Την Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017 η Ενορία του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου εόρτασε τον προστάτη της Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και ταυτόχρονα ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών π.Σεβαστιανός Ροσσολάτος κήρυξε την αρχή του Ποιμαντικού Έτους της Αρχιεπισκοπής.
Στις 6.30 το απόγευμα της ημέρας αυτής, μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα τελέσθηκε στον ομώνυμο Καθεδρικό Ναό Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο στο οποίο προΐστατο ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος π. Σεβαστιανός Ροσσολάτος συμπαραστατούμενος από τον Σεβασμιότατο Έξαρχο των Ελληνορρύθμων Καθολικών π. Εμμανουήλ Nin, τον Σεβασμιότατο πρώην Αρχιεπίσκοπο των εν Αθήναις Καθολικών π. Νικόλαο Φώσκολο, τον π. Hovsep Bezazian Έξαρχο των Αρμενίων Καθολικών, τον εκπρόσωπο του Νούντσιου π. Massimo Caterin, τον Εφημέριο του Αγίου Διονυσίου π. Τζώρτζη Αλτουβά, πολλούς Ιερείς και Ιερομονάχους του Ιερού Κλήρου της Αρχιεπισκοπής και τους μονίμους Διακόνους π. Δημήτρη Αλτουβά και π. Μιxαήλ Σπαντάρο.
Παρόντες και τρείς από τους Ιεροσπουδαστές που ετοιμάζονται στο Ιεροσπουδαστήριο στην Κηφισιά.
Ο Καθεδρικός Ιερός Ναός ήταν γεμάτος από Μοναχές – Μοναχούς όλων των Ταγμάτων της Αρχιεπισκοπής και πλήθος ευλαβών πιστών τόσο από την Ενορία του Αγίου Διονυσίου όσο και από όλες τις Ενορίες της Αρχιεπισκοπής.
Ο Σεβασμιότατος στο κήρυγμά του είπε:
Τι θα μπορούσε να μας έλεγε σήμερα ο Άγ. Διονύσιος, ως ο πρώτος Επίσκοπος αυτής της πόλης, τον οποίο τιμούμε σήμερα;
Σίγουρα θα μας μιλούσε για την πρώτη εκείνη εμπειρία, που του άλλαξε τη ζωή: τη συνάντησή του με τον απόστολο Παύλο. Θα μας έλεγε ότι μέχρι τότε, ο ίδιος ήταν ειδωλολάτρης, και θα μας διηγιόταν πόσο αναστατωμένος ήταν ο Άγ. Παύλος όταν έβλεπε τους Αθηναίους να έχουν αφιερώσει πάρα πολλά θυσιαστήρια σε είδωλα, σε φανταστικούς θεούς, και όχι στον μόνο αληθινό Θεό, τον Πατέρα του Ιησού Χριστού.
Θα μας έλεγε πόσο ενθουσιάστηκε, ακούγοντας τον απ. Παύλο να μιλάει για ένα Θεό μοναδικό, δημιουργό του σύμπαντος, ένα Θεό που αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους ώστε να στείλει τον Υιό του για να τους σώσει από το ψέμα και την πλάνη.
Θα μας έλεγε πόσο εντυπωσιάστηκε από τη θυσία του Ιησού Χριστού, που πέθανε από αγάπη, για να σώσει όλους τους ανθρώπους. Και πόση ικανοποίηση ένιωσε ακούγοντας ότι ο Ιησούς νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε, και ότι θα χαρίσει την ανάσταση και την αιώνια ζωή σε όσους θα πιστέψουν σ’ Αυτόν και όσους θα τον ακολουθήσουν στη νέα αυτή ζωή, στον Νέο Δρόμο, όπως έλεγαν τότε την πίστη οι χριστιανοί.
Θα μας έλεγε επίσης, ότι με μεγάλη χαρά δέχτηκε την απόφαση του Αποστόλου Παύλου να του αναθέσει τη φροντίδα των πρώτων χριστιανών της Αθήνας, και να τον χειροτονήσει Επίσκοπο, και ότι χαίρεται που βλέπει ότι, μετά από 2.000 χρόνια, η Αθήνα είναι γεμάτη από βαφτισμένους.
ΌΜΩΣ εμείς, και όλοι οι βαφτισμένοι της Αθήνας, είμαστε άραγε αληθινοί χριστιανοί, αντάξιοι του Αγ. Διονυσίου; Έχομε απαρνηθεί πραγματικά τα είδωλα;
Στην εποχή του Αγ. Διονυσίου, στην Αθήνα λάτρευαν την Αθηνά, θεά της σοφίας. Μήπως σήμερα οι βαφτισμένοι κάτοικοι της Αθήνας δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη μόρφωση, από Δημοτικό μέχρι Πανεπιστήμιο, και λιγότερο ή και καθόλου στον Λόγο του Θεού και στη μεταστροφή τους;
Τότε λάτρευαν τον Ερμή, θεό του εμπορίου και του πλούτου. Μήπως σήμερα, για να πετύχουν τον πλούτο, πολλοί βαφτισμένοι κλέβουν, αδικούν, εξευτελίζουν τον συνάνθρωπό τους;
Τότε λάτρευαν την Αφροδίτη, θεά του έρωτα. Μήπως σήμερα στην Αθήνα οι βαφτισμένοι δεν τρέφουν καμία ελπίδα για την αιώνια ζωή, αλλά θεωρούν τη γη ως μοναδικό τους παράδεισο, και μόνη χαρά τους όσα μπορούν να απολαύσουν ακόμη και ενάντια στο θέλημα του Θεού;
Τότε, στην Αθήνα λάτρευαν την Εστία, θεά της οικογένειας. Σήμερα, μας λέει η Χαρά του Ευαγγελίου, «η οικογένεια διέρχεται μια βαθιά πολιτισμική κρίση (66). Αυξάνονται οι γονείς που δεν διδάσκουν τα παιδιά τους να προσεύχονται (…). Υπάρχει μια απουσία διαλόγου μέσα στην οικογένεια (70).
Τότε λάτρευαν τον Άρη, θεό του πολέμου. Μήπως σήμερα στην Αθήνα υπάρχουν πολλοί που λατρεύουν τους τσακωμούς, τη διχόνοια, και με το μαχαίρι που έχουν στο στόμα τους, σκοτώνουν τον πλησίον τους με το ψέμα και τα πικρά λόγια;
Θα μας ρωτούσε ο Άγ. Διονύσιος: Μα, πραγματικά σήμερα σας ενδιαφέρει να σωθείτε; Φροντίζετε κάθε μέρα να μετανοείτε, να μεταστρέφεστε, να αλλάζετε ζωή, να συγχωρείτε τον πλησίον σας, και να αγαπάτε ακόμη και τον εχθρό σας;
Πιστεύετε τόσο πολύ ώστε να μαρτυρείτε την πίστη σας στα παιδιά σας; Γιατί τα παιδιά σας δεν έρχονται να ακούσουν τον Λόγο του Θεού, τον Λόγο της Ζωής, αλλά αναζητούν τη ζωή μόνο από τις σπουδές, από τη διασκέδαση και από την τεχνολογία;
Θα μας ρωτούσε ο Άγ. Διονύσιος: Γιατί οι Επίσκοποι από όλο τον κόσμο το έτος 2012 διαπίστωσαν ότι η πίστη πολλών έχει γίνει χλιαρή ή και έχει νεκρώσει; Γιατί ο Πάπας Φραγκίσκος στην Παραίνεση «Η χαρά του Ευαγγελίου» γράφει ότι «κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα στον καθολικό λαό, παρουσιάστηκε μια διακοπή στην “από γενεά σε γενεά” μετάδοση της χριστιανικής πίστεως» (70);
Θα μας έλεγε ο Άγ. Διονύσιος: Ήρθατε σήμερα σ’ αυτό το ναό να με τιμήσετε, επειδή ήμουν ο πρώτος Επίσκοπος της πόλης σας, και επειδή μετά από μένα οι επίσκοποι και οι ιερείς διατήρησαν την πίστη.
Γιατί όμως σήμερα, οι ιερείς σας έχουν λιγοστέψει; Ο Ιησούς είπε στους ψαράδες της Γενησαρέτ: «Ακολουθήστε με, και εγώ θα κάμω να γίνετε ψαράδες ανθρώπων». Και αμέσως, αφήνοντας τα δίχτυα, τον ακολούθησαν».
Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν το κάλεσμα του Ιησού να γίνουν ιερείς, ψαράδες ανθρώπων; Γιατί δεν έχομε χριστιανούς με τους οποίους να κάνομε αυτό που έγραψε ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο: «Αυτά που άκουσες από μένα, αυτά παράθεσε σε αξιόπιστους ανθρώπους, που να είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους» (Β’ Τιμ. 2,2)!
Γιατί οι Επίσκοποι είμαστε υποχρεωμένοι, για να μη σας αφήσομε χωρίς ιερείς, να αναζητήσομε ιερείς από άλλες Χώρες; Γιατί δεν είμαστε ικανοί να ενθουσιάσομε τα παιδιά μας με την χαρά να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Χριστό, ως μοναχοί και μοναχές, για τη Βασιλεία των ουρανών;
Όλα αυτά, αδελφοί μου, δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας μου, και το ξέρετε. Είναι η πικρή πραγματικότητα, είναι σημάδια μιας πνευματικής στειρότητας και ανωριμότητας. Γι’ αυτό οι Επίσκοποι το 2012, και ο Πάπας Φραγκίσκος στην Παραίνεση «Η Χαρά του Ευαγγελίου», μας λένε:
«Να εγκαταλείψουμε το βολικό ποιμαντικό κριτήριο “έτσι κάναμε πάντοτε”. Μας καλεί: «να βγούμε, να βγούμε για να προσφέρουμε σε όλους τη ζωή του Ιησού Χριστού» (αρ.49).
Μας καλεί σε ένα νέο ευαγγελισμό, σε κατήχηση των ενηλίκων, σε «κατάσταση διαρκούς ιεραποστολής» (αρ.25), έτσι ώστε η (κάθε) ενορία να γίνει μια «κοινότητα αποτελούμενη από κοινότητες» (αρ.28), που κατηχούνται και πορεύονται σε μια ωριμότερη βίωση της πίστεως και της χριστιανικής ζωής.
Όλα αυτά σημαίνουν «να περάσουμε από μια ποιμαντική απλής συντήρησης (της πίστεως) σε μια σαφώς ιεραποστολική ποιμαντική» (αρ.15).
Όλα αυτά σημαίνουν ότι, όπως ΤΟΤΕ ο απόστολος Παύλος και ο Άγ. Διονύσιος, έτσι και ΣΗΜΕΡΑ: οι ιερείς οφείλουν να εργαστούν για την «πνευματική ανάπτυξη των πιστών» (14), αλλά με τρόπο που να ελκύει τους πιστούς. Και οι λαϊκοί επίσης οφείλετε να δείξετε ενδιαφέρον και δίψα να ωριμάσετε στην πίστη που μας κληροδότησε ο Άγ. Διονύσιος, ώστε η τοπική μας Εκκλησία να γίνει πραγματικά ιεραποστολική, και να ζωντανέψει η πίστη και η χριστιανική ζωή.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να λέμε ότι τιμάμε αληθινά τον πρώτο Επίσκοπο της Αθήνας, τον Άγ. Διονύσιο!
Με το τέλος της Θείας Λειτουργίας στο προαύλιο της Εκκλησίας ανταλλάξαμε ευχές για Υγεία και… Καλό Χειμώνα πλέον!!!
«Όποιος γεννήθηκε από τον Θεό
νικά τον κόσμο!»
Λεονάρδος Ιωάν. Βαμβακάρης
