ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ 16ου
ΓΙΑ ΤΗΝ 49η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ
6 Μαΐου 2012- 4η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Οι κλήσεις, δώρο της αγάπης του Θεού
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Η 49η Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις κλήσεις, που θα τελεστεί στις 29 Απριλίου 2012, 4η Κυριακή του Πάσχα, μας καλεί να μελετήσουμε το θέμα: Οι κλήσεις, δώρο της αγάπης του Θεού.
Η πηγή κάθε τέλειας δωρεάς είναι ο Θεός–Αγάπη – Deus caritas est – : « όποιος ζει μέσα στην αγάπη ζει μέσα στο Θεό, κι ο Θεός μέσα σ΄αυτόν» (Α! Ιω. 4,16). Η Αγία Γραφή διηγείται την ιστορία του πρωταρχικού δεσμού μεταξύ Θεού και ανθρώπων που υπάρχει πριν από την ίδια τη δημιουργία. Ό Άγιος Παύλος, γράφοντας στους χριστιανούς της πόλης της Εφέσου, απευθύνει έναν ύμνο ευγνωμοσύνης και δοξολογίας στον Θεό Πατέρα, ο οποίος με άπειρη καλοσύνη, κατά την πορεία των αιώνων, πραγματοποιεί το παγκόσμιο σχέδιό του σωτηρίας που είναι ένα σχέδιο αγάπης. Στο πρόσωπο του Υιού του Ιησού Χριστού, βεβαιώνει ο Απόστολος, «μας διάλεξε πριν θεμελιώσει τον κόσμο, να γίνουμε δικοί του, δια του Χριστού, αψεγάδιαστοι στην τελική του κρίση» (Εφ. 1,4). Ο Θεός μας αγάπησε πριν ακόμα εμφανιστούμε στη ζωή! Ωθούμενος αποκλειστικά από απεριόριστη αγάπη, μας «έπλασε από το μηδέν» (βλ. 2Μ 7,28) για να μας οδηγήσει σε πλήρη κοινωνία μαζί του.
Συνεπαρμένος από θαυμασμό εμπρός στο έργο της θείας Πρόνοιας, ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Όταν βλέπω τους ουρανούς σου, έργο των δακτύλων σου, τη σελήνη και τα αστέρια που εσύ τα στερέωσες, τι είναι ο άνθρωπος για να τον θυμάσαι, ή ο υιός του ανθρώπου για να τον φροντίζεις;» (Ψ. 8, 4-5). Η βαθιά αλήθεια της ύπαρξής μας, περιέχεται έτσι μέσα σ΄αυτό το εκπληκτικό μυστήριο: κάθε πλάσμα, ιδιαίτερα κάθε ανθρώπινη προσωπικότητα, είναι καρπός μιας σκέψης και μιας πράξης της απέραντης, πιστής και αιώνιας αγάπης του Θεού (βλ. Ιερ. 31,3). Ανακαλύπτοντας αυτήν την αλήθεια, αλλάζει πραγματικά και σε βάθος η ζωή μας. Σε μια περίφημη σελίδα των Εξομολογήσεων, ο άγιος Αυγουστίνος εκφράζει με μια μεγάλη ένταση την αποκάλυψη που είχε του Θεού, ύψιστη ωραιότητα και υπέρτατη αγάπη, ενός Θεού που ήταν πάντοτε κοντά του, και στον οποίο άνοιγε επιτέλους το πνεύμα του και την καρδιά του για να μεταμορφωθεί: «Αργά σε αγάπησα, ωραιότητα, τόσο παλιά και τόσο νέα! Αργά σε αγάπησα! Ήσουν στον εσωτερικό κόσμο μου και εγώ ήμουν εκτός του εαυτού μου. Εκτός του εαυτού μου Σε ζητούσα, σκορπισμένος στα περικαλλή δημιουργήματά Σου και επιζητώντας την ωραιότητα των πλασμάτων Σου με τη δυσμορφία μου. Ήσουν μαζί μου, αλλ΄εγώ δεν ήμουν μαζί Σου. Και με κρατούσαν μακριά από Σένα τα πλάσματα εκείνα, που δεν θα υπήρχαν αν δεν θα υπήρχαν σε Σένα. Και με κάλεσες και έσπασες την κουφότητά μου και έλαμψες και εξάστραψες και διασκέδασες την τυφλότητά μου. Σκόρπισες άρωμα ηδονικό και το ανέπνευσα, και ο πόθος μου στράφηκε προς Εσένα. Σε γεύθηκα και αισθάνθηκα την πείνα και τη δίψα για Σένα. Με άγγιξες και φλέγομαι για την ειρήνη Σου (Εξομολογήσεις Ι, σελ. 321-322). Μέσω αυτών των εικόνων, ο άγιος Επίσκοπος της Ιππόνης προσπαθεί να περιγράψει το απερίγραπτο μυστήριο της συνάντησης με τον Θεό, με την αγάπη του, η οποία μεταμορφώνει όλη την ύπαρξη.
Είναι μια ανεπιφύλακτη αγάπη, που υπάρχει πριν από εμάς, μας στηρίζει και μας καλεί καθόλη την πορεία της ζωής και έχει τις ρίζες της στην απόλυτη δωρεά του Θεού. Αναφερόμενος ειδικά στην ιερατική διακονία, ο προκάτοχός μου, μακάριος Ιωάννης –Παύλος Β!, βεβαίωνε ότι «κάθε ιερατική πράξη, ενώ οδηγεί στην αγάπη και στην υπηρεσία της Εκκλησίας, ταυτόχρονα συμβάλλει στο να ωριμάζουμε πάντοτε περισσότερο στην αγάπη και στην υπηρεσία του Χριστού, που είναι η Κεφαλή, ο Ποιμένας και ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Η αγάπη αυτή εκδηλώνεται πάντοτε ως μια απάντηση στην εκ των προτέρων ελεύθερη και δωρεάν αγάπη του Θεού εν Χριστώ» ( Αποστ. Παραιν., Pastores dabo vobis, 25). Πράγματι, κάθε ειδική κλήση, γεννιέται με πρωτοβουλία του Θεού, είναι δώρο της αγάπης του Θεού! Εκείνος κάνει το «πρώτο βήμα», όχι εξαιτίας μιας ιδιαίτερης καλοσύνης που συνάντησε σ΄εμάς, αλλά χάρη της παρουσίας της αγάπης του «με την οποία το Άγιο Πνεύμα, γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας» (Ρωμ. 5,5).
Σε κάθε εποχή, πηγή του Θείου καλέσματος είναι η πρωτοβουλία της άπειρης αγάπης του Θεού η οποία φανερώνεται πλήρως στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Καθώς ήδη έγραφα στην πρώτη μου Εγκύκλιο Deus caritas est: «Πράγματι, ο Θεός γίνεται ορατός με πολλούς τρόπους. Στην ιστορία αγάπης, που η Βίβλος μας διηγείται, ο Θεός έρχεται προς συνάντησή μας, αναζητά να μας κατακτήσει – μέχρι το Μυστικό Δείπνο, μέχρι τη λογχευμένη Καρδιά πάνω στο σταυρό, μέχρι τις εμφανίσεις του Αναστημένου και τα μεγάλα έργα με τα οποία, Αυτός, μέσω της δράσης των Αποστόλων, οδήγησε την πορεία της νεοσύστατης Εκκλησίας. Και στην μετέπειτα ιστορία της Εκκλησίας ο Κύριος ποτέ δεν ήταν απών: έρχεται πάντοτε εκ νέου προς συνάντησή μας – διαμέσου ανθρώπων στους οποίους διαφαίνεται η παρουσία του, διαμέσου του Λόγου του, στα ιερά του Μυστήρια, ιδιαίτερα στη Θεία Ευχαριστία» (17).
Η αγάπη του Θεού παραμένει πάντοτε, είναι πιστή «στον λόγο τον οποίο έδωσε σε χίλιες γενεές» (Ψ. 105,8). Πρέπει λοιπόν να μεταδώσουμε ξανά, ιδιαίτερα στις νέες γενεές, τη γοητευτική ωραιότητα αυτής της Θείας αγάπης που προηγείται και μας συνοδεύει: αυτή είναι η μυστική δύναμη, το κίνητρο που ουδέποτε εκλείπει, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σ’ αυτήν την αγάπη οφείλουμε να ανοίξουμε τη ζωή μας και στην τελειότητα της αγάπης του Πατέρα (βλ. Μτ. 5,48) ο Ιησούς Χριστός μας καλεί κάθε μέρα! Το ύψιστο επίπεδο της χριστιανικής ζωής, συνίσταται πράγματι στο να αγαπούμε «όπως» ο Θεός. Πρόκειται για μια αγάπη που εκδηλώνεται δια της ολοκληρωτικής, σταθερής και γόνιμης δωρεάς του εαυτού μας. Στην ηγουμένη του μοναστηριού της Σεγκοβίας, που υπέφερε από τη δραματική κατάσταση της «παύσης» με την οποία απειλείτο τα χρόνια εκείνα, ο άγιος Ιωάννης του Σταυρού απαντά καλώντας την να ενεργήσει σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού: «Μη σκέπτεστε τίποτε άλλο, παρά μόνο ότι τα πάντα είναι διευθετημένα από τον Θεό. Και κει όπου δεν υπάρχει αγάπη, βάλτε αγάπη και θα συλλέξετε αγάπη» (Επιστολή 26).
Στο έδαφος αυτό προσφοράς ανοικτής στην αγάπη του Θεού, – που αποτελεί καρπό αυτής της αγάπης -, γεννιούνται και ωριμάζουν όλες οι μορφές των κλήσεων. Και αντλώντας από την πηγή αυτή, δια της προσευχής, της μελέτης του Λόγου του Κυρίου και της συχνής συμμετοχής στα θεία Μυστήρια, ιδιαίτερα της Ευχαριστίας, είναι δυνατό να ζήσεις την αγάπη προς τον πλησίον δια της οποίας μαθαίνεις να ανακαλύπτεις το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού (βλ. Μτ. 25, 31-46). Για να εκφράσει το αδιαχώριστο δεσμό που υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές «αγάπες», – την αγάπη προς τον Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον –, που αναβλύζουν από την ίδια Θεία πηγή και κατευθύνονται προς αυτήν, ο Πάπας άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, καταφεύγει στο παράδειγμα του νέου βλασταριού: «Στο έδαφος της καρδιάς μας, ο Θεός στην αρχή φύτεψε τη ρίζα της αγάπης προς Εκείνον και κατόπιν, όπως μια φυλλωσιά, αναπτύχθηκε η αγάπη προς τους αδελφούς» (Moralium Libri, sive expositio in Librum B. Job, Lib.VII, cap. 24,28. PL 75, 780 D).
Τις δυο αυτές εκφράσεις της μίας και μόνης Θείας αγάπης, οφείλουν να βιώνουν με ιδιαίτερη ένταση και καθαρότητα καρδιάς, αυτοί που αποφάσισαν να ακολουθήσουν την πορεία της κλήσης τους προς την ιερατική διακονία ή την αφιερωμένη ζωή. Αυτό αποτελεί το χαρακτηριστικό στοιχείο των κλήσεων αυτών. Πράγματι, η αγάπη για τον Θεό, της οποίας οι ιερείς και οι μοναχοί γίνονται ορατές εικόνες – έστω και αν αυτές είναι πάντοτε ατελείς -, είναι το κίνητρο της απάντησης στο κάλεσμα σε μια ειδική αφιέρωση στον Κύριο δια της ιερατικής χειροτονίας ή του όρκου τήρησης των ευαγγελικών συμβουλών από τα αφιερωμένα πρόσωπα. Η κατηγορηματικότητα της απάντησης του αγίου Πέτρου στον Θείο Διδάσκαλο: «Εσύ ξέρεις ότι σ΄αγαπώ» (Ιω. 21,15), είναι το μυστικό μιας ύπαρξης που προσφέρθηκε γενναιόδωρα και βιώνει την πληρότητα της ζωής και έτσι την κάνει να πλημμυρίζει από βαθιά χαρά.
Η άλλη συγκεκριμένη έκφραση της αγάπης, αυτή προς τον πλησίον και κυρίως προς τους πιο φτωχούς και δεινοπαθούντες, είναι ο τομέας που κάνει τον ιερέα και το αφιερωμένο πρόσωπο, συντελεστή κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και σπορέα ελπίδας. Η σχέση των αφιερωμένων, ιδιαίτερα του ιερέα, με τη χριστιανική κοινότητα, είναι ζωτική και γίνεται θεμελιώδες μέρος του συναισθηματικού τους ορίζοντα. Στο θέμα αυτό, ο άγιος Εφημέριος της Ars, αρεσκόταν να επαναλαμβάνει: «Ο ιερέας δεν είναι ιερέας για τον εαυτό του. (…). Είναι για σας» (Le cure d’ Ars, Sa pensee –Son Coeur, Foi Vivante, 1966 p. 100).
Αγαπητοί αδελφοί στην αρχιεροσύνη, αγαπητοί ιερείς, διάκονοι, αφιερωμένοι και αφιερωμένες, κατηχητές, ποιμαντικοί συνεργάτες και όλοι εσείς που είστε στρατευμένοι στον τομέα της διαπαιδαγώγησης των νέων γενεών, σας προτρέπω, με ζωηρό ενδιαφέρον, να ακούτε προσεκτικά όλους αυτούς που μέσα στις ενοριακές κοινότητες, τις οργανώσεις και τα κινήματα, διακρίνουν τα σημεία μιας κλήσης προς την ιεροσύνη ή προς μια ειδική αφιέρωση. Είναι σημαντικό να υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία οι συνθήκες εκείνες που θα διευκολύνουν την εμφάνιση πολλών «ναι» ως ισάριθμες γενναιόδωρες απαντήσεις στο κάλεσμα αγάπης του Θεού.
Είναι καθήκον της ποιμαντικής για τις κλήσεις να δίνει τις κατευθυντήριες οδηγίες για μια καρποφόρα πορεία. Κεντρικό στοιχείο είναι η αγάπη για τον Λόγο του Θεού δια της καλλιέργειας μιας αυξανόμενης εξοικείωσης με την Αγία Γραφή και δια της επιμελούς και σταθερής προσωπικής και κοινοτικής προσευχής, ώστε να καταστούμε ικανοί να ακούσουμε το Θείο κάλεσμα εν μέσω τόσων φωνών που κατακλύζουν την καθημερινή ζωή. Πάνω απόλα όμως, η Θεία Ευχαριστία θα πρέπει να είναι το «ζωτικό κέντρο» κάθε πορείας σε μια κλήση: εδώ είναι που η αγάπη του Θεού, μας συναντά ξανά μέσα στη θυσία του Χριστού, τέλειας έκφρασης της αγάπης. Εδώ επίσης μαθαίνουμε να ζούμε ολοένα και περισσότερο στο «ύψιστο επίπεδο» της αγάπης του Θεού. Λόγος, προσευχή, και Ευχαριστία, αποτελούν τον πολύτιμο θησαυρό που μας κάνει να καταλάβουμε την ομορφιά μιας ζωής αφιερωμένης ολοκληρωτικά στη Βασιλεία του Θεού.
Εύχομαι οι τοπικές Εκκλησίες στο σύνολο των ποιμαντικών δραστηριοτήτων τους, να γίνουν «χώροι» προσεκτικής διάκρισης και βαθιάς εξακρίβωσης των κλήσεων προσφέροντας στους νέους και στις νέες μια σοφή και σταθερή πνευματική καθοδήγηση. Με αυτόν τον τρόπο η χριστιανική κοινότητα εκδηλώνει η ίδια την Αγάπη του Θεού που μεριμνά για κάθε κλήση. Παρόμοια δυναμική, που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της νέας εντολής του Ιησού, μπορεί να βρει μια εύγλωττη και μοναδική πραγματοποίηση μέσα στις χριστιανικές οικογένειες, των οποίων η αγάπη είναι η έκφραση της αγάπης του Χριστού ο οποίος πρόσφερε τον εαυτό του για την Εκκλησία του (Βλ. Εφ. 5,32). Μέσα στις οικογένειες, «κοινότητες ζωής και αγάπης» (Gaudium et Spes, 48), οι νέες γενεές μπορούν να αποκτήσουν μια θαυμάσια εμπειρία αυτής της λατρευτικής αγάπης. Πράγματι, οι οικογένειες δεν συνιστούν μόνο τον προνομιακό χώρο της ανθρώπινης και χριστιανικής διαπαιδαγώγησης, αλλά μπορούν να γίνουν «το πρώτο και το καλύτερο ιεροσπουδαστήριο της κλήσης σε μια ζωή αφιερωμένη στη Βασιλεία του Θεού» (Αποστ. Παραιν. Familiaris consortio, 53), συντελώντας στην εκ νέου ανακάλυψη, στο πλαίσιο ακριβώς της οικογένειας, της ομορφιάς και της σπουδαιότητας της ιεροσύνης και της αφιερωμένης ζωής. Είθε οι ποιμένες και όλοι οι λαϊκοί πιστοί να συνεργάζονται πάντοτε ώστε να πληθαίνουν μέσα στην Εκκλησία αυτές «οι εστίες και τα σχολεία κοινωνίας» κατά το πρότυπο της Αγίας Οικογένειας της Ναζαρέτ, αρμονική αντανάκλαση πάνω στη γη της ζωής της Αγίας τριάδας.
Με τις ευχές αυτές, χορηγώ με όλη μου την καρδιά την Αποστολική Ευλογία σ΄εσάς Σεβάσμιοι Αδελφοί στην αρχιεροσύνη, στους ιερείς, στους διακόνους, στους μοναχούς, στις μοναχές και σε όλους τους λαϊκούς πιστούς, ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, που με πειθήνια καρδιά ακούνε τη φωνή του Θεού, έτοιμοι να την αποδεχτούν με γενναιόδωρη και πιστή αφοσίωση.
Από το Βατικανό, στις 18 Οκτωβρίου 2011
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Πέτρου Ανδριώτη
Επιμέλεια : Συνοδική Επιτροπή για την Ποιμαντική
της Νεολαίας και των Κλήσεων
