Η Εκκλησία και ο κόσμος δεν έχουν ανάγκη από «χριστιανούς των περιστάσεων», που φορούν την πίστη σαν ρούχο για ειδικές περιστάσεις.
Το αληθινό νόημα δεν γεννιέται από τα «καθήκοντα», αλλά βλαστάνει αλλού: στην οικειότητα ενός αυθεντικού διαλόγου με τον Θεό. Εκεί ανθίζει μια «λαχτάρα για αιωνιότητα», που διαπερνά την καθημερινότητα και τη μεταμορφώνει, δίνοντας στην ύπαρξη ένα «πληρέστερο νόημα». Αυτοί είναι οι ιδανικοί «εργάτες» που περιέγραψε ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ στην κατήχηση κατά την προσευχή προς την Παναγία (Angelus) την Κυριακή 6 Ιουλίου, την οποία απηύθυνε στους πιστούς που ήταν συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου, παρά τις υψηλές θερμοκρασίες.
Ο Ποντίφικας επικέντρωσε το μήνυμά του στην «αποστολή» στην οποία καλείται κάθε πιστός, καθένας με τη δική του μοναδικότητα.
Στην ευαγγελική περικοπή που διαβάστηκε κατά τη Θεία Λειτουργία της δέκατης τέταρτης Κυριακής της κοινής περιόδου του έτους του γ’ κύκλου, ο Ιησούς στέλνει εβδομήντα δύο μαθητές που είναι ένας αριθμός «συμβολικός», αντανάκλαση της οικουμενικής εμβέλειας της «ελπίδας».
Αυτή είναι η ευρύτητα της Καρδίας του Θεού, η άφθονη σοδειά Του, δηλαδή το έργο που Εκείνος επιτελεί στον κόσμο για να φτάσει η αγάπη Του σε όλα τα παιδιά Του και να σωθούν.
Ένα έργο σπαρμένο με «γενναιοδωρία» στην καρδιά καθενός, από όπου φυτρώνει η «επιθυμία για το άπειρο, για μια πλήρη ζωή», για μια «σωτηρία» που ελευθερώνει. Μια σοδειά ικανή να ανθίσει ακόμα και όταν κανείς κατακλύζεται από «χιλιάδες άλλα πράγματα». Οι γυναίκες και οι άνδρες του σήμερα «περιμένουν» ακόμη, στην πραγματικότητα, μια «μεγαλύτερη αλήθεια».
Αναζητούν ένα πληρέστερο νόημα για τη ζωή τους, διψούν για δικαιοσύνη και φέρουν μέσα τους μια λαχτάρα για αιώνια ζωή.
Ωστόσο, αν και η σοδειά είναι άφθονη, οι εργάτες παραμένουν λίγοι: λίγοι είναι εκείνοι που εργάζονται «στο χωράφι που έσπειρε ο Κύριος» και που αναγνωρίζουν, «με τα μάτια του Ιησού», το καλό σιτάρι που είναι έτοιμο για θερισμό.
Υπάρχει κάτι μεγάλο που ο Κύριος θέλει να κάνει στη ζωή μας και στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που το αντιλαμβάνονται, που σταματούν για να δεχτούν το δώρο, που το αναγγέλλουν και το μεταφέρουν στους άλλους.
Ο Λέων ΙΔ΄ μας προτρέπει να αποτινάξουμε μια πίστη που έχει καταντήσει «εξωτερική ετικέτα». Το να δίνουμε «χώρο σε κάποια καλά θρησκευτικά αισθήματα» ή να συμμετέχουμε σε «κάποια εκδήλωση» δεν είναι αυτό που χρειάζεται η εποχή μας. Αυτό που απαιτείται είναι «οι ερωτευμένοι μαθητές», μάρτυρες της Βασιλείας του Θεού «όπου κι αν βρίσκονται».
Οφείλουμε να εργαζόμαστε κάθε μέρα στο χωράφι του Θεού, καλλιεργώντας μέσα μας τον σπόρο του Ευαγγελίου ώστε να τον μεταφέρουμε στην καθημερινή ζωή, στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας ή σπουδών, στα κοινωνικά περιβάλλοντα και σε όσους έχουν ανάγκη.
Για να επιτευχθεί αυτό, δεν χρειάζεται πολλή θεωρία, αλλά μια ουσιαστική πράξη, εκείνη που υποδεικνύει η πρόσκληση του Ιησού: «Παρακαλέστε, λοιπόν, τον Κύριο του θερισμού, να στείλει και άλλους εργάτες».
Σε πρώτη θέση, δηλαδή, βρίσκεται η σχέση με τον Κύριο, η καλλιέργεια του διαλόγου μαζί Του. Τότε Εκείνος θα μας κάνει εργάτες Του και θα μας στείλει στο χωράφι του κόσμου ως μάρτυρες της Βασιλείας Του.
Ο Πάπας Λέων ΙΔ’ ολοκλήρωσε την κατήχηση με την επίκληση προς την Παναγία – που συμμετείχε στο έργο της «σωτηρίας» μέσω του γενναιόδωρου «ιδού η δούλη του Κυρίου» – ώστε να συνοδεύει τον καθένα μας στην πορεία «της μαθητείας του Κυρίου».
ΠΗΓΗ: Vatican news
+Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος, πρώην Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου
