Στις 3 Αυγούστου 2023 το πρωινό οι νέοι και οι νέες που συμμετέχουν από όλο τον κόσμο στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας συνέχισαν για δεύτερη ημέρα τις εμψυχώσεις-κατηχήσεις Rise up (σήκω) εμπνεόμενοι από την Ευαγγελική περικοπή του Γάμου στην Κανά της Γαλιλαίας.
Η ελληνική αποστολή είχε τη χαρά να συναντήσει την Κυπριακή και από κοινού να μελετήσουν το θέμα της κοινωνικής φιλίας και αδελφοσύνης. Οι εμψυχωτές και οι ιερείς και από τις δύο αποστολές βοήθησαν τους νέους και τις νέες να ανοίξουν την καρδιά τους και να μοιραστούν εμπειρίες στις οποίες διαπίστωσαν ή και διαπιστώνουν την ανάγκη να γίνουν φορείς του μηνύματος αγάπης και συμφιλίωσης το οποίο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός τόσο με τον λόγο του όσο και με τη ζωή του φανέρωσε στους ανθρώπους.
Οι νέοι και οι νέες καλούνται να συμμετέχουν στο σχέδιο αγάπης του Θεού και να συνεισφέρουν ενεργά στην ανατολή μιας νέας, εν Χριστώ, ζωής. Οι νέοι μπροστά στις δυσκολίες να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τη βία και το μίσος, στα οποία συχνά γίνονται θεατές, θέλουν μέσα και από την προσευχή να βρουν εκείνη τη δύναμη και την προσκαρτερία ώστε να μην αποθαρρύνονται μπροστά στο κακό· αντιθέτως, να ενισχύουν την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη τους ώστε να αγωνίζονται να μπολιάζουν τον κόσμο με ομόνοια, συγχώρεση, διάλογο, κατανόηση, αδελφοσύνη.
Στην εμψύχωση – κατήχησή του ο Σεβασμιότατος Γεώργιος πάλι με αφηγηματικό τρόπο ανέπτυξε το θέμα της ημέρας προσκαλώντας τους νέους να ακολουθούν το παράδειγμα της Παναγίας δίνοντας τη δική τους συγκατάθεση στο θέλημα Του Θεού και ικετεύοντάς τον μέσα από την προσευχή να μετατρέψει το “νερό” του μίσους, της αδικίας, της βίας και του πολέμου σε “κρασί” αγάπης, δικαιοσύνης, συμφιλίωσης και ειρήνης. Η εμψύχωση-κατήχηση ολοκληρώθηκε με την τέλεση της Θ. Λειτουργίας. Ακολουθεί η εμψύχωση του Σεβασμιοτάτου Γεωργίου.
Το δώρο της ειρήνης
Μία αυθεντική σκηνή, καταγράφηκε στο δημόσιο κήπο μιας μεγαλούπολης: ένας ηλικιωμένος άνδρας, με άσπρα μαλλιά και γυαλιά, κάθεται σε ένα παγκάκι και διαβάζει ένα βιβλίο. Ολόγυρα του παιδιά που παίζουν με πλαστικά όπλα και στιλέτα. «Μπαμ! Μπαμ!», «Είσαι νεκρός! Σε πέτυχα!». Ο ηλικιωμένος άνδρας παρατηρεί τα παιδιά πάνω από τα γυαλιά του και μετά τα ρωτάει: «Τι παίζετε;» «Παίζουμε πόλεμο!», απαντούν τα παιδιά. Ο ηλικιωμένος άνδρας τα κοιτάζει χαμογελώντας: «Γιατί δεν παίζετε την ειρήνη;». «Είναι καλή ιδέα», λένε τα παιδιά. Κάνουν μια συνάντηση μεταξύ τους, ψιθυρίζουν κάτι και μετά σωπαίνουν. Ένα παιδί επιστρέφει στον ηλικιωμένο άνδρα και τον ρωτάει: «Παππού, πώς παίζεται η ειρήνη;». Τι είδους κόσμος είναι αυτός στον οποίο τα παιδιά δεν ξέρουν πώς να παίζουν την ειρήνη;
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Περσικού Κόλπου, οι πωλήσεις παιχνιδιών με όπλα και πολεμιστές εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ο πόλεμος, ακόμα και ο καθημερινός που εξαπολύουν οι μικρότερες και μεγαλύτερες παραβατικές πράξεις, είναι ένα θέαμα. Σταδιακά, από τη μια, όλοι εθιζόμαστε στην επιθετικότητα και στη βία, διαπιστώνοντας, από την άλλη, ότι «δεν μπορούμε κάνουμε κάτι γι’ αυτό». Πρέπει να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που έχει χαρακτηριστεί ως «δεξαμενή βίας: χουλιγκανισμός, παραβατικότητα, εγκληματικότητα ξυλοδαρμοί, καυγάδες, νευρικά ξεσπάσματα, προσβολές κ.α.».
Πάνω από είκοσι χιλιάδες νέοι ρωτήθηκαν σε μία δημοσκόπηση κάποτε: «Αν δείτε κάποιον να ξυλοκοπείται, πώς αντιδράτε;». Το εξήντα πέντε τοις εκατό απάντησε: «Εξαρτάται από το ποιος τον χτυπάει», ή «φεύγω ή παρακολουθώ». Σήμερα, το «να κάνεις τη δουλειά σου», είναι ένας γενικός νόμος.
Η ιστορία που ακολουθεί σκοπεύει να μας κάνει να αναλογιστούμε τη «ρίζα» της επιθετικότητας, που είναι κολλημένη στην καρδιά του ανθρώπου. Και είναι απαραίτητο από την καρδιά του ανθρώπου να αρχίσει να «οικοδομείται» η αληθινή ειρήνη. Σύμφωνα με αυτό που λέει ο Ιησούς: «Από την καρδιά προέρχονται όλες οι κακές σκέψεις που οδηγούν στο κακό: φόνοι, προδοσίες, ασέλγεια, κλοπές, ψέματα, προσβολές… Αυτά είναι τα πράγματα που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο» (Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 15,19-20).
ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ
Όλα ξεκίνησαν στο αρχηγείο της Ανώτατης Διοίκησης Όλων των Πολέμων. Ένας νεαρός άνδρας με τη στολή του λοχία είχε κληθεί από έναν από τους Μεγάλους Στρατηγούς. Ένας φρουρός τον άφησε να μπει στο γραφείο του Στρατηγού. «Κάτσε, νεαρέ», είπε ο ανώτερος αξιωματικός. «Ευχαριστώ», απάντησε ο νεαρός λοχίας και κάθισε.
«Έχω ακούσει φήμες για σένα», είπε ο αξιωματικός με συμπάθεια. «Ω, τίποτα σημαντικό.» απάντησε ο λοχίας. Νευρικότητα και μια αίσθηση δυσφορίας υπήρχε στην ατμόσφαιρα. «Ακούω για σένα εδώ και μήνες, οπότε σκέφτηκα να σε καλέσω. Ίσως θα ήθελες να αλλάξεις εργασία. Ίσως να πας στο εξωτερικό ή σε εμπόλεμη ζώνη; Το να βρίσκεσαι πίσω από ένα γραφείο σου είναι βαρετό, θα ήθελες να επιστρέψεις στις παλιές μάχες;». «Νομίζω πως όχι», απάντησε ο νεαρός λοχίας.
«Τι θέλεις τότε;».
Ο λοχίας ανασήκωσε τους ώμους του και κοίταξε τα χέρια του: «Να ζω με ειρήνη. Να γνωρίζω κατά τη διάρκεια της νύχτας ότι, ποιος ξέρει πώς, τα όπλα όλου του κόσμου έχουν σκουριάσει, τα βακτήρια των βακτηριολογικών όπλων δεν είναι πια καλά ούτε για την παρασκευή γιαουρτιού, τα τανκς και τα βομβαρδιστικά έχουν βυθιστεί σαν προϊστορικά τέρατα στους δρόμους και έχουν μεταμορφωθεί σε λάκκους πίσσας. Αυτό θα ήθελα».
«Είναι αυτό που όλοι θέλουμε, φυσικά», είπε ο ανώτερος αξιωματικός, παρόλο που τα μάτια του έλεγαν το αντίθετο. «Αλλά, τώρα, φτάνει αυτή η ιδεαλιστική φλυαρία και πες μου πού θα ήθελες να σε στείλουν. Η επιλογή είναι δική σου: είτε στην Ανατολική Εμπόλεμη Ζώνη είτε στη Βόρεια Εμπόλεμη Ζώνη».
Ο στρατηγός έδειξε έναν ροζ χάρτη απλωμένο στο τραπέζι. Όμως ο νεαρός λοχίας συνέχισε σαν να μιλούσε με τα χέρια του που κινούσε και κοίταζε επίμονα. «Τι θα κάνατε εσείς οι στρατηγοί, τι θα κάναμε εμείς οι στρατιώτες, τι θα έκανε ο κόσμος αν ξυπνούσαμε αύριο και διαπιστώσουμε ότι όλα τα όπλα μας έχουν γίνει σκόνη;».
Ο στρατηγός συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει όλη του τη διπλωματία για να αντιμετωπίσει τον λοχία. Μειδίασε. «Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Μου αρέσουν πολύ οι θεωρητικές συζητήσεις και είμαι πεπεισμένος ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα πανικοβαλλόταν όλος ο κόσμος. Κάθε έθνος θα νόμιζε ότι ήταν το μόνο αφοπλισμένο έθνος και θα κατηγορούσε τους εχθρούς του ότι είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή. Θα υπήρχε κύμα αυτοκτονιών, τα χρηματιστήρια θα κατέρρεαν, με λίγα λόγια ένα εκατομμύριο τραγωδίες. Πίστεψέ με: είναι ο πόλεμος που κάνει τον κόσμο να υπάρχει».
«Και μετά;» ρώτησε ο λοχίας. «Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν ότι είναι αλήθεια, ότι κάθε έθνος είναι αφοπλισμένο και ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί, αν ήμασταν όλοι σε θέση να ξεκινήσουμε εκ νέου έναν νέο τρόπο ζωής, τι θα γινόταν;».
«Τα έθνη θα επανεξοπλίζονταν όσο το δυνατόν γρηγορότερα». «Τι θα γινόταν αν και αυτό μπορούσε να αποτραπεί;» ρώτησε ο λοχίας.
«Τότε θα πολεμούσαμε με γροθιές. Τεράστιες στρατιές ανδρών οπλισμένοι με ατσάλινα γάντια του μποξ θα παρατάσσονταν στα σύνορα κάθε χώρας. Και αν τους έβγαζαν τα γάντια του μποξ, θα πάλευαν με νύχια και με δόντια. Και αν τους έκοβαν τα χέρια, θα έφτυναν ο ένας τον άλλον. Και αν τους έκοβαν τη γλώσσα και τους έκλειναν το στόμα, θα μπορούσαν να γεμίσουν την ατμόσφαιρα με τέτοια συγκέντρωση μίσους ώστε να σκοτώσουν όλα τα έντομα και να κάνουν τα πουλιά να πέσουν νεκρά από τα τηλεφωνικά καλώδια».
«Λοιπόν, δεν πιστεύεις ότι χωρίς τον πόλεμο θα ήταν καλύτερη η ζωή;» ρώτησε ο λοχίας.
«Ούτε στα πιο ευφάνταστα όνειρά σου. Ο πόλεμος είναι χρήσιμος. Είναι η δύναμη που κρατά τον κόσμο! Άφησε αυτή τη “σκουριά” που έχεις στο μυαλό σου και σκέψου μία καλή μάχη!».
Ο νεαρός λοχίας σήκωσε απότομα το κεφάλι του. «Πώς ξέρεις ότι σκέφτομαι αυτό;».
«Τι πράγμα;» ρώτησε ο στρατηγός.
«Τη σκουριά, φυσικά».
«Μα τι λες;».
«Μπορώ να το κάνω, καταλαβαίνετε; Θα μπορούσα να ενεργοποιήσω αυτή τη σκουριά και απόψε αν ήθελα».
Ο στρατηγός ξέσπασε σε γέλια. «Πλάκα μου κάνεις». «Δεν αστειεύομαι απάντησε ο νεαρός λοχίας. Ήθελα να έρθω κοντά σας και να το συζητήσουμε. Χαίρομαι που με πήρατε τηλέφωνο. Δουλεύω χρόνια πάνω σε αυτή την εφεύρεσή μου, είναι το όνειρο της ζωής μου. Έχει να κάνει με τη δομή ορισμένων ατόμων. Αν τα μελετήσετε προσεκτικά, θα ανακαλύψετε ότι η ακολουθία των ατόμων στον χάλυβα υπακούει σε έναν ακριβή κανόνα. Αυτό που έψαχνα ήταν ένας παράγοντας που θα προκαλούσε τη φθορά στα άτομα. Όπως γνωρίζετε, έχω πτυχίο φυσικής και μεταλλουργίας. Η ιδέα από την οποία ξεκίνησα είναι ότι υπάρχει μια οξειδωτική ουσία στον αέρα ανά πάσα στιγμή. Είναι οι υδρατμοί. Βρήκα έναν τρόπο να τους κατευθύνω όπου θέλω, χωρίς αποτυχία. Μια δέσμη συμπυκνωμένων υδρατμών. Δεν θα το κατευθύνω ενάντια σε κάθε είδος μέταλλο, φυσικά. Ο πολιτισμός μας είναι χτισμένος με ατσάλι και σίγουρα δεν θα ήθελα να καταστρέψω τα περισσότερα κτίρια. Θα εξαφάνιζα απλώς τα όπλα και τις οβίδες, τα τανκς, τα πολεμικά αεροπλάνα και πλοία. Μπορώ επίσης να προσαρμόσω τη μηχανή σε χαλκό, ορείχαλκο και αλουμίνιο εάν απαιτείται. Απλώς θα περάσει κοντά σε αυτά τα όπλα και αυτά θα διαλυθούν».
Ο στρατηγός κοιτούσε με τα μάτια καρφωμένα στον λοχία και το στόμα ανοιχτό. Μια ακριβής σκέψη διαβαζόταν στο πρόσωπό του: «Έχουν απόλυτο δίκιο, είναι τελείως τρελός!». Άπλωσε το χέρι στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και έβγαλε ένα πανάκριβο στυλό, το οποίο είχε για καπάκι μια σφαίρα τουφεκιού. Έβγαλε το καπάκι και άρχισε να συμπληρώνει μια έγγραφο. «Θέλω να τον πάρετε στον γιατρό Mατέι και να τον εξετάσετε από την κορυφή ως τα νύχια. Δε νιώθεις και εσύ την ανάγκη να πας σ’ ένα γιατρό;».
«Νομίζετε ότι λέω ψέματα για το μηχάνημα», απάντησε ο λοχίας. «Μα δεν λέω ψέματα. Είναι τόσο μικρό που μπορείς να το κρύψεις σε ένα πακέτο τσιγάρα, αλλά έχει αυτονομία χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα. Θα μπορούσα να καλύψω ολόκληρη τη χώρα σε λίγες μέρες, προσαρμόζοντας το μηχάνημα σε ένα συγκεκριμένο είδος χάλυβα. Άλλα έθνη δεν θα μπορούσαν να το εκμεταλλευτούν, γιατί θα σκουριάσω αμέσως τα όπλα τους αν προσπαθούσαν να μας εισβάλουν. Μέσα σε ένα μήνα ολόκληρος ο κόσμος θα απελευθερωνόταν για πάντα από τον πόλεμο. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να εφεύρω το μηχάνημα αυτό. Είναι αδύνατο, εκ πρώτης όψεως. Αλλά και για το ραδιόφωνο και για το αεροπλάνο είπαν, επίσης, ότι ήταν κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει ποτέ ειρήνη. Αλλά η ειρήνη θα έρθει».
«Πήγαινε να δεις τον γιατρό Ματέι αμέσως», είπε βιαστικά ο αξιωματικός. «Όχι. Θα φύγω από τη βάση σε λίγα λεπτά. Έχω άδεια…».
Ο λοχίας άνοιξε την πόρτα του γραφείου και βγήκε έξω. Η πόρτα έκλεισε και ο στρατηγός έμεινε μόνος. Στέναξε. Έτριψε τα χέρια του στα μάτια του. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησε σχεδόν αδιάφορα.
«Γεια σου, γιατρέ. Ήμουν έτοιμος να σου τηλεφωνήσω». «Αυτός ο λοχίας είναι τρελός. Ήθελα να τον στείλω σε σένα. Μπορεί να κυκλοφορεί έτσι; Α, είναι ακίνδυνο. Αν το λες εσύ γιατρέ. Μάλλον χρειάζεται ξεκούραση, μεγάλη ξεκούραση. Το φτωχό αγόρι έχει μερικές μάλλον ενδιαφέρουσες παραισθήσεις. Ναι, ναι. Τι κρίμα. Μάλλον είναι το πρόβλημα που προκαλεί ένας τόσο μακρύς πόλεμος, υποθέτω».
Ο γιατρός άρχισε να μιλάει.
Ο Στρατηγός ξεκίνησε να τον ακούει και του λέει: «Θέλω να πάρω κάποιες σημειώσεις. Περιμένετε μια στιγμή. Έβαλε το χέρι στην τσέπη να βρει το στυλό του. Τίποτα. Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του. Πέρασε από όλα τα συρτάρια. Έλεγξε ξανά την τσέπη του σακακιού του. Τίποτα. Μετά αργά γλίστρησε τα δάχτυλα του στην τσέπη του και ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη έπιασε κάτι σαν σκόνη. Τη σκόρπισε στο γραφείο και, πράγματι, ήταν μία μικρή ποσότητα που έμοιαζε με σκόνη, πολύ λεπτή, πορτοκαλί σκουριά. Έμεινε ακίνητος και την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα άρπαξε το τηλέφωνο υπηρεσίας.
«Φύλακας, άκουσέ με. Υπάρχει ένας άνθρωπος που θα σε προσπεράσει ανά πάσα στιγμή, τον ξέρεις, ο λοχία Χόλις. Σταματήστε τον, πυροβολήστε τον, σκοτώστε τον αν χρειαστεί, μην του κάνετε ερωτήσεις, είναι ο διοικητής που σας μιλάει. Ναι, σκοτώστε τον, καλά ακούσατε!». «Μα, κύριε», είπε μια σοκαρισμένη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. «Δεν μπορώ, πραγματικά δεν μπορώ…». «Πώς εννοείς ότι δεν μπορείς, διάολε!». «Το τουφέκι μου κονιορτοποιήθηκε…».
Ο στρατηγός βυθίστηκε στην καρέκλα του. Για μισό λεπτό ξάπλωνε ακίνητος, λαχανιάζοντας.
Έξω τώρα τα υπόστεγα θρυμματίζονταν σε μαλακή χρυσόσκονη, τα βομβαρδιστικά παρασέρνονταν σε ένα σύννεφο κοκκινωπής σκουριάς, τα τανκς διαλύονταν. Ακόμη και τα θωρακισμένα αυτοκίνητα διαλύονταν σε σωρούς σκόνης· οι οδηγοί τους ξαφνικά βρέθηκαν να κάθονται στην άσφαλτο ακίνητοι με τις γροθιές τους σφιγμένες γύρω από ένα τιμόνι που δεν υπήρχε πια.
«Άκουσέ με, άκουσέ με», φώναξε ο στρατηγός. «Κυνήγησέ τον, πάρε τον με τα χέρια σου, πνίξε τον με τις γροθιές σου, ποδοπάτησέ τον με τα πόδια σου, αλλά εξαφανίστε αυτόν τον άνθρωπο!». Έκλεισε το ακουστικό.
Ενστικτωδώς άνοιξε απότομα το κάτω συρτάρι του γραφείου για να πάρει το όπλο. Ένας σωρός από καφέ σκουριά γέμισε τη νέα δερμάτινη θήκη. Αναπήδησε ταραγμένος.
Καθώς έφευγε από το γραφείο του άρπαξε μια καρέκλα. Είναι φτιαγμένη από ξύλο, σκέφτηκε. Τη χτύπησε δύο φορές στον τοίχο και η καρέκλα έσπασε. Σήκωσε το ένα πόδι, και το έπιασε δυνατά. Tο πρόσωπο του ήταν κόκκινο από την υπερένταση και την οργή, η ανάσα του έβγαινε από τα ρουθούνια του και στο στόμα του έτριζε τα δόντια του. Χτύπησε την αριστερή του παλάμη με το πόδι της καρέκλας, σαν να ήθελε να τη δοκιμάσει. «Εντάξει» είπε. Έτρεξε έξω με μια κραυγή, χτυπώντας την πόρτα πίσω του.
Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία; Θα φτάσει ο στρατηγός τον λοχία και θα τον σταματήσει με το ξύλινο ρόπαλό του; Ή θα καταφέρει ο λοχίας να κονιορτοποιήσει όλα τα όπλα του κόσμου; Προσπάθησε να επινοήσεις ένα τέλος.
Η κρυμμένη εμπειρία στην ιστορία
Το «πιο επείγον ερώτημα όλων όσων αντιμετωπίζει ο πολιτισμός σήμερα» είναι ακριβώς το ίδιο ερώτημα που έθεσε ο Αϊνστάιν στον Φρόιντ πριν από περισσότερα από ενενήντα χρόνια, το 1932: «Υπάρχει τρόπος να απελευθερωθούν οι άνθρωποι από το μοιραίο του πολέμου;». Σήμερα, ακόμη περισσότερο από χθες, «Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει γίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον πολιτισμό που γνωρίζουμε» (Ζ. Φρόιντ).
Η «κονιορτοποίηση» όλων των όπλων, για παράδειγμα, θα εξαφάνιζε τον πόλεμο; Η ιστορία μας απαντά σε αυτό το ερώτημα με απαισιόδοξο τρόπο: οι άνδρες θα συνέχιζαν να παλεύουν το ίδιο, είτε με τα πόδια των καρεκλών είτε με γροθιές και κλωτσιές. Γιατί η επιθυμία για πόλεμο γεννιέται «μέσα» στον άνθρωπο.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι απλό: «μέσα στον άνθρωπο» πρέπει να γεννήσουμε την αποστροφή για τον πόλεμο και τη θέληση για ειρήνη.
Για τον διάλογο
Είναι σημαντικό οι προσκυνητές να προσπαθήσουν να συνεχίσουν την ιστορία. Οι διάφορες προτεινόμενες καταλήξεις μπορούν να συζητηθούν μαζί.
Ένα από τα βασικά σημεία της ιστορίας είναι ο διάλογος μεταξύ του στρατηγού και του νεαρού λοχία. Ας επανεξετάσουμε τα επιχειρήματα που προβάλλουν και οι δύο. Το νόημα της ιστορίας μπορεί να αναζητηθεί με τη βοήθεια ορισμένων ερωτήσεων:
- Προσπαθήστε να απαντήσετε στην ερώτηση του νεαρού λοχία: «Τι θα έκανε ο κόσμος αν αύριο, ξυπνώντας, ανακαλύψουμε ότι όλα τα όπλα έχουν γίνει σκόνη;».
- Τι σας θυμίζει ο οπλισμένος στρατηγός ο οποίος με ένα ξύλινο ρόπαλο κυνηγάει τον νεαρό λοχία ουρλιάζοντας;
- «Ο πόλεμος είναι χρήσιμος», λέει ο στρατηγός. Για ποιον είναι χρήσιμος ένας πόλεμος;
- Γνωρίζετε για τους «πολέμους» που γίνονται καθημερινά; Ποιοι είναι οι λόγοι που τους κάνουν να ξεσπάσουν;
Yποδοχή του Αγίου Πατέρα από τους νέους
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πληθώρα νέων κατέκλυσαν την Collina Do Encontro όπου υποδέχτηκαν τον Άγιο Πατέρα τον πάπα Φραγκίσκο. Η εκδήλωση περιείχε στοιχεία της τοπικής χριστιανικής παράδοσης, προσευχή και δράσεις νέων οι οποίοι πρόβαλαν με τον δικό τους ενθουσιώδη τρόπο την καθολικότητα της Εκκλησίας και την ανάγκη τους να βρουν μέσα σε αυτήν παρηγοριά, αγάπη και Αλήθεια.
Ο Άγιος Πατέρας ο πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του προς τους νέους τόνισε ότι στην Εκκλησία όλοι έχουν θέση και κάνεις δεν είναι αποκλεισμένος γιατί όλους ο Θεός τους καλεί από αγάπη να τον συναντήσουν στη ζωή τους και να βιώσουν βαθιά μέσα τους τη χαρά και την ομορφιά αυτής της συνάντησης.
