Ο Ιησούς αναστήθηκε
του Guy Gilbert
Συμβαίνει συχνά να μου κάνουν την εξής ερώτηση: «Και αν μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτε, θα μετανιώσετε για την αφιερωμένη ζωή σας, την ολοκληρωτική προσφορά του εαυτού σας στα παραστρατημένα παιδιά του δρόμου»;
Απαντώ πάντοτε: «Απολύτως όχι! Να δίνεις και να παίρνεις αγάπη, ήταν τόσο όμορφο μέχρι σήμερα, που δεν θα μπορούσα να μετανιώσω για τίποτε… Αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι αυτή η μυστηριώδης αγάπη που με διακατέχει, προέρχεται από μια εκπληκτική δύναμη που ονομάζω “Θεό-Αγάπη”. Πάνω στη γη, δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο από την αγάπη. Δεν θέλω να ζω παρά μόνο γι’ αυτήν. Και η πηγή της, είναι ο Θεός. Συνεπώς, μου είναι αδύνατο αν πιστέψω ότι αυτός ο Θεός με έχει εξαπατήσει».
Πόσο καταλαβαίνω την Αγία Θηρεσία που έλεγε: «Η κλήση μου είναι η αγάπη». Αυτή ακριβώς είναι και η δική μου. Αυτή είναι και η κλήση κάθε χριστιανού.
Ό,τι και αν κάνω, δεν μπορώ να μην πιστέψω ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Τα πάντα μου το δείχνουν, τα πάντα με κάνουν να αγγίξω με το δάκτυλο αυτήν την αλήθεια.
Ο Θεός μάς δείχνει σημάδια της ύπαρξής του. Συχνά κρύβεται. Ενίοτε αποκαλύπτεται. Έτσι είναι και η πίστη μας. Αν σε κάθε στιγμή της ζωής μας είχαμε απόλυτη αίσθηση ότι ο Θεός υπάρχει, δεν θα είχαμε πια ανάγκη να Τον αναζητούμε.
Ο Θεός έχει ανάγκη από την αγάπη μας, και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικό. Όταν αυτό το πιστεύουμε, έχουμε την ακατανίκητη ανάγκη να Του την προσφέρουμε. Είναι ο διάλογος αγάπης, ο ζωτικός και χωρίς τέλος διάλογος.
Πρόσεξε την ανθρώπινη αγάπη. Κάθε αγάπη πάνω στη γη, είναι ένας αγώνας. Αλλιώς, τα πάντα θα ήταν τόσο εύκολα, τόσο προφανή, ώστε η αγάπη δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης. Δεν θα ήταν πια αγάπη. Για να οικοδομήσεις κάτι το αληθινό, το στέρεο, το αιώνιο, πρέπει να κρατηθείς από κάπου.
Μόνο η Ανάσταση σου επιτρέπει να κρατηθείς στην ακαταμάχητη αγάπη. Ο Ιωάννης-Παύλος ο 2ος, διατύπωσε μια μέρα αυτήν την εκπληκτική φράση: «Αν αγαπάς και ξέρεις ότι αυτή η αγάπη προέρχεται από τον Θεό, τότε είσαι αήττητος, ακαταμάχητος». Ο Πάπας αυτός έγραψε πληθώρα εγκυκλίων, όμως για μένα, η φράση αυτή παραμένει μια από αυτές που θα σημαδέψουν την αρχιεροσύνη του μεγάλου αυτού ανθρώπου.
Κατά την περίοδο που ο Ιησούς έζησε με τους μαθητές του, αυτοί είδαν πράγματα εξαιρετικά (τον είδαν να ανασταίνεται από τους νεκρούς), και πράγματα καθημερινά και απλά (έφαγαν και ήπιαν μαζί του), αλλά δεν κατάλαβαν το νόημα της ζωής του.
Όμως ο θάνατός του, τελικά, φωτίζει τα πάντα. Αισθάνονται μια τρομερή έλλειψη του Χριστού και συνειδητοποιούν επιτέλους πόσο τους είχε αγαπήσει. Ο φίλος τους, ο συνοδοιπόρος, έφυγε από κοντά τους. Και μάλιστα με τον πιο τρομερό τρόπο που είναι δυνατό να υπάρξει.
Ένα τεράστιο κενό δημιουργείται μέσα τους: «Ποιος ήταν ο Ιησούς;». Όταν ο φόβος του θανάτου τον έκανε να ιδρώσει σταγόνες αίματος, αυτοί κοιμόνταν. Τον άφησαν να πεθάνει ολομόναχος. Φέρθηκαν ως ανάξιοι και αχάριστοι.
Μόνο ο Ιωάννης και οι γυναίκες παρέμειναν μαζί του μέχρι το τέλος, γιατί αυτοί είχαν καταλάβει ποιος ήταν ο Ιησούς.
Αν, στη διάρκεια της ζωής σου, έχεις κάποιον που είναι πιστός απέναντί σου, τότε κατέχεις το θησαυρό της ύπαρξής σου. Αν ένα πρόσωπο, ένα μόνο, σου αποδείξει ότι η αγάπη και η φιλία μπορούν να είναι σταθερές, χωρίς παρεκκλίσεις, τότε να ξέρεις ότι ο Θεός είναι παρών στην αγαπητική αυτή σχέση. Ο Θεός είναι πάντοτε παρών στην καρδιά κάθε πιστότητας. Διότι «Αυτός μόνο είναι πιστός», λέει το Ευαγγέλιο.
Σε μια εξαιρετική πιστότητα μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχει κάτι που μας ξεπερνά.
Η μόνη απάντηση είναι ο Αναστημένος Χριστός. Δια του σταυρού, ο Χριστός νίκησε τα πάντα: τις αδυναμίες μας, τους φόβους μας, τις αγωνίες μας, τα βάσανά μας, τις απιστίες μας. Δεν μπορούσε να είναι άλλο, παρά υιός του Θεού, για να δώσει νόημα στην ύπαρξή μας, με την ανάστασή του.
Επίτρεψέ μου να σου διηγηθώ αυτή την ωραία ιστορία που έχω ήδη πει χίλιες φορές:
Κάποιος ειδικός σε θέματα που έχουν σχέση με την προέλευση του ανθρώπου με προσκαλεί να φάω μαζί του. Παθιασμένος με την επιστήμη του, μου διηγείται ότι δεν προερχόμαστε πια από τον πίθηκο, αλλά από τις φάλαινες, τους μπακαλιάρους, τα δελφίνια. Δηλαδή καταγόμαστε από τα θαλάσσια όντα. Είναι κάτι καινούργιο. Μόλις κυκλοφόρησε η είδηση.
Άκουγα τον συνδαιτυμόνα μου, ενώ έτρωγα μια πέστροφα. Ο ειδικός αυτός άνθρωπος, ήταν τόσο πειστικός, ώστε μόλις τέλειωσα το φαγητό μου, πίστεψα ότι είχα φάει κάποια προγιαγιά μου.
Ο.Κ., του λέω. Αλλά ποιος έκανε την αγάπη; Και εκείνος, έκπληκτος και με ανοικτό στόμα σώπασε, γιατί δεν ήξερε τι να μου απαντήσει.
«Εγώ ναι! Ο Θεός είναι αγάπη, ο αναστημένος Χριστός είναι η απόδειξη».
Τα πάντα έχουν χαθεί, έχουν τελειώσει, είναι χωρίς νόημα και αυτοκαταστροφικά, αν σκεφτώ ότι η ζωή σταματά στο δευτερόλεπτο που πεθαίνω. Τα πάντα αποκτούν ένα νόημα, έχουν μια εκπληκτική γεύση, λεπτό προς λεπτό, αν γνωρίζω ότι ο Χριστός με προσκαλεί. Όχι για ένα πολυτελέστατο θρόνο εκεί ψηλά! Αλλά για να βιώσουν και να κάνω τους άλλους να βιώσουν, καταρχάς πάνω σ’ αυτήν τη γη, την πρόγευση της ατέλειωτης, απόλυτης και αιώνιας Αγάπης.
Το Ίδρυμα (Μάντρα) της Provence για τους νεαρούς εγκληματίες, των οποίων έχω την ευθύνη, δεν έχει άλλο νόημα. Και το ξέρουν καλά οι υπότροποι που οδηγούνται ξανά στη φυλακή, όταν μου γράφουν: «Έζησα εκεί στιγμές του παραδείσου».
Ναι, αισθάνθηκαν επιτέλους ότι τους αγαπούν, τους δέχονται όπως είναι. Η αγάπη αυτή τους βοήθησε να μεγαλώσουν, έστω και αν υποτροπίασαν.
Οφείλουμε να πολλαπλασιάσουμε πάνω στη γη νησίδες, οάσεις του παραδείσου. Προκαλούν τη δίψα για το Θεό. Κάθε οικογένεια που πλημμυρίζει από αγάπη είναι ο προθάλαμος του παραδείσου.
Ζώντας με νέους που θεωρούνται χαμένοι, ανεπανόρθωτοι, κατάλαβα πως ο Θεός μού εμπιστεύτηκε μια εκλεκτή θέση: να είμαι ο άνθρωπος του Πάθους.
Κλείνοντας τα μάτια δεκάδων νέων, που συχνά πεθαίνουν με βίαιο τρόπο, η μόνη μου και τελευταία προσευχή είναι πάντα αυτή:
«Τώρα είσαι μέσα στην Αγάπη. Είσαι μέσα στην καρδιά του Θεού. Αναζητούσες την αγάπη πάνω στη γη. Δεν γνώρισες παρά προδοσίες και βία. Είθε ο Θεός-Αγάπη να σε υποδεχτεί. Μόνο Εκείνος ξέρει να σε πλημμυρίσει για πάντα μέσα σ’αυτήν την αγάπη που εσύ απελπισμένα αναζητούσες στη γη επάνω».
Είναι η μόνη μου απάντηση, που αναβλύζει από το Πάθος του Χριστού, αλλά κυρίως από το φως της Αναστάσεως, που η παρουσία του είναι εδώ και λάμπει ανάμεσα στις τόσες πολλές αποτυχίες.
Μετά από τόσους αγώνες δίπλα τους, να βλέπω ένα σεβαστό αριθμό από τους νέους μου ευτυχισμένους, καλά στο μυαλό τους και στην καρδιά τους, είναι μια μεγάλη ελπίδα. Και πάνω απ’όλα, πάνω απ’όλα, το να βυθίζω το βλέμμα μου μέσα στο βλέμμα των παιδιών τους είναι πάντοτε σαν να διαβάζω σ’ αυτά την Ανάσταση.
Όχι, ποτέ, τίποτε, ούτε κανένας δεν είναι χαμένος.
Μόνο ο αναστημένος Χριστός μου δίνει αυτή την πεποίθηση.
Για την Ελληνική απόδοση
Πέτρος Ανδριώτης
