ολόκληρες οικογένειες.
Η καθημερινότητα μοιάζει να έχει σταματήσει. Η ελπίδα δοκιμάζεται. Μαζί της δοκιμάζεται και η πίστη των ανθρώπων που προσπαθούν να δουν το φως του Θεού μέσα από τη σκοτεινιά του μίσους και της βίας.
Κατά τις νύχτες των εχθροπραξιών, οι επιθέσεις έπληξαν ακόμα και ενοριακούς και μοναστηριακούς χώρους. Στην Ιάφα, ο Ναός του Αγίου Αντωνίου υπέστη ζημιές, ενώ το κοντινό μοναστήρι έγινε στόχος πυραύλου. Οι ενορίτες έχασαν σπίτια και μαγαζιά. Οι φλόγες πλησίασαν την πίστη τους – αλλά δεν την έσβησαν.
Η Εκκλησία, όπως και στο παρελθόν, καλείται να σταθεί στο πλευρό των πληγέντων: όχι μόνο ως κτίριο και θεσμός, αλλά ως στήριγμα καρδιάς, προσευχής και ελπίδας.
Μεταξύ των στρατηγικών στόχων που επλήγησαν, ήταν και το νοσοκομείο Soroka στη Βηρσαβεέ. Εκεί, γιατροί και νοσηλευτές –οι «καλοί Σαμαρείτες» της εποχής μας– τραυματίστηκαν την ώρα του καθήκοντος. Την ίδια στιγμή, στη Γάζα, στο νοσοκομείο της Χαν Γιούνις, τα πρόωρα βρέφη απειλούνται με θάνατο λόγω έλλειψης ηλεκτρικού ρεύματος και γάλακτος.
Δύο διαφορετικοί τόποι, λιγότερο από εκατό χιλιόμετρα μακριά. Δύο κόσμοι που πονούν, που αιμορραγούν. Ο πόνος τους είναι κοινός – κι ας χωρίζονται από σύνορα.
Η Εκκλησία, φωνή προσευχής αλλά και πράξης, δεν μπορεί να παραμείνει σιωπηλή.
Επτά νύχτες, επτά χτυπήματα, επτά μέτωπα. Ο αριθμός επτά, που στη Βίβλο συμβολίζει την πληρότητα, τη δημιουργία, την τελειότητα του Θεού, σήμερα αποκτά τραγική σημασία. Είναι σύμβολο καταστροφής.
Όμως ο ίδιος αριθμός, στα χείλη του Ιησού, γίνεται δρόμος σωτηρίας:
«Δεν σου λέω να συγχωρείς επτά φορές, αλλά εβδομήντα φορές το επτά» (Ματθ. 18,22).
Η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία· είναι η μόνη αληθινή δύναμη που μπορεί να σπάσει τον κύκλο του μίσους. Είναι η μόνη πράξη που οδηγεί στην ειρήνη – την ειρήνη του Χριστού, όχι των όπλων.
Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από καρδιές που ματώνουν αλλά δεν μισούν. Περνά από στόματα που προσεύχονται ακόμη κι όταν δεν έχουν φωνή. Περνά από ταπεινές πράξεις αγάπης, ακόμη και μες στις πιο σκοτεινές ώρες.
Ο φόβος έγινε τρόμος. Μα ο τρόμος δεν μπορεί να είναι η τελευταία λέξη. Από την πληγωμένη Γη της Επαγγελίας, ο άνθρωπος καλείται να γράψει ένα νέο Ευαγγέλιο – όχι με μελάνι, αλλά με πράξεις συγχώρεσης, αλληλεγγύης και πίστης.
ΠΗΓΗ: vatican news
+Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος, πρώην Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου
