Την Κυριακή 14 Ιουλίου 2019 τελέστηκε η ετήσια πανήγυρη της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, στο ομώνυμο Προσκύνημά της στο Εξώμβουργο Τήνου.
Της πανήγυρης προηγήθηκε τριήμερη προετοιμασία κατά την οποία η τοπική Εκκλησία προετοιμάστηκε για την πανήγυρη με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και την προσκύνηση του Παναχράντου Μυστηρίου και τον πανηγυρικό Εσπερινό.
Στις 10.30 της ημέρας της πανηγύρεως τελέστηκε πανηγυρική Αρχιερατική Θεία λειτουργία από το Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας, π. Νικόλαο και συλλειτούργησαν οι ιερείς της εκκλησιαστικής μας επαρχίας που εργάζονται στην Τήνο και ο π. Θεόδωρος Κοντίδης που έφθασε από την Αθήνα για το σκοπό αυτό.
Η συμμετοχή των Συριανών προσκυνητών και κατά τη φετινή χρονιά ήταν σημαντικά μειωμένη. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη πρωινού δρομολογίου πλοίου από Σύρο προς Τήνο.
Μετά το ιερό Ευαγγέλιο ο Αρχιεπίσκοπος π. Νικόλαος είπε στην Εκκλησία:
Με την παραβολή του προβάτου, που χάθηκε, αναζητείται, βρίσκεται και επαναφέρεται στη στάνη, o Ιησούς μας παρουσιάζει τις διαστάσεις της Θεϊκής αγάπης. Η παραβολή αυτή μας οδηγεί μέσα στο μυστήριο της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού, μας οδηγεί στην καρδιά του Ιησού, μέσω της οποίας φανερώνεται σε μας αυτή η Θεϊκή αγάπη.
“Ποιος από σας εάν έχει εκατό πρόβατα και χάσει το ένα δεν αφήνει τα ενενήντα εννέα;» Εδώ φαίνεται το πρώτο χαρακτηριστικό του Θεού Πατέρα προς όλους μας: Η αγάπη του Θεού για μας είναι προσωπική. Ο Θεός δεν αγαπά το ανθρώπινο γένος: αγαπά την κάθε μια και τον καθένα μας ξεχωριστά. Για το Θεό κάθε άνθρωπος έχει τη δική του άπειρη αξία. Γι’ αυτό και αν από τα εκατό άτομα, χαθεί έστω και ένα, δεν σκέπτεται πως το ένα στα εκατό δεν είναι τόσο σημαντικό. Γι’ αυτό και αφήνει τα ενενήντα εννέα στη σιγουριά και ψάχνει και το ένα.
Ο Θεός Πατέρας ποτέ δεν μας βλέπει ως ένα μέλος ενός συνόλου, ως αριθμό μιας ποσότητας, ως άτομο ενός είδους. Η κάθε μια και ο κάθε ένας από μας για το Θεό είναι μοναδική και μοναδικός: είναι ένα πρόσωπο. “Ο Θεός με αγάπησε ” γράφει ο Απόστολος Παύλος “και θυσιάστηκε ο ίδιος για μένα”. Και οι Πατέρες της Εκκλησίας επαναλαμβάνουν πως ακόμη και αν στη γη ζούσε μόνο ένας αμαρτωλός άνθρωπος ο Θεός θα πραγματοποιούσε το Μυστήριο της Λύτρωσης με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε. Αν λοιπόν ο καθένας από μας έχει άπειρη αξία, τι κάνει ο Ιησούς όταν κάποια ή κάποιος από μας χαθεί; Αφήνει τους ενενήντα εννέα στην έρημο και πάει πίσω από το χαμένο πρόβατο, το αναζητεί και ψάχνει να το βρει.
Ο άνθρωπος χάθηκε και ο Θεός άρχισε να τον ψάχνει.
Ο χριστιανισμός δεν είναι μια θρησκεία. Η θρησκεία, κάθε θρησκεία είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για το Θεό. Είναι μία άνοδος του ανθρώπου προς το Θεό. Ο χριστιανισμός όμως είναι το αντίθετο, είναι η αναζήτηση του ανθρώπου εκ μέρους του Θεού. Είναι η κάθοδος του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι η άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο που επιβεβαιώνεται έμπρακτα και με παράδοξο τρόπο. «Ο Θεός αποδεικνύει την αγάπη του για μας, με το γεγονός πως ενώ είμαστε αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μας». Αυτό ακούσαμε πριν λίγο στο δεύτερο Ανάγνωσμα.
Αυτό που ο Χριστός περιγράφει και διηγείται για τον εαυτό του με την παραβολή του χαμένου προβάτου, ο Απόστολος το περιγράφει και το διηγείται με τα συγκεκριμένα γεγονότα της ζωής του Ιησού.
Τι σημαίνει άραγε ότι «πηγαίνει πίσω από το χαμένο πρόβατο μέχρι να το βρει;». Σημαίνει ακριβώς ότι ο Υιός του Θεού ήλθε να μας βρει εκεί που βρισκόμαστε, δηλαδή στη γη. Έγινε μέτοχος της δικής μας ανθρώπινης κατάστασης, εκτός της αμαρτίας. Ο Χριστός δεν αναζητά αγγέλους, αλλά απογόνους του Αδάμ, αμαρτωλούς ανθρώπους. Η φροντίδα του για μας, η αναζήτηση για μας, η αναζήτηση του χαμένου προβάτου, το γεγονός ότι πάει πίσω από το χαμένο πρόβατο σημαίνει ότι και ο ίδιος φθάνει μέχρι το θάνατο, γιατί αυτός είναι ο τελικός τόπος όπου φθάνει ο άνθρωπος που εγκαταλείπει τη στάνη, τον οίκο του Πατέρα και χάνεται ανάμεσα στους βάτους της ερήμου.
“Και αφού το βρει το βάζει στους ώμους όλος χαρά και πηγαίνει στο σπίτι του”. Αυτή η στάση αναποδογυρίζει τα πάντα στην κατάσταση του ανθρωπίνου προσώπου. Ο Υιός του Θεού συμμερίζεται το θάνατό μας για να μας επιστρέψει στους ζωντανούς ώμους του πίσω στο σπίτι του Πατέρα. Μας ψάχνει και μας βρίσκει στο θάνατό μας για να κάνει μέτοχους εκείνης της Ζωής που είναι άφθαρτη και από την οποία είχαμε απομακρυνθεί. Εκείνος σκύβει μπροστά μας για να μας σηκώσει στους ώμους για να μας κάνει ένα με τον εαυτό του. Συμμερίζεται το θάνατό μας για να συμμεριστούμε εμείς τη ζωή του.
“Χαρείτε μαζί μου διότι βρήκα το χαμένο μου πρόβατο”. Η κάθε μια και ο καθένας μας ανήκουμε στο Θεό με μοναδικό τρόπο. Η κάθε μια και ο καθένας μας είναι το ξεχωριστό πρόβατό του. Εμείς του ανήκουμε όχι μόνο σαν ένα πλάσμα που ανήκει στον Πλάστη, ένας δούλος στον Κύριό του, αλλά ως ένα παιδί στον Πατέρα του, ένας φίλος στον φίλο του, μία σύζυγος στον σύζυγό της. Όταν μας βρίσκει, βρίσκει κάποια και κάποιον με την οποία και με τον οποίο είχε δημιουργήσει μία σχέση πατρότητας, φιλίας, αγάπης.
Ιδού λοιπόν αδελφοί μου και αδελφές μου η άπειρη αγάπη του Θεού για μας: Η καρδιά του Θεού κτυπά στο σώμα του Χριστού. Η πλευρά του άνοιξε και μαζί με αυτή άνοιξε διάπλατα και η πόρτα του παραδείσου. Δεν πρέπει να μείνουμε έξω.
Από την πλευρά του Χριστού έτρεξαν νερό και αίμα. Το νερό συμβολίζει το Βάπτισμα με το οποίο αναγεννιόμαστε και το αίμα την Ευχαριστία με την οποία τρεφόμαστε. Ο Θεός μας αναζητά, ας μην κρυβόμαστε, αλλά ας τον βοηθήσουμε να μας βρει. Και ας τον βεβαιώσουμε πως θέλουμε να μας βρει διότι και εμείς τον αγαπούμε. Γι’ αυτό ας επαναλάβουμε και σήμερα για πολλοστή φορά την προσευχή την αγαπητή σε όλους τους ευλαβείς της Ιεράς Καρδίας λέγοντας: «Ιερά Καρδία τούτο ζητώ, πάντοτε πλέον να σε αγαπώ». Αμήν.
Μετά τη Θεία Λειτουργία τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο των πεσόντων που δεσπόζει στον προαύλιο χώρο του Προσκυνήματος, κατατέθηκε στεφάνι από τους Αντιδημάρχους Τήνου: Μανώλη Σώχο και Ζαχαρία Γιαννησόπουλο, ψάλθηκε ο Εθνικός ύμνος, δόθηκε η τελική Ευλογία και έγινε απόλυση. Στη συνέχεια προσφέρθηκε γεύμα αγάπης στην αίθουσα υποδοχής του Προσκυνήματος.
