Με μεγάλη συρροή ευλαβών της Παναγίας και φιλέορτων, από όλο το νησί και τα χωριά της Τήνου, αλλά και από Αθήνα και Σύρο τελέστηκε η εαρινή πανήγυρη στο Θεομητορικό Προσκύνημα της Εκκλησιαστικής μας Επαρχίας, Παναγίας της Βρυσιώτισσας στην Τήνο. Είναι γνωστό ότι το Προσκύνημα της Βρυσιώτισσας, το οποίο συνεχώς αναπτύσσεται και συγκεντρώνει όλο και περισσότερους ευλαβείς της Παναγίας, πανηγυρίζει δύο φορές το χρόνο: Τον Δεκαπενταύγουστο, εφόσον είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και την πρώτη Κυριακή του Μαΐου επειδή όλος ο μήνας Μάιος είναι αφιερωμένος από την Εκκλησία στην Παναγία.
Το βράδυ του Σαββάτου στις 8,30 τελέστηκε ο Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός από τον Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο, στην ενορία του Αγίου Μιχαήλ στον Ταραμπάδο, όπου φυλάσσεται το ιστορικό εικόνισμα της Παναγίας της Βρυσιώτισσας. Μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο προσευχήθηκαν στο ιερό οι ιερείς: π. Ιωάννης Σκλάβος, εφημέριος του Ναού και ο π. Γεώργιος Ανδριώτης, εφημέριος του Κτικάδου.
Την Κυριακή στις 9.00 το πρωί ξεκίνησε η λιτάνευση της εικόνας από το Ταραμπάδο στο Βρυσί την οποία συνόδεψαν ο εφημέριος π. Ιωάννης Σκλάβος και ο εφημέριος και υπεφημέριος της ποιμαντικής ενότητας Στενής π. Φερνάνδος και π. Ιωσήφ.
Όταν έφθασε η εικόνα της Παναγίας στο χώρο του Προσκυνήματος άρχισε η Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από το Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο με τον οποίο συλλειτούργησε όλος ο κλήρος της Τήνου και ο π. Μάρκος Βιδάλης του Κλήρου της Αθήνας. Τα Λειτουργικά ασματικά μέρη συνόδευε στο εκκλησιαστικό όργανο ο κ. Πέτρος Ρήσος.
Όλος ο μεγάλος και ευρύχωρος χώρος στάθμευσης του Προσκυνήματος είχε από νωρίς κατακλυστεί από μεγάλο αριθμό και κάθε λογής τροχοφόρα. Μετά από τη Θεία Λειτουργία απαγγέλθηκε από όλους τους παρόντες οδηγούς η προσευχή του οδηγού και στη συνέχεια έγινε η ευλογία όλων των οχημάτων.
Ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου μίλησε στην συναγμένη Εκκλησία και είπε:
Η Εκκλησία τις ημέρες αυτές μαζί με τις μυροφόρες και τους μαθητές βιώνει την εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου. Κοντά στο άδειο μνήμα, στο υπερώο, στο δρόμο προς την Εμμαούς και στην όχθη της λίμνης Τιβεριάδας συναντάται με τον Αναστημένο Χριστό. Σε κάθε μία από αυτές τις συναντήσεις η όποια θλίψη των μαθητών του Χριστού, του τότε και του σήμερα μεταβάλλεται σε χαρά, η αμφιβολία σε σιγουριά, η δειλία σε θάρρος και ακολουθεί η αποστολή προς τους αδελφούς όλων των εποχών για να τους αναγγείλουμε «το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα».
Κατά το πάθος και το θάνατο του Ιησού οι μαθητές και οι φίλοι του, όπως ο ίδιος τους αποκαλούσε, δεν έδειξαν σταθερή πίστη. Υπήρξαν αρνήσεις, εγκατάλειψη, φυγή, επιστροφή στην Εμμαούς. Όμως ο νεκρός Χριστός εμφανίζεται Αναστημένος, ενθαρρύνει, τους στηρίζει, τους κατηχεί, τους συνοδοιπορεί, τους δωρίζει τη δική του ειρήνη, τους δίνει οδηγίες, τους ενισχύει με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και τους υπόσχεται ότι θα είναι μαζί τους στην αποστολή τους μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Με τον τρόπο αυτό η πρώτη Εκκλησία και η σημερινή στεριώνεται στα πόδια της, αναγνωρίζει, πιστεύει, προσκυνά, ομολογεί και κηρύττει το Χριστός Ανέστη. Και για να γίνει πειστική δεν χρειάζονται κροτίδες, ομοβροντίες και θανατηφόρες τρομπουνιές διότι δεν αναγγέλλουμε την ανάσταση του θεανθρώπου με το θάνατο ανθρώπων. Ας κοιτάξομε την ουσία του θαύματος και ας αφήσουμε κατά μέρους τα εντυπωσιακά περιτυλίγματα που επισκιάζουν το θαυμαστό περιεχόμενό του.
Η συμπεριφορά του Απόστολου Θωμά μοιάζει με τη δική μας, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους περίεργους και δύσκολους καιρούς που θέλουμε να βάλουμε το χέρι στις πληγές του για να πιστέψουμε στην ανάστασή του.
Όμως εμείς αν κοιτάξουμε γύρω μας βλέπουμε καθημερινά τις πληγές και τα τραύματα του Χριστού στο πρόσωπο τόσων αδελφών μας που πάνε στο ναό να ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», αλλά δεν επιστρέφουν στο σπίτια διότι πέφτουν νεκροί από το μίσος εκείνων που πιστεύουν ότι υπάρχει θεός που αρέσκεται να βλέπει να σκοτώνονται άνθρωποι επειδή πιστεύουν στο Θεό της Αγάπης.
Δυστυχώς στον εικοστό πρώτο μετά Χριστόν αιώνα η αγάπη θεωρείται έγκλημα, και ο ίδιος ο Χριστός θεωρήθηκε εγκληματίας επειδή έκανε το ειδεχθές έγκλημα να αγαπά. Και σήμερα όποιος αγαπά δεν επιβιώνει, επιβιώνει αυτός που μισεί, που τρομοκρατεί, που θεωρεί τον άνθρωπο όχι υποκείμενο αλλά αντικείμενο. Μπορούμε και σήμερα να αγγίξουμε τις πληγές του Χριστού στα σώματα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που είναι πεινασμένοι από ψωμί και από αγάπη. Στις πληγές τόσων ανθρώπων διψασμένων από δικαιοσύνη και ειρήνη. Στις πληγές τόσων ηλικιωμένων ανθρώπων ξεχασμένων από τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους. Τις πληγές του Ιησού τις βλέπουμε στα σώματα των εκατομμυρίων λιμοκτονούντων που πεθαίνουν, διότι οι σημερινοί πλούσιοι δεν αφήνουν ούτε ψίχουλα να πέσουν από το υπερφορτωμένο τραπέζι τους και να φάει κάποιος από τα εκατομμύρια των σημερινών Λαζάρων. Οι πληγές του Ιησού βρίσκονται στα σώματα τόσων αθώων θυμάτων της τρομοκρατίας και της σκληροκαρδίας συνανθρώπων μας που χαίρονται στη ζωή τους όταν σκοτώνουν συνανθρώπους τους. Στις πληγές των προσφύγων που σήμερα ενώ αναζητούν μια δική τους γη της επαγγελίας ακούνε αυτό που άκουσε η Παναγία και ο Άγιος Ιωσήφ στη Βηθλεέμ: «Δεν υπάρχει τόπος στο κατάλυμα». Στις πληγές στα σώματα τόσων προσφύγων και μεταναστών που στην πορεία προς τη γη της επαγγελίας περνούν από έρημους τόπους και στοιβάζονται σε Βηθλεεμίτικους στάβλους που σήμερα τους ονομάζουν Hot spots. Βλέπουμε τις πληγές του Ιησού στα πρόσωπα τόσων διαλυμένων οικογενειών από την προδοσία από την ανθρωποκτόνο εγωισμό και εγωκεντρισμό. Βλέπουμε τέλος τις πληγές του Αναστημένου στο θλιμμένο πρόσωπο της μητέρας της μικρής Αλεξίας, της σημερινής πονεμένης μάνας που προσεύχεται για το παιδί της μαζί με το σύζυγό της και ελπίζει σ’ ένα θαύμα. Και εμείς σήμερα προσευχόμαστε εδώ να γίνει αυτό το θαύμα.
Αδελφοί μου και Αδελφές μου η σημερινή παρουσία μας εδώ ας είναι μια δυνατή προσευχή στη Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, την αγαπημένη μας Μητέρα του Βρυσιού και της Τήνου και ας της ζητήσουμε να μας βοηθήσει να περάσουμε από τη θλίψη στη χαρά, από την απογοήτευση στην αισιοδοξία από την αδιαφορία στην ενεργό δράση, από την απιστία στην πίστη. Ας καταλάβουμε ότι η μόνη μας δύναμη είναι ο Αναστημένος Χριστός. Μόνο μαζί του μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μόνο μαζί του μπορούμε να μετατρέψουμε το μίσος σε αγάπη. Χωρίς το άρωμα του Ευαγγελίου η ζωή του ανθρώπου μυρίζει άσχημα. Η ζωή του ανθρώπου δεν έχει νόημα.
Ναι είναι αλήθεια πως η σχέση μας με το Θεό μοιάζει σαν περπάτημα πάνω σε τεντωμένο σχοινί με την αστάθεια και τους κινδύνους που την συνοδεύουν. Είναι το ύψος που μας τρομάζει και το κενό. Το ύψος των απαιτήσεων και το κενό της ανθρώπινης περιορισμένης λογικής που αποδέχεται μόνο ό,τι είναι αισθητό. Όμως εκτός από το αισθητό, ευτυχώς υπάρχει και το υπερφυσικό. Πολλές φορές αδελφοί μου και αδελφές μου, η ζωή μας μπορεί να συνοδεύεται από κάποια αμφιβολία, ολιγοπιστία, ίσως και απιστία. Ζητούμε λοιπόν από την Μητέρα της πίστης Παναγία που σήμερα ιδιαίτερα τιμούμε εδώ σ’ αυτήν την πνευματική Όαση, στο Θεομητορικό μας Προσκύνημα όλοι μαζί, χωρίς να αναζητούμε ενδείξεις και αποδείξεις να αναζητούμε το λόγο του και σ’ αυτόν να πιστεύουμε, όπως η ίδια πίστεψε και γι’ αυτό όλες οι γενεές την μακαρίζουν. Ας ικετεύει τον Κύριο, ώστε να μας ενδυναμώνει με τη χάρη του και να μην απιστούμε, αλλά μαζί με τον Απόστολο Θωμά να ομολογούμε ότι ο Αναστημένος Χριστός είναι «ο Κύριός μας και ο Θεός μας». Αμήν.
Μετά την ολοκλήρωση όλης της ιεροτελεστίας προσφέρθηκε στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Προσκυνήματος κέρασμα σε όλους τους παρόντες στην εαρινή αυτή πανήγυρη της Παναγίας της Βρυσιώτισσας.
Η ΕΑΡΙΝΗ ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΒΡΥΣΙΩΤΙΣΣΑΣ
(Μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες πατώντας στον τίτλο)
