Η Αγ. Θηρεσία δυσκολευόταν να κάνει φίλους, αλλά υπήρχε ένας φίλος που μπορούσε πάντα να βασιστεί.
Είναι φυσικό οι γονείς να θέλουν τα παιδιά τους να έχουν μια ευχάριστη παιδική ηλικία, γεμάτη από ισχυρές φιλίες που βοηθούν τα παιδιά τους να νιώθουν ότι τα αγαπούν και τα εκτιμούν. Ωστόσο, δεν κάνουν όλα τα παιδιά το ίδιο εύκολα φίλους και αυτό μπορεί να είναι οδυνηρό.
Η Αγία Θηρεσία του Βρέφους Ιησού (του Lisieux) ήταν ένα ντροπαλό παιδί που μεγάλωσε στη Γαλλία του 19ου αιώνα και ενώ απολάμβανε το χρόνο που περνούσε με τις αδελφές και τα ξαδέλφια της, δεν ένιωσε μεγάλη χαρά με άλλα παιδιά.
Η Αγ. Θηρεσία δεν ήταν όπως τα περισσότερα παιδιά και συχνά απολάμβανε να σκέφτεται περισσότερο από το να παίζει παιχνίδια. Εξηγεί στην «Ιστορία μιας Ψυχής»: «Κατά τη διάρκεια του διαλειμματος έκανα σοβαρές σκέψεις, ενώ από μακριά έβλεπα τους συμμαθητές να παίζουν. Αυτή ήταν η αγαπημένη μου ασχολία».
Ακόμη, προσπάθησε να κάνει φίλους, αλλά δεν πήγαιναν πάντα τα πράγματα όπως υπολόγιζε: «Εκείνη την περίοδο επέλεξα ως φίλους δύο μικρά κορίτσια της ηλικίας μου· αλλά πόσο ρηχές είναι οι καρδιές των πλασμάτων! Μια από εκείνες έπρεπε να μένει στο σπίτι για μερικούς μήνες. Eνώ ήταν μακριά την σκεφτόμουν πολύ συχνά, και με την επιστροφή της τής έδειξα πόσο χαρούμενη ήμουν. Ωστόσο, το μόνο που πήρα ήταν μια ματιά αδιαφορίας-η φιλία μου δεν εκτιμήθηκε. Το ένιωσα πολύ έντονα, και δεν έψαχνα πλέον μια αγάπη που είχε αποδειχθεί τόσο μεταβλητή».
Μερικές φορές αυτό οδήγησε την Αγία Τερέζα σε συναισθήματα μοναξιάς, αλλά στη μοναξιά της γνώριζε ότι υπήρχε ένας φίλος που πάντα μπορούσε να βασιστεί.
Ήμουν τόσο ντροπαλή … Δεν είχα κανένα καλό φίλο … με τον οποίο θα μπορούσα να περάσω πολλές ώρες μαζί του όπως άλλοι παλιοί μαθητές. Συνεπώς, δούλευα σιωπηλά μέχρι το τέλος του μαθήματος και στη συνέχεια, καθώς κανείς δεν με αναζητούσε, πήγαινα στο παρεκκλήσι μέχρι που έρχονταν ο πατέρας μου για να με φέρει σπίτι. Εκεί, κατά τη διάρκεια αυτής της σιωπηλής επίσκεψης, βρήκα την παρηγοριά μου – γιατί ο Ιησούς ήταν ο μοναδικός μου φίλος. Μόνο σε Εκείνον μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου. Όλη η συζήτηση με τα πλάσματα, ακόμη και πάνω σε ιερά θέματα, με ενοχλούσε. Είναι αλήθεια ότι σε αυτές τις περιόδους μοναξιάς μερικές φορές αισθανόμουν λυπημένη και συχνά για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, επαναλάμβανα το στίχο ενός πανέμορφου ποιήματος που μου είχε διδάξει ο πατέρας μου: «Ο χρόνος είναι η σκαπάνη σου και όχι η κατοικία σου». Νέα καθώς ήμουν, αυτά τα λόγια αποκαθιστούσαν το θάρρος μου και ακόμη και τώρα, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλές από τις ευσεβείς εντυπώσεις της παιδικής ηλικίας, το σύμβολο ενός πλοίου πάντα με ενθουσιάζει και με βοηθά να αντέξω την εξορία αυτής της ζωής.
Αυτή η μικρή ιστορία από τη ζωή της Αγίας Θηρεσίας μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είμαστε πραγματικά μόνοι. Ίσως να αισθανόμαστε τον οδυνηρό πόνο της μοναξιάς, εγκαταλελειμμένοι από την οικογένεια και τους φίλους μας, αλλά τα καλά νέα είναι ότι η φιλία του Ιησού είναι πάντα ανοικτή για εμάς. Μπορεί να μην μπορεί να παίξει παιχνίδια μαζί μας, αλλά μπορεί να μιλήσει στις ψυχές μας και να μας δώσει μια ειρήνη που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Εάν νιώθετε μοναξιά ή αν το παιδί σας είναι απογοητευμένο από την έλλειψη φίλων, απευθυνθείτε στον Ιησού, ο οποίος ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Όσο περισσότερο αναπτύσσουμε αυτή τη φιλία, τόσο πιο σίγουροι θα γίνουμε μέσα μας. Δεν θα εξαρτόμαστε από άλλους για την απόλυτη ευτυχία μας και θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι φίλοι, ακόμα και οι καλοί, δεν μπορούν ποτέ να ικανοποιήσουν πλήρως την επιθυμία μας για αγάπη. Οι φίλοι μπορούν να μας βοηθήσουν να αντέξουμε αυτή την εξορία ζωής, αλλά τελικά, η απόλυτη εμπιστοσύνη μας πρέπει να είναι στο Θεό, τον καλύτερο και πιο αξιόπιστο φίλος όλων μας.
